ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : อดีตคนรักเก่า 100%
ยุนกินั่งมองหญิงสาวร่างเล็กน่าตาน่ารักอยู่นานเกือบสิบนาทีโดยไม่พูดอะไร ซึ่งเธอก็ยอมให้เขามองอยู่อย่างนั้นจนพอใจ ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม ดวงตากลมโตกระพริบตาเป็นจังหวะ ขนตาเป็นแพสีดำงาม งอนทำให้ดวงตาคู่นั้นดูเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ไหนจะรูปร่างที่คล้ายนางแบบก็ทำ ให้เธอดูน่ารักปนเซ็กซี่ไปในตัว
"เธอมาที่นี่ได้ยังไง" ยุนกิถามเสียงเรียบแต่กลับแฝงไปด้วยความตื่นเต้นลึกๆ
"นาอึนเพิ่งเรียบจบน่ะค่ะก็เลยกลับมาอยู่เกาหลีบังเอิญผ่านมาทางนี้พอดีเลยแวะมาทักทายพี่ยุนกิ"
"อ้อ......"
"ไม่ได้เจอกันนานเลย พี่ยุนกิสบายดีมั้ยคะ?"
"ก็ดีครับ นาอึนล่ะ"
"ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ อยู่ที่โน่นต้องอ่านหนังสือหนัก จริงสิ วงของพี่ดังมากที่ต่างประเทศ ยินดีด้วยกับความสำเร็จนะคะ"
"ขอบคุณครับ" ยุนกิพูดยิ้มๆ เขากับนาอึนเคยเป็นแฟนกันมาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะเดบิวต์ด้วยซ้ำ แต่ด้วยต่างคนต่างไม่มีเวลาให้กัน เขาก็ต้องเดินตามความฝันการเป็นศิลปินส่วนเธอก็เดินตามความฝันอยากเป็นแพทย์หญิง นี่คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้ทั้งคู่ยุติความสัมพันธ์ลงเพียงแค่นั้น แต่ถ้าถามว่ายังรู้สึกดีอยู่มั้ย ก็มีบ้างตามประสาคนเคยรักกัน....
"พี่ยุนกิเองก็คงจะทำงานหนักเหมือนกันสินะคะ ดูผอมลงไปเยอะเลย"
"นิดหน่อยครับ"
"ว่าแต่ว่างมั้ยคะ คุณพ่อท่านอยากเจอพี่ยุนกิมากเลย ท่านบอกมีเรื่องจะคุยด้วย"
"ตอนนี้เหรอ?"
"ถ้าพี่ว่าง...ก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละค่ะ" ที่จริงเขาก็ว่างนะ แต่ที่เขาไม่อยากไปเพราะมีคนรอเขาอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะรอเขาอยู่มั้ย แต่เธอก็คงเข้าใจว่ามันเป็นธุระสำคัญจริงๆ
"สวัสดีครับคุณอา" ชายหนุ่มโค้งหัวสวัสดีผู้อาวุโสกว่าที่ออกมาต้อนรับเขาถึงหน้าบ้านหลังจากที่เขาตัดสินใจจะมาพบท่านที่นี่พร้อมกับนาอึน
"สวัสดีๆ ขอบคุณที่มานะ เชิญเข้าข้างในก่อนสิ"
"คุณอามีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"
"แหม ยังไม่ทันจะได้นั่งเลย เปิดคำถามก่อนสะแล้ว มีธุระด่วนที่ไหนต้องไปทำหรือเปล่า"
"เปล่าครับ" เขาตอบก่อนจะโค้งหัวขอโทษเล็กน้อย เขาเองก็เคารพผู้ใหญ่คนนี้ไม่แพ้ผู้เป็นบิดาของตัวเอง เพราะครอบครัวของเขาค่อนข้างสนิทกับครอบครัวนี้พอสมควร และเขาก็สามารถไปมาหาสู่เข้าออกบ้านนี้ได้สะดวกเพราะนาอึนกับเขาเป็นแฟนกันมาเกือบสิบปี จึงไม่แปลกที่พ่อของหญิงสาวจะไม่ไว้ใจเขา
"อาอยากจะฝากของไปให้คุณพ่อหน่อยน่ะ ว่าจะเข้าไปแต่ไม่มีเวลาเลย"
"ได้ครับ" เขาน้อมรับพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบถุงกระดาษใบใหญ่จากมือของชายวัยกลางคน
"รู้หรือยังว่านาอึนสอบรรจุแพทย์ที่เกาหลีได้แล้วนะ"
"จริงเหรอครับ?"
"อ้าว นึกว่านาอึนบอกแล้วเสียอีก"
"ยังครับ น้องยังไม่ได้บอกอะไร" เขาพูดตามตรงพร้อมกับเหลือบไปมองร่างบางข้างๆกายเล็กน้อยที่ส่งยิ้มแห้งมาให้
"ถ้าไม่มีธุระอะไรก็อย่าเพิ่งกลับล่ะ อยู่เป็นเพื่อนคุยกับนาอึนก่อน เพิ่งกลับมายังบ่นอยู่เลยว่าไม่มีเพื่อน"
"ไม่ได้บ่นนะคะ" หญิงสาวแย้ง
"ได้ครับ" เขาตอบรับฝ่ายผู้ใหญ่โดยไม่มีคำรีรอ ก่อนคู่หนุ่มสาวจะเดินออกมาสูดบรรยา กาศยามค่ำคืนบริเวณรอบๆบ้านที่เงียบสงบไม่มีเสียงรบกวนใดๆ เขาละสายตาจากภาพทิวทัศน์มืดสนิทด้านหน้าหันกลับมามองคนข้างกายที่จิ้มนิ้วเล็กลงบนแขนเขาสองสามที
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยคล้ายถามว่ามีอะไร
"ได้ยินข่าวมาแว่วๆว่าวงของพี่ยุนกิจะจัดคอนฯเดือนหน้า จริงมั้ยคะ?" เธอถามอย่างตื่นเต้นจนเขาอดยิ้มไม่ได้
"จริงครับ นาอึนรู้ได้ยังไง?"
"โห....ไม่รู้อะไรสะแล้ว นาอึนน่ะเป็นแฟนคลับตัวยงเลยนะคะ" หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงชวนตื่นเต้นพร้อมกับชูแขนเรียวเล็กที่สวมริสแบนด์สลักชื่อเขาพร้อมชื่อวงเป็นหลักฐานว่าเธอพูดจริง ส่งผลให้ชายหนุ่มรู้สึกตื้นตันใจอยู่ลึกๆ เขาจึงยกมือหนาขึ้นมายีหัวอีกฝ่ายแก้เขิน และตามมาด้วยสีหัวเราะของทั้งสองฝ่ายท่ามกลางหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้าในยามราตรี.....
เช้าวันต่อมา....โรงพยาบาล.....
จีมินนั่งๆนอนๆมาเกือบห้าวันแล้ว เธอเบื่อที่ต้องอุดอู้อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆแบบนี้ กิจวัตรประจำวันก็แทบจะทำอะไรไม่ได้มากเพราะกลัวแผลจะฉีก
ติ๊ง~ (เสียงข้อความ)
'ได้ยินข่าวว่าเกิดอุบัติเหตุ? ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย? ฉันพยายามหาเวลาไปเยี่ยมเธออยู่ แต่ฉันไปเยี่ยมเธอไม่ได้จริงๆ หายเร็วๆล่ะให้นี่เป็นของฝากเยี่ยมแล้วกันนะ หวังว่าเธอจะพอใจกับของฝากเยี่ยมของฉัน :)'
เธออ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากแจบอมที่มีเนื้อหาค่อนข้างยาว พักหลังๆมานี้ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาเขาสักเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะเขาติดงานที่บริษัทและเธอเองก็ไม่ได้ไปหาเขาด้วย สักพักดวงตากลมโตก็เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่แนบมากับข้อความ มันคือคูปองส่วนลดอาหารจากภัตตาคารหรู คูปองส่วนลดเสื้อผ้าตามห้างสรรพสินค้าทุกสาขา และที่สุดของที่สุดคือตั๋วเที่ยวฟรีจากเกาหลีไปนิวซีแลนด์ โอ้ก็อด! นี่มันความฝันอันสูงสุดของเธอแล้วนะ T.T
"ยิ้มอะไร!?" ยุนกิถามเสียงขุ่นหลังจากที่เขาออกไปซื้อของข้างนอกแล้วกลับเข้ามาเห็นหญิงสาวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
"เปล่าค่ะ ไม่ได้ยิ้ม" เธอปฏิเสธแต่กลับอมยิ้มอยู่น้อยๆ
"ก็เห็นอยู่ว่ายิ้ม บอกมาว่ายิ้มอะไร!?"
"คุณแจบอมส่งของฝากเยี่ยมไข้มาให้น่ะค่ะ"
"ก็แค่ของเยี่ยมไข้ เธอจำเป็นต้องดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้มั้ย?"
"คุณ....หึงฉันเหรอคะ?" จีมินทำท่าถามทีเล่นทีจริงบวกด้วยแสดงสีหน้าล้อเลียนอีกฝ่าย จนชายหนุ่มทนความหมั่นไส้ไม่ไหว ดีดหน้าผากมนไปหนึ่งที
"เจ็บนะคะT_T"
"เรื่องของเธอสิ" ร่างสูงเบ้ปากปิดท้ายก่อนจะหันไปสไลด์โทรศัพท์ที่โซฟาต่อ สักพักก็มีเสียงเคาะประตูก่อนจะตามเข้ามาด้วยหมอและพยาบาล.....
"อาการเป็นยังไงบ้างคะ?" เสียงหวานใสของแพทย์หญิงส่งผลให้ยุนกิเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัย ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะคลายความสงสัยให้เขาจนหมดสิ้น จีมินจับอาการของชายหนุ่มและหมอสาวสวยได้เมื่อทั้งสองเจอหน้ากัน
"อ้าวพี่ยุนกิ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ล่ะคะ?" น้ำเสียงหวานเอ่ยถามจริงจังปนตลกอยู่ในที
"แล้วนาอึนล่ะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?"
"เมื่อคืนเรายังคุยกันถึงเรื่องนี้อยู่เลย ลืมแล้วเหรอคะ? ฮ่าๆ นาอึนมาประจำการเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลนี้ค่ะ หมอจองที่ดูแลเคสนี้เกิดมีธุระกะทันหันเลยให้นาอึนรับผิดชอบให้แทน"
"อ้อครับ" เขาตอบรับยิ้มๆ
"แล้วคนไข้คนนี้เป็นเพื่อนพี่ยุนกิเหรอคะ?" นาอึนเลื่อนสายตาไปมองร่างอวบที่นั่งหน้าไม่สบอารมณ์อยู่บนเตียง ซึ่งจีมินเองก็จ้องเธอกลับเช่นเดียวกัน
"ครับ" เขาตั้งใจตอบเสียงเบาอย่างเห็นได้ชัดและมองดูปฏิกิริยาของจีมินอยู่ห่างๆ ปรากฎว่าเธอไม่ได้มีอาการหึงหวงหรือมี
อารมณ์หงุดหงิดอย่างที่เขาคาดไว้แต่อย่างใด....
"คุณหมอมาที่นี่เพื่อตรวจดูอาการฉันไม่ใช่เหรอคะ?" เธอขัดขึ้นมาเมื่อเห็นว่ายุนกิเอาแต่ส่งยิ้มหวานให้หมอสาวตลอดเวลา ซึ่งเธอพอจะรู้ตัวว่าลืมปฏิบัติตามหน้าที่จึงขยับตัวมาข้างๆเตียงเพื่อตรวจดูอาการของจีมินที่ยังไม่หายดีร้อยเปอร์เซ็นต์
"ชีพจรเต้นปกดีนะคะ แผลก็เริ่มแห้งแล้วด้วย แต่หมอขอแนะนำให้หลีกเลี่ยงการใช้ร่างกายมากๆ เช่น วิ่งหรือยกของหนัก พรุ่งนี้น่าจะกลับบ้านได้แล้วล่ะค่ะ"
"นาอึนเลิกงานตอนไหนครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามทันทีที่แพทย์หญิงคนสวยบอกอาการของคนไข้จบพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาใกล้ในระยะพอเหมาะ
"ช่วงบ่ายนาอึนมีเคสผ่าตัด น่าจะช่วงเย็น พี่ยุนกิมีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"พี่ว่าจะชวนไปกินข้าวน่ะ" พูดพร้อมกับใช้หางตามองจีมินที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ซึ่งเขามั่นใจว่าเธอฟังเขากับนาอึนคุยกันอยู่
"งั้นถ้านาอึนเลิกงานแล้วเดี๋ยวโทรหานะคะ"
"จะรอนะ ตั้งใจทำงานล่ะ"
"แน่นอนค่ะ:D" เธอตอบกลับด้วยเสียงใสปนตื่นเต้นหน่อยๆ ก่อนจะขอตัวกลับไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ โดยมียุนกิคอยมองจนกระทั่งแผ่นหลังของนาอึนลับสายตาไป
"คืนนี้นอนคนเดียวได้ใช่มั้ย? เธอคงจะได้ยินแล้วว่าฉันไม่ว่าง" เขาบอกขณะตระเตรียมอาหารเย็นให้หญิงสาวไปด้วย
"ได้อยู่แล้วค่ะ ฉันโตแล้ว ไม่ต้องพึ่งพาใครหรอก"
"ก็ดีแล้วล่ะ คนเราก็ต้องพึ่งพาตัวเองถูกต้องแล้ว"
"งั้นเดี๋ยวอาหารพวกนี้ฉันจัดการเองค่ะ คงไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น"
"คนอื่น? เธอเห็นว่าฉันเป็นคนอื่นงั้นเหรอ? ฮ่าๆ" เขาถามปนขำพร้อมเหลือบมองปฏิกิริยาของเธอ
"......."
"อ่ะ อีกสักพักพยาบาลก็คงจัดยามาให้" ชายหนุ่มเลื่อนถาดอาหารที่เพิ่งเตรียมเสร็จให้หญิงสาวก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง
"คุณเตรียมตัวไปเดทเถอะค่ะ ฉันอยู่คนเดียวได้"
"เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง จะรีบทำไมเล่า ยังไงก็รอให้นาอึนเลิกงานอยู่ดี"
"ก็เผื่อคุณอยากแต่งตัวหล่อๆไงคะ ไปเดทกับสาวทั้งที"
"ย่าห์ เธอกำลังยัดเยียดให้ฉันใช่มั้ย?"
"ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะคะ คุณเป็นคนชวนคุณหมอเดทเองแท้ๆ ไม่ใช่ว่าฉันเป็นแม่สื่อให้คุณเสียหน่อย"
"ที่ขึ้นเสียงใส่เนี่ย หึงฉันเหรอ?" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วจนจมูกของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ ที่เขาชวนนาอึนไปทานข้าว เขาไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นหรอก แต่จุดประสงค์ที่สำคัญคือ ยั่วอารมณ์หึงของแม่คนปากแข็ง
"มะ...ไม่ได้หึงนะ! ฉันจะไปหึงคุณทำไมล่ะ"
"........" นั่นไง จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่ยอมรับ ในเมื่อเธอไม่ตอบ เห็นทีเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
"คุณจะทำอะไรที่ไหนกับใครมันเป็นเรื่องของคุณ ฉันไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย เราเคยพูดถึงเรื่องนี้กันมาก่อน และฉันก็เชื่อว่าคุณจำได้"
"แต่นั่นมันแรกๆป่ะ ตอนนี้อะไรๆมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้"
"อะไรล่ะคะที่เปลี่ยน"
"ก็......." เขากึกกักไม่ยอมตอบโดยมีจีมินรอฟังคำตอบนั้นอย่างใจจดใจจ่อ เธอหวังเลยเกินว่าเขาจะพูด'คำนั้น'ออกมา เธออยากรู้ว่าเขารู้สึกต่อเธอแบบไหน จะใช่แบบเดียวกับที่เธอคิดหรือเปล่า
"ช่างมันเถอะ แต่แน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าอยู่คนเดียวได้" หึ เห็นมั้ยล่ะ เขาไม่เคยชัดเจนกับคำพูดเลย
"ค่ะ" เธอตอบสั้นๆ ก่อนจะตักอาหารเข้าปากช้าๆ ยุนกิรู้ดีว่าเธอคงเสียความรู้สึกที่เขาไม่ชัดเจนกับเธอสักที แต่เขาก็เคยบอกไปแล้วว่ามันยังไม่ถึงเวลา นี่ไง คือสิ่งที่เขากังวลที่สุดคือ กลัวว่าเธอจะรอไม่ได้
"........."
"คุณไปเถอะค่ะ เดี๋ยวแต่งตัวไม่ทะ...."
"ฉันไปแน่ล่ะ แต่เธอก็ไม่จำเป็นพูดย้ำขนาดนั้นก็ได้ เธอทำเหมือนกับไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วย!"
"........"
"เธอไม่คิดถึงความรู้สึกฉันบ้างรึไง เอาแต่ผลักไสกันอยู่ได้"
"ฉันเปล่าค่ะ คุณเข้าใจผิด"
"อืม เป็นความผิดของฉันเองแหละ ขอโทษแล้วกัน!" เขาประชดด้วยน้ำเสียงฮึดฮัดเสียเต็มประดาก่อนจะเดินไปทางหน้าต่างเพื่อระงับอารมณ์ ตอนแรกแค่จะแกล้งให้เธอหึงแต่พอเห็นเธอไม่มีอาการใดๆก็ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
"........."
"ในเมื่อเธออยากให้ฉันไป ฉันไปก็ได้วะ!"
"ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะคะ"
"เหอะ! เธอมันจริงๆเลย!" เขาทิ้งท้ายไว้ด้วยความไม่พอใจ แอบตั้งความหวังไว้สะสูงว่าเธอจะยื้อและอ้อนวอนขอร้องไม่ให้เขาไป แต่สุดท้าย..... มันน่าตีให้ก้นลายนัก!
18.24น. ร้านอาหาร J
"รับเมนูอะไรดีครับ?" บริกรชายถามคู่หนุ่มสาวทันทีที่นั่งลงบนเก้าอี้ ยุนกิมองหน้านาอึนยิ้มๆแล้วบอกทางสายตาว่าให้เธอสั่งได้เต็มที่
"พี่ยุนกิสั่งก่อนเลยค่ะ นาอึนขอเลือกเมนูก่อน"
"งั้นขอจาจังมยอน แกงกิมจิ แล้วก็รามยอนแล้วกันครับ"
"เอ๋? พี่ยุนกิสั่งแค่นี้เหรอคะ?" นาอึนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่จู่ๆชายหนุ่มก็สั่งอาหารจานธรรมดาที่สามารถทำเองได้ แต่มันก็น่าแปลกอยู่หรอกเพราะนี่มันร้านอาหารหรูมีแต่อาหารแพงๆที่คนรวยเขานิยมกินกัน แต่ดูเขาสั่งแต่ละอย่างสิ....นาอึนไม่แปลกใจสิแปลก
"ครับ....พี่ชอบอาหารแบบนี้" แล้วก็ชอบคนที่พาเขาติดอาหารแบบนี้ด้วย ชายหนุ่มต่อท้ายประโยคในใจ
"เมื่อก่อนเห็นแต่พี่ยุนกิทานอาหารอิตาเลี่ยนสะส่วนมาก เลยแปลกใจนิดหน่อยน่ะค่ะ"
"ฮ่ะๆ" เขาหัวเราะแห้งๆเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
"อาหารมาแล้ว ทานกันเลยดีกว่าค่ะ" ยุนกิพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะก้มมองอาหารตรงหน้าที่พอมองแล้วก็คิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา
ตอนดึกๆเขามักจะบ่นว่าหิวแล้วไปปลุกเธอให้ลุกมาทำอะไรให้กิน แล้วเมนูที่เธอทำให้ประจำคือสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
"พี่ยุนกิคะ....ถ้านาอึนถามอะไรพี่ พี่อย่าโกรธนะ"
"ไม่หรอกครับ ถามมาสิ"
"คนไข้คนนั้นใช่เพื่อนพี่จริงหรือเปล่า"
"ใช่มั้ยนะ จะบอกว่าใช่ก็ยังไงๆอยู่ พี่เองก็ตอบไม่ได้หรอก"
"แสดงว่าพี่กำลังศึกษาดูใจกับเธออยู่เหรอคะ?"
"ทำนองนั้นมั้งครับ"
"มันอาจจะเสียมารยาทที่นาอึนต้องพูดแบบนี้ แต่นาอึนยังรู้สึกดีกับพี่อยู่นะคะ ไม่เคยคิดที่จะลืมความทรงจำระหว่างเราสองคน" มือบางเลื่อนมากุมมือหนาไว้หลวมๆพร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มเพื่อรอคำตอบ
"........" เขาเงียบ
"เรากลับมาคบกันได้มั้ยคะ นาอึนสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนอีก"
"พี่ยอมรับว่าพี่ก็ยังรู้สึกดีต่อนาอึนอยู่...." เขาเว้นวรรคพร้อมกับใช้มืออีกข้างกุมมือบางของนาอึนไว้ "แต่เรื่องกลับมาคบกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ก็เหมือนที่นาอึนบอก พี่เองก็ไม่ลืมความทรงจำดีๆระหว่างเรา แต่ ณ ตอนนี้คือปัจจุบัน พี่เชื่อมั่นว่ายังไงปัจจุบันก็ยังดีกว่าอดีต"
"พี่พูดแบบนี้แสดงว่าเรากลับมาคบกันไม่ได้ใช่มั้ยคะ?" เสียงหวานสั่นเทิ้มเล็กน้อยก่อนหยดน้ำตาจะแมะลงมาอาบแก้มนวลสีชมพูอ่อนเมื่อชายหนุ่มดึงมือออกจากเธอ
"ขอโทษนะที่ต้องตัดเยื่อใยแบบนี้ แต่ถ้าพี่ไม่ชัดเจนกับนาอึน เรื่องมันจะยืดยาว เหมือนที่พี่ไม่ชัดเจนกับเธอในตอนนี้"
"คงจะหมายถึงผู้หญิงคนนั้นสินะคะ" นาอึนถามพร้อมก้มหน้างุดหลบสายตา
"พี่ขอโทษอีกรอบนะ ต้องกลับแล้วล่ะ จะให้พี่ไปส่งมั้ย?"
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้" สรรพนามที่เคยแทนชื่อตัวเองเปลี่ยนไปทันที แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจมากไปกว่าคนที่อยู่โรงพยาบาลหรอก
"งั้นพี่ขอตัวนะ ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้กับนาอึน" ยุนกิกล่าวขอโทษเพราะรู้สึกผิดก่อนจะรีบบึ่งรถไปหาจีมิน ขนาดอยู่ไกลกัน เธอยังมากวนใจเขาได้ขนาดนี้แล้ว ตอนนี้ถึงเวลาแล้วล่ะที่เขาจะบอกความรู้สึกให้เธอได้รู้สักทีหลังจากที่เขาหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด
รับเชิญ
ซน นาอึน
มาอัพแล้วนะ วันพุธหน้าเจอกัน!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น