บันทึกที่สาปสูญแห่งผู้พเนจรไร้นาม

ลำดับตอนที่ #2 : เพลงละอองดาว

ตอน เพลงละอองดาว

เพียงหนึ่งในฝุ่นละอองสองปรมาณู...ที่ลอยลิ่ว
พลัดปลิวจากกันไกลสุดห่าง
ในห้วงมหาอนันตจักรวาล
เวิ้งว้างร้างไร้ที่สุดสิ้น ฯ

นับนานเนิ่นกาล...อสงไขย
หลงไปเปะเปรอะเลอะเลื่อน
สะเก็ดดาวเปลวตะวันผ่านฝุ่นเดือน
ข้าเคลื่อนคล้อยลอยลับหาย ฯ

เห็นเขาเสกอิฐสร้างทางสวรรค์
บันไดตะกายฝันศิลาฉาย
ป้อมเพชรแก้วเงินทองกองเรียงราย
ละอองอื่นมากมายก็ฟุ้งปลิว ฯ

สัมผัสกลิ่นอายเคยคุ้นแผ่ว
ใช่แล้วหรือไม่ข้าเลือนหลอน
อนิจจา...คำตอบเพื่อนฝุ่นตัดรอน
ข้ามิใช่...ฝุ่นเม็ดนั้น...ของเธอ ฯ

ในวังวนแห่งกาลเวลา...ข้ายังคงแสวงหา
เช่นเดียวกับละอองดาราทั้งหลาย
ต่างเวียนว่ายส่ายตามองข้ามลิบไกล
คำตอบใครอยู่ใกล้...หรือไม่มี? ฯ

ต่างอยู่อ้างว้างโดดเดี่ยว ท่ามกลางหมู่ละอองก่ายกองรอบข้าง
...นับอนันต์ ฯ

28 สิงหาคม 2550