แหกชะตา ผ่าทางรัก (Love Against All Fate)

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6

ตอนที่ 6


ประตูบานต่อไปเปิดขึ้น เพื่อนำไปสู่...

คูหาแห่งพันธสัญญา

ที่นี่ดูคล้ายท้องพระโรงใต้ดินขนาดกว้างถึงกว้างมาก มีเสาหินตั้งค้ำเพดานอยู่เป็นระยะๆ หีบศิลารูปร่างและขนาดคล้ายคลึงหีบศพวางระเกะระกะเต็มไปหมดนับร้อยๆ คำบรรยายบอกว่านี่เป็นข้อมูลเซฟเกมที่เคยมีคนเล่นไว้ก่อน เพื่อจะได้กลับมาเล่นต่อจากจุดเดิมได้ภายหลัง
"ลองหาเซฟซักอันเปิดดูดีกว่า จะเริ่มเล่นตั้งแต่ต้นเลยก็ช้าไป"
อัศวินยืนหันรีหันขวางอยู่อย่างเลือกไม่ถูกว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อน ดนตรีพื้นหลังเงียบลง ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าผู้ร่วมทางวิ่งตึกๆๆ ก้องอยู่ทางใดทางหนึ่งแถวนั้น
"ท่าทางเซิฟเวอร์นี้จะไม่ค่อยได้เก็บกวาดข้อมูลเลยนะเนี่ย"
เมื่อเข้าไปประชิดหีบหนึ่งและใช้คำสั่งสำรวจดู ก็มีกรอบขึ้นมาบอกชื่อข้อมูลเซฟเกม พร้อมคำบรรยายที่เจ้าของใส่ไว้ และมีข้อความบอกว่าเซฟอันนี้ต้องใช้รหัสลับสำหรับเปิด
อัศวินของเธอหันรีหันขวางอยู่ตรงนั้น เมื่อทุกหีบที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นต่างบอกว่าต้องใช้รหัสเปิดทั้งสิ้น จนกระทั่งได้ยินเขาเรียก
"นี่ไงๆ เปิดได้แล้ว"
อัศวินวิ่งไปดูข้างๆ แม่มดสาว เธอยืนอยู่ต่อหน้าหีบหนึ่งที่ฝากำลังเลื่อนเปิดออกดังครืด...

และจากภายในนั้น ดวงแสงสองดวงต่างมีสีสดใสพร้อมประกายเลื่อมลายระยับ พุ่งขึ้นราวกับพลุแล้ววิ่งวกลงเคลื่อนเข้าหาตัวละครแต่ละตัว ก่อนจะแผ่ขยายออกเป็นม่านแสงอาบทั้งร่าง
เมื่อมันจางลง อัศวินก็มีดาบ ชุดเกราะชั้นดีกว่าเดิมสวมใส่อยู่แล้ว พร้อมกับท่าไม้ตายขั้นต้นและขั้นกลางอีกหลายอย่าง ส่วนแม่มดก็มีชุดคลุมกับคฑาคู่มือที่ดูเด่นสะดุดตามากขึ้น และพลังเวท บทคาถาที่เพิ่มขึ้นอีกมากมายจนเลือกไม่ถูก
ประตูของคูหาแห่งนี้เปิดออกอีกทาง ทั้งคู่วิ่งไปที่นั่นโดยอัตโนมัติ มุ่งสู่ทางเดินในอุโมงค์ที่ตรงปลายมีแสงสว่างรำไร แล้วฉากที่เห็นก็ค่อยๆ มืดดับลง...

เริ่มการผจญภัย

อีกทีหนึ่งทั้งสองก็ออกมายืนมองหน้ากันอยู่ในทุ่งโล่งหน้าถนนเข้าเมืองชนบทเล็กๆ แห่งหนึ่ง ในฉากมีลมพัดใบไม้ใบหญ้าปลิวไสว มีไก่คุ้ยเขี่ยหากินอยู่ตัวหนึ่ง แล้วก็บางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ไกลๆ
เขาเลือกคำสั่งให้ตรวจดูสิ่งของที่พกมา มีสมุดบันทึกการรับทำภารกิจอยู่ในนั้นด้วย
"ไปรังนกอินทรีกัน" เขาหันมาบอกเธอหลังจอ หลังกราดสายตาอ่านในรวดเดียว "เราต้องไปเก็บขนนกมาทำภารกิจที่ค้างอยู่"

แผนที่อาณาจักรที่อยู่ในห่อสัมภาระของอัศวินเข้าใจได้ไม่ยากนัก และดูเหมือนการเดินทางที่น่าจะยากลำบากก็สะดวกกว่าที่คิด เนื่องด้วยพวกเขารู้จุดหมายและรู้ทิศที่จะไปอยู่แล้ว และการเริ่มด้วยตัวละครที่ขีดความสามารถระดับค่อนไปทางสูง ก็ทำให้จัดการกับอุปสรรคที่ขวางหน้าไปได้เรื่อยๆ

จนกระทั่งมาถึงชายป่าโปร่งแห่งหนึ่ง ที่ขวางคั่นระหว่างพวกเขากับต้นไม้ขนาดยักษ์ที่มองเห็นไกลๆ ประมาณได้ยากว่าลำต้นของมันใหญ่แค่ไหน กิ่งก้านดกรกครึ้มของมันแผ่คลุมไปเป็นบริเวณกว้าง สูงจนระฟ้า
"นั่นแหละ ที่เราต้องไป" เขาสั่งเปิดแผนที่ดูให้ละเอียดอีกหน "แล้วมีอะไรอีก...ทั้งแถบนี้ในแผนที่ไม่มีบอกจุดน่าสนใจเลย นอกจากต้นมหาพฤกษา รังนกอินทรีบนยอดไม้ กับรูงูใหญ่ที่อยู่ในดินใต้รากของมัน"

ทั้งคู่พากันลัดเลาะไป จนเมื่อใกล้เข้าๆ ก็เริ่มสดับเสียงเพลงไพเราะแว่วไหวหวาน กระทบใจให้หวนรำลึกวันวานของวัยเยาว์ เนิ่นนานตั้งแต่เท่าไหร่มาแล้วไม่อาจประมาณได้
จนเงาทะมึนของร่มมหาพฤกษาเริ่มทาบทับคลุมเหนือศีรษะ พวกเขายังคงตามเสียงไปเรื่อยๆ และได้เห็นฝูงกระต่าย กวาง นกนานาชนิดพากันมาห้อมล้อม จ้องและฟังการบรรเลงนิ่งอยู่

ตรงศูนย์กลางของครึ่งวงกลมสารพัดสัตว์นั้น ติดกับลำต้นที่ในระยะประชิดกลายเป็นเหมือนกำแพงไม้สีน้ำตาลทะมึน มีนักกวีพเนจรผู้หนึ่งในชุดปอนๆ สีเขียวใบไม้ กำลังดีดนิ้วเริงร่ายกับเครื่องสายประจำตัว พลางขับขานเนื้อร้องทำนองประกอบไป
เขาดึงสายดีดเป็นจังหวะกระตุกโสตประสาทสั้นๆ สองครั้งติดกัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงพูดบรรยายเล่าเรื่อง สลับกับดีดให้จังหวะแบบเดียวกันอีกเป็นพักๆ หลังจบเนื้อความสำคัญเป็นส่วนๆ

"สวัสดีสหาย! สบายดีกันอยู่ไหม?" ตะดึ๊ง! "วันนี้ก็เป็นอีกวันที่อากาศสดใส" ตะดึ๊ง! "มะๆ! มาๆ! ล้อมวงกันเข้ามา!" ตะดึ๊ง! "ฟังเรื่องราวข้าจักเล่าขานแต่ปางบรรพ์!" ตะดึ๊ง!

ตัวละครทั้งสองค่อยๆ เดินใกล้เข้าไป และพวกสัตว์ป่าก็แหวกทางให้ด้วยท่าทีตื่นๆ ระคนระแวงเล็กน้อย ส่วนนักกวีพเนจรนั้นเงยหน้าขึ้นและหันมาทักทายกับแม่มดก่อน
"โอ้แม่สาวตางาม เจ้าดูไม่คุ้นหน้า" ตะดึ๊ง! "มาตรว่าจะเป็นชาวต่างถิ่น มาจากด้าวดินแดนสวรรค์หนใดกันเล่าหนา?" ตะดึ๊ง!
ไม่ร้องรำทำเพลงเปล่า เจ้านั่นยังถือวิสาสะก้าวเข้ามารุกประชิดตัวนาง แล้วส่งถ้อยความออดอ้อนอีกคำรบ
"ไหนๆ ก็มาที่นี่แล้ว ช่วยอะไรข้าสักหน่อยได้ไหมคนดี"
ถึงตอนนี้ก็มีตัวเลือกถ้อยคำโต้ตอบนับสิบรายการปรากฏขึ้นด้านล่างของจอ เขาไล่สายตาผ่านตัวเลือกเหล่านั้นขณะไตร่ตรองว่าควรให้แม่มดสาวตอบว่าไรดี

แต่แล้วก็ปรากฎเสียงพูดแทรกขึ้นมาขัดพร้อมคำบรรยายใต้จอ จากอัศวินที่ยืนอยู่ข้างๆ เสียก่อน
"งี่เง่าน่า ไสหัวไปไกลๆ เลย!"

เหมือนกับโลกในเกมทั้งหมดจะกระตุกชะงักงันไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่นายกวีคนนั้นจะมีท่าทีแปลกๆ ไป มือข้างที่จับคอเครื่องดนตรีค่อยๆ ลดลงข้างตัว ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งยกขึ้นมาดึงทึ้งผมตัวเองอย่างรุนแรง
"โอ้! ทำไมใจร้ายอย่างนั้นเล่าสหาย ทำกับข้าผู้บรรเลงบทเพลงแห่งทวยเทพได้เยี่ยงนี้ ...แต่เมื่อต้องการเช่นนั้นล่ะก็..."
มันกระตุกมือกระชากหัวตัวเองให้หลุดออกจากคอในทีเดียว โดยยังมีเพียงโซ่เส้นหนึ่งเชื่อมหัวกับตัวไว้ เมื่อเหยียดแขนยกหัวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ โซ่นั้นก็ยืดยาวออกทำเสียงดังครืดคราด
"ย่อมได้! ย่อมได้!!! เคี้ยกฮ่าๆๆ~!!!"

เกมตรงหน้าเข้าสู่สถานการณ์ต่อสู้ เทพมารผู้ลึกลับจับโซ่เหวี่ยงหัวตัวเองออกไปรอบๆ ต่างลูกตุ้ม สลับกับใช้เครื่องดนตรีกรีดดีดท่วงทำนองให้วิ่งเลื้อยผ่านอากาศพุ่งเข้าเสียดแทงพวกเขาอย่างดุเดือด อีกบางครั้งก็กลับแตกปะทุเป็นเปลวไฟแผดเผา การเคลื่อนไหวของมันกระโดดโลดเต้นว่องไวจนแทบจับไม่ทัน ฝูงสัตว์ ณ ที่นั้นแตกกระเจิงหนีหายกันไปสิ้นแล้ว

พวกเขาพยายามรับมือ โดยแม่มดใช้อาคมธาตุน้ำและธาตุดินจับมันให้ช้าลง แล้วอัศวินใช้กระบวนท่าพุ่งเข้าประชิด คว้าจับ มัดทุ่ม และฉวยจังหวะโจมตีสวนอย่างไม่ยั้งมือ
ในที่สุด มันก็ดึงโซ่กระตุกหัวตนกลับไปประคองไว้ พลางถอยห่าง รอบๆ ตัวมันมีประกายแสงสายฟ้าปั่นป่วนบ่งบอกการเปิดของห้วงมิติ
"ฮึ่ม ฝากไว้ก่อนเถอะ!"
แล้วมันก็หนีหายไป ทิ้งไว้แต่คะแนนประสบการณ์และห่อผ้าอันหนึ่งบนพื้น เมื่อเปิดดูก็ได้ของวิเศษที่ทั้งสองยังไม่เข้าใจวิธีใช้ดีนัก

"ไหนๆ ก็เปิดเซฟมาเป็นระดับสูงแล้ว ปราบบอสอีกซักตัวดีมั๊ย" เขาหันมาถามเธอหลังจออีกครั้ง ในเกมตัวละครคู่ผจญภัยทั้งสองนั่งพักฟื้นพลังอยู่ที่โคนลำต้นนั่นเอง หลังจากปีนขึ้นไปเก็บขนนกอินทรีกันมาเป็นฟ่อนๆ เรียบร้อยแล้ว
"ก็ดี"

ไกลออกไปทางทิศตะวันตก เริ่มเข้าสู่ดินแดนรกร้าง...คล้ายทะเลทรายสลับกับทุ่งราบดินแข็งสีเทาหม่น ทัศนียภาพแห่งชีวิตเจือจางลงทุกขณะที่มุ่งหน้าไป ถูกแทนที่ด้วยภาพแห่งความตายและความสิ้นหวัง
เมื่อมาสุดเขตแดน พวกเขาเห็นโครงสร้างทำจากแท่งหินทึบตันจำนวนมากวางกองไว้เป็นแนวกำแพง เว้นช่องว่างอยู่ช่องใหญ่เบื้องหน้าขนาบด้วยแท่งตั้งสูงขึ้นไปเหมือนสองข้างของซุ้มประตู เลยจากนั้นไปเป็นเขตหุบผาที่ดูหม่นมืดทะมึนยิ่งกว่าดินแดนอื่นใดที่พวกเขาเคยผ่านมา ฟ้าเหนือขึ้นไปยังมีผืนเมฆม้วนเม้มเป็นม่านหนา บดเบียดเสียดสีส่งเสียงครืนครั่นคำรามเหมือนยักษ์เคี้ยวฟัน ทอประกายสายฟ้าแปลบปลาบอยู่เป็นนิตย์

"เดี๋ยว! อย่าเพิ่ง!" อัศวินผลุนผลันนำหน้าไปก่อนแล้ว เท้าของเขากำลังเหยียบผ่านธรณีประตูระหว่างเสาหินทั้งสอง
แล้วมันก็โผล่ออกมา...

อสูรแมงป่องขนาดใหญ่กายสีดำเมื่อมวาววับ กินพื้นที่กว่าครึ่งของหน้าจอ ตะกายขึ้นจากลาดผา จ้องมองร่างมนุษย์เล็กๆ ทั้งสองราวจะกินเลือดกินเนื้อ...
ก้ามของมันค่อยๆ ยกชูขึ้น...ก่อนจะพุ่งเข้ามาหมายหนีบจับร่างอัศวิน ดีที่เธอกดกระโดดหลบขึ้นไปได้ทัน แล้วให้อัศวินใช้ท่าหมุนตัวถีบยันเสาหินนั้นกลางอากาศ เพื่อดีดตัวถอยห่างออกมา เช่นเดียวกับแม่มดที่วิ่งไปตั้งหลักข้างๆ กัน
"ดูพลังชีวิตมันได้มั๊ย?" เธอถาม เขาจึงให้แม่มดลองใช้วิชาตรวจดูพลังชีวิต ก็ปรากฏวงกลมแสงขึ้นรอบๆ จอ ที่หดตัวเข้าไปโอบล้อมรอบโครงร่างลำตัวของมันเป็นฟองรูปวงรี แล้วตัวเลขบอกพลังก็เด้งขึ้นมาเหนือวงนั้น
"เห..." เขาอุทานด้วยความสงสัยเมื่อได้เห็นตัวเลขชัด "แค่สามพันหนึ่งร้อยเองเหรอ ใช่จริงรึเปล่าเนี่ย?"

"งั้นก็ต้องลองดูล่ะ ย้าก!!!"
เธอกระหน่ำอุปกรณ์บังคับทั้งหมดอย่างประสานกัน ด้วยสมาธิพุ่งเข้าไปในหน้าจออย่างเต็มที่ เพื่อทำกระบวนท่าโจมตีต่อเนื่องที่รุนแรงถั่งโถมโหมกระหน่ำ ร่างของพญาแมงป่องสั่นสะท้านด้วยแรงดาบที่ฟาดฟันลงใส่เปลือกแข็ง ...และแล้วมันก็เสียท่าถูกเพลงยุทธอัดกระแทกให้ปลิวพลิกตัวลงไปติดแปะตรงก้อนหินใหญ่เบื้องล่าง อัศวินกระโจนตามไปติดๆ เพื่อถีบซ้ำเข้าใส่หลังมันเหมือนจะอัดให้ติดหน้าก้อนหินนั้นแน่นเข้าไปอีก ตามด้วยใช้ดาบแทงผ่านรอยที่แตกร้าวงัดเปลือกส่วนหลังของมันแหวะออกมาอย่างไม่ปราณีปราศัย แต่แล้ว...พร้อมกับประกายแสงที่แลบออกมาจากภายในนั้นเอง อัศวินก็กระเด็นถอยหลังร่วงลงมาด้วยแสงกะพริบทั่วหน้าจอและมีสัญลักษณ์ผุดขึ้นต่อหน้าแสดงว่าได้รับบาดเจ็บจากไฟลวก
พลังชีวิตของอัศวินหดหายไปเกินครึ่งในชั่วพริบตา

และจากบนหลังของมัน ที่อัศวินยืนอยู่เมื่อครู่นี้เอง...แทนที่จะเป็นเลือด กลับเป็นหมอกควันสีเทาทึบพลุ่งทะลักขึ้นจากบาดแผล แต่ก็ไม่อาจบดบังรัศมีแสงไฟที่สาดส่องลอดออกมาได้ สภาพของเจ้าแมงป่องในยามนี้ดูราวกับแบกภูเขาไฟหรือเตาหลอมอยู่ภายในตัวก็ไม่ปาน

แม่มดสาววิ่งเข้ามาช่วยใช้พลังบำบัดรักษาให้อย่างเร่งรีบ จนกระทั่งพลังชีวิตของอัศวินกลับมาอยู่ในระดับปลอดภัย
ยังพอเหลือพลังที่จะใช้เวทมนตร์ได้อยู่ เขาให้แม่มดหันไปลองดูพลังชีวิตของมันใหม่อีกหน และผลก็ทำให้แปลกใจอีกครั้ง...
วงแสงบนหน้าจอหดตัวโอบเข้าไปล้อมอาณาเขตรอบก้อนหัวใจที่เห็นคุโชนแสงสีแดงจ้าเต้นตุบๆ เป็นจังหวะอยู่ใต้กลุ่มควันนั้น แล้วตัวเลขก็เด้งขึ้นมาเป็นแถวยาวเหยียด เขาถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
"หกร้อยล้าน!?"
"ล้อเล่นน่า!"
เขาให้แม่มดลองอีกที ผลที่ได้ยังคงเหมือนเดิม
"ที่เห็นอ่อนๆ มีพลังแค่สามพันกว่าเมื่อกี๊ เป็นแค่เปลือกนอกของมันเท่านั้นเองเหรอเนี่ย"

"มีวิธีสู้มันได้มั๊ย?" เธอรีบถามในขณะที่ในหัวก็พยายามคิดหาทางออก
"ล่อมันไปที่หน้าผาตรงนั้น เร็ว!"
เขาพูดแค่นั้นแล้วทั้งสองก็ออกวิ่งข้ามทุ่งร้างโล่งไป พญาแมงป่องไล่ตามมาอย่างรวดเร็วพาฝุ่นดินฟุ้งกระจาย จนใกล้จะมาถึงขอบหน้าผาอีกแห่งที่เบื้องล่างมีสายน้ำใหญ่เชี่ยวกรากถาโถม
"ตอนนี้แหละ แยก! คุณไปซ้าย!"
ทั้งสองกระโดดผละจากกันคนละทางทันที แล้วต่างก็วิ่งวกอ้อมรอบพญาแมงป่องกลับไป หมายจะตลบหลังเพื่อผลักให้มันร่วงลงในสายธาร อัศวินผนึกพลังใส่ดาบพร้อมใช้กระบวนท่าอีกหนแล้ว...

แต่เจ้าแมงป่องไม่หันกลับมา มันหมอบต่ำจิกปลายขาทั้งหมดตรึงลงกับพื้นอย่างมั่นคง แล้วตวัดหางของมันกวาดไปเรี่ยพื้นครั้งเดียว แม่มดก็ถูกฟาดกระเด็นไปคลุกฝุ่น ส่วนอัศวินเข้าปะทะในจังหวะที่ปลายหางของมันตวัดขึ้นโดยปลายแหลมของเหล็กไนอยู่สูงเหนือศีรษะขึ้นไปเพียงไม่กี่คืบ และก็ถูกสอยให้ปลิวเป็นวิถีโค้งลอยลิ่วลงไปในเหวนั้นทันที

เสียงประกอบดังตูมใหญ่ แล้วมุมมองก็เปลี่ยนไปดั่งเป็นอีกโลกหนึ่ง ใต้ความมืดมนหม่นคล้ำนั้นเห็นได้เพียงสาหร่ายหรือวัชพืชน้ำเป็นเส้นยาวยืดสีดำ...โบกสะบัดพลิ้วไปมา ท่ามกลางทัศนียภาพบิดเบี้ยวรอบๆ ร่างอัศวินถูกกระแสน้ำซัดพา ดึงดูด เหนี่ยวรั้งไปตามทางอย่างหยุดไม่ได้ กระแทกหิน พลังชีวิตลด เส้นสาหร่ายละไล้ผ่านหน้าและชุดเกราะไปดุจเส้นผมนางพราย
"ปัดโธ่เว้ย! แย่แล้ว!!!" ด้วยจิตใจที่กำลังใส่อารมณ์กับเกมอย่างสุดๆ เธอเกิดความรู้สึกหนาวยะเยือกแทรกขึ้นมา
...เหมือนเกินไปแล้วมั๊ง...

แต่ยังไม่ทันจะได้คิดฟุ้งซ่านต่อไป เธอก็เห็นอะไรแวบๆ ผ่านเข้ามาในหน้าจอ...
แล้วนั่น...คือร่างแม่มดที่ดำดิ่งลงมาถึง คว้าจับแขนของอัศวินไว้แล้วทำท่าพลิกกายเข้ามาแนบกันใช้วงแขนโอบกอดคล้องรอบลำตัวให้กระชับแน่น ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งยังคงถือคฑาที่กำลังเรืองแสงวาบวับ แล้วกระแสน้ำรอบๆ ก็ปั่นป่วนผสานกับรัศมีพลังที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อการใช้เวทธาตุลมระดับสูง...
ฟลายอิ้ง!
มวลน้ำควบแน่น บีบคั้น และยกตัวขึ้นโดยรอบ โอบอุ้มทั้งสองพุ่งทะยานไปด้วยกันจนส่งถึงให้แหวกผ่านผิวน้ำแตกกระเซ็นขึ้นเป็นฝอย โผบินไปกลางอากาศราวกับจะลอยลิบสู่แดนสรวง
...ก่อนจะคล้อยตกลงจากจุดสูงสุด แล้วร่อนลงจอดบนฝั่งผาแห่งหนึ่งอย่างเปียกชุ่มโชกแต่ปลอดภัยในที่สุด

"คุณว่ายมาถึงฉันได้ไงน่ะ น้ำแรงขนาดนั้น" เธอถามขึ้นหลังจากถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่เห็นตัวละครของตนกลับมาปกติสุขดีแล้ว
"ยัยแม่มดของผมไม่ได้ใส่เกราะหนักแบบอัศวินของคุณนี่"
"แต่เกราะหนักๆ ที่อัศวินใส่...ก็มีไว้เพื่อปกป้องยัยแม่มดไม่ใช่รึไง?"
"ก็ใช่น่ะสิ แล้วไงล่ะ?"
"....."

ทั้งสองหันไปดูนาฬิกาอีกฟากหนึ่งของผนังร้าน ก็ตกลงกันว่าน่าจะพอได้แล้ว
เมื่อกดเลือกคำสั่งเซฟเกม ทั้งสองก็ถูกนำกลับไปยังคูหาแห่งพันธสัญญาอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้แม่มดสาววิ่งนำไปหาหีบเดิมที่ฝาเปิดค้างอยู่ จัดแจงตั้งรหัสผ่าน
แล้วตัวละครทั้งสองก็สลายร่างเปลี่ยนเป็นดวงแสงสีต่างกันสองดวง วิ่งลับหายลงไปในหีบนั้นที่ฝาหับปิดลงจนสนิท...
เพื่อรอวันที่จะกลับมาสานต่อตำนานการผจญภัยนั้นอีกครั้ง

หลังจากที่จ่ายเงินแล้วพากันเดินออกจากร้านเกม ทั้งสองเดินไปด้วยกันตามบาทวิถีส่องสว่างด้วยแสงไฟโคมจากเสาข้างทางและแสงสีจากร้านรวงยามราตรี แล้วอยู่ๆ หญิงสาวก็พูดขึ้น
"นี่..."
"หืม?"
"ฉันรู้แล้วล่ะ สัญลักษณ์แห่งความรักอย่างแรกของฉัน..." เธอหดมือเข้ามากอดอกกระชับเบาๆ ตอบสนองต่อลมที่พัดพลิ้วมาปะทะกาย "สายน้ำที่น่ากลัวนั่นแหละ"