คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : 50
“เามามาไปหยิบล่อเรื่อประับุไห่ถัฮวามามอบให้ับิ่นหลิ้วย ับทอำอีสามหีบผ้าไหมอีสิบพับ”ูไทเฮาเอ่ยพร้อมับหยิบเม็ยาึ้นมาู้วยสีหน้าพอใ
“เพะไทเฮา”เามามาเอ่ยานรับแล้วึเินเ้าไปที่ห้อเ็บอทันที
“อบพระทัยเพะไทเฮา เอ่ออบพระทัยเพะเส็ย่า”ิ่นหลิเอ่ยอบุไทเฮา แ่เมื่อพบว่าไทเฮามอมาที่น้วยสีหน้าไม่พอใึรีบเปลี่ยนำเรียานไทเฮา้วยรอยยิ้มฝืเือทันที
“่อไป้า็ฝาอาเสียนับเ้า้วยนะ อาเสียนนะื้อเียบอบัำสั่้าอยู่เรื่อย เ็นนั้นรัเ้ามาหาเ้าเป็นอะไรไปเาอาะลำบาันั้นเ้า้อรัษาัวเอให้ีเ้าใหรือไม่” ูไทเฮาเอ่ยพร้อมับเยหน้ามอท้อฟ้า้วยรอยยิ้มาๆ
“เพะ ่อไปหม่อมันะูแลท่านอ๋อและัวเอเป็นอย่าีเพะ” ิ่นหลิเอ่ยสัา้วยน้ำเสียริั
“อืมีมา เ่นนั้นวันนี้เ้า็อยู่ิน้าวเป็นเพื่อนยายแ่เ่น้า็แล้วัน” ูไทเฮาที่เห็นว่าใล้เวลาทานอาหารเที่ยแล้วึเอ่ยวนิ่นหลิอยู่ิน้าวเป็นเพื่อนน
“เป็นพระมหารุาเพะ” ิ่นหลิเอ่ยอบแล้วึเยหน้าึ้นไปมอูไทเฮา้วยรอยยิ้มมีวามสุที่ไทเฮามีท่าทียอมรับในัวนาไ้
“นั่ลเถอะ”ไทเฮาที่เห็นว่าหิสาวรหน้าเริ่มผ่อนลายึเอ่ยวนิ่นหลิิน้าวเที่ย้วยัน
ยามอู่ (11.00 - 12.59)
“ไทเฮาเพะ ฮอเฮาอเ้าเฝ้าเพะ” เามามาเ้ามาเอ่ยรายานไทเฮา้วยน้ำเสียนุ่ม
“เฮ้อ นาะปล่อยให้้ามีวามสุสัวันมิไ้เลยหรือ” ูไทเฮาเอ่ย้วยน้ำเสียเหนื่อยใ แล้วึหันไปพยัหน้าอนุาให้มามานสนิทเิฮอเฮาเ้ามาในำหนัอนไ้
“ถวายพระพรเพะเส็แม่” ฮอเฮาหรือเฟยเฟยเียนทำวามเารพแม่สามีอนแล้วึหันมามอิ่นหลิ้วยแววาไม่พอในั
“ือิ่นหลิถวายพระพรเพะฮอเฮา อพระอ์ทรพระเริ”ือิ่นหลิเอ่ยพร้อมย่อายทำวามเารพ้วยวามนอบน้อม
เฟยเฟยเียนหรือฮอเฮาทอสายามอิ่นหลิ้วยสายาไม่พอใ ึไม่เอ่ยอนุาให้ิ่นหลิลุึ้นมาแ่สำหรับิ่นหลิารย่อายไม่ถือว่าเป็นอะไรมาเลยสำหรับผู้ฝึปราอย่านา อนนี้ิ่นหลิึสามารถส่รอยยิ้มให้ับฮอเฮาไ้อย่าไม่ถือสาับารลั่นแล้เล็ๆน้อยๆนี้
“ามสบายเถอะุหนูือ”ฮอเฮาที่รู้ถึสายาอไทเฮาึเอ่ยอนุาให้ิ่นหลิลุึ้นอย่าเสียไม่ไ้
“อบพระทัยเพะฮอเฮา”ิ่นหลิเอ่ยอบุแล้วลับไปนั่้าๆไทเฮาามเิม
“เส็แม่เรียุหนูือมา้วยเหุใหรือเพะ”ฮอเฮาเอ่ยถามไทเฮา้วยน้ำเสียนุ่ม แล้วหันมามอสำรวิ่นหลิอีรั้
“ไอเีย็เพิ่รู้ว่า้อรายานฮอเฮา่อน”ไทเฮาเอ่ยเสียเ้มพร้อมับวัามอฮอเฮา้วยวามไม่พอใ
“เส็แม่เพะ หม่อมันไม่เยิเ่นนั้นเลยเพะหม่อมันเพียเป็นห่วเส็แม่เท่านั้นเพะ”ฮอเฮาที่เห็นว่าไทเฮามอมาที่นอย่าไม่พอใึรีบเอ่ยแ้ัวทันที
“ฮอเฮาไม่้อนำเวลาอันล้ำ่ามาเสียอย่าเปล่าประโยน์ับยายแ่อย่า้าหรอ ไอเียว่าฮอเฮาวรเอาเวลาไปูแลบรราสนมให้อยู่ันอย่าสบสุเถอะ” ไทเฮาเอ่ยพร้อมับมอไปที่ฮอเฮา้วยสายาไม่อบใเพราะฮ่อเ้มีบุรที่อยู่รอมาเพียมาเพียสามนเท่านั้นนั้นืออ์หิให่ที่เิาเ่อเฟย อ์ายให่ที่เิาฮอเฮาและอ์ายรอที่เิาุ้ยเฟยแ่หลัานั้นล้วนไม่อารอพ้นาเื้อมมืออฮอเฮาไ้ เรื่อนี้ทำให้ฮอเ้ในรัสมัยนี้มีบุรน้อยมาว่าฮอเ้ทุพระอ์ที่เยมีมา
“เส็แม่” ฮอเฮาเอ่ยเรียไทเฮา้วยสีหน้าัใ
“เอาหละไหนๆฮอเฮา็มาแล้วสนใะอยู่ิน้าวเที่ยับ้าหรือไม่” ไทเฮาเอ่ยวนลูสะใภ้อน
“หาเส็แม่เอ่ยวนหม่อมัน หม่อมัน็อรับ้าวเที่ยพร้อมเส็แม่เลยแล้วันนะเพะ” ฮอเฮาเอ่ยอบ้วยรอยยิ้ม
“มามาั้โ๊ะอาหารเถอะ” ูไทเฮาเอ่ยสั่นสนิทอน
“เพะไทเฮา”เอ่ยบมามาึส่สัาให้ับเหล่านาในนำอาหารมาึ้นโ๊ะทันที
หลัาผ่านพ้นมื้ออาหารแสนอึอัไปอย่ายาลำบา “หลิเออร์ย่าฝาูแลอาเสียน้วยนะ ่อไปสุภาพายและใออาเสียนย่าฝาเ้าูแล้วยนะ”ูไทเฮาเอ่ยพร้อมับุมมืออิ่นหลิแล้วมอหน้าอิ่นหลิ้วยแววาอ่อนโยน
“เพะเส็ย่า หม่อมันทูลลาเพะ”ิ่นหลิเอ่ยลาแล้วึเินออาำหนัอไทเฮา้วยท่าทาส่าามสมับเป็นว่าที่ินหวาเฟย
“เส็แม่เพะ เราะให้นาเป็นพระายาเออินอ๋อเเน่หรือเพะ”ฮอเฮาเอ่ยถามไทเฮาทันทีที่ิ่นหลิเินออาำหนั
“ทำไมหรือหลิเออร์ับอาเสียน็รัันีหนิ”ไทเฮาเอ่ย
“็ุหนูือนาเป็นหิหม้าย เราะยอมให้ินอ๋อถูผู้นหัวเราะเยาะหรือเพะที่แ่หิหม้ายเป็นพระายาเอ”ฮอเฮาัแม่น้ำทั้ห้ามาโน้มน้าวพระทัยอไทเฮา
“หิหม้ายแล้วอย่าไร มีใรบ้าที่ไม่รู้ว่าหลิเออร์ฝึวิานารีพิสุทธิอยู่ที่สำันาเป็นศิษย์อผู้อาวุโสห้าแห่สำนัหมื่นบุบผา แ่นี้็เพียพอแล้วละที่ะเป็นพระายาเออินอ๋อ” ไทเฮาเอ่ยพร้อมับเหลือบามอฮอเฮา้วยรอยยิ้มแห่ัยนะ
ความคิดเห็น