แหกชะตา ผ่าทางรัก (Love Against All Fate)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3

ตอนที่ 3


และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง...

เธอนั่งอยู่ต่อหน้าคอมพิวเตอร์แลปท็อปขนาดพอเหมาะเป็นเพื่อนเดินทาง หน้าตาคร่ำเคร่งอยู่กับการพิมพ์งาน สะสมเสบียงกรังไว้ใกล้ๆ กองพะเนินเต็มโต๊ะ
รอบข้างเธอเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาในสภาพแทบไม่ต่างกัน ต่างนั่งๆ ยืนๆ เดินกันขวักไขว่ บ้างก็นั่งพิมพ์อะไรในเครื่องคอมพิวเตอร์ของตนเอง บ้างก็คุยโทรศัพท์ บ้างก็ขีดเขียนเอกสารงาน ที่เหลือก็ส่งเสบียงกับนั่งประชุม...ไม่สิ...สุมหัวนั่งนินทาชาวบ้านกันระหว่างอยู่ให้กำลังใจคนที่ทำงานอยู่มากกว่า

โปรแกรมยอดนิยมที่ใช้ส่งข้อความบนอินเตอร์เน็ตคุยกันกับเพื่อนๆ เธอก็เปิดไว้ แต่ตั้งสถานะเป็น "ไม่ว่าง" กันไม่ให้ใครมาคุยเล่นรบกวน
"เฮ้อ! เหลืออีกเยอะมั๊ยนะ?"
เธอพยายามสะสางงานจนลืมเวลา จนกระทั่ง...เหลือบมองไปเห็นตัวเลขบอกเวลาในมุมจอ
เป็นเวลา 11:11
เดี๋ยวก่อน...
เธอมีนัดกับชายคนนั้นไว้นี่นา?

ยังไม่ทันได้นึกลังเล ว่าเธอควรจะทำยังไงต่อไปดีหรือเปล่า ในหน้าจอก็กะพริบเตือน ข้อความหนึ่งดีดขึ้นมาต่อหน้า จากผู้ใช้ที่ไม่ได้อยู่ในรายชื่อติดต่อของเธอ
???: ดี
เธอ: ...
เธอ: ใครน่ะ
???: ก็คิดว่าใครล่ะ?

เธอกำลังจะไปคลิกตรงคำสั่งบล็อกการเชื่อมต่อ แต่เขาตอบคำถามของเขาเองที่เหมือนก่อกวนนั้นกลับมาเสียก่อน

???: ผู้พิทักษ์ชะตาของคุณไง
เขา: นัดกันไว้แท้ๆ ทำเป็นลืมได้นา
เธอ: ง่ะ
เธอ: ฉันงานยุ่งมากเลยช่วงนี้
เขา: ไม่เป็นไร
เขา: ก็ตอนนี้เราได้มาพบกันแล้วนี่

เธอ: ที่คุณบอกไว้ ฉันยังนึกไม่ออกเลย
เธอ: สัญลักษณ์ที่สำคัญที่สุดจะเป็นอะไรดี
เธอ: ขอพักไว้ก่อนได้มั๊ย ตอนนี้ ปวดหัว
เขา: อืม
เขา: งั้นก็ค่อยๆ คิดไปก่อน

เธอเงียบไปหลายอึดใจ ก่อนจะกลับมาด้วยอีกเรื่องหนึ่งอย่างกะทันหัน

เธอ: แว้ก
เธอ: แย่แล้ว
เธอ: คอมช้าน!!!
เธอ: มันบอกว่าตรวจเจอไวรัส "คืนหมาหอน" น่ะ
เธอ: แต่โปรแกรมกำจัดไม่ได้
เขา: คอมพ์ยังเข้าเว็บได้อยู่มั๊ยล่ะ
เธอ: อืม
เธอ: แต่ลองค้นดูแล้วยังหาตัวกำจัดไม่ได้เลย เจอแต่อะไรก็ไม่รู้
เขา: เข้าไปที่นี่นะ

เขาส่งที่อยู่เว็บไซต์แห่งหนึ่งมาให้เธอ มันเป็นเว็บไซต์ข่าวเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์และวงการไอที มีช่องพิมพ์ข้อความสำหรับค้นหาแปะอยู่ด้วย

เขา: ทีนี้ก็ค้นหาคำว่า... ความปลอดภัย คืนหมาหอน กำจัด ดาวน์โหลด
เธอ: ไหนๆ
เธอ: อ๊ะ
เธอ: ...
เธอ: เจอแล้ว
เธอ: เดี๋ยวมานะ รีบูทเครื่องก่อน

คราวนี้เธอหายเงียบไปหลายนาที
แต่ในที่สุด ชื่อนั้นก็ขึ้นมาแสดงตนในเครือข่ายออนไลน์อีกครั้ง

เขา: ว่าไง
เธอ: มาแล้วๆ
เขา: เห็นแล้วใช่มั๊ยล่ะ?
เขา: วิธีหาข้อมูลมันก็เป็นความรู้อย่างนึงที่ฝึกกันได้
เขา: ปัญหาของอินเตอร์เน็ท มันไม่ใช่ว่าข้อมูลมีน้อยเกินไปหรอก ...แต่ตรงกันข้าม มันเป็นมหาสมุทรที่มีสารพัดข้อมูลมากมายอยู่ปนกันเต็มไปหมด จนหาสิ่งที่เราต้องการจริงๆ ได้ยากเต็มที
เขา: แต่อย่างน้อย ถ้าเรารู้ว่าเรากำลังมองหาอะไรอยู่จริงๆ นั่นแหละ...เท่ากับเรามีกุญแจสำคัญดอกแรกแล้ว
เขา: เหมือนกับในโลกนี้เต็มไปด้วยความเป็นไปได้หลากหลาย มีอะไรๆ แตกต่างกันมากมายจนจินตนาการไม่หมด
เขา: แต่ทำไมเราแต่ละคนถึงมักได้เจอแต่อะไรที่ซ้ำๆ ซากๆ ในชีวิตล่ะ?
เธอ: แล้วมันเพราะว่า?
เขา: ก็เพราะพวกเราถูกกักขังอยู่จากภายนอกด้วยข้อจำกัดของโลกวัตถุ กาลเวลาและสถานที่ และจากภายในด้วยความทรงจำ ความเคยชิน คำสัญญาต่างๆ นั่นแหละ
เธอ: ...
เธอ: อืม ก็น่าคิดอยู่

เขา: นี่...
เขา: คุณจำไม่ได้จริงๆ เหรอ ว่าเคยคุยกับผมเมื่อไหร่
เธอ: ไม่...
เธอ: ไม่เลย

เขาเงียบไปสักพัก แล้วก็ส่งข้อความนั้นมาให้ดู ซึ่งตัดตอนมาส่วนหนึ่งจากแฟ้มบันทึกการสนทนา
แต่ละข้อความมีวันที่และเวลากำกับไว้ซึ่งเธอรู้สึกว่ามันก็ยาวนานพอดูแล้ว

เธอ: แล้วถ้าฝากใจล่ะได้มั๊ยคะ?
เขา - ทำงาน มีอะไรฝากไว้: ...
เขา - ทำงาน มีอะไรฝากไว้: ถ้ารู้ว่าดอกเบี้ยต่ำติดดิน
เขา - ทำงาน มีอะไรฝากไว้: ยังอยากจะฝากอยู่อีกรึเปล่าเอ่ย?
เธอ: ตราบใดที่ยังมีดอกเบี้ยก็จะฝาก
เธอ: แต่ถ้าฝากแล้วยังคิดค่าฝากด้วยล่ะก็...
เธอ: เดี๋ยวจะเก็บใส่ไหฝังดินซะให้เข็ดเลย
เขา - ทำงาน มีอะไรฝากไว้: จ้าๆ

เธออ่านจบแล้ว ยังรู้สึกอึ้งอยู่เล็กๆ เหมือนลืมไปแล้วว่าเธอเองก็เคยมีช่วงเวลาที่หวานแบบนั้นเป็นกับเขาด้วย

เขา: อ่านยัง?
เธอ: ...
เธอ: ขี้ตู่เปล่าเนี่ย
เขา: คุณน่ะแหละจำไม่ได้เอง ไปขุดหาบันทึกในเครื่องคุณมาดูสิ
เธอ: ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาฉันล้างเครื่องไปไม่รู้กี่รอบแล้ว
เธอ: ข้อมูลนั่นก็คงไปผุดไปเกิดนานแล้วล่ะ
เขา: .....

เขา: แล้วเคยได้ยินคำว่า ตำน้ำพริกสะเทือนถึงดวงดาว รึเปล่า?
เธอ: สำนวนอะไรน่ะพิลึกจริง
เขา: คล้ายๆ ผีเสื้อขยับปีก แล้วมีผลสะเทือนกระเพื่อมผ่านบรรยากาศไปเรื่อยๆ จนวันนึงก็ไปก่อตัวเป็นพายุขึ้นมาในอีกซีกโลกน่ะ
เขา: เอาเหอะๆ
เขา: จะว่าไปเมล็ดพืชที่ทีแรกเล็กนิดเดียว พอเวลาผ่านไปๆ กลายเป็นต้นใหญ่สูงเสียดฟ้าได้นี่ก็น่าอัศจรรย์นะ
เขา: อย่างเมล็ดที่ฝังอยู่ใต้พื้นทะเลทรายมายาวนานจนนึกว่าตายไปแล้ว แต่พอมีฝนตกก็กลับแตกยอดขึ้นมาได้
เธอ: อืม
เธอ: ก็ว่ากันไป
เธอ: แต่ในโลกไซเบอร์ก็คงหาความจริงจังอะไรได้ยากล่ะนะ
เธอ: ใครๆ ก็นึกอยากจะแสดงตัวเป็นอะไรก็ได้ แล้วก็ติดต่อกับคนมากหน้าหลายตา เหมือนแก้เหงาไปวันๆ ซะส่วนใหญ่

เธอหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วหน้าต่างพูดคุยก็กลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง

เธอ: เฮ้อ...
เธอ: ไม่รู้ทำไมสิน่า เวลาจะทำงานซักทีใครๆ ถึงชอบมากวน เนี่ยทักมาเต็มหน้าจอไปหมด
เธอ: ตอนนี้อยากลองเป็นคนที่ไม่มีใครรู้จักดูมั่ง คงสบายกว่านี้เยอะ
เขา: แน่ใจเหรอ?
เขา: ถึงจะว่างั้น แต่เอาเข้าจริงผมว่าเราส่วนใหญ่ ทนรับการเป็นอยู่อย่างเหมือนจะไม่มีตัวตนในโลกไม่ไหวหรอกนะ
เขา: ถึงจะมีข้อดีของมันอยู่ก็เหอะ
เขา: คุณลองนึกดูสิว่าเสียงพูดหรือแม้แต่เสียงร่ำร้องของเรา ไม่มีใครได้ยิน สิ่งที่เราขีดเขียนสื่อความต่อโลกในหลายรูปแบบ เหมือนไม่มีใครใส่ใจรู้เห็น เดินทะลุไปมาแล้วก็มองผ่านเหมือนเป็นอากาศธาตุ
เธอ: คุณพูดเหมือนเคยเป็นเลยนะ
เขา: ก็คงงั้นล่ะมั๊ง แต่...

เขา: เฉพาะตอนนี้ ขอแค่เสียงและถ้อยคำของผมส่งไปถึงคุณคนเดียว...เท่านั้นผมก็พอใจแล้ว

แล้วอยู่ๆ เขาก็ตัดการติดต่อออกจากระบบไป
ทิ้งให้เธอนั่งนิ่ง รู้สึกเหมือนๆ จะเคว้งคว้างอยู่แต่ลำพัง
เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ยังตะหงิดๆ ใจอยู่ ที่น่าจะได้พูดถึงตั้งแต่เมื่อครู่
...แต่ก็นึกไม่ออกเสียทีว่ามันคืออะไรกันแน่...