คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หนังสือปริศนา
บนถนนยามค่ำคืน เต็มไปด้วยหนุ่มสาวและผู้คนมากมาย ร้านอาหารกลางคืนเปิดไฟสว่างไสวเต็มข้างทาง ฉันเดินไปตามเส้นมางที่ทอดยาวสุดสายตา เสียงผู้คนและดนตรีดังระงมก้องอยู่ในหูของฉันอย่างไม่อาจปฏิเศษได้ ฉันคงยังเดินต่อไปเรื่อยๆโดยไร้จุดหมาย . . . แต่แล้ว สายตาของฉันก็ได้สังเกตุเห็นบางสิ่งบางอย่าง ชายชราผมยาว ยาวมาก ยาวจนน่ากลัว มาพร้อมกับชุดคุมสีดำตัดกับผมสีขาวโพลน เส้นผมของเข้าบังปิดใบหน้าแต่ก็ยังเหลือที่พอสำหรับดวงตาสีแดงโตของเขาที่จ้องมาทางฉัน ในมือของเขาถือหนังสือเล่มหนาสีดำ ฉันจ้องมองเขาอยู่พักใหญ่ จนร่างของเขาค่อยๆกลายเป็นควันสีเทาลอยหายไปในอากาศ
" มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน "
ฉันถามตัวเองเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชายชราผมยาวที่จ้องมองฉันมาจากอีกฟากของถนนเมื่อกี้คือใคร ? นี่คือคำถามที่เกิดขึ้นในใจฉัน แต่ฉันก็คงยังเดินต่อไปและเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นวิ่ง ภายในไม่กี่อึดใจฉันก็เข้ามาอยู่ในห้องนอนประจำของฉันโดยมีภาพเหตุการณ์นั้นวิ่งอยู่ในหัวสมองของฉันตลอดเวลา เรื่องราวหน้ากลัวอย่างนี้ ทำไมมันมาเกิดกับเด็กสาวอายุ 18 อย่างฉัน . . .
กรี๊งงงงงงงง ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียงโทรศัพย์ดังขึ้นท่ามกลางความคิดที่สับสนของฉัน ฉันมองโทรศัพย์ด้วยความกังวนและกลัวเล็กน้อย แต่ก็ฝืนใจยกหูโทรศัพย์ขึ้น
" ฮะฮะฮัลโหล "
" . . . "
" ฮัลโหล นั่นใครพูด "
" นี่ผึ้งเอง ฮัลโหล เจสได้ยินไหม "
เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับจากปลายสาย ทำให้ฉันดีใจอย่างบอกได้ถูก
" อืม ได้ยิน "
" เป็นอะไรหรือป่าว ? น้ำเสียงแกไม่ต่อยดีเลยนะ "
" ฉันไม่เป็นไร ว่าแต่แกเถอะ โทรมาดึกป่านนี้มีอะไร ? "
" ก็คิดว่าแกคงยังไม่หลับ เลยโทรมาคุย "
ก็อก ๆ ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันหันไปมองประตูอย่างรวจเร็วด้วยอาการตกใจ นาฬิกาข้อมมือบอกเวลา 02 . 39 นาที แต่กลับมีเสียงเคาะประตู หัวใจของฉันเต้นแรงมาก และดูเหมือนจะแรงขึ้นเรื่อยๆ
" ผึ้งแค่นี้ก่อนนะ แล้วคุยกัน "
" เดี๋ยวซิเจส . . . "
ฉันรีบว่างโทรศัพย์ทันทีโดยไม่ฟังเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น
( เดี๋ยวมาเล่าต่อ )
ความคิดเห็น