คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep.1 เมื่อคุณอยากเป็นตัวประกอบ แต่ขาข้างหนึ่งกับเหยียบความวุ่นวายเอาไว้เป็นเพื่อน
ฟิ้ว…
หลัาที่ผมไ้ยืน็อโแลเป็นเวลาอยู่นานหาา็เหลือบเห็นบาอย่าเลื่อนไหวรอบ้านผม้อหันใบหน้ามอีๆ ายเสื้อผ้าโบสะบัไปมาลาอาาศามำแหน่ารี่ไม้วาบนท้อฟ้ายาม่ำืน เหล่าวาว่าเปล่ประายแสระยิบระยับสวยามไม่ไ้ึวามสนใให้วนมเท่าับลุ่มนในุลุมสีำใส่ฮู้ปิหน้าปิายืนล้อมรอบันทั่วทุทิศทาท่ามลาเปลวเพลิสีฟ้า
่อนมีหนึ่ในนั้นริมฝีปายับะโนเรียนแปลหน้าอย่ารีบร้อน ถึอย่านั้น่อให้ะโนเสียัมาเท่าไหร่อีฝ่ายูเหมือนะไม่ไ้รับรู้เลยสันิเียว บอไ้แ่ว่าอนนี้นแปลหน้านนั้นำลัประอร่าายอผมพร้อมับส่เสียร้อไห้ออมาหนัหน่ว ใบหน้าในฮู้ลุมหัวเลือนราทำให้มอไม่ออเป็นใรเปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำาที่ยัไหลไม่หยุหย่อนระทบลใบหน้าผม้ำแล้ว้ำเล่าเหมือนนสูเสียนสำัในีวิ
ริมฝีปายับเอ่ยพูพึมพำล้ายวิวอนอ้อนวอนให้ร่าประออยู่ฟื้นึ้นมาลอเวลาแม้ผมะไ้ยินเสียไม่่อยัมาหนัแ่็พอับใวามไ้บ้า เสียร้อไห้อเานั้นรีแทลึเ้าไปในิใอผมทำเอา้อัปาเบือนหน้าหนีเพื่อลั้นน้ำาไม่ให้ไหลอาบหน้า รู้ัวอีทีเ้ามอนสเอร์ัวให่อ้าปาว้าส่เสียำรามัลั่นสั่นสะเทือนแผ่นินไหวทั่วบริเวเสมือนแสอำนายิ่ให่
และานั้นภาพทุอย่าลายเป็นทรายเลือนาหายไปหม…
ร่าเล็ยืนเหม่อลอยสัพัให่แล้วภาพ็ไ้ัไปที่ัวผมนั้นำลัล่อลอยเว้ว้าในห้วแห่วามมืมิอย่าไม่มีุสิ้นสุ มอูรอบ้า้วยใบหน้าสับสนมึนแถมยิ่มาไปว่านั้นือ
ระบานให่สีำลับรอบทอหรูหราล้ายพวอเ่าโบราลอยเว้ว้ารหน้าผมราวับระผีสิเื้อวนให้เ้าไปเป็นสมาิ้วย ผมรีบ้าวเท้าลอยถอยหลัหนีห่าทันทีประวบเหมาะับภาพที่ปราึ้นมาในระพร้อมเอฟเฟ์เสียเอ่ยพูใรสันแถมมาบรรยายให้ฟั
เปลวเพลิสามารถแผเผาันทราเป็นเถ้าธุลี
น้ำแ็ผนึไ้แม้ระทั่าลเวลา
ป่าไม้ให่ลืนินทั่วท้อนภา
โปรอย่าไ้หวาหวั่น่อพลัแห่วามมื
อ่า…
สำแพลัออมาเถิ..
..
.
ทั้ผม พวเา และเธอ
่าเหลือเวลาันไม่มานั
ไม่ว่าะเิอะไรึ้น…
ไ้โปร…
อย่า…
.
แม่
วิาโรอาาเลยรับ
ริ๊!
ผมัไม่่อยแน่ใัเท่าไหร่แล้วสิว่าในเนื้อเรื่ออเมนี้ะออมารูปแบบไหนเพราะถ้าผมำไม่ผิรู้สึว่าะมีทั้มัะและนิยาย้วย ทำไ้แ่เพียภาวนาสวมน์ั้ิให้มั่นอธิษานอพรอย่ามาึผมเ้าไปวุ่นวายหาวามวินาศสันะโรเลย
หนุ่มน้อยนนี้อยาอยู่เียบๆนิ่ๆไม่ทำบาปรรมับใรยเว้นว่ามีใรมาวนีนผม่อนนะหรือบาทีมีใรสันน่าแล้ให้พอระุ่มระวยหัวใ ะเป็นนีศรีสัมอโลแม้ว่าที่นี้เป็นวิทยาลัยวายร้าย็เถอะ แถมยัมีผู้ให่บ้านโยนานให้เ็เ่ถ้าะโยนานเ่นานี้ลาออาารเป็นนายะ!
อ้าว ไม่ใ่เหรอ
้ามๆ
ถึแม้ผมะำรายละเอียเนื้อเรื่อไม่ไ้มานัแ่็พอรู้เรื่อหอพัแ่ละหออยู่ ท่าำไม่ผิรู้สึะมีทั้หม 7 หอสินะ อืม… ั้นมาอธิบายสั้นๆให้เ้าใ
เริ่มที่หอแรันีว่าน่าะื่อว่า แห่รรม ฮาร์ทสลาบิวล์( Heartslabyul ) ไ้รับแรบันาลใมาาเรื่อ Alice in Wonderland
หอที่สอ ใส่เี่ยวไ้หม สะวันนาลอว์( Savanaclaw ) ไ้รับแรบันาลใมาาเรื่อ The Lion King
หอที่สาม นล้มอย่า้าม ออาวิเนลล์( Octavinelle ) ไ้รับแรบันาลใมาาเรื่อ The Little Mermaid
หอที่สี่ เรียนไปทำไม สาราเบีย( Scarabia ) ไ้รับแรบันาลใมาาเรื่อ Aladdin
หอที่ห้า เธอสวยเินไป พอมฟิโอเร( Pomefiore ) ไ้รับแรบันาลใมาาเรื่อ Snow White and the Seven Dwarfs
หอที่ห ปาแ่บยืนหนึ่ อินีไฮ์( Ignihyde ) ไ้รับแรบันาลใมาาเรื่อ Hercules
และหอสุท้าย บ้านพันรา เียอมเนีย( Diasimnia ) ไ้รับแรบันาลใมาาเรื่อ Sleeping Beauty
ว้าว…
ลาอออนนี้ทันไหมรับ?
เอาเป็นว่า่าเรื่อหอไป่อนเถอะอนนี้ผม้อโฟัสัวเอที่ยันอนอยู่ในโลศพอยู่เลย นานั นอนรอราะอแล้วนะเนี่ย ฝ่ามือเล็พยายามยับมาึแว่นาออาใบหน้าไปวาไว้บริเวลาอเหมาะเาะับฝาโลศพถูใรสันเลื่อนเปิพอิบพอี แสไฟระทบใบหน้าเรียวเล็สะท้อนให้เห็นใบหน้าามแวบเียวผ่านวาผู้้อมอ ะพริบาอีทีลับพบเอแ่ใบหน้าเรียวหน้าาธรรมาๆ เหมือนภาพเมื่อี้เป็นภาพลวา
“ อะแฮ่ม! ื่นไ้แล้วรับ ”
ร่าายหนุ่มัวสูให่ที่ปปิใบหน้า้วยหน้าาอีาเพาะส่วนบนทำให้เห็นริมฝีปาทาลิปสิสีฟ้าเลือบส่เสียไอออมาเล็น้อย ่อนเอ่ยพูพร้อมับยื่นฝ่ามือให่ให้ร่าเล็ยันอนนิ่อยู่ในโลหลัาเปลือายับเปิให้เห็นนัยน์าสีีผิแปลมนุษย์นร่าสูเห็นแล้วะัไปสัพัให่ ร่าเล็นอนเหม่อมอฝ่ามือให่โยื่นมาให้่อยนำมือหยาบร้านอัวเอเอื้อมไปับมือให่ลุึ้นนั่ีๆ
ือผมพึ่ถอแว่นไปไ
ให้ายเถอะโรบิ้น
ผมิอย่าเ็ๆแล้วนำแว่นาทรลมลับมาสวมใบหน้าเหมือนเิมรัน้ามับอีนนั่ิมิอยู่นาน ผมเลย้อส่เสียเรียสิ
ผมรู้ผมหล่อ อึ้เลยสิ
“ เอ่อ… ”
“ อ่ะ! ยินี้อนรับสู่ไนท์เรเวนอลเลรับ อนนี้ำลัใล้เริ่มพิธีปมนิเทศเี๋ยว่วยรีบเรียมัวให้เสร็เรียบร้อยแล้วไปรวมัวับเ็ใหม่ภายในห้อโถระนะรับ ”
“ เ้าใแล้วรับ ” ผมนั่พยัหน้าเอ่ยอบลับอย่าเ้าใ
“ อเสียมารยาท ุบาเ็บเหรอรับ? ในานะนใีแบบผมไม่สามารถปล่อยให้เ็ใหม่มีบาแผลไ้ให้ระผม่วยรัษาไหมรับ? ”
“ ผมไม่ไ้บาเ็บอะไรนะรับ ็ปิี ”
ผมไ้แ่เอ่ยอบลับ้วยใบหน้าวยมะม่วร่วรั้นยืนหัน้ายหันวามอัวเอ็ไม่ไ้บาเ็บอะไร ถ้าไม่ปิเป็นเสื้อผ้าผมมั้ ลอลูบูอนนี้ลายเป็นุเรื่อแบบพิธีาระแล้ว เสื้อเิ้อลมแนยาวถึฝ่ามือมีแหวนเี่ยวนิ้วลาเอาไว้แถมยัยาวล้ายับระโปรบานและาเายาวสีำทั้หม เสื้อลุมสีำลวลายเหลือบทอามอบเสื้อมีฮู้ลุมหัวมีเ็มัผ้าสีม่วาอยู่บริเวเอว ยับฝ่าเท้าเบาๆพบว่าำลัสวมรอเท้าบูใบใหม่ไม่ใ่อัวเอแน่นอน
สาวน้อยเวทมนร์ล่ะ! ว่าแ่ผมอเล็ลับอนเปลี่ยนเสื้อผ้าในโลศพไ้ไหมรับ?
นอนปุ๊บเสื้อผ้าเปลี่ยนปั๊บ โรอเมอน! อยาไ้รับ
ยืนะริวินไ้ไม่นานนั นัเรียนนหนึ่น่าะทำหน้าที่พาเ็ใหม่ไปรวมัวันเ้าแถวในห้อโถระเินเ้ามาทั ่อนที่อีฝ่ายะยืนนิ่้าอยู่นานมาหลัาเห็นหน้าผม มีอะไริหน้าผมรึไ? ฝ่ามือลูบลำใบหน้าไปทั่วไม่เออะไร ผ้าพันแผลแว่นาไม่ไ้มีอะไริ บริเวหัวลูบไล้ลมาถึปลายเส้นผมยาวเือบถึสะโพ็ไม่พบอะไร
เอ๊ะ! ผมยาวถึนานี้ทำไมยูเอะไม่ทัผมล่ะ?
เปลี่ยนสไล์เหรอฟะ!?
ว่าอีฝ่ายรู้สึัวเสียเวลาไปนานมาโลพอีผมี้เียทัเรียเลยปล่อยอีฝ่ายไว้อย่าั้นน่ะ ระหว่าทาเินามไปมือ็รวบเส้นผมยาวลาหลัให้มาอยู่หลัท้ายทอยแล้วึฮู้้านหลัมาสวมลปิใบหน้าเ็บเส้นผมที่โผล่ออมายัเ้าไปในหลัอใหู้เรียบร้อยอีสันิ ีนะผมไม่ไ้ปัปิ่นผมมาเพราะำไ้ราๆว่า้อใสุ่พิธีารในปมนิเทศ
อแ อแ
าเหยียบเ้ามาในห้อโถระไม่ทันไรเสียพูุยอเหล่าเ็ใหม่หลาหลายัทะลุเ้ามาในประสาทารรับรู้นอปวหัวี๊ึ้นมาทันที ผมยืนนวมับัวเอสัพั่อนเินไป่อแถวเรียยาวันอยู่เป็นนสุท้าย
เี๋ยวนะ
นสุท้ายมัวไม่ี
เี่ย! น่าลัว อย้ายที่ไ้ไหมรับ?
สสัยผมะิมาเินไปหน่อยเลยไม่่อยไ้สนในอื่นเท่าไหร่นั รู้ัวอีทีพวนัเรียนรุ่นพี่ไ้พารุ่นน้อหน้าใสวัยเอ๊าะๆมานั่เ้าอี้เรียมไว้ให้เป็นที่เรียบร้อย และใ่รับผมเป็นนสุท้ายเรียว่าไ้นั่ท้ายหลัห้อสุเลยล่ะ อย่าหาถามว่าเห็น้านหน้าไหม ไ้โปรูนนั่หน้าผม่อนือไม่ทราบว่าุพี่เาทานระูแลเียมเ้าไปรึไถึไ้สูนานี้
โลไม่ยุิธรรม
ผมมอน้านหน้า้วยสีหน้าปลาายถึปิหน้าผมะนิ่อยู่แล้วเถอะ ประอบับสายลมเย็นๆยาม่ำืนพัผ่านเ้ามาในห้อโถระทัทายผมในรู้เวลาล่ำเวลา ลิ่นอเม่าไฟเริ่มประายิไล่เลี่ยา้านหน้ามายั้านหลัให้สว่าไสว บรรยาาศอบอวลไป้วยวามรู้สึเียบพาลให้ิใสบนิ่และลิ่นอายวามศัิ์สิทธิ์ลอยนวลทั่วห้อ
โอ้! อย่าลัเลยรับ
เมื่อเริ่มเปิพิธีปมนิเทศบริเว้านหน้าห้อโถระที่มีเหล่าหัวหน้าหอพัทั้ 7 แู่เหมือนะมีแ่ 6 นนั่อยู่ใล้ระหว่าลานน้ำพุเล็สีเียวึ่ระแห่วามมืลอยเหนือบนลาอาาศรวมทั้โลศพหลาหลายลอย้าๆระฝั่ละห้า เสียเอ่ยล่าวอร่าสูให่ัสะท้อนไปทั่วห้อหลัาปราัว
ึ
“ อ้อนรับนัเรียนใหม่ทุท่านเ้าสู่ไนท์เรเวนอลเล ระผมมีนาม ไร์ ราวลีย์ เป็นอาารย์ให่อที่แห่นี้ ่อนไ้เ้ารับารศึษาทุท่าน้อผ่านพิธีารัสรริวิาเ้าหอพัลอ่วารศึษา ึ่วิทยาลัยมีทั้หม 7 หออันเป็นัวแทนอผู้ยิ่ให่ทั้ 7 หอฮาร์ทสลาบิวล์ หอสะวันนาลอว์ หอออาวิเนลล์ หอสาราเบีย หอพอมฟิโอเร หออินีไฮ์ หอเียอมเนีย ”
“ ่อานี้ ระผมะานเรียรายื่ออทุท่านให้เ้าออมายืน้านหน้าระแห่วามมืไ้ัสรริวิานัเรียนเ้าหอพั้วยรับ ”
หลัาอาารย์ให่เอ่ยพูบนัเรียนรายแร็ถูานเรียไปยืนหน้าระทันที เหล่านัเรียนใหม่ที่ยัไม่ถึิว่าับลุ่มพูุยเมามันันล้ายลึเหมือนป้า้าบ้านรวมัวันอย่านั้นแหละ ส่วนผมผู้ไม่มีอะไรทำเพราะไม่อยาทำอะไรว่าะถึิวผมนสุท้ายอีเป็นาิเลยไปเ้าเฝ้าพระอินทร์ั้แ่ไ้ยินเสียอาารย์ให่แล้ว
ร่อ…
..
.
าลเวลาแห่ารพัผ่อนผ่านไปอย่ารวเร็วั่เรื่อโห ผมรู้สึถึแรสะิเล็ๆาทา้านหน้าอัวเอึ่อยลืมาื่นึ้นมา้วยอาารมึนๆ ฝ่ามือเล็ยับแว่นาใล้หล่นบนใบหน้าใส่ให้เรียบร้อย ยหัวัวเอออาหลัใรสันยับลุึ้นนั่หลัรบนเ้าอี้ีๆ ่อนะพึระลึนึไ้ว่าัวเอนอนเอนัวหัวพิใรสัน้านหน้า
ิบหาย
น้ำลายไหลไหมวะ?
“ ไหวไหม? หน้านายูีๆนะ ”
หน้าี้าวมันไ่เพราะไ้เห็นหน้านายนั่นแหละเพื่อนผมอบลับภายในใพลาเหื่อ เอนพิใรไม่ว่าันเอียัวไปพิหนึ่ในัวละรหลัอเม โรวยเลยรับ ายหนุ่มร่าสูที่ร่าเล็บ่นนินทาไปในอนแรนั้นหันหลัลับมามอใบหน้าเล็สวมแว่นาหนาทรลมีเียวเหมือนนป่วยนอเอ่ยถามไม่ไ้
ใบหน้าโผล่พ้นออมาาุพิธีารเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาเหมือนลูรัพระเ้า ยิู่่ับสีผิวออไปเ้มอ่อนๆและผมัสั้นยาวระหว่าหลัอสีาว็ไม่เ่นเท่าหูสัว์รูปลัษ์ล้ายหมาสีเียวับเส้นผมบนศีรษะ แ่่าเรื่อวามหล่อวามสวยไป่อนเถอะนะ อนนี้อแ่ผม้อหนีออห่าาพวัวละรหลัให้มาที่สุ ไม่ั้นีวิอผมะไม่สบสุอี่อไป
“ ไหวรับ ผมไม่ไ้เป็นอะไรมา อบุที่่วยปลุผมและอโทษที่ใุ้นอนพินะรับ ”
“ อ่า ไม่เป็นไร ”
พอผมเอ่ยบออีฝ่ายให้หายห่วหมาน้อยรหน้า็พยัหน้าให้อย่าับนใว้า นายไม่วรอยู่วิทยาลัยนี้ริๆ อีทั้ทำหน้าเหมือนะเอ่ยพูอะไรสัอย่า ื่ออผม็ถูานเรียอย่าพอิบพอีเหมือนัโอาสเพิ่มวามสัมพันธ์
โถ่… หมาน้อย
“ นสุท้าย โรเ่ นิิ้าุรับ ”
ย้ำั นสุท้ายเนี่ย
“ ไว้เอันใหม่นะรับ ”
ผมหันมาเอ่ยพูเบาๆให้หมาน้อยแล้ว้าวเินไปหน้าห้อ ไม่รู้ว่าผมิไปเอรึเปล่าระหว่าผมำลัเินไปหน้าระแห่วามมืเหมือนเสียรอบ้าะเียบริบหายไปนะหรือหลับันหมแล้ววะ?
ร่าเล็ที่ส่วนสูไม่เพิ่มึ้นามวัยทำานมอรไป้านหน้าราวับไม่ไ้สนใสายาใร าเรียวภายใ้าเายาวสีำยับเินไปอย่าเรื่อยเปื่อย เส้นผมสีมพูอ่อนโผล่พ้นออมาาฮู้ลุมหัวให้ใรเห็นเล็น้อย วบนมาหยุยืนนิ่หน้าระแห่วามมื
ฟิลเหมือนหนัื่อัพระเอสวมแว่นาะมั
แ่ว่านะ เ้าระนีูุ้้นๆมาเลยแฮะเหมือนเยเอันมา่อน ยืนิสสัยสุๆระ็ส่อแสพร้อมับพื้นผิวบานระปลุม้วยเปลวเพลิสีเียวลุโนสะท้อนออมาราวับว่าปราาร์ทาธรรมาิสุอัศรรย์พบเห็นไ้ยา ใบหน้าาวเสมือนหน้าาโผล่ปราึ้นมาภายในระ
ถ้าไปโผล่ในบ้านผมนะ ผมในเอา้อนทุบให้แหลแน่ๆ
“ ยินีที่ไ้พบเ้าอีรา ”
“ เอ๊ะ! ไปรู้ัันอนไหนรับ!!? ” อาารย์ให่เอ่ยพูเสียหลึ้นมาพร้อมับเหล่าผู้นเริ่มุบิบัน
“ โอ้ว อย่าเลย อย่าพบัน ” ผมเอ่ยพูพลาทำท่าเหมือนผู้สาวนัผู้บ่าวหลัระท่อม
“ เอ่ยนามอเ้ามา ” ระเอ่ยถามเสียเรียบ่อบทสนทนาเมินเยประโยอนรหน้า
ไม่เล่นมุเลยอะ
“ โรเ่ นิิ้า ”
“ รูปร่าิวิาอเ้า… ่าน่าสนใยิ่นั เหมาะสมับำแหน่หัวหน้าหอเหลือเิน อืม… ”
อย่าพูให้เป็นลาสิวะรับ!?
“ เรเวนลอ สาธุ99 ” ้มหน้าลยมือพนมหน้าอถูไปถูมาล้ายอหวยพร้อมเอ่ยพึมพำๆ้วยเสียราวับระิบ
“ …้าสัมผัสไ้ถึลื่นเวทมนร์ปิั้นบาส่วนถึอย่านั้นยัสมบูร์แบบ สีและรูปร่าอเ้าผสมผสานรวมัวันนเป็นสีแปลประหลาแ่ลับพิเศษ อ่า… ”
“ หมายวามว่าไรับ? ” อาารย์ให่เอ่ยถามแทรเ้ามาทันทีหลัาเห็นว่าระยัไม่เลือหอให้นัวเล็
“ ….. ”
“ อยาไ้เรเวนลอ ” ร่าเล็็เอ่ยพึมพำ่อไปอย่าไม่สนใสายาใรเริ่มะเสียัันมาึ้น
“ เ้าอยาอยู่หอไหน? ”
“ ห้ะ!? ” ผมอุทานึ้นใแบบๆอนที่ระแห่วามมืเอ่ยถาม
เี๋ยวนะ? แล้วทำไมไม่เลือให้ล่ะฟะ!? ผมเาหัวอย่าโร่อนเอ่ยอบลับไป้วยวามมั่นอมั่นใ
“ เรเวนลอ! ”
“ แรมแเิล!! ”
อ้าว!? ถามหาบิ— อะแฮ่ม!
เอาเป็นว่าผมโรอารม์เสียเลย
“ นี้มันเรื่ออะไรันรับเนี่ย!? ทำไมถึไ้มีหอไม่รู้ัโผล่ึ้นมาไ้ล่ะรับ!!? ”
อาารย์ใหู่ท่าะสิแไปแล้วะโนเอ่ยถามระแห่วามมืที่่อยๆหนีหายาไป ทิ้วามิบหายไว้แ่นรุ่นหลัให้รับ่ว่อ้วยิใเบิบานั่อไม้บาน เสียพูุยันอเหล่าเ็ใหม่ันผมอยาไ้ที่อุหูมาปิหูมาเลย
โรน่ารำา
ใบหน้าสวมอีารึ่หน้าระาใบหน้าหันมามอผมเล่นเอาสะุ้ใไม่ไ้ริๆ อหัไหมนั้น
“ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ” ใบหน้าเรียวเล็ส่ายหน้าพัลวัน ะไปรู้เรอะ อย่ามาถามผมิ
ในะที่ภายในห้อโถระเริ่มะวุ่นวายเหล่าเสียพูุยมามายหลาหลายนัสะท้อนันไปันมาราวับว่าอยู่ในลาส แล้วมิหนำ้ำเหมือนะวุ่นวายไม่มาพอหรือโะาลั่นแล้
อยู่ๆ็มีโลศพปริศนาปราึ้น่อหน้าระพร้อมเสียทุบีัออมา้าใน ผมรีบระึ๊บถอยหลัหนีห่าออมาไลๆทันที่อนเินมาหยุยืน้าระแห่วามมืเพื่อันไม่ให้โนลูหล
ยัไระ็เป็นสมบัิล้ำ่าประำวิทยาลัยไม่มีใรมาทำลายหรอ
เอ่อ… มั้นะ?
สิ่แรที่เห็นือายหนุ่มร่าสูในุนัเรียนมัธยมปลายล้ายอประเทศี่ปุ่น้าวเินออมาหลัาฝาโลศพไ้นอนแน่นิ่ลับพื้น ใบหน้าหล่อแบบเรียบๆทำหน้าอึ้รับประทานอย่าับเอสิ่มหัศรรย์อโลอนเห็นทุอย่าในห้อโถ รั้นสิลับเ้าัว็รีบหันหลัไปูในำแหน่ที่นเอออมาทันทีพร้อมะโนใออมาเสียั
“ โลศพ!? ”
ใ่รับ มันือโลศพ นี้วรเป็นปิิริยาแรอยู่แล้วหลัเห็นัวเอ้อนอนอยู่ในไหน
ใรไม่ใผมโรนับถือ
านั้นอาารย์ให่ไ้เินเ้ามาหานัเรียนใหม่ทีู่เหมือนว่ายัะสับสนอยู่แล้วยืนพูุยอะไรันนิหน่อย ถามว่าผมสนใไหม? ไม่รับ ามสบายเลย อย่ามาลาผมเ้าไปวุ่นวาย็พอ
ริๆ็มีเสียเหล่าหัวหน้าหอเอ่ยพูอยู่บ้านะแ่ไม่ไ้สนใไ ี้เียฟั ผมเลยยืนนิ่หลับาลพัสายาเมินเยนอื่นๆปล่อยให้พวเาุยันไป ทั้นี้ทั้นั้นสสัยพระเ้าะไม่สะใเท่าไหร่นัเมื่อเห็นผมไม่สะทสะท้าน เลยัเ็มสปีเพิ่มวามวุ่นวายมาึ้น้วยารถีบส่แมวหรือทานูิไม่เิบินทะลุหน้า่าระเ้ามาอย่าห้าวหาภายในห้อโถระแถมยัลอท่าสวย้วยนะ
แม่
่วยเอาผมออไปารนี้ทีเถอะ
ความคิดเห็น