มรสุมคนเถื่อน (YoongiBTS & Jimin15&)

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO>>> ไก่ทอดทำเหตุ 100%

"เด็กเสิร์ฟ! ขอน้ำด้วย"

"ค่า~"     หญิงสาวในชุดเสื้อยืดคอโปโลกางเกงยีนส์รับคำเสียงเจื้อยแจ้วทั้งๆที่ทำงานหนักมาทั้งวัน แต่กลับไม่มีคำว่าเหนื่อยออกมาจากปากบางนั้นเลยแม้แต่คำเดียว การทำงานแลกเงินถือเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ การที่จะได้ผลตอบแทนมากหรือน้อยนั้นก็ขึ้นอยู่กับความขยันของแต่ละคน  ร่างอวบยกถาดเครื่องดื่มมาบริการให้ลูกค้าด้วยรอยยิ้มหวาน เธอทำงานพาร์ทไทม์ในร้านปิ้งย่างแห่งหนึ่งในกรุงโซลในช่วงเวลาปิดเทอมแบบนี้ ถึงจะไม่ได้เงินมากมายแต่ก็ถือว่าเงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงคุ้มกับเหงื่อที่เสียไป

"ขอบคุณที่มาอุดหนุนค่า โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"  ร่างอวบโค้งหัวให้ลูกค้า 90 องศาจนหัวจะมุดลงดินอยู่รอมร่อ  เหลือเวลาอีกเพียง20นาทีก็จะหมดเวลาทำงานของเธอแล้ว เพราะแต่ละวันเธอจะทำงานที่นี่เพียง8ชั่วโมงเท่านั้น ส่วนเวลาที่เหลือก็เป็นตำแหน่งเด็กส่งไก่ทอดของร้านที่พ่อแม่เธอเป็นเจ้าของนั่นเอง

"กลับมารับใช้แล้วค่าม่าม๊า ปาป๊า~" เสียงหวานดังก้องไปทั่วทั้งร้านก่อนที่ร่างอวบสมบูรณ์จะลิ่วมาหาบิดามารดาในครัว มักจะเป็นแบบนี้เสมอเกือบทุกวัน

"บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าวิ่ง เดี๋ยวล้มหัวแตกเหมือนเมื่อก่อนหรอก เด็กคนนี้นิ!"

"โถ่....ปาป๊าคะ หนูโตเป็นสาวแล้วนะ ที่สำคัญแข็งแรงดีมาก" ว่าพร้อมทำท่าเบ่งกล้าม (ที่ไม่มี)

"ไหนกล้าม เห็นแต่ไขมัน"

"ม๊าอ่ะ!"  คนถูกแกล้งย่นจมูกอย่างงอนๆเมื่อเห็นว่าผู้เป็นแม่ไม่เข้าข้างตนเหมือนอย่างเคย

"แล้วทำงานเป็นยังไงบ้าง" 



"เหนื่อยค่ะ แต่ภูมิใจ :)" 

"ความจริงหนูไม่จำเป็นต้องทำงานเลยนะลูก แม่กับพ่อน่ะมีปัญญาเลี้ยง" 

"แต่การที่หนูทำงานก็เป็นอีกทางที่ช่วยแบ่งเบาภาระป๊ากับม๊านะคะ ถึงจะไม่มากแต่ก็ถือว่าไม่น้อย"

"โอเคจ้ะ แล้วแต่ลูกเลย แม่ไม่ขัดอะไรอยู่แล้ว" หญิงวัยกลางคนบอกกับเด็กสาวร่างอวบพร้อมกับวางมือลงบนหัวด้วยความเอ็นดู จะไม่ให้เธอภูมิใจได้อย่างไรในเมื่อเด็กคนนี้ไม่เคยทำเรื่องเสียหายกลับมาให้เธอปวดหัวเลยสักครั้ง จะมีบ้างแต่ก็ตามประสาวัยกำลังเรียนรู้อะไรใหม่ๆ เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ค่อยเป็นห่วงในเรื่องนี้สักเท่าไหร่

"ไอ้อ้วน!! ไปส่งไก่"

"ป๊าอ่ะ!! หนูเพิ่งมาถึงเองนะ ใช้แรงงานแล้วเหรอ" พูดทั้งๆที่ชิ้นไก่น่องโตยังคาอยู่ในปาก

"ไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวไม่ให้ไปคอนฯนะเว้ย อุตส่าห์ว่าจะให้เงินสักสองสามหมื่นเป็นของขวัญวันเกิด ไม่ต้องเอาหรอกเนอะ" 

"เอา! เอาๆ เอาสิป๊า จะให้ไปส่งไก่ที่ไหนว่ามาเลย ไปส่งที่ปูซานยังได้เลยนาาา"  

"บริษัทG แถวๆคังนัม" 

"กี่กล่องอ่ะ"

"20"

"20!!! ให้หนูไปคนเดียวเหรอ บางทีก็โหดร้ายกับลูกกับหลานเกินไปนะป๊า"

"ไอ้อ้วน เคยเห็นไอ้นี่ลอยสักครั้งมั้ย" ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่งชี้มาที่เท้าของตัวเองที่สั่นดิกๆไปมาเตรียมพร้อมประทับอยู่บนก้นของลูกสาวถ้าเกิดว่าอีกฝ่ายยังกวนไม่เลิก  จีมินหัวเราะแห้งๆ แต่ยังไม่ลืมที่จะกระโดดไปหอมแก้มบิดาฟอดใหญ่ ที่ถึงแม้บางครั้งจะใจร้ายและปากจัดไปนิ๊ดดด แต่เธอก็รู้ว่าที่เขาพูดและทำไปเป็นเพราะรัก

     'ไปส่งให้ทันก่อนห้าโมงเย็นล่ะ ถ้าไปช้าถูกดุมาไม่รู้ด้วยนะ'  

เสียงทุ้มของผู้เป็นบิดาลอยเข้ามาในหัวทันที เป็นครั้งแรกในรอบ10ปีที่เธอเห็นประเทศเกาหลีรถติด! ทั้งๆที่แต่ก่อนถนนว่างและการจราจรแถบไม่ติดขัดเลย 

"เอาไงดีอ่ะโอปป้า"  จีมินหันไปถามความเห็นจากยูจิน พนักงานชายเพียงคนเดียวของร้านที่พ่อเป็นคนส่งมาเป็นเพื่อน

"เหมือนข้างหน้าจะเกิดอุบติเหตุอะไรสักอย่าง ดูท่ารถคงจะติดอีกนาน นี่ก็ใกล้จะห้าโมงแล้วถ้าขืนเราไปส่งช้า ถูกทางนั้นดุกลับมาแหงๆ ที่สำคัญอาจจะไม่ได้เงินด้วย"

"ถ้าเราไปส่งช้าเราก็บอกเหตุผลเขาได้ไม่ใช่เหรอ"

"ถ้าจีมินทำได้นะ"

"หมายความว่าไง" 

"ก็หมายความว่าเราไม่สามารถทำมันได้ไง"

"......."  ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี



"บริษัทนี้ขึ้นชื่อเรื่องตรงเวลา พนักงานหลายคนถูกไล่ออกกันเป็นแถบๆเพราะไม่มีวินัยมากพอ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องส่งอาหาร พนักงานคนอื่นสั่งยังพอรอดไปได้ แต่ถ้าCEOเป็นคนสั่งเมื่อไหร่ ร้านนั้นก็ขาดทุน" 



"ตรรกะอะไรของมัน บ้าชัดๆ"

"และเราก็กำลังจะขาดทุน เพราะรอบนี้CEOเป็นคนสั่ง"

"ห๊ะ!! แล้วเราจะส่งทันได้ยังไงเหลือแค่15นาทีเองนะ!"

"พี่ไม่รู้" ยูจินส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง



"ไม่รู้ไม่ได้นะ! ถ้าเกิดเราขาดทุนแล้วเงินค่าบัตรคอนฯของหนูอ่ะ ไม่นะ!!"  จีมินส่ายหน้าเมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองมีปีกโผบินอยู่กลางอากาศ เธอตั้งความหวังเอาไว้สะดิบดีว่าคอนฯรอบนี้ต่อให้โลกกำลังจะแตกเธอก็ไม่มีทางพลาดอย่างเด็ดขาด!!!



         จนในที่สุด หญิงสาวตัดสินใจหอบกล่องที่บรรจุไก่ทอดจำนวน20กล่องที่อยู่ในถุง ห้อยไว้ที่แขนจนแถบไม่เหลือพื้นที่ของผิวหนัง วิ่งไปตามถนนอย่างทุลักทุเลแถมยังต้องมองหาบริษัทนั่นอีก เรียกได้ว่าค่าบัตรคอนฯครั้งนี้เธอทุ่มเททุ่มทุนมากกว่าครั้งไหนๆ




ผลั่ก! ตุ้บ! 

     เสียงกระแทกจากแรงของคนสองคนกระทบกันเข้าอย่างจัง จนอีกคนที่เป็นคู่อรินั่งจุมปุ้กอยู่ที่พื้น แทนที่เธอที่เป็นผู้หญิงควรจะล้มแต่เปล่าเลย กลับเป็นผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาเสียอย่างนั้น

"ขอโทษค่ะ! ลุกไหวมั้ยคะ?"  ว่าพร้อมจะช่วยพยุงแต่ความสะดวกของเธอมันยากลำบากเหลือเกิน เนื่องจากแขนทั้งสองข้างยังพรุงพรังไปด้วยถุงไก่ทอด



"แรงคนหรือแรงช้างห๊ะ!"

"อ้าว ด่ากูเฉย" จีมินสบถเบาๆ แต่เพราะตัวเองเป็นคนผิดจึงเลือกยืนนิ่งๆไม่ตอบโต้ใดๆ

"เจ็บตรงไหนมั้ยคะ ฉันขอโทษจริงๆนะ พอดีฉันรีบ เลยไม่ได้ดูทาง"  เธอโค้งหัวจนสุดตัวเพื่อหวังให้อีกฝ่ายยกโทษให้แต่กลับได้มาเพียงแววตาเคืองๆ เมื่อเพ่งมองดีๆแล้ว เขาเป็นคนที่หล่อมากคนหนึ่งเลยล่ะ ผิวที่ขาวเนียนเหมือนหิมะไหนจะริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูนั่นอีก แต่จะว่าไป....เขาหน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

"มองอะไร!"

"พ่อ....พ่อของลูก" 

"พูดบ้าอะไรของเธอ!!" 

"ยุนกิโอปป้า!"  ร่างอวบกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กน้อยเมื่อรู้ ว่าคนตรงหน้าคือใคร ต่อให้เขาใส่แมสหรือปิดบังขนาดไหน เธอก็ไม่มีทางจำคนที่ตัวเองชอบได้หรอก

"อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น!" ชายหนุ่มตะคอกใส่อย่างไม่ชอบใจที่จู่ๆอีกฝ่ายมาเรียกเขาด้วยสรรพนามแบบนั้นทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักหรือสนิทสนมกันมาก่อน

"ขอโทษค่ะ แต่....ฉันขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ย!?"  มิน ยุนกิ มองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่น่ารำคาญโดยไม่ปิดบัง ก่อนจะเริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นดวงตาคู่โตของคนตรงหน้าเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

"เอาโทรศัพท์มาสิ!" มือหนาแบมือเพื่อรับโทรศัพท์จากอีกฝ่าย แต่น้ำเสียงนั้นก็ยังบ่งบอกว่ารำคาญอยู่ดี



"ระวังค่ะ!!"  ไม่ทันที่จะได้ถ่ายรูปกัน เสียงร้องโหวกเหวกของใครอีกคนก็ทักขึ้นก่อนน้ำเหม็นๆจะสาดลงที่เขาเข้าเต็มๆ เนื่องด้วยชายหนุ่มยืนหันหลังโดยที่จีมินยืนข้างหน้าจึงทำให้เธอไม่ได้รับน้ำเหม็นๆนั่นสักหยดเดียว

"ป้าขอโทษนะคะ พอดีป้าซุ่มซ่าม ขอโทษอีกครั้งนะคะ ยกโทษให้ป้าด้วย"  ป้าแม่บ้านผู้เป็นต้นเหตุขอโทษพร้อมโค้งหัวเป็นพัลวันเพราะกลัวอีกฝ่ายจะโกรธจัดจนเอาไปฟ้องท่านประธานและผลที่ตามมาก็คือโดนไล่ออก

"ไม่เป็นไรครับ ป้าไปเถอะ" ชายหนุ่มออกปากไล่ด้วยน้ำเสียงที่ฝืนที่สุด ทั้งๆที่ความเป็นจริงโกรธแทบควันออกหู!

"แน่ใจนะคะว่าไม่เป็นอะไร สภาพดูไม่ดีเลย" จีมินว่าพร้อมสะกิดเขาเบาๆ สายตาดูเป็นห่วงเป็นใยอย่างเห็นได้ชัด

"โดนแบบนี้เธอจะให้ฉันยิ้มรึไง!! เพราะเธอนั่นแหละทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ ฉันเกลียดเธอ!"  เล่นเอาคนฟังหน้าชาวาบราวกับถูกไฟช็อต คิดดูเอาเองว่าถูกคนที่ตัวเองชื่นชอบพูดจาแบบนี้ใส่จะรู้สึกยังไง ใช่ มันไม่ต่างอะไรไปกับการถูกตบกลางสี่แยกไฟแดงเลย ซ้ำยังโดนสายตาที่วาวโรจน์ตวัดใส่อีก

"ฉันมาส่งไก่ทอดค่ะ ให้ฉันเก็บเงินที่ใครคะ"  หลังจากที่เขากระฟัดกระเฟียดออกไป เธอก็เดินคอตกมาส่งไก่ตามหน้าที่ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงหงอยๆ

"เอาวางไว้ตรงนี้ก็ได้ค่ะ เก็บเงินที่ท่านประธานนะคะ อยู่ในห้องนั้น" จีมินพยักหน้าก่อนจะเดินไปยังห้องที่พนักงานบอกเมื่อสักครู่ เคาะสองสามทีก็มีเสียงรับอนุญาตจากคนด้านใน มือเจ้าเนื้อจึงผลักประตูเข้าไปก่อนจะเจอห้องโถงใหญ่ที่ตกแต่งไปด้วยโทนสีดาร์กๆ ด้านหลังโต๊ะทำงานเป็นกระจกใส สามารถมองเห็นทรรศนียภาพของประเทศเกาหลีได้อย่างง่ายดาย 

"ฉันมาเก็บเงินค่าไก่ทอดค่ะ ทั้งหมดเป็นเงินสามหมื่นวอน" (หรือประมาณหนึ่งพันบาท)

"เธอมาส่งกี่โมง" พูดทั้งๆที่ยังยืนหันหลังให้

"ห้าโมง......"

"ฉันถามว่าเธอมาส่งกี่โมง!!" 

"ห้าโมงสิบห้านาทีค่ะ แต่มันก็เลยมาแค่สิบห้านาทีเองนะคะ" 

"ตั้งสิบห้านาทีต่างหาก!"  เขาหันหน้ากลับมามองร่างอวบ ก่อนจะพบว่าเธอยืนตัวสั่น มือทั้งสองข้างประสานกันอยู่ด้านหน้า ก้มหน้างุดเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง เขาไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเธอกำลังเป็นอะไร

"นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ เธอถึงกับต้องร้องไห้"

".........."

"โอเค! หยุดร้อง ฉันไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้"  แพ้น้ำตาผู้หญิงต่างหากล่ะ

".........."

"ตกลงเป็นเงินเท่าไหร่นะ" 

"สามหมื่นวอนค่ะ" 

"เอ้า"    เขายื่นบัตรเครดิตให้เธอคิดเงินแบบง่ายๆโดยไม่ได้ด่าหรือหักเงินอย่างที่ยูจินบอกแต่อย่างใด ที่จริงเขาออกจะดูเป็นคนใจดีเสียด้วยซ้ำ



"นี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ"  จีมินโค้งหัวให้โดยที่ยังไม่เคยเงยหน้ามองดูหน้าค่าตาของเขาเลย เหตุเพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจหักเงินเธอน่ะสิ!!

  
"เดี๋ยว...."

"มีอะไรเหรอคะ?" 

"หันหน้ามาหน่อย"  ร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้ในระยะที่เหมาะสม ในขณะที่สายตายังคงจดจ้องที่ร่างอวบไม่ไปไหน จนกระทั่งหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างช้าๆ ดวงตากลมโตฉายแววสงสัยเล็กน้อย ที่จู่ๆเขาก็กลับนิ่งเงียบไปเสียอย่างนั้น

"เป็น..อะไรไปเหรอคะ?"

"เอ่อ...เปล่า"   ชายหนุ่มตอบตะกุกตะกักก่อนจะรีบดึงสติตัวเองกลับมาด้วยการกระแอมไอหนึ่งที ยอมรับว่าสติหลุดนิดหน่อย ตอนที่สบตากับอีกฝ่าย ดวงตากลมโตใสซื่อนั่นเล่นเอาหัวใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำเลยล่ะ บ้าจริง ชายหนุ่มสบถในใจ

"........"

"คราวหลังก็อย่ามาส่งสายล่ะ เพราะถ้าเกิดฉันหักเงินเธอขึ้นมา อย่าหาว่าฉันใจร้าย"

"ฉันจะไม่ให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นซ้ำสองอีกแล้วค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ" 

"เธอจะขอโทษอะไรนักหนา ขอโทษครั้งเดียวก็พอแล้วมั้ง"

"........."

"ว่าแต่....เธอชื่ออะไร" 

"คะ?" หญิงสาวมองหน้าหล่อคมเข้มของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาชั้นเดียวกระพริบถี่ๆรอคำตอบจากเธออยู่ไม่ห่าง ไหนจะจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากกระจับสีชมพูเข้ม ผิวที่เนียนแต่ไม่ถึงกับขาวมากบ่งบอกว่าเป็นคนดูแลผิวที่ดีในระดับนึง เลื่อนไปตรงใบหูที่เรียงรายไปด้วยต่างหูแฟชั่น ถ้าไม่รู้จักเขาในฐานะประธานบริษัท จะบอกว่าเขาเป็นไอดอลดารานักร้องเธอก็เชื่อ

"จะบอกฉันได้รึยังว่าเธอชื่ออะไร"

"ฉัน......"

"กูไม่ให้มึงรู้จักกับผู้หญิงคนนี้!!" 

"???/!!!" 

{ Winter Dark Theme }