หลินเล่อเล่อ

“ฮ่าๆ น้องสาวในเมื่อสวรรค์เป็นใจแบบนี้ พี่ว่าเรามาสนุกกันเถอะ”ไอ้อ้วนที่ก้มเก็บปึกเงินที่ซินลี่โยนเอไว้ หัสเราะเสียงดังพร้อมกับมองมาที่ฉันที่ตอนนี้เสื้อผ้าเปียกชุ่มจากน้ำผมด้วยสายตาหยาบโลน

“ยะ-อย่าเข้ามานะ”ฉันที่ถูกต้อนจนจนมุม ขอร้องพวกเขาด้วยความกลัว แต่เมื่อฉันเห็นว่าที่ด้านหลังของเขานั้นมีสิ่งประหลาดกำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วอันหน้ากลัว ฉันที่ในตอนแรกกลัวพวกนักเลงที่กำลังล้อมฉันอยู่ กลับรู้สึกกลัวแสงประหลาดที่พุ่มมาที่ฉันมากกว่ากลุ่มนักเลงที่อยู่รอบตัวของฉันในตอนนี้เสียฮีก แต่สุดท้ายฉันก็คิดกลัวมันได้ไม่นาน เมื่อลูกไฟสีเขียวได้พุ่งมาที่ฉันอย่างที่ตั้งตัวไม่ทัน

   ตูมม!! เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วทั้งเขตเมืองตระกูลเกา ผู้คนที่อยู่โดยรอบยังสามารถสัมผัสถึงแรงสั่นสะเทือนที่ไม่มีที่มาที่ไป แต่ผู้คนที่อยู่ไกลออกไปกลับสามารถมองเห็นเสาสีเขียวที่พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า จนทำให้ทุกคนต่างตื่นตกใจที่มีฟ้าผ่าลงมากลางเมืองแบบนี้

“อึก อ๊ากกก!!”ฉันที่ตอนนี้มีสติที่พร่าเลือน พร้อมกับความเจ็บปวดที่แทรกซึมไปทั่วทั้งตัว จึงมีสิ่งเดียวที่ฉันสามารถรับรู้ได้ในตอนนี้ นั้นก็คือเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของพวกนักเลงเท่านั้น แต่ฉันก็รับรู้ได้ไม่นานเมื่อความเจ็บปวดได้เพิ่มทวีขึ้นเป็นเท่าตัว ความร้อนราวกับถูกเปลวไฟที่แผดเผาตามผิวหนัง และความร้อนที่ไล่ลามไปทั่วทั้งเส้นเลือดก็ทำให้ฉันนั้นกรี๊ดร้องออกมาจนสุดเสียงและหมดสติไปในที่สุด แต่ฉันก็ถูกปลุกมาอีกครั้งเมื่อความเจ็บปวดเหล่านั้นที่กำลังเผาไหม้มาอีกครั้ง และทุกอย่างก็วนเวียนไม่รู้จบอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานแสนนาน แต่ในความเป็นจริงเวลาที่ผ่านไปก็เพียงแค่สามวันเท่านั้น