ปาฏิหาริย์ รัก ลูกสาวเจ้าพ่อ

ลำดับตอนที่ #1 : No.1# ชีวิตที่หน้ารำคาญ-_-;;;

“อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ คุณหนู”เสียงคนรับใช่และลูกน้องของปู่และพ่อฉันทักฉันที่พึ่งเดินลงมา

 

“อืมๆ อรุณสวัสดิ์”

 

“โอกาซึจิคุง ตื่นแล้วหรอค่ะ”เสียงเด็กข้างบ้านทัก ยัยนี้มาอยู่บ้านฉันยังกะบ้านตัวเอง

 

“อื้อ ตื่นแล้วจ้ะ”

 

“มิซากิจัง ตื่นแล้วหรอ”เสียงแก่ๆของปู่ฉันดังขึ้น

 

“ค่ะ ตื่นแล้วค่ะคุณปู่”

 

“จะไปโรงเรียนแล้วหรอจ้ะ มิซากิ”แม่ฉันว่าพรางเดินถือถ้วยกาแฟมานั่งบนโซฟาห้องนั่งเล่น

 

“ค่ะ สวัสดีค่ะ”ฉันเกลียดบ้านหลังนี้ที่สุด

 

 

“โอกาซึกิซางงงงงง”เสียงเรียกชื่อฉันแบบนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่ฉันเกลียดเป็ยอันดับสอง

 

“ยัยมิซากิ”ใช่ ยัยนั้นชื่อเหมือนฉัน แต่นี้ไม่ใช่ประเดนที่ฉันไม่ชอบยัยนี้หรอก

 

“แหม โอกาซึกิซัง เรียกสะห่างเหิน เรียกว่าโคโนจังดีกว่านะ”แล้วคำว่ามิซากิที่เป็นชื่อเล่นมันห่างเหินตรงไหนหรอ ให้เรียกนามสกุลไม่ยิ่งห่างกว่าเดิมหรอ ฉันงง

 

“แล้วโคโนจังมาทำไมที่นี้หรอ”ฉันถาม

 

“ถามแปลกๆนะ ที่นี้มันโรงเรียน ฉันก็มาเรียนสิ”เออใช่ ฉันเองก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน

 

“นั้นสินะ แล้วไม่ต้องไปชมรมหรอ เห็นว่าอาทิตย์ก็ต้องมีการแสดงคอนเสิร์ตด้วยนี้”คอนเสิร์ตกิ๊กก๊อกปัญญาอ่อน โรงเรียนตั้งกว้างดันมาเจอหน้ากันทุกวัน เซ็งจิต

 

“นั้นสินะ งั้นขอตัวก่อนนะ เที่ยงเจอกันจ้ะ”ไม่เจอยิ่งดีย่ะ

 

“บายจ้ะ”ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่กล้าพอทีจะด่าหรือว่าอะไรคนพวกนี้เลย ให้ตายสิ

 

 

“กลับมาแล้วหรอคะ/ครับ คุณหนู”เสียงที่พร้อมเพียงแบบนี้ ฉันเกลียดมากๆเลย

 

“อื้อ กลับมาแล้วล่ะ”ฉันว่ายิ้มๆอย่างฝื่นๆแต่คนพวกนั้นกลับแข่งกันยิ้มให้ฉันจนแก้มจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ มีแม่ทำตัวเป็นคุณนายผู้เพียบพร้อม มีพ่อเป็นเจ้าพ่อ มีปู่เป็นมาเฟีย มีคนใช่เต็มบ้าน เด็กข้างบ้านทำตัวเป็นสมาชิกในครอบครัว พี่สาวทำตัวกิ๊กก๊อกชอบวงของยัยมิซากินั้น เซ็งจิตอย่างแรงครับพี่น้องงงงงงง

 

“มิซากิ วันนี้มีการบ้านรึเปล่า”แม่ถาม

 

“มีค่ะ ขอตัวนะคะ”ที่จริงฉันไม่มีการบ้านหรอก แต่แอบไปขออาจารย์ว่า ขอทำการบ้านเพียงคนเดียว ขอเรียนแบบพิเศษ ขอเรียนหนักๆ เพื่อที่จะได้กลับบ้านช้าๆ และเรื่องนี้ก็ขอเก็บไว้เป็นความลับด้วย

 

“เอ... ทำไมมีการบ้านทุกวันเลยนะ”แมบ่นแบบไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แม่ฉันก็แบบนี้แหล่ะ อยากได้ลูกสาว แต่พอมีสองคนก็ไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่ ฉันเซ็งก็ตรงนี้แหล่ะ อยากมีแต่พอมีแล้วก็ไม่สนใจ เลี้ยงแบบผ่านๆ ดูแลตัวเองได้ก็ดี ไม่ไหวก็มีคนช่วย เชื่อมะ ตอนนี้พี่ฉันอายุ25แล้ว ยังทำตัวเป็นด็กอนุบาลอยู่เลยฉันที่อายุแค่17ยังดูเหมือนว่าจะโตกว่าอีก พี่ฉันสูงแค่155 ฉันสูงกว่าตั้งสิบห้าเซน

 

“มิซากิๆๆๆ มิซากิจางงงงงอยู่ที่หนายยยยยยย”นั้นไง เสียงแหลมสูงปรีดดดดดของพี่สาวฉันดังขึ้น เจ๊แกเรียนจบแล้ว คณะอะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่ค่อนสนใจ แต่แค่เรียนๆให้มันจบๆไปก็เท่านั้นเอง ยังไงก็ต้องมารับหน้าที่แทนพ่อแม่เหมือนเดิม เซ็งจิตค่ะ

 

“มีอะไรอีกคะ พี่ซึซึกิ”จะถามเรื่งยัยมิซากิอีกแล้วใช่ไหมล่ะ

 

“โคโนจังเป้นไงมั่งหรอ”นั้นไง

 

“ไม่รู้สิคะ อาทืตย์หาเห็นว่าจะมีมินิคอนเสิร์ตด้วย พี่ก็ไปสิคะ อีกอย่าง กรุณาอย่ามารบกวนมิซากิตอนที่กำลังอ่านหนังสือด้วยค่ะ”ฉันว่าเชิงไล่

 

“จ้าๆๆๆ งั้นพี่ไปเตรียมตัวก่อนนะ พรุ่งนี้พี่จะไปโรงเรียนเธอด้วย ไปหาโคโนจัง”ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินจากไปโดยทิ้งให้ฉันไม่อยากไปโรงเรียนอีกวัน ใช่แผนเดิมดีกว่า..

 

 

“อะไร มิซากิไม่สบายงั้นหรอ ไม่ต้องไปเรียนนะวันนี้”เสียงแม่ดังขึ้นมาถึงชั้นสอง เป็นไงล่ะ แผนฉัน

 

“คงไม่ต้องขึ้นไปดูแลอีกเหมือนเคยสินะ”เสียงปู่ฉันดังขึ้น สงสัยตอนนี้คนอื่นๆคงเห็นด้วย ก็เพราะว่าตอนแรกที่ฉันใช่แผนนี้