คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหตุการณ์ก่อนหน้านี้
"หยุดเดี๋ยวนี้นะครับ! "
"คุณหนูคะ! "
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ดังมาจากข้างหลังของเด็กสาวอย่างร้อนรน ทั้งเมดสาวรับใช้ พ่อบ้าน คนสวน
"พี่ครับ! หยุดนะ! "
"โถ่เอ้ย! ลูซคุง! ไหนบอกจะช่วยกันไง! "เด็กสาวผมยาวหันมองไปยังด้านหลัง ก็พบกับน้องชายตัวเองที่กำลังขี่ไม้กวาดตามเธอมาอย่างติดๆ กับคนรับใช้ที่วิ่งหน้าตั้งมาทางเธอไม่ต่ำกว่าสิบคน
"งานเต้นรำนี่ พี่ต้องไปนะครับ! "เด็กชายผมสีบลอนด์เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจังมากกว่าปกติ ควีนจึงส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธแล้วหันกลับมามองทางข้างหน้า ออกแรงวิ่งสุดกำลัง
ควีน ควีน โรสฮาร์ท ลูกสาวบุญธรรมของคุณท่านโรสฮาร์ท ที่ทั้งมีมารยาท เรียบร้อย จิตใจดี เงียบขรึมเหมือนดั่งสตรีชนชั้นสูง เชื่อฟังพวกท่านเป็นอย่างดี แถมยังมีน้องชายแสนน่ารักที่ดูแลไม่ห่าง ถ้าจะให้พูดจริงๆ นั่นคือเธอเมื่อก่อนต่างหากล่ะ เพราะฉันไม่ใช่เธอจริงๆ! ฉันมาอาศัยอยู่ในร่างเธออย่างไม่ทราบสาเหตุว่าทำไม! ?
"โถ่เอ้ย...เร็วชะมัดเลย! บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ไปงานเลี้ยง! "ควีนตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง สาวเท้าวิ่งหนีสุดชีวิตเท่าที่จะทำได้
งานเลี้ยงพวกชนชั้นสูง การเต้นรำที่เห็นแล้วแทบจะเวียนหัว ฟังสาวๆ ซุบซิบนินทากันเรื่องของชาวบ้านมันน่าสนุกตรงไหนกัน
แถมคนที่ชวนฉันเป็นคู่ไปงานเต้นรำนั่น...ไม่สิ...ไม่ได้ชวน..แต่เป็นการบังคับต่างหาก ให้ตายยังไงก็ไม่เป็นเด็ดขาด!
ควีนสาวเท้าวิ่งให้เร็วขึ้น หันมองไปยังทางตรงหน้าก็คิดได้แล้วว่านี่มันวันซวยชัดๆ ทางข้างหน้านั้นมีกำแพงคฤหาสน์สูงใหญ่ของตระกูล ที่ดูแล้วกระโดดปีนยังไงก็ไม่น่าจะเอื้อมถึงเลย นี่มันทางตัน!
"บ้าน่า...ทางเลือกสุดท้ายก็คือไปงานเลี้ยงเหรอ? "เด็กสาวหันไปมองด้านหลังอีกครั้ง พลางครุ่นคิดอยู่ตรงหน้ากำแพงสูงใหญ่
พวกเขากำลังวิ่งตรงมาทางฉันอย่างกับคนบ้า!! นี่ไม่เหนื่อยกันเลยเรอะ! ใจเย็นๆ สิควีน เด็กสาวค่อยๆ มองไปที่กำแพงอีกครั้ง ก่อนจะพบกับเถาวัลย์ใบเขียวขจีเต็มไปหมดก่อนที่จะเกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาในหัว
ไม่ยากน่า แค่ปีนขึ้นไปมันจะยากอะไรล่ะ!!
คิดได้เช่นนั้นมือขวาก็รีบจับเถาวัลย์แน่น ควีนค่อยๆ ดึงตัวเองขึ้น แล้วรีบปีนมันขึ้นไปอย่างชำนาญ จะว่าปีนต้นไม้บ่อยก็ไม่เชิงหรอก เพราะต้องแอบหนีออกมาบ่อยๆ การปีนเลยไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอเท่าไหร่นัก
หนีออกจากคฤหาสน์ได้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันแล้วล่ะ!
พวกคุณเองก็คงสงสัยว่าทำไม เด็กสาวอายุสิบแปดปีถึงมาอยู่ร่างเด็กสาวคนนี้ได้ ฉันจะเล่าย้อนไปยังเหตุการณ์เมื่อ 2 เดือนก่อน ก่อนที่ฉันจะเข้ายังร่างเด็กคนนี้ให้พวกคุณฟังแล้วกัน
2 เดือนก่อนหน้านี้
"เบล! ตื่นได้แล้ว! "
แสงแดดยามเย็นสาดส่องลงมาภายในห้องเรียน ผ้าม่านสีขาวพลิ้วไหวไปกับสายลมอ่อนๆ เด็กสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็พบกับแอนเพื่อนสนิทของตนอยู่ตรงหน้า
เพื่อนๆ ในห้องแต่ละคนก็เริ่มทยอยสะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องกันไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเสียงภายในห้องก็ค่อยๆ เงียบลง
พอหันกลับไปหาแอน เธอก็ยังจ้องมองเด็กสาวในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่อย่างนั้น เบลขยี้ตาเบาๆ พลางบิดขี้เกียจสลัดอาการง่วงให้หายไป
"ไม่ชอบอาจารย์สุดาขนาดหลับประชดเลยเหรอเนี่ย ใจร้ายกับอาจารย์จังนะ"แอนพูดพลางเดินมาเก็บหนังสือสมุดใส่ลงไปในกระเป๋าให้เบล
"ถ้าไล่ออกห้องก็จะออกอยู่หรอก แต่หล่อนไม่ไล่นี่สิ"เบลยักไหล่ไม่แยแสกับคำพูดของแอน เพราะอาจารย์สุดาก็มีปัญหาบ่อยๆ กับเด็กแบบเธอ และหาเรื่องแซะเธอเป็นประจำ
จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหล่อนสอนไม่รู้เรื่องจนเบลหมดความอดทน เลยบ่นอาจารย์ยับจนหล่อนโกรธหน้าแดง แล้วไล่ฉันออกจากห้องไป แต่ก็ยังดีที่ได้เป็นตัวแทนหมู่บ้าน ไม่สิ ตัวแทนคนในห้องออกมาพูดให้ครูแบบหล่อนได้สติคิดทบทวนสักนิดก็ยังดี
แถมที่บ่นก็เพราะหล่อนสอนไม่รู้เรื่อง แค่เปิดหนังสือแล้วอ่านให้ฟัง จนสุดท้ายก็ต้องไปหาความรู้ใส่หัวเอง แบบนี้จะมาสอนทำไมกันถ้าหล่อนจะสอนแบบนั้น เด็กไม่เห็นจะได้ความรู้อะไรเลยสักนิดนอกจากรู้แค่ในตำราน่ะ
"วันนี้อาจารย์อุดมเองก็บ่นห้องฉันไปตั้ง หนึ่งชั่วโมงครึ่ง อีกสามสิบนาทีสอนจนสุดท้าย เลยกินคาบอาจารย์เนลโล สงสารอาจารย์เนลโลสุดๆ "ยัยแอนพูดจบ เธอก็รูดซิปปิดกระเป๋าเป้แล้วส่งยื่นมาให้เบลทันที
"ขอบใจ"กล่าวขอบคุณจบ เบลรับมันมาสะพายที่บ่าข้างซ้ายก่อนจะเดินออกห้องเรียนโดยมีแอนที่เดินตามเธอออกมาด้วย
"วันนี้กินอะไรกันดีล่ะ? "เบลหันไปถามแอนที่เดินขนาบข้างๆ มือข้างขวาของแอนลูบไปที่ปลายคางอย่างครุ่นคิด ก่อนที่จะเธอจะหันมาหาเบลแล้วพูดออกไปว่า
"กล้าม! "
ไม่น่าคาดหวังกับคำตอบที่ถามเพื่อนคนนี้เลยจริงๆ แล้วเธอจะทำท่าครุ่นคิดทำมะเขืออะไรกันเนี่ย!
"อ๊าาา ทำหน้าบูดแล้ว! เธอเองก็ชอบไม่ใช่หรือไง"แอนหัวเราะชอบใจกับท่าทีของเบลที่ดูอายๆกับคำพูดที่เธอพูดแซวออกไป
ท่าทางนั่นมันกวนประสาทสุดๆ บางทีก็สงสัยว่าเป็นเพื่อนกับยัยบ๊องนี่ได้ไงเหมือนกัน
ตั้งแต่เด็กๆ แอนมักจะทำตัวบ๊อง ติ๊งต๊อง ซุ่มซาม แถมยังไม่ทันคน เธอเลยมักจะถูกคนรอบข้างรำคาญใส่ เพราะความไม่รู้อะไรของเธอ เพราะเกิดคิดสงสารขึ้นมารึเปล่านะ... เลยมาจบที่เป็นเพื่อนสนิทกัน จนม.ปลาย ยัยนี่ก็เริ่มกวนโอ๊ยทุกวัน จนฉันเองปวดหัวบ่อยๆ
"หุบปากไปเลยนะแอน น่ารำคาญจริง"เบลหันไปดุแอนเสร็จ เธอก็รีบเดินจ้ำอ้าวหนีทันที
แอนหัวเราะคิกคักชอบใจกับท่าทีของเบลก่อนจะวิ่งตามฉันมาติดๆ จนในที่สุดเราก็มาถึงหน้าตึกเรียน
ล็อกเกอร์ตู้รองเท้าเรียงตามห้องและรายชื่อของนักเรียนแต่ละคน เบลเดินไปแถวล็อกเกอร์ของตัวเอง จากนั้นก็ตรงไปที่หน้าล็อกเกอร์แล้วจัดการเปิดมันออก
รองเท้าผ้าใบสีดำคู่โปรดยังอยู่ข้างในล็อกเกอร์ เธอหยิบมันออกมาก่อนจะใส่รองเท้าสีขาวสำหรับใส่เรียนในตึกเก็บยัดใส่ในตู้
ล็อกเกอร์แทน
"โฮ่ยยยย! ช้าจังเบลหิวเเล้ว! "เบลหันไปทางเสียงเรียกของแอนที่รออยู่ตรงหน้าตึก ก่อนจะตะโกนตอบกลับไป
"รู้แล้วน่า! เสร็จแล้วๆ! "เด็กสาวโยนรองเท้าวางไว้ตรงหน้าก่อนจะรีบสวมใส่รองเท้าผ้าใบสีดำคู่โปรดของเธอ จัดการปิดตู้ล็อกเกอร์เสร็จสรรพ ก็วิ่งไปหาแอนที่รออยู่ตรงหน้าตึก
"เอาล่ะ ไปกันๆ! "แอนเอี้ยวตัวกลับเดินอ้อมมาอยู่ข้างหลังเบล มือทั้งสองข้างจับไหล่แล้วออกแรงดันให้ตัวของเบลเดินไปข้างหน้า
"เอ๊ะเดี๋ยว! ? "
"ไปกันๆ! หิวแล้ว! "
"เดี๋ยวแอน..."
"ฉันว่าฉันลืมอะไร..."แอนหยุดผลักเบลแล้วเดินมาอยู่ข้างๆ เธอแทน
"อะไรหายเหรอ? "เด็กสาวไม่ได้ตอบอะไรไป แต่จัดการวางกระเป๋าเป้ลงนั่งย่อตัวแล้วจัดการค้นหาอะไรบางอย่าง
"โทรศัพท์เหรอ? "แอนถามด้วยความสงสัย เบลจึงส่ายหน้าโดยที่ไม่ได้มองหน้าเธอ สายตายังคงจดจ่อกับการค้นดูของในกระเป๋าตนเอง
"หรือว่าจะเป็นชีทงาน? "
"ไม่ล่ะ.."
"อันนั้นตั้งใจลืม"
"เห...อะไรอ่ะ..? "แอนถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง ก่อนที่เบลจะถอนหายใจแสดงออกว่าอย่าเซ้าซี้ เพราะตัวเองตอนนี้ก็คิดไม่ออกเช่นกัน
"หิวแล้วนะ...ช่างมันเถอะ! "แอนพูดจบ เบลก็เงยขึ้นไปมองหน้าเธอทันที
พอพูดถึงอาหารเย็นก็ต้อง..จ่ายเงินด้วย! ใช่แล้ว! ฉันกำลังลืมกระเป๋าตังค์
"ฉันลืมกระเป๋าตังค์! "
"เอ๋? ...เบลขี้ลืมอะไรขนาดนี้เนี่ย? "แอนเท้าเอวแล้วมองเบ้ปาก ทำหน้ากวนประสาทเบลอีกครั้ง
"ก็คนมันลืมนี่ยะ! "เด็กสาวพูดออกไปเสียงดังปกปิดอาการอายเพราะความขี้ลืมของตัวเองไว้ ก่อนที่แอนจะหัวเราะกับการกระทำของเบลอีกครั้ง
"ฮ่าๆๆๆ ไม่แกล้งแล้วล่ะ! รีบๆ เลยนะฉันหิวแล้ว! "
"รอนี่นะเดี๋ยวมา"จัดการรูดซิปกระเป๋าเสร็จ เด็กสาวลุกขึ้นยืนโยนกระเป๋าเป้คู่ใจ ให้เพื่อนสนิทของตัวเองแล้ววิ่งตรงไปยังโรงยิมทันที
ตอนคาบบ่ายเหมือนจะลืมไว้ที่นั่นนะ เพราะจำได้ว่าใต้โต๊ะมีแค่ชีทงานที่เธอตั้งใจลืมไว้..
เบลวิ่งตรงไปยังห้องเปลี่ยนชุดของนักเรียนหญิง ภายในห้องเงียบสงัดมีเพียงแสงไฟสลัวๆ ไม่กี่ดวงที่เปิดอยู่
"มืดจริง กลัวไม่มีเงินจ่ายค่าไฟรึไง? "เด็กสาวบ่นอุบอิบพลางค่อยๆ ก้าวเดินหันซ้ายหันขวาอย่างระแวดระวัง
อุณหภูมิในห้องนี้เย็นเป็นพิเศษเพราะใกล้กับสระว่ายน้ำ ทำเอาคิดไม่ได้เลยจริงๆ ถ้าจู่ๆ มีเสียงคนร้องไห้ครวญคราง บวกกับไฟสลัวๆ นี่มัน...พล็อตหนังผีชัดๆ ...
ตึง!!
"ฮืออออออ..."
"อุ๊!! ..ชะ..."เบลสะดุ้งโหยง รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที หันขวับมองไปทางต้นตอของเสียงดังนั่น
"ฮึกก...ฮือออ"
เห้ย เห้ย เห้ย เห้ย... นี่แค่คิดเล่นๆ นะ มะ...มันมีจริงๆ เหรอ! ? เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คอเธอตอนนี้มันแห้งไปหมด อากาศเย็นๆ นี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เหงื่อเม็ดเล็กๆ ค่อยๆ ผุดขึ้นมาบนใบหน้า ขาเล็กๆ ของเธอค่อยๆ สั่นเทาขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เบลรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว..
แต่จำไม่เห็นได้ว่าแถวสระน้ำจะมีประวัติอะไรแบบนี้เลยนะ! นี่ฉันมาเจอดีอะไรเนี่ย ยังไม่ทันหกโมงเลยนะ! มันพึ่งสี่โมงครึ่งเอง!!
ไม่สิ! เค้าอาจจะแค่แกล้งเราเล่นก็ได้นะ! แต่ถ้าเป็นผีจริงๆ จะทำยังไงเนี่ย! ?
"ร้องไห้อยู่นั่นแหละ! น่ารำคาญจริงยัยบ้านี่! "
เบลขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ไม่ได้มีแค่เธออยู่ที่นี่งั้นเหรอ? เด็กสาวเงี่ยหูไปยังทางต้นเสียงก่อนจะพบว่าประตูตรงนั้นมันทางไปที่สระน้ำนี่
"แอบคุยกับแฟนฉันก็สมควรโดนแบบนี้ล่ะนะ..."
"เลียแข้งเลียขาอาจารย์อีกน่ารำคาญเป็นบ้า"
โล่งอกไปทีที่ไม่ใช่ผี...แถมเสียงคนพวกนี้คุ้นหูของเธออยู่พอสมควร เบลค่อยๆ เดินตามเสียงนั่นไป ก่อนที่จะชะเง้อหน้าแอบหลังประตูเพื่อดูเหตุการณ์ตรงหน้า
"ไม่ใช่ผี...ถ้าเป็นผีมาแอ๊บเสียงหลอกนี่ฮาเลยนะ"เจ้าตัวบ่นพึมพำเบาๆ ก่อนจะมองไปยังเหตุการณ์ตรงข้างๆ สระว่ายน้ำนั่น
สาวสุดฮ็อตของโรงเรียนทั้งสาม กำลังแกล้ง..เด็กสาวที่เหมือนเป็นนางฟ้าของโรงเรียน...นี่! อย่างกับละคร!!
"ยัยโง่นี่เอาแต่ร้องไห้"
"พูดอะไรหน่อยสิยะ!! "
พลั่ก!!
สาวในกลุ่มคนหนึ่งถีบไหล่ของนางฟ้าคนนั้นอย่างจัง! จนเธอนอนลงไปกองอยู่กับพื้น อ่าฉันควรออกไปช่วยไปดีมั้ยนะ! ?
ถ้าออกไปเราอาจจะโดนหมายหัวไปตลอดถ้าแก๊งสาวพวกนี้จำหน้าเราได้ คิดดูแล้วน่ารำคาญสุดๆ แต่ถ้าเราไม่ช่วยนางฟ้า เธอก็อาจจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ....
ถ้าเราจัดการกระทืบพวกหล่อน.. คนพวกนั้นมีสามคน ฉันตัวคนเดียวแบบนี้จะไหวรึเปล่านะ...เทียบกันแล้วยัยพวกนั้นตัวโตกว่าซะอีก เราอาจจะเละแทนก็ได้
ฉันขบเม้มริมฝีครุ่นคิดอยู่แบบนั้น การช่วยใครสักคนมันก็ดีอยู่หรอกนะ..แต่เรามาเจ็บตัวแทนก็ลำบากเหมือนกัน คนมีอิทธิพลพวกนี้ถ้าฟ้องอาจารย์ไปก็คงไม่ได้อะไรด้วย เราอาจจะเป็นคนที่โดนเองซะด้วยซ้ำ...
ฉันควรทำยังไงดีนะ...
"ยัยโง่นี่ใคร? แอบถ่ายพวกเราเหรอ? "เบลสะดุ้งเฮือก หลุดออกจากภวังค์ความคิด พอหันหน้าไปมองสามสาว พวกหล่อนเองก็จ้องมองมาที่เธอเช่นกัน
ซวยแล้ว!!
นี่เราแอบดูจนยัยพวกนี้จับได้เลยงั้นเหรอ! ?
"เอามือถือมา"หนึ่งในแก๊งค่อยๆ เดินมาหาฉันอย่างช้าๆ โถ่..นี่มันซวยสุดๆ โดยหมายหัวแน่ๆ! แถมยังเห็นหน้ากันแบบนี้อีก!
"ไม่...คือฉัน"เบลรีบปัดมือส่ายหน้ารัวๆ เพื่อปฏิเสธเรื่องการถ่ายคลิป
"ยัยนี่ดูร้อนตัวชะมัด ต้องแอบถ่ายแน่ๆ " เด็กสาวในชุดนักเรียนคนหนึ่งเดินมากระชากแขนของเบลให้ออกมาจากที่แอบอย่างแรง เพื่อให้เพื่อนของหล่อนอีกสองคนเห็นร่างของเบลได้ชัดๆ
"ฉันไม่ได้ถ่าย! จริงๆ นะ! "เบลรีบปฏิเสธรัวๆ พลางคิดในใจว่านี่มันวันอะไรกันเนี่ย!
"ยัยนี่มีพิรุธ เอายังไงดีชีต้าร์? "หญิงสาวชุดนักเรียนยืนอยู่ตรงหน้าเบล หันไปถามหัวหน้าแก๊งอย่างชีต้าร์
"...." ชีต้าร์มองมาที่เบลตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอไม่ได้พูดอะไรก่อนจะมองเข้ามาในตาของเบลแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"แย่ง...มือถือมันมา"หัวหน้าแก๊งสาวกอดอก มองมาที่เบลพลางสั่งสาวผมดำที่กำลังมองหน้าของเบลอย่างเอาเรื่อง
"เอามาซะ! "เด็กนักเรียนสาวรีบแย่งมือถือจากมือของเบลในทันที!
ไม่นะ! ฉันตาเบิกกว้างแล้วจับมือถือไว้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้! ความลับในคลังวิดีโอ รูปภาพโอป้าอันแสนหล่อเหลา!! กล้ามหน้าอกสุดล่ำบึก!
"ไม่! "
ไม่มีอะไรทั้งนั้น ขอล่ะ ถ้ายัยพวกนี้เห็นเข้าคงล้อว่าฉันเป็นโรคจิตแน่ๆ พระเจ้าช่วย! ซวยในซวยจริงๆ!
เหตุเกิดเพราะกระเป๋าสตางค์แค่ใบเดียว! ไอกระเป๋าตังค์แห้ง! ไร้น้ำยา! มาอยู่อะไรในล็อกเกอร์!
หรือเพราะความโง่ ขี้ลืมของตัวเองดีเนี่ย! ? ยัยเบลเอ๊ย!
"ถ้าไม่มีก็เอามาเช็กสิยะ! "ตัวของเบลเองยิ่งจับโทรศัพท์ไว้แน่นยิ่งกว่ากาวที่ว่าแน่นอย่างกาวตราตุ๊กแก จิ้งจก คางคก กบ เขียด!!
คนตรงหน้าที่แย่งโทรศัพท์ของเบลเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยมันเลย คิดสิคิด เธอจะวิ่งหนีออกไปแล้วตามคนมาช่วย...
ไม่สิ! จะทิ้งนางฟ้าคนนี้ไว้ก็ใช่เรื่อง! โถ่..เอ๊ย...
งั้นเอาสิ่งที่เราแก้ปัญหาถนัดที่สุดก่อนแล้วกัน!
ตัดสินใจได้ดังนั้นขาขวาก็ออกแรงยันคนตรงหน้าสุดแรง เด็กสาวผมดำในชุดนักเรียนกระเด็นออกไปตามแรงส่งของเท้าขวาอันแสนจะทรงพลังของเบล
หล่อนปล่อยมือถือของฉันแล้ว! เอาล่ะ!
"สมน้ำนะ..."
ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ แรงดึงของเบลและเด็กสาวในชุดนักเรียนที่ปล่อยมือถือ โดยไม่ได้ตั้งหลัก ทำให้เบลเสียหลักการทรงตัวจากการถีบเด็กสาวคนตรงหน้า
ตึ่ง!!!
"เห้ย!! "
หัวของเบลกระแทกกระแทกเข้ากับขอบประตู พร้อมกับร่างที่ล้มลงกับพื้นและหัวที่กระแทกตรงพื้นอีกครั้ง
"ละ..เลือด..."
"ยัยโง่เอ้ย! นี่แกทำอะไร! ? "
ชีต้าร์เบิกตากว้างเมื่อเห็นเบลที่ล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมเลือดค่อยๆ ไหลออกมาจากร่างของเบลที่ล้มลงไป
"แค่โทรศัพท์...แก......บ้า...ไป...”
ร่างกายเราเป็นอะไรไปกัน...
คนพวกนี้พูดอะไรกันนะ...ฉันได้ยินไม่ค่อยชัดเลย...
นี่เรา..กำลัง..จะตายเหรอ...?
เพราะไม่ได้ตั้งหลัก..ตอนถีบยัยผู้หญิงคนนั้น...เลยเป็นแบบนี้...
สายตาของเด็กสาวสาวค่อยๆ พร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเธอเริ่มไร้เรี่ยวแรง แม้เจ้าตัวจะพยายามที่จะลุกยันตัวเองมากแค่ไหนแต่ร่างกายของเธอก็ไม่เป็นไปอย่างที่ใจของเธอคิดไว้เลยสักนิดเดียว เปลือกตาของเบลค่อยๆ เริ่มหนักอึ้งก่อนที่มันจะปิดลง
-To be continued -
ความคิดเห็น