นายปากร้าย กับ ยัยปากจัด ตอนที่2

เนื้อเรื่อง

ความเดิมตอนที่แล้ว ยัยเรียวได้เจอกับหนุ่มหล่อตรงสเปกคือนายเดย์ที่ร้านอาหารแต่ดันมีการทะเลาะกันเกิดขึ้น ทำให้นายเดย์ กับ ยัยเรียว ไม่ถูกกัน และก็เหมือนสวรรค์แกล้งยัยเรียวเพราะขณะที่เทอกำลังดูของขวัญให้นายคิงอยู่ กลุ่มพวกนายเดย์ก็เดินมาซะอย่างงั้น

"เวรแล้ว! ทำไมถึงได้ซวยว้ำ ซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อนแบบนี้เนี่ย ทำไงดีมาคนเดียวด้วย สาธุของให้พวกนายปากสุนัขนั่น อย่าเห็นเราทีเถอะ" ยัยเรียวรีบก้มหน้าก้มตาทำเป็นดูของไปเรื่อยๆ แต่เหมือนพระเจ้าแกล้งเทอ เพราะ .... เหอๆๆ

"อ้าว! หวาดดีคับพี่โต้ง" นายเดย์และเพื่อนๆเดินเข้าไปทักเจ้าของร้านที่ยัยเรียวกำลังซื้อของอยู่

"แม่เจ้า! อะไรมันจะบังเอิญแบบนี้เนี่ย" ยัยเรียวคราวนี้รีบก้มหน้าหลบกลุ่มของนายเดย์เป็นการใหญ่

"แล้วนี่ พี่ห่อของขวัญให้ใครน่ะ แหม! ต้องเป็นลูกค้าผู้หญิงแน่เลยใช่มะ ถึงมีบริการพิเศษแบบนี้อะ"

"เออ! น่ารักด้วยนะไอ้เดย์ สเปกแกเลย อะ! เอาไปให้น้องเค้าที ยืนอยู่หน้าร้านน่ะ" พี่โต้งส่งกล่องของขวัญให้นายเดย์

"จริงหรอพี่! ''งั้นผมขอละกันนะครับ แหม! วันนี้นึกว่าจะซวยทั้งวันซะละ ในที่สุดก้เจอกับสิ่งดีๆสักที"นายเดย์รีบเดินออกไปทางหน้าร้านทันที

"ของขวัญได้แล้วครับ" นายเดย์ทำเสียงหล่อทันที แต่เค้ายังไม่เห็นว่าเป็นหน้าหน้ายัยเรียว เหอๆๆ

"ขอบคุณคะ! " ยัยเรียวเงยหน้าขึ้นมาจะรับของแต่ต้องถึงกับชะงัก

"เอ้ย! นาย "

"เอ้ย! ยัยแว้ด นี่หว่า"

ยัยเรียวเห็นท่าไม่ค่อยดีเลยรีบหยิบกล่องของขวัญจากมือนายเดย์มา แล้วรีบเดินออกมาจากร้าน แต่...มันช้าไปแล้ว เพราะตอนนี้นายเดย์ ยืนดักหน้ายัยเรียวไว้เรียบร้อยแล้ว

"นี่! นายมายืนบังทำไม จะหาเรื่องอะไรอีก"

"โถ่! ใครจะไปหาเรื่องสาว(เหลือ)น้อย ได้ลงคอละจ๊ะ แหมท่าทางเราจะต้องทำบุญกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้วแน่เลย เจอกันบ่อบมากๆๆ" นายเดย์พูดจากวนประสาทใส่ยัยเรียว

"บุญหรอ! ก็คงจะใช่นะ ชาติที่แล้วนายคงเป็นสุนัข แล้วฉันก็เป็นคนเลี้ยงนาย ไม่น่าเลย! " ยัยเรียวตอบกลับไปแรงพอๆๆกัน

"โห! นี่ปากหรอจ๊ะ อยากรู้จังว่าอย่างอื่นเนี่ยจะดีเหมือนปากหรือป่าว" นายเดย์ส่งสายตาลามกไปให้ยัยเรียว

"อี้! พูดจาน่าเกียจพอๆกับนิสัยเลยนะ หลบไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน ไม่ได้นะยะ"

"ทำไม! เทอจะทำไรฉัน" นายเดย์ยืนหน้าเข้าไปใกล้ยัยเรียว

"ฉันก็แค่อยากรู้ว่า เด็กแว้ด แบบเทอเนี่ยมาทำอะไรที่ร้านพี่โต้งไม่ทราบ จะว่าไปแถวนี้ก็ไม่ใช่ที่ขายอะไหล่มอเตอร์ไซต์นะ"

"นี่! ฉันมาซื้ออะไรแล้วมะเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ แล้วที่นายพูดนี่มันหมายถึงอะไร เกี่ยวอะไรกับอะไหล่รถยะ นายนี่ถ้าจะบ้า พูดจาไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย ดูการแต่งตัวก็รู้ว่าเทอน่ะ เป็นเด็กแว้ด"

"เด็กแว้ด ? อะไรคือเด็กแว้ด" ยัยเรียวถามอย่างสงสัย

"นี่เสียงดังอะไรกัน! อ้าวไอ้เดย์พี่ให้เอาของมาให้น้องเค้าแล้วแกไปยืนทะเลาะอะไรกับน้องเค้าวะเนี่ย"พี่โต้งเห็นเสียงดังเลยเดินออกมาดู

"พี่โต้ง ออกมาก็ดีล่ะ ไหนพี่บอกว่าพี่จะขายของให้กับพวกเด็ก ฮิบ จิงๆไง พวกที่มานแต่งตามกระแสพี่จะไม่ขายให้ไง แล้วนี่ทำม พี่ถึงขายให้ยัยนี่ เนี่ย"

"ทำไมยะ! ฉันมาซื้อนะไม่ใช่ขอฟรี" ยัยเรียวรีบเถียงกลับใหญ่

"น้องเค้ามาซื้อของขวัญให้เพื่อน" แกก็ให้ๆเค้าไปเหอะ จะทะเลาะกันทำไมเรื่องแค่นี้เอง

"แต่ยัยนี่เป็นเด็กแว้ดนะพี่ " นายเดย์เถียงคอเป็นเอ็น

"นี่นาย! อะไรคือเด็กแว้ด บอกมาเด๋วนี้นะ แน่จิงอย่าด่าอะไรที่ตัวเองรู้อยู่คนเดียวดิ"

"เด็กแว้ดเนี่ย ก็แปลว่า เด็กที่ชอบซ้อนทายมอไซต์แข่งรถตอนกลางคืนไงครับ" เพื่อนนายเดย์ในกลุ่มคนนึงพูดขึ้น แล้วหันหน้าไปยิ้มกับนายเดย์

"อ๋อ! ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง นายเอาอะไรมาวัด ว่าใครเป็นยังไง" ยัยเรียวเริ่มถามแบบโมโห

"ไม่อยาก ก็ดูจากการแต่งตัวไง" นายเดย์มองยัยเรียวตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ทำไม ฉันแต่งตัวยังไง"

"ก็แต่งแบบนี้ไง เสื้อผ้าตลาดนัด 555"

"เอางี้ละกันนะ ตุ้มหูที่เทอซื้อไปเนี่ย ฉันขอซื้อต่อ ฉันให้ราคา 2 เท่าเลย สนใจมะ " นายเดย์ทำหน้าดูถูกยัยเรียวสุดๆๆ

"หึหึ! การแต่งตัว เสื้อผ้าตลาดนัดงั้นหรอ แล้วฉันต้องแต่งตัวยังไงถึงจะเรียกว่าดีล่ะ ต้องใส่กางเกงที่เค้าตัดมาตัวใหญ่เหมือนให้ควายใส่ แบบที่พวกนายใส่กันนะหรอ แล้วก็ต้องห้อยโซ่ ที่ไม่ว่ามันจะเส้นใหญ่ขนาดไหน ก็ไม่สามารถล่ามให้นายไม่ไปกัดคนอื่นไม่ได้งะนะ"ยัยเรียวน้ำตาเริ่มไหลเพราะความโมโห พวกนายเดย์และพี่โต้งเริ่มหน้าจืดไปตามๆกัน

"แล้วถ้านายอยากได้ของๆฉันมากเนี่ยนะ เอาไปเลย ฉันให้"ยัยเรียวเควี้ยงใส่หน้านายเดย์

"ส่วนเงินเนี่ยไม่ต้องให้หรอกนะ เก็บเอาไว้ไปหาโรงเรียนดีๆที่เค้าสามารถดัดนิสัย หรือถ้านายเป็นมาก ก็หาโรงเรียนดัดสันดานเลยก็ได้ เผื่อนายจะดีขึ้น จะได้ไม่เที่ยวไปว่าคนอื่นแบบนี้ แล้วถึงฉันจะแต่งตัวเสื้อผ้าตลาดนัดยังไง มันก็เรื่องของฉัน ฉันไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร หวังว่าคงจะไม่ต้องมาเจอคนแบบพวกนายอีกนะ" แล้วยัยเรียวก็วิ่งร้องไห้ไป ทำเอาคนตรงนั้นมองพวกนายเดย์กันหมด

"เป็นไงไอ้เดย์! พี่เคยบอกแกแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าเที่ยวไปว่าคนอื่นเค้า เค้าจะแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของเขา แล้วนี่เค้าก็จะซื้อของขวัญไปให้เพื่อนด้วย ดูสิ กุห่อของกุสวยๆพังหมดเลย เป็นไง สมใจมิงยัง" พี่โต้งต่อว่านายเดย์อย่างอารมเสีย

"เอ้ย! ไอ้เดย์ กุว่ามิงพูดแรงไปวะ ถึงยัยนั่นจะปากจัดก็จิง แต่มิงก็ไม่น่าไปพูดดูถูกเค้านะเว้ย" นายแฮรี่ เพื่อนของนายเดย์พูดขึ้นมา

"เออ! ไอ้แฮรี่พูดถูก กุก็กะจะบอกมิงแล้วว่ายัยเนี่ย ไม่รู้หรอกว่า ไอ้เด็กแว้ดที่มิงว่าเค้าเนี่ยแปลว่าอะไร แล้วเค้าก็ออกจะน่ารักขนาดนี้คงไม่ใช่ด้วย แต่...กุบอกมิงมะทันวะ เหอๆๆๆ" นายอามพูดขึ้นมา

"แหม! พวกมิง ทีงี้ซ้ำกุใหญ่เลยนะ เมื่อกี้ไม่เห็นมีใครพูดแบบนี้สักคน กุก็รู้ว่าพูดแรงไปแต่ยัยนั่นก็ปากจัดเหมือนกันนี่หว่า แล้วอีกอย่างกุก็แค่แกล้งๆสนุกๆไม่นึกว่ายัยนั่นจะขี้แย วิ่งร้องไห้ไปนิ" นายเดย์รีบแก้ตัวใหญ่

"ไม่รู้ล่ะ! แกหาทางเอาของไปคืนเค้าด้วย"พี่โต้งบอกนายเดย์แล้วเอาของขวัญเข้าไปห่อใหม่

"โหพี่! จะเจอไหมเนี่ย พี่ช่วยผมหน่อยนะๆๆ นะพี่"

"ไม่รู้เว้ย! แกสร้างปัญหาเอง ก็แก้เอาเอง อ๋อ! อีกอย่างฉันว่าแกน่าจะอดข้าวสัก 1 อาทิตย์นะ"

"ทำไมอะพี่" นายเดย์สงสัย

"ก็เผื่อหมาในปากแกมันจะหิวตายแล้วทำให้จำนวนประชากรหมาในปากแกมันน้อยลงไง ถ้าแกกลัวว่ากลิ่นหมาเน่าที่มันตายคาปากแกมันจะส่งกลิ่นเหม็นเนี่ยไม่ต้องห่วง พี่มียาสีฟันชนิดที่ หยุดกลิ่นเลย 555 หน้าตาก็หล่อ แต่สู้แรงหมาในปากแกไม่ไหววะ" พี่โต้งหลอกด่าแล้วก็ห่อขวัญต่อ

"โห! พี่ได้ทีใส่ใหญ่เลยนะ ใช่ดิ ยัยนั่นมันน่ารักนิ พี่เลยลืมน้องเลย" นายเดย์พูดขึ้นแต่ในขณะนั้นก็กำลังคิดอยู่ด้วยว่าจะเอาของไปคืนยัยเรียวยังไงดี

ตอนหน้าเรามาดูกันดีกว่าว่านายเดย์มีวิธีไหนที่จะเอาของไปคืนให้ยัยเรียว แล้วเค้าจะหาเทอเจอหรอห้างตั้งกว้าง มาดูกันว่าวิธีของนายเดย์จะดีได้เท่าครึ่งนึงของปากนายเดย์หรือป่าว อิอิ

ป.ล ยังไงนายเดย์ก็เปงพระเอกนะคะเพื่อนๆ อย่าพึ่งเกลียดพระเอกของเราซะล่ะ

มีอะไรจะ Comment แนะนำหรือ ติชม ก็บอกได้นะคะเราจะได้พยายามปรับปรุงให้ดีขึ้น ไว้เจอกันตอนหน้านะ