Battle Cromatie เกมนรก โรงเรียนคนบวม

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ + ตอนที่ 1

บทนำ



กราบเท้าคุณแม่ที่เคารพ...



กระผมเองก็ไม่แน่ใจนักเหมือนกันว่า เรื่องราวมันเป็นมายังไง



\"เฮ้ย! ใครก็ได้ อธิบายมาซิ...\"



แต่ตอนนี้ พวกเราชาวคุโรมาตี้ ก็ได้มาถูกขังรวมกันอยู่ในที่ๆนึง



\"...นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!?\"

\"พูดบ้าๆน่า ขนาดฉันยังไม่รู้เลย แล้วพวกกระบือไร้สมองตัวอื่นๆในนี้จะมีใครรู้เรอะ?\" เสียงของโฮกุโตะดังแทรกขึ้นอย่างมั่นใจสุดๆตามเคย



แถมยังมี \"ไอ้นั่น\" สวมอยู่บนหัวกันครบทุกคนอีกต่างหาก

อ้อ อาจจะยกเว้นเมก้าซาวะ เพราะหัวเขาใหญ่เกิน ครอบ \"ไอ้นั่น\" ลงไปไม่ได้ เลยถูกเอามาผูกเชือกแล้วห้อยคอแทน



แอ๊~ดดด...



และแล้วอยู่ๆ ทุกคนก็หันเหความสนใจไปโดยพร้อมเพรียงกัน เมื่อประตูห้องเปิดออก แล้วมีตาลุงแต่งชุดทหารนับสิบคนพร้อมอาวุธครบมือเดินเรียงแถวเข้ามา

\"สวัสดี เจ้าพวกเด็กเลวที่น่ารังเกียจ\" หนึ่งในนั้นอารัมภบทขึ้นมาด้วยถ้อยคำชวนให้ขัดหูยิ่งนัก

\"ก่อนอื่น...อย่าถอดไอ้นั่นออกเด็ดขาด ไม่งั้นจะไม่รับประกันความปลอดภัย เพราะมันมีกลไกระเบิดชนิดไฮเทคสุดๆฝังอยู่!!!\"



ประโยคนั้นก่อให้เกิดความแตกตื่นกันไปทั่วห้องอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

\"นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะลุง?\"

\"แล้วทำไมพวกเราต้องมาสวมของอันตรายพรรค์นี้ด้วย ห๊ะ!?\"



ไม่มีใครตอบ แต่ตาลุงคนเดิมนั้นเดินไปยังกระดานดำหน้าห้อง เอามือทุบแรงๆเป็นสัญญาณ ก่อนจะใช้ชอล์กเขียนตัวอักษรตัวใหญ่เต็มกระดานลงไป 2 ตัว



B R



แล้วตามด้วยเขียนคำขนาดเล็กๆลงไปข้างใต้อีก 2 คำ



Battle Royale



\"เฮ้ย นั่นมัน!?\" ทาเคโนะอุจิลุกพรวดขึ้นมาทันที

\"ทำไมเรอะ ทาเคโนะอุจิ\"

\"แบทเทิล รอยัล\" ทาเคโนะอุจิอุทานออกมาอย่างแผ่วเบา ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกความรู้สึกหนาวดึ๋งไปถึงนิวเคลียสอย่างชัดแจ้ง ยิ่งกว่าตอนไปติดอยู่ในขบวนรถซิ่งซะอีก

\"...แล้วไง?\"

เขาทำตาเหลือกด้วยความโมโห แล้วหันไปคว้าคอเสื้อคนถามที่อยู่ใกล้ๆทันที

\"นี่พวกนายไม่รู้สึกอะไรกันเลยเรอะ นี่มันแบทเทิลรอยัลนะเฟ้ย!!!\"

\"งั้นเหรอ?\"

\"แล้วมันคืออะไรกันล่ะ??\"

\"หา!?\"

\"เฮ้ ทาเคโนะอุจิ...\"

\"ฉันยอมรับว่าจะมาพูดเอาตอนนี้มันก็แปลกๆอยู่ แต่พวกเราไม่ได้เก่งภาษาเหมือนนายนี่! อย่ามาทำเป็นข่มกันได้มั๊ย\"

\"เอ่อ...\"

\"ใช่ๆ ถึงจะเป็นลูกพี่ใหญ่ของชั้นปีก็เหอะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมาหยามศักดิ์ศรีกันได้ง่ายๆ นะเฟ้ย!!!\"

\"มันไม่ใช่ประเด็นนั้นว้อย!\" ทาเคโนะอุจิโพล่งออกมาอย่างเหลืออด \"นี่พวกนายเข้าใจมั่งรึเปล่าห๊ะ? พวกเราอยู่ในแบทเทิลรอยัล ก็คือถูกจับมาให้ฆ่ากันเองบนเกาะร้าง จนกว่าจะเหลือผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว! ทีนี้รู้สถานการณ์รึยัง!?!\"



\"....\"

ทุกคนเงียบกริบกันไปหมดเป็นเวลาครู่ใหญ่ๆ จนกระทั่งในที่สุด...

\"หึๆ ในเมื่อรู้จัก \'โปรแกรม\' กันแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำลายอธิบายเพิ่มกันมาก\"

\"ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะ!? จงหวาดกลัวเข้าไปสิ! สิ้นหวังเข้าไปสิ อีกไม่นาน...มันก็จะเริ่มแล้ว ไม่มีทางหนีไปไหน ต่อให้กราบอ้อนวอนแทบตายก็อย่าหวังว่าจะรอดพ้นไปได้! ฮ่าๆๆๆๆ~!!!\"



\"เฮ้ ลุง!!!\"

\"อะ พวกนายนี่ช่างไร้มารยาทสิ้นดี อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะเฟ้ย! ไม่รู้สถานะของตัวเองเอาซะเลย!!!\"

\"...จะยังไงก็ช่าง สรุปแล้วทั้งหมดนี่มันก็คือ การตีกันเพื่อหาคนที่เจ๋งที่สุดแค่คนเดียวงั้นสินะ?\"

\"หา? เอ่อ...จะว่างั้นก็ได้\" ทหารผู้นั้นตอบกลับมาอย่างงงๆ

\"...แต่ฉันว่าไม่ใช่แล้วมั๊ง\" เสียงของมาเอดะลอยมาแว่วๆ แต่แน่นอนว่าไม่มีใครฟัง



\"ถ้างั้น ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับรายการหัวหน้าแก๊งแชมเปี้ยนชิพในคราวนั้นน่ะสิ\"

\"อา...พูดถึงเรื่องนั้น ภาพความอัปยศยังติดค้างอยู่ในใจฉันอยู่เลย\" อีกเสียงหนึ่งถูกเค้นออกมาจากใครสักคนในหมู่เด็กเลว \"ต้องถูกเขี่ยตกขอบไป ทั้งที่ยังไม่ได้ออกฝีไม้ลายมือซักหมัด\"

\"แต่คราวนี้แหละ! คราวนี้ฉันจะล้างอายให้ได้! หวังว่าคงไม่มีรายการตอบปัญหางี่เง่าอะไรอีกนะ ว่าไง!?\"

\"...ตอบปัญหาน่ะไม่มีหรอก\" ทหารอีกคนตอบกลับมาด้วยท่าทางแปลกๆชอบกล



\"งั้นก็เยี่ยมไปเลย! เรามาต่อสู้ด้วยความเร่าร้อนแบบลูกผู้ชายกันให้เต็มที่เถอะ!!!\"

\"โอ้ ฉันก็ชักจะมีไฟขึ้นมาแล้วล่ะ!\"

\"จะว่าไป อยู่ดีๆทำไมฉันก็รู้สึกขึ้นมาว่าหน้านายมันกวนโอ๊ยยังงี้นะ ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกคันเท้าตะหงิดๆ\"

\"หึๆ ระวังหน่อยพวก เก็บปากไว้กินปลาซันมะย่างดีกว่ามั๊ย?\"



\"เอ่อ เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมว่าทุกคนมองข้ามอะไรไปอย่างนะ...\"

...พอมาตั้งสติแล้วนึกทบทวนดูอีกที ผมก็เริ่มจะจำได้ลางๆ ว่าวันนี้ หรืออาจจะเป็นอีกวันก่อนหน้านี้? ช่างมันเถอะ พวกเราชาวคุโรมาตี้กำลังขึ้นรถตู้เดินทางไปทัศนศึกษาที่...ที่ไหนแล้วนะ? เอาเป็นว่าผมแน่ใจว่าที่ๆเรากำลังสุมหัวกันอยู่ในตอนนี้ มันไม่น่าจะใช่ที่หมายของทัศนศึกษาที่มีบอกไว้ในกำหนดการชัวร์ๆ ก็แล้วกัน



แล้วหลังจากนั้น...



ปัง~!!! ชิ้ง!!!



ทุกคนพลันเงียบกริบแล้วหันกลับไปตามเสียงทันที หน้าห้อง...ตาลุงเจ้าหน้าที่คนนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีม ยกปืนขึ้นมายิงเข้าใส่เมก้าซาวะอย่างจังท่ามกลางเสียงอุทานอย่างตกอกตกใจของพรรคพวกทุกคน แต่เขาก็กลับต้องพบความประหลาดใจครั้งใหญ่ เมื่อพบว่าลูกผู้ชายชาติคุโรมาตี้ผู้นี้ยังยืนหยัดอยู่ได้โดยไม่บุบสลาย



\"....\"

\"เงียบได้แล้ว!\" แต่ถึงแม้จะต้องเจอกับปรากฎการณ์เหนือธรรมชาติเข้าจังๆ แต่ตาลุงทหารก็ยังคงสงบสติแล้วทำหน้าที่ต่อไปได้อย่างน่าชื่นชม

\"เตรียมตัวซะ เดี๋ยวพวกเราจะอธิบายกติกาให้ฟัง แล้วจะได้เริ่มเกมกันซะที!!!\"





-------------------------------------------------------------------------



ตอนที่ 1



ผ่านไปพักใหญ่ๆ การบรรยายสรุปก็จบลง กติกาไม่มีอะไรมาก แต่ละคนจะได้รับเป้บรรจุอาวุธแบบสุ่มคนละ 1 ชิ้น กับเครื่องยังชีพแบบเดียวกันหมด เมื่อได้เวลาปล่อยตัว นักเรียนของคุโรมาตี้จะถูกเรียกมาทีละคน ห่างกันคนละ 5 นาที เพื่อปล่อยออกไปจากตึกบัญชาการ หลังจากนั้นจะไปที่ไหนก็ได้ในเกาะนี้



ทุกคนมีเวลา 72 ชั่วโมง หากพ้นกำหนดแล้วยังไม่สามารถหาผู้ชนะที่เหลือรอดเพียงคนเดียวได้ \"ไอ้นั่น\" ทั้งหมดจะถูกจุดระเบิด - เกมโอเวอร์



พื้นที่บนเกาะจะแบ่งออกเป็นโซนๆ ทุก 6 ชั่วโมงจะมีการประกาศเขตอันตราย หากใครที่อยู่ในเขตอันตรายแล้วไม่ยอมออกมาจนถึงเวลากำหนด \"ไอ้นั่น\" ที่สวมอยู่จะถูกจุดชนวนระเบิดทันที และถ้าหากใครคิดหนี เมื่อออกไปพ้นจากรัศมีชายฝั่งของเกาะที่มีสัญญาณควบคุมส่งไปถึง \"ไอ้นั่น\" ก็จะระเบิดเช่นกัน

และก็คงไม่ต้องบอกว่าพวกเจ้าหน้าที่ๆกำกับดูแลการเล่นเกม ต่างก็มีรีโมตสำหรับสั่งจุดชนวนอยู่กับตัวโดยถ้วนหน้าเพื่อป้องกันการกระด้างกระเดื่อง



\"เฮ้ ขอเวลานอกปรึกษาหน่อยได้มั๊ย ...คือพวกเหยื่อของเราคราวนี้ รู้สึกจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลอย่างแรงนะ\"

ตาลุงทหารคนหนึ่ง หันไปกระซิบกระซาบกับพรรคพวกอย่างข้องใจสุดๆ

\"จะบ้าเรอะ ถึงป่านนี้แล้วจะมาพูดอะไรกันอีกหา? เอ้าๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ว่ามา!\"

\"ดูกอริลล่านั่นสิ\" เขาชี้ให้ดูร่างสูงใหญ่ที่มีขนดกทึบทั้งตัวในห้อง \"นี่พวกเราคิดจะเอากอริลล่าเข้ามาร่วมเล่นใน \'โปรแกรม\' จริงๆเรอะ? คิดว่าคนที่ยังสติดีๆอยู่ จะเห็นชอบด้วยกับเรื่องพรรค์นี้รึไง\"



\"อย่าลืมสิว่ากอริลล่านี่ก็มาจากรถทัศนศึกษาของ รร.คุโรมาตี้\" พรรคพวกของเขาทักท้วงกลับ \"เราก็น่าจะคิดว่าเจ้านั่นเป็นนักเรียนไม่ใช่เรอะ?\"

\"มันก็น่าจะใช่อยู่หรอก แต่ว่า...\" เขาอึ้งไปด้วยเหตุผลนั้น แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้

\"ดูสิๆ! เจ้านั่นไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนนะ แบบนี้ยังจะบอกว่าเป็นนักเรียนของคุโรมาตี้ได้อีกมั๊ย??\"

อีกฝ่ายหนึ่งทำท่าครุ่นคิด แล้วก็ตอบโต้กลับไปอย่างสุขุม

\"แล้วนายคิดว่าจะมีชุดนักเรียนไซส์ขนาดนั้นขายด้วยเรอะ?\"

\"...เออแฮะ\"

เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็จำใจต้องยอมรับสถานะของกอริลล่าในเกมไปโดยปริยาย



และนี่ก็คือเหล่านักเรียนจาก รร. คุโรมาตี้ ที่ต้องถูกจับมาเข้าร่วมเล่นในเกมนรกนี้ทั้งหมด:



คามิยามะ ทากาชิ

ฮายาชิดะ ชินจิโร่

โฮกุโตะ ทาเคชิ

ลูกกระจ๊อกของโฮกุโตะ

ทาเคโนะอุจิ ยูทากะ

มาเอดะ อากิระ

เมก้าซาวะ ชินอิจิ

โก ฮิโรมิ (กอริลล่า)

เฟรดดี้

พี่โม่งทาเคโนะอุจิ

จตุราชาทั้ง 5 (??)

...และพวกเด็กเลวชั้นตัวประกอบที่ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจอีก 6 คน



\"เริ่มได้! คามิยามะ ทากาชิ ออกมา!!!\"

คามิยามะลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปผ่านพวกทหารที่ตั้งแถวถือปืนคุมอยู่จนหายไปจากสายตา หลังจากนั้นอีก 5 นาที ฮายาชิดะก็ถูกปล่อยตามออกไป



เวลาผ่านไปไม่นานเกินรอ มาเอดะที่เพิ่งถูกปล่อยตัวและกำลังเดินหันรีหันขวางอยู่ ก็ไปเจอพวกคามิยามะเข้า จึงนั่งล้อมวงคุยกัน

\"ต้องยอมรับว่า ผมเองก็ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ค่อยถูกอยู่เหมือนกันล่ะครับทุกท่าน\" คามิยามะพูดอย่างเหนื่อยใจพลางเอามือกุมหัว

\"อา นั่นสินะ ต่อให้เป็นนายก็เหอะ อยู่ๆมาเจอแบบนี้เข้าก็คงทำใจลำบากน่าดู\"

\"แต่ที่แน่ๆ ก็คือ...บนเกาะร้างที่ไม่รู้จักแบบนี้ พวกเราเกาะกลุ่มไปด้วยกัน ก็ย่อมจะดีกว่าแยกกันไปทางใครทางมันน่ะครับ\"

\"จริงด้วย ถึงจะหลงทางหรืออดอยาก แต่ก็ยังมีพรรคพวกที่ช่วยเหลือพึ่งพากันได้อยู่สินะ\"

\"งั้นก็เริ่มการผจญภัยกันเลย! โอ้~!!!\"



ลงท้ายกลุ่มของคามิยามะ อันประกอบด้วยคามิยามะ ฮายาชิดะ มาเอดะ กอริลล่า และเฟรดดี้ ก็แยกตัวออกไปทางหนึ่ง สู่บริเวณที่เป็นป่ารกทึบ...โดยการนำทางของกอริลล่า



\"คุณโฮกุโตะ\"

โฮกุโตะกับลูกกระจ๊อกกำลังเดินย่ำเลียบฝั่งแม่น้ำ พลางปรึกษายุทธวิธีกันอย่างเคร่งเครียด

\"...คุณคงไม่คิดว่าจะเล่นเกมนี้จริงๆหรอกใช่มั๊ยครับ?\"

\"แหงอยู่แล้วเจ้าบ้า! ฉันเคยบอกไว้แล้วไงว่าในโลกนี้ ประกอบด้วยคน 2 ประเภท คือผู้ปกครอง และผู้ถูกปกครอง\"

\"และคุณสมบัติที่ขาดไม่ได้ในชนชั้นปกครองแบบฉันเนี่ยนะ ก็คือ...ความสามารถในการคิดแบบผู้นำ คิดริเริ่มอะไรที่มันเหนือกรอบ โดดเด่นออกไปกว่าคนอื่น เพราะผู้นำต้องเดินเพื่อสร้างรอยเท้าให้คนอื่นก้าวตามเสมอ\"

\"เจ้าพวกที่พอเห็นคนมาบอกให้ทำอะไรๆ ถึงขนาดให้ฆ่ากันเอง ก็ยังโง่ไปเชื่อแล้วคิดจะทำตามนี่ ...ชาตินี้ทั้งชาติก็เป็นได้แค่ผู้ถูกปกครองเท่านั้นแหละ จำใส่กะโหลกไว้เลย!!!\"

\"อา...ผมเข้าใจซึ้งเลยล่ะครับ คุณโฮกุโตะ คุณนี่แตกต่างจากพวกสามัญชนจริงๆด้วย\" ลูกกระจ๊อกของโฮกุโตะกล่าวออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจและชื่นชม



ทาเคโนะอุจิ พี่โม่งทาเคโนะอุจิ และพวกที่ติดตามมาอีก 2 คน ก็กำลังอยู่ในช่วงหาหนทางของตนเองอยู่เช่นกัน

\"เฮ้ พี่โม่ง เดี๋ยวนะ ฉันว่านายน่าจะเข้าใจอะไรๆได้ดีกว่าพวกบ้องตื้นพวกนั้น\" ทาเคโนะอุจิพูดเปิดประเด็นขึ้นมาทันทีที่มีโอกาส

\"อา ฉันก็เคยได้ยินกิติศัพท์ของเกมแบทเทิล รอยัลมาเหมือนกัน\" พี่โม่งผงกหัวด้วยท่าทางเรียบๆ หากแต่ภายในแววตากลับเหมือนมีเปลวเพลิงลุกโชนขึ้นมาอย่างรุนแรง \"เป็นเกมที่น่ารังเกียจของพวกผู้มีอำนาจ ที่จะสร้างสถานการณ์ให้เด็กต้องมาฆ่าพวกพ้องกันเอง แล้วเอาผู้ชนะไปฝึกอบรมเป็นนักรบที่เลือดเย็นที่สุดเพื่อแผ่ขยายอาณาจักรแห่งความกลัวของตนเองออกไปเหนือหัวประชาชนผู้ถูกกดขี่ เป็นเกมบ่อนทำลายจิตใจและล้างสมองอย่างโฉดชั่วสุดจะบรรยายได้จริงๆ!!!\"

\"แล้วนายคิดจะทำยังไงต่อไป?\"

\"คิดว่าไงล่ะ? เมื่อก่อนนี้ ฉันเคยเข้าร่วมในสงครามจรยุทธ์ต่อสู้กับรัฐบาลเผด็จการมาแล้วหลายครั้งในหลายประเทศ...\"

\"ใช่! ฉันคิดจะต่อต้านไอ้เกมบ้าๆนี่!!!\"

\"ขอแค่มีอาวุธซักหน่อย ไม่ต้องถึงอาก้าหรือปืนกลเบาหรอก เอาแค่มีดสนามซักเล่มก็พอมีลุ้นแล้ว!\"

\"...\"



\"นี่นายจะเอาจริงๆเรอะ?\"

\"แน่นอน ลูกผู้ชายพูดคำไหนย่อมเป็นคำนั้น\"

\"ฉันห่วงแต่เด็ก ม.ปลายใสซื่อตัวจริงอย่างพวกนายนั่นแหละ ที่ไม่ควรจะมาพัวพันกับการต่อสู้แบบนี้ด้วย\" ว่าแล้วพี่โม่งก็หันไปอัดบุหรี่เข้าปอดทีหนึ่งพลางมองเหม่อไปยังเส้นขอบฟ้า

\"ป่านนี้แล้ว จะยังมาพูดแบบนั้นอยู่อีกเรอะ? พวกเราถูกต้อนมาอยู่ในเรือลำเดียวกันแล้วนะเฟ้ย! เอ๊ะ หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือต้อนมาอยู่ในเกาะร้างเดียวกันต่างหาก\"

\"แล้วอีกอย่าง ฉันไม่คิดว่านายจะทำได้โดยไม่มีสมัครพรรคพวกซักกลุ่มนึงก่อนหรอกนะ ในฐานะลูกพี่ที่คุมชั้นปี...ฉันอยากจะบอกว่า ถ้าพวกเราชาวคุโรมาตี้สามัคคีรวมพลังกัน ไม่ว่าอะไรก็หยุดเราไม่ได้!!! ใช่มั๊ยพวกนาย\"

ทาเคโนะอุจิหันไปร้องถามพรรคพวกที่ติดตามมาคนอื่นๆ ซึ่งก็พากันชูมือชูไม้ขึ้นร้องเฮลั่นตอบรับการปลุกใจของเขาอย่างเต็มที่: \"โอ๊ส!!!\" \"จะรออะไรอยู่ล่ะ ไปตะบันหน้าพวกมันกันเถอะ!\" \"พร้อมจะลุยกันมานานแล้ว โย่ว~!!!\"

\"อืม...นั่นสินะ ฉันขอโทษที่พูดจาดูถูกน้ำใจลูกผู้ชายของพวกนายไป เอาเป็นว่าเราเริ่มออกหาเพื่อนร่วมอุดมการณ์กันเถอะ!\"

\"จะว่าไป เมื่อกี๊พวกตาลุงทหารบอกว่ามีอาวุธให้เราในเป้นี่นา ไหนเอาออกมาดูกันซิ\"



เมื่อเปิดเป้ดู พี่โม่งก็เจอชะแลงขนาดเหมาะมืออันหนึ่ง ส่วนทาเคโนะอุจิ พบกุญแจรูปร่างพิลึก กับกระดาษคล้ายลายแทงสมบัติอยู่ในนั้น

\"เฮ้ กุญแจนี่มัน...หมายความว่าไง\"

\"ถ้าอยากรู้ก็คงต้องตามไปดูตรงตำแหน่งที่เขียนไว้ล่ะนะ\"

\"แต่ฉันรู้สึกสังหรณ์อะไรแปลกๆนะ...\" ว่าแล้วทาเคโนะอุจิก็มีสีหน้าไม่สบายขึ้นมาทันที แต่ก็ข่มอาการไว้ และพยายามไม่นึกถึงมัน



ส่วนเมก้าซาวะ หลังจากถูกปล่อยตัวก็ได้หาที่เหมาะๆดักรออยู่ในพุ่มไม้เพื่อรอให้พวกเด็กเลวที่เหลือออกมา แล้วชักชวนมาเข้าพวก กลายเป็นอีกกลุ่มหนึ่งที่น่าเกรงขามทีเดียว



ทางด้านเหล่าจตุราชา...ที่ดันมีกันอยู่ 5 คน

\"ขอพูดอะไรหน่อยนะ\"

\"อะไรรึ หัวหน้า?\"

\"นี่อาจจะเป็นโอกาสดี ที่จะได้รับสมาชิกเพิ่ม นายว่าไงยูรี่?\"

\"ไม่รู้สิหัวหน้า เราก็เคยพูดเรื่องนี้กันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว\" ยูรี่ทำท่าครุ่นคิด \"แต่ลงท้ายก็ไม่ได้ทำจริงๆซะที\"

\"ก็อย่างที่บอกว่าไหนๆ เราก็มีกันเกิน 4 คนอยู่แล้ว ถ้ารับเพิ่มเข้ามาอีกหน่อย แล้วทำให้ความได้เปรียบในการแข่งขันสูงขึ้น มันก็น่าลองอยู่นะ\"

\"เรื่องนั้นฉันเข้าใจ แต่ถ้าเป็นตอนนี้...เราจะไปหาสมาชิกใหม่ที่ว่ามาจากไหนดีล่ะ?\"

พวกเขานิ่งคิดกันไปครู่หนึ่ง

\"งั้น...พวกเราเดินสำรวจเกาะหาทางหนีทีไล่ไปก่อนละกัน ถ้าเจอเข้ากับใครที่มีแววก็ค่อยลองชวนดู\"

\"เป็นอันตกลงตามนี้!\"



ที่ตึกบัญชาการ บัดนี้เหล่านักเรียนคุโรมาตี้ถูกปล่อยออกไปหมดแล้ว แต่งานของพวกเขาที่นี่ก็ยังไม่หมด ด้วยมีเฮลิคอปเตอร์ทหารลำหนึ่งกำลังควบคุมตัวแขกรับเชิญพิเศษมาที่นี่อีก 2 คน คือ... ยามากุจิ โนโบรุ จาก รร.เทคนิคเดสโทราตี้ และ ฟูจิโมโตะ คิอิจิ จาก รร.มานิเอล



ทั้งสองเดินเข้ามาในตึกบัญชาการอย่างสุขุมคัมภีรภาพ ต่างชำเลืองสายตาไปมองเขม่นกันแวบหนึ่ง ก่อนจะถูกดึงไปฟังบรรยายสรุป



หึ! อย่างนี้นี่เอง...

นี่คงเป็นรายการตลกร้ายแบบลวงโลกอีกรายการนึง ที่พวกโปรดิวเซอร์เกิดโดนผีมาเข้าฝันบอกให้ทำขึ้นมาสินะ แค่ดูจากรายชื่อพวกที่มาเข้าร่วมในเกมก็รู้ทะลุปรุโปร่งแล้ว มีแต่พวกติงต๊องสุดๆทั้งนั้น

ฉันก็ไม่ได้อยากคิดแบบหลงตัวเองหรอก แต่การที่เลือกเชิญเฉพาะฉันผู้นี้มาเป็นตัวแทนของเดสโทราตี้...ก็แปลว่าพวกนายสายตาคมไม่เบานี่! ส่วนเจ้าเน็ตแยงกี้ท่าทางเถื่อนๆจากมานิเอลคนนั้น ก็ดูเป็นคาแรกเตอร์สูตรสำเร็จที่ขาดไม่ได้ในรายการประเภทนี้สินะ ...เรื่องเซ้นส์น่ะฉันขอยอมรับเลย

ยิ่งกว่านั้นระหว่างที่กำลังมึนๆอยู่ ก็ถูกจับมาสวม \"ไอ้นั่น\" กันแล้วเรียบร้อย ยิ่งทำให้เกิดอารมณ์ร่วมอยากแจมอย่างบอกไม่ถูก



แต่พวกลุงๆเอ๋ย...ในวงการนี้มันก็มีสิ่งที่เรียกว่า \"มารยาท\" และ \"จรรยาบรรณ\" กำกับอยู่นะ การเอาเรื่องความเป็นความตายของคนมาล้อเล่น ถือเป็นวิธีการชั้นต่ำที่อภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด!



ในนามของ \"ไอโอดีนแมน\" รายการตลกไร้รสนิยมแบบนี้...ฉันจะทำลายมันให้ดู!!!

เพียงแต่...ตอนนี้ยังนึกวิธีการไม่ออก ดูท่าคงต้องออกไปหาข้อมูลจากเจ้าพวกที่เล่นอยู่ในรายการนี้อยู่แล้วก่อนซักพักล่ะนะ



ฟูจิโมโตะมองดูคู่อริต่างโรงเรียนด้วยความหงุดหงิด ท่าทางของเขาที่นั่งหันหลังกอดอกหัวเราะหึๆในลำคออยู่เงียบๆนั้น เมื่อมองเผินๆแล้วมันดูคล้ายกับกำลังร้องไห้มาก

\"ฮึ น่าสมเพช! มัวแต่นั่งสะอื้นเป็นลูกหมาอยู่นั่นแหละ ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเอาซะเลย\" พอดีกับตาลุงทหารเดินมาเรียกตัวฟูจิโมโตะพอดี



\"แกแพ้แล้ว เจ้าหัวแอฟโฟร! ...และฉันนี่แหละ จะออกไปซัดกับพวกมันให้ราบคาบเอง จะสอนให้พวกแกรู้ซึ้งไปถึงกึ๋นเลยว่า...โลกของเด็กเลวที่แท้จริงมันเป็นยังไง!!!\" เขารำพึงกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปจากตึกบัญชาการโดยไม่หันกลับมามองอีก