ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ข่าวหน้าหนึ่ง 100%
โรงพยาบาล 21.10น.
ชายหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องพิเศษที่จีมินพักรักษาตัวอยู่ เขาเลื่อนประตูออกอย่างรวดเร็วแต่ทว่า ภายในห้องกลับว่างเปล่า บนเตียงคนไข้เหลือเพียงแค่ผ้าห่ม ของใช้ส่วนตัวต่างๆไม่มีเลยสักชิ้น
"อ้าว คุณมาหาใครคะ?" พยาบาลสาวเอ่ยถามขณะวางผ้าปูที่นอนในมือลง
"คนไข้ที่อยู่ห้องนี้ไปไหนครับ"
"อ้อ เธอขอออกไปรักษาตัวที่บ้านแล้วล่ะค่ะ"
"ไปนานแค่ไหน?"
"1ชั่วโมงได้แล้วนะคะ แต่ตอนออกไปเห็นเธอรีบร้อนแปลกๆ"
"ขอบคุณครับ" ยุนกิกล่าวขอบคุณสั้นๆก่อนจะรีบวิ่งลงมายังรถคันหรูของตนแล้วบึ่งไปยังบ้านของจีมินทันที ด้วยความที่เขาเหยียบคันเร่งหนึ่งร้อยแปดสิบกิโลเมตร/ต่อชั่วโมง ไม่ถึงสามสิบนาทีชายหนุ่มก็มาโผล่ที่บ้านของหญิงสาวแล้ว แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
"มีอะไร!"
(มึงอยู่ไหน!?) ปลายสายถามเสียงตื่นตระหนก
"ตกลงมึงมีอะไร?"
(กูถาม! ว่ามึงอยู่ไหน อย่ามาเลี่ยงคำถามกู!) แจบอมเริ่มมีน้ำหูขึ้นทุกทีๆ
"อยู่แถวๆเมียงดงนี่แหละ"
(รีบกลับมาด่วนก่อนที่มึงจะโดนนักข่าวรุม!)
"พูดเรื่องอะไรของมึง"
(ขอโทษนะ มึงไปอยู่หลุมไหนของโลกมาถึงไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ในโลกออนไลน์กำลังแย่เพราะมึงคนเดียว)
"........."
(เดี๋ยวกูส่งลิ้งค์ไปให้ อ่านแล้ว รีบมาหากู เข้าใจมั้ย!?)
"เออ!" ยุนกิตัดสายจากแจบอมเพื่อรอรับข้อความที่เพื่อนชายจะส่งมาก่อนจะเดินไปหลบอยู่ที่มุมมืด
ติ๊งงงง!~
'DISMATH (นามสมมติ) เผยภาพ 'มินยุนกิ' นักร้องเคป็อบชื่อดังของเกาหลีแอบเดทกับสาวนอกวงการมานานกว่า2เดือน ทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งและซับซ้อน >>รูปภาพ<< คลิ๊ก
นิ้วแกร่งคลิ๊กเข้าไปดูรูปภาพทันทีที่อ่านจนถึงประโยคสุดท้าย ก่อนจะเจอรูปเขากับจีมินในอิริยาบถต่างๆ ทั้งกอด ทั้งจูบ หอมแก้ม สารพัดต่างๆนาๆ สักพักชายหนุ่มก็ยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ใบหน้านั้นยังไม่มีความรู้สึกใดๆออกมาให้เห็น
"ยินดีต้อนระ.....คุณ!"
"เธอหนีฉันทำไม?" ยุนกิตัดสินใจเดินเข้ามาในร้านไก่ทอดที่พ่อแม่ของเธอเป็นเจ้าของ ก่อนหญิงสาวจะตกใจเมื่อเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับอาการเศร้าๆแปลกๆ
"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ เดี๋ยวนักข่าวก็เห็นหรอก! ไปหลบก่อนเถอะค่ะ!" จีมินออกแรงดึงร่างหนาไปหลังร้านก่อนจะเริ่มคุยกับเขาอย่างจริงจัง
"เธอคงเห็นข่าวแล้ว ใช่มั้ย?"
"อืม"
"ที่เธอหนีออกมาจากโรงพยาบาลโดยไม่บอกฉันเป็นเพราะข่าวพวกนี้?"
"นั่นมันก็แค่ส่วนหนึ่งค่ะ แต่ที่แน่ๆฉันรู้สึกผิดต่อแฟนคลับของคุณ รู้สึกผิดต่อคนที่รักคุณ เหมือนกับว่าฉันทำลายพวกเขาทางอ้อม...."
"........."
"และที่สำคัญ....ฉันทำให้ชื่อเสียงของคุณเสียหาย..."
"........." เขายังเงียบ
"แฟนคลับของคุณคงโกรธฉันมาก คงไม่มีใครให้อภัยฉัน...."
"อย่าอ้อมค้อม! อยากพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ"
"ยังไงอีกไม่กี่สัปดาห์หน้าที่ผู้จัดการของฉันก็หมดลงแล้ว แต่ฉันต้องขอโทษคุณก่อน ที่ฉันจำเป็นต้องขอลาออกล่วงหน้า"
"ฉันคิดไว้แล้ว ว่าเธอต้องพูดแบบนี้" เขาพูดเสียงเศร้าก่อนจะหันหลังแกร่งให้จีมิน
"เป็นไปได้....ฉันไม่อยากให้เราเจอกัน..." เธอเองก็พูดเสียงเศร้าไม่ต่างจากเขาเช่นกัน
"........."
"ฉันขอโทษนะคะ แต่ถ้าฉันทำหน้าที่นี้ต่อไป เห็นท่าจะไม่ดี แต่ฉันคิดว่าฉันคิดถูกแล้ว"
"ใช่! เธอคิดถูก แต่เธอคิดผิดที่พูดแบบนั้น! เธอไม่นึกถึงใจฉันบ้างรึไงวะ!"
"ทำไมฉันจะไม่นึกถึงใจคุณล่ะคะ ฉันเป็นห่วงความรู้สึกคุณจะตาย"
"แล้วทำไมต้องบอกว่าอย่าเจอกันอีกเลย มันหมายความว่ายังไง! นี่เหรอคือการเป็นห่วงความรู้สึกฉัน!"
"คุณก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นยังไง! ชีวิตของคุณกำลังแย่ มันถูกแล้วไงที่เราต้องอยู่ไกลกันเพื่อให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ให้เหมือนกับว่าฉันไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณ"
"เธอมันบ้า! พอฉันชอบเธอแล้วแต่เธอกลับไล่ฉัน พอฉันรู้สึกดีด้วยเธอกลับขอให้เราห่างกัน ฉันเกลียดเธอ!"
"คุณยุนกิ....." มือบางวางลงบนหลังแกร่งของชายหนุ่มเบาๆ แต่พอเห็นว่าเขาไม่หันกลับมามอง เธอจึงเดินไปอยู่ตรงหน้าเขา
"ธะ... เธอใจร้ายมากเลยรู้มั้ย?" เขาร้องไห้? เป็นครั้งแรกเลยที่เธอเห็นลูกผู้ชายอย่างเขาร้องไห้ออกมา ริมฝีปากหนาสั่นระริกเล็กน้อยก่อนเขาจะเม้มเข้าหากันเพื่อระงับเสียงสะอื้น....
"ฉันขอโทษจริงๆค่ะ"
"อยู่กับฉันได้มั้ย? อย่าทิ้งให้ฉันต้องเผชิญกับปัญหาหน้าคนเดียวเลย"
".........." เธอเงียบไปสักพัก จากนั้นก็ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อน คือโน้มคอแกร่งลงมาจูบ ส่งความรู้สึกผ่านริมฝีปาก ซึ่งเขาก็รับรู้ได้ถึงสิ่งที่เธอพยายามบอก ก่อนจะเลื่อนมือมาโอบเอวบางเอาไว้ เมื่อเธอผละริมฝีปากออก เขาก็ดึงร่างอวบเข้ามากอดทันที กอดแน่นเหมือนกับจะไม่ได้กอดเธออีก เพราะเขามีลางสังหรณ์แปลกๆ
"เมื่อกี้คุณแจบอมโทรมาหาฉัน เขาอยากให้คุณไปซ่อนตัวเพื่อหลบนักข่าวก่อน...ถ้าคุณพร้อมเมื่อไหร่ทางบริษัทจะออกมาแถลงข่าว"
"แล้วเธอล่ะ?"
"ฉันก็อยู่ที่บ้านไงคะ"
"เธอจะไม่หนีฉันใช่มั้ย?"
"หนีเนออะไรกันล่ะ จะให้ฉันไปไหนได้ล่ะคะ"
"สัญญากับฉันสิ ว่าถ้าทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมเมื่อไหร่ เธอจะรอฉัน"
"ค่ะ ฉันสัญญา" จีมินยิ้มน้อยๆพร้อมกับเลื่อนมือบางมากุมมือหนาหลวมๆ
"งั้นฉันกลับละนะ ไว้ถึงบ้านแล้วจะโทรหา"
"สู้ๆกับทุกปัญหานะคะ ฉันอยู่ข้างคุณเสมอ"
"อื้ม :)"
เช้าวันต่อมา....
ข่าวของยุนกิยังคงเป็นที่พูดถึงทั้งในโลกออนไลน์และโลกความเป็นจริง ผู้คนต่างซุบซิบนินทาทั้งในแง่ดีและแง่บวก มีทั้งคนชอบและไม่ชอบ แต่แน่นอนว่าแฟนคลับของเขาเข้าใจในตัวศิลปินถึงจะโกรธในตอนแรกๆ แต่ถ้ามองลึกลงไป ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย อยากมีความรัก อยากมีแฟน เขาเองก็มอบความสุขให้แฟนคลับมามากแล้ว จะให้เขามีความสุขบ้างคงไม่เป็นไร
"มึงจะเอาไงต่อวะ?" แจบอมถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงเครียดๆพร้อมกับวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ
"ไม่รู้ว่ะ คิดไม่ออก"
"บริษัทโทรตามมึงยัง?"
"ยัง น่าจะเป็นช่วงเย็นๆ" เขาตอบเสียงเอื่อย จากนั้นก็เอนกายลงบนโซฟาเพื่อคลายกล้ามเนื้อ
"มีอะไรให้กูช่วยก็บอกแล้วกัน กูช่วยมึงได้ทุกอย่าง"
"งั้นมึงช่วยอะไรกูอย่างนึงได้มั้ย?"
"อะไร?"
"แถลงข่าวว่ากูกับจีมินคบกัน"
"เชี้ย! มึงเอาจริงเหรอเนี่ย!?" แจบอมอุทานด้วยคำพูดไม่สุภาพทันทีที่ยุนกิพูดจบ มือหนาประสานกันอย่างคิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
"กูชอบจีมิน"
"เรื่องนี้กูดูมึงออกมานานแล้ว และจีมินเองก็คงมีใจให้มึงเหมือนกัน....แต่เรื่องแถลงข่าวกูว่ามันเร็วเกินไป"
"ถ้ามึงบอกว่ามันเร็วเกินไปมึงจะให้กูบอกวันไหน"
"ไม่รู้ว่ะ! แต่ยังไงกูก็ยังไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้อยู่ดี รอให้ข่าวมันซาลงกว่านี้ก่อน ส่วนมึงกับจีมินก็คบกันแบบลับๆ อีกอย่างไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงในรูปคือใคร"
"แล้วมึงคิดว่าชาวเน็ตโง่เหรอ? ต่อให้พลิกแผ่นดินหาพวกนั้นก็ต้องตามตัวจีมินได้อยู่แล้ว"
"เอางี้!" อยู่ๆแจบอมก็ลุกพรวดขึ้นมากอดอกในขณะเดินไปเดินมาคล้ายกับกำลังใช้ความคิดอะไรสักอย่าง
"??"
"กูช่วยมึงได้ ไว้ใจกูมั้ยล่ะ"
"แน่นอน กูไม่มีทางเลือกแล้วนี่"
"โอเค! งั้นพรุ่งนี้เช้ามึงรอรับข่าวดีได้เลยหรือไม่...ก็ตอนเย็น"
"..........."
"ไว้ใจกูเหอะน่า!" เขาตบบ่าเพื่อนชายหนักๆสองที
"อืม" ยุนกิตอบสั้นๆ
"ไปละนะ" แจบอมโบกไม้โบกมือก่อนจะเดินหายออกไปจากห้อง ทิ้งให้ยุนกิจมกับความเครียดเพียงคนเดียว ถึงแจบอมจะเป็นคนจัดการให้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเพื่อนตัวดีจะจัดการด้วยวิธีไหน ถ้าเกิดทำอะไรบ้าๆแล้วเรื่องมันบานปลายขึ้นมา เขาเอามันตายแน่!
ด้านของแจบอม.....
ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นลวกๆ ปลดกระดุมลงสองเม็ด ก้าวท้าวฉับๆเข้ามาในบริษัทแห่งหนึ่งพร้อมด้วยบอดิการ์ดร่างใหญ่อีกสองคนตามไปด้วย สีหน้านั้นดูจริงจังจนใบหน้าหล่อคมบึ้งตึง ก่อนมือแกร่งจะผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของใครคนหนึ่งโดยไม่มีการขออนุญาตก่อน
"อะ...อ้าวคุณแจบอม มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมถึงได้บุกมาถึงที่นี่" ชายร่างท้วมแต่งตัวดูมีภูมิฐานเอ่ยถามเสียงสั่นๆก่อนจะเก๊กหน้าขรึมเมื่อถูกมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรจากอีกฝ่าย
"ผมเพิ่งอ่านข่าวเพื่อนของผมจากเว็บข่าวของคุณ....."
"อะ...อ้อ คุณยุนกิ"
"แล้วในเนื้อหาของข่าวมีข้อความที่ไม่เป็นความจริงเขียนลงไป......"
"ก่อนที่ผมจะเขียนข่าวออกไป ผมกลั่นกรองมาทุกตัวอักษรนะครับ แน่นอนว่ามันเป็นความจริง"
"แล้วอยากให้บริษัทนี้ล้มละลายจริงมั้ยครับคุณก็รู้ว่าคนอย่างผมทำได้ไม่ยาก"
"คะ...คุณต้องการอะไรกันแน่ พูดมาเลยดีกว่าครับ" แจบอมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานของอีกฝ่ายมากขึ้น จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ยกขาแกร่งขึ้นพาดบนโต๊ะโดยไม่มีความเกรงใจใดๆ
"ฉลาดก็ดีแล้วครับจะได้ไม่ต้องใช้กำลัง"
"........."
"บริษัทของคุณมีส่วนเกี่ยวข้องในการปล่อยข่าวยุนกิใช่มั้ย ตอบมาตามตรงล่ะ ไม่เช่นนั้น....ล้มละลาย!" เขาพูดพร้อมกับโยนกระดาษจำนวนหนึ่งขึ้นบนฟ้าเพื่อใช้เป็นภาพประกอบคำพูด
"ชะ...ใช่ครับ"
"แหล่งข่าวที่ปล่อยรูปมีบริษัทคุณหนุนหลังอยู่....ใช่หรือไม่"
"คะ...ครับ ใช่ครับ" ชายร่างท้วมตอบเสียงสั่น ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาชายหนุ่มตรงๆ
"แล้วคุณคงรู้ใช่มั้ยว่าผมไม่พอใจมากที่คุณเขียนข่าวเพื่อนผมลงไปแบบนั้น"
"........."
"ถามว่ารู้มั้ย!!?"
"ระ...รู้ครับ รู้"
"หวังว่าคุณจะฉลาดพอว่าควรจะทำยังไงต่อไปเพื่อให้ผมพอใจ แล้วถ้าทำได้ถูกใจผม หุ้นส่วนที่ผมร่วมกับคุณ ผมยกให้หมดเลย ข้อเสนอของผมพอจะให้คุณพิจารณาได้มั้ยครับ" ชายร่างท้วมตาลุกวาว ความโลภมากเริ่มเข้าครอบงำทันที หุ้นส่วนที่ว่านั้นมันไม่ใช่น้อยๆ แน่นอนว่าเขาอยากได้ใจจะขาด ใครไม่รับข้อเสนอก็บ้าแล้ว
"ผมรับข้อเสนอของคุณ"
"ดีแล้วล่ะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากได้ยินข่าวดีเร็วที่สุด"
"ผมจะพยายาม แต่ระบุเวลาไม่ได้ว่าช่วงไหน"
"โอเค แต่ขอไม่เกินพรุ่งนี้!" แจบอมทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวที่แฝงไปด้วยอำนาจเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปทันที ไม่ใช่ว่าเขาใช้อำนาจขู่แต่ให้เรียกว่า 'ใช้เงินล่อควาย' คงจะเหมาะกว่า
23.34น.
จนป่านนี้แล้ว ยุนกิยังคงนั่งอยู่ที่เดิม โต๊ะตรงหน้ามีน้ำสีอำพันและซองบุหรี่อีกสองซอง เขาแตะต้องของพวกนี้เฉพาะเวลาที่เครียดมากจริงๆเท่านั้น ซึ่งมันก็ทำให้เขาผ่อนคลายลงได้บ้าง
ครืดดด~ ครืดดด~ (เสียงโทรศัพท์สั่น)
"ครับพ่อ"
(เป็นยังไงบ้าง ฉันเห็นข่าวเลยเป็นห่วงแกขึ้นมา) เสียงปลายสายแสดงความเป็นห่วงอย่างที่ปากพูดจริงๆ
"............"
(จะให้ฉันกับแม่ไปหามั้ย?)
"ไม่เป็นไรครับ ผมรอให้บริษัทเรียกตัวให้ไปคุยก่อน เดี๋ยวผมจะกลับไปที่บ้านเอง"
(แล้วหนูจีมินล่ะ เธอโอเคมั้ย?)
"ผมไม่รู้ เธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม" ชายหนุ่มตอบเสียงเศร้า รู้สึกจุกอยู่บริเวณลำคอ เขาติดต่อไปหาหญิงสาวอยู่หลายครั้งแต่เธอปิดเครื่องหนี คล้ายกับกำลังตีตัวออกห่าง ถึงมันจะไม่ใช่แต่มันก็อดคิดไม่ได้
(ใจเย็นๆ เธออาจจะกำลังยุ่งอยู่ก็ได้)
"พ่อครับ แค่นี้ก่อนนะ มีสายเข้า" ยุนกิตัดสายจากบิดาก่อนจะกดรับจากคนที่โทรแทรกเข้ามา ทันทีที่เห็นว่าปลายสายคือใคร ริมฝีปากก็กระตุกเล็กน้อย
(ฮยองงงง~ เป็นยังไงบ้างครับ โอเคมั้ย) จองกุก
(พวกผมเป็นห่วงฮยองมากเลยนะครับ มีอะไรปรึกษาพวกเราได้นะ) จีมิน(ชาย)
(ตอนนี้บริษัทกำลังจัดเตรียมแถลงข่าวอยู่ล่ะพรุ่งนี้เขาน่าจะโทรตาม) เจโฮป
(ไม่รู้ว่าบริษัทจะแถลงข่าวแบบไหน แต่ผมคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ผมแนะนำให้ฮยองหนี!) แทฮยอง
(เอามานี่! พวกนายนี่เอะอะโวยวายอะไรกัน!) จินแย่งโทรศัพท์มาคุยเอง ก่อนจะใช้สายตาปรามเมมเบอร์ที่เหลือให้เงียบๆ
(ย่าห์ นายโอเคมั้ย?)
"อืม ก็ดีขึ้น" เขาตอบยิ้มๆ
(พวกฉันไม่รู้จะช่วยนายวิธีไหนดี สถานการณ์ตอนนี้ทำได้แค่อยู่เฉยๆ คงต้องรอให้ทางบริษัทจัดการเอง)
"........."
(ฮยอง เมื่อกี้ผมโทรหาจีมิน เธอบอกว่าเธอโอเค ไม่ต้องห่วง และเธอก็ฝากให้พวกเราดูแลฮยองด้วย) นัมจุนพูดแทรกเข้ามา นั่นทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเรื่อยๆ เธอเลือกรับสายนัมจุนแต่เลี่ยงที่จะรับสายเขา? ทำแบบนี้เท่ากับว่าเขาไม่สำคัญ
(ย่าห์! นายยังอยู่เปล่าเนี่ย?) จิน
"........"
(ย่าห์! ได้ยินฉันมั้ย?)
"แค่นี้ก่อนนะฮยอง ถ้ามีอะไรเดี๋ยวจะโทรไป" ยุนกิตัดสาย แล้วยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อยีนส์ของตัวเอง คว้าเอากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ กำลังจะผลักประตูออกไป แต่ทว่าเสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน เขาจึงสละเวลาเปิดขึ้นมาดู
'คดีพลิก! แท้จริงแล้ว ชายหญิงในรูปไม่ใช่ 'มินยุนกิ'!' >>>>อ่านต่อ<<<< คลิ๊ก
'DISMATH ออกมายอมรับความผิดพลาดของตนหลังจากที่เผยแพร่รูปชายหญิงที่แสดงความรักต่อกันในอริยาบถต่างๆ โดยระบุชัดเจนว่าไอดอลชายคนนั้นคือมินยุนกิ นักร้องเกาหลีชื่อดังที่รู้จักกันดีในนามBTS แต่หลังจากที่ปล่อยข่าวไม่ถึงข้ามคืน ทาง DISMATH ก็ออกมาเขียนข่าวว่าแหล่งข่าวของตนทำผิดพลาด โดยได้รับข้อยืนยันจากแหล่งข่าวใหญ่แล้วว่าภาพหลุดที่ปล่อยออกมาในช่วงแรกไม่ใช่มินยุนกิจริง ถ้าอยากรู้ว่าชายหญิงในรูปคือใคร ก็ติดตามกันต่อไป'
ชายหนุ่มปิดโทรศัพท์ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม เขารู้สึกแปลกใจมากกว่าดีใจเสียอีก อยู่ๆแหล่งข่าวใหญ่ก็ออกมาเขียนข่าวว่าเป็นความผิดพลาดไปเสียอย่างนั้น ซึ่งแน่นอนว่าลึกๆเขาคิดว่าคนที่ทำแบบนี้ได้มีแค่เพื่อนมาเฟียของเขาเท่านั้นแหละ
ครืดดด~ ครืดดด~
(ว่าไงครับเพื่อนรัก สบายใจขึ้นยัง?)
"ฝีมือมึงใช่มั้ย?"
(แน่นอน! กูมันระดับไหนแล้ว)
"ขอบใจมึงมากที่ช่วยกู"
(เออ! ไม่เป็นไร ก็มึงเพื่อนกูนิ ไม่ให้กูช่วยเพื่อนแล้วจะให้กูช่วยหมาตัวไหนล่ะ)
"เออ!"
(มึงไม่ถามกูหน่อยเหรอว่ากูทำได้ยังไง?)
"ไม่ แต่กูขอเดาว่าคงเป็นวิธีเดิมที่มึงเคยทำมาตลอด"
(สมแล้วที่เป็นเพื่อนกู เอ้อ! เรื่องจีมินอ่ะ รอให้คนลืมๆข่าวไปก่อน มึงค่อยไปหาเธอนะ)
"ให้กูทำแบบนั้น ฆ่ากูตายเลยมั้ย?"
(เออ เอาน่า! ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่เข้าที่เข้าทาง มีบางคนเชื่อบางคนไม่เชื่อ แต่กูรับรองว่ามึงกับจีมินได้เจอกันแน่นอน)
"ยังไงก็ฝากมึงดูแลจีมินแทนด้วย"
(โอเค เดี๋ยวกูคาบไปแดกเอง)
"ย่าห์!! เพื่อนเล่นเหรอวะ!?"
(มีหงมีหวงนะมึง กูแค่ล้อเล่นนิดๆหน่อยๆป่ะ) แจบอมพูดติดตลก จากนั้นก็ขอตัดสายเพราะมีธุระที่ต้องทำต่อ ยุนกิจึงโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาตัวนุ่มแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้อง ยอมรับว่าตอนนี้รู้สึกโอเคขึ้นมากพอสมควร การมีเพื่อนมีอำนาจก็ดีเหมือนกันนะ คิดแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้......
ผิดสัญญา ขอโทษน้า~ งานเยอะมากกกก เลยต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพราะจะสอบแล้ว อาทิตย์หน้าไม่รู้ว่าจะมาอัพรึเปล่าเพราะยังไม่มีเวลาปั่นตอนต่อไป ยังไงก็ช่วยรอเค้า เมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น