คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทห้า | ตัดรอน
บทห้า | ัรอน
นาไม่มีวันลืม รสาิอนมบัวหิมะาร้านรหัวมุมถนนยี่เหมิน ลาปีนั้นหลานหยาหลเป็นนื้อให้้วยนเอ หลัาพวเาทะเลาะันรุนแร เพราะเรื่อในราสำนัและเี่ยวพันับรอบรัวอเา
ใ่แล้ว มันือเรื่อารแ่ั้สามีอพี่สาวเาเป็นรอแม่ทัพเหอ
มันยัเ่นัลาหัวสมอ ภาพวามทรำอาราสิ หลานหยาหลมอมา้วยสายาวาววาม ้าวอมามายถูวาทิ้ ่อนหยาน้ำาอเาะไหลหยลมาไม่ยอมหยุ ะนาพยายามนิ่สบท่ามลาวามหวาหวั่น หาหยน้ำาลับไหลรินออมาไม่่าัน
“เ้าอบลิ่นอนมบัวหิมะั้นหรือ”เหอเยียนือถาม ยามเห็นว่าเหอหนิเสวี่ย้มหน้าสูมลิ่นอนมบัวหิมะที่หลเหลือในหีบลาห้อเา
นาส่ายหน้าเบา ๆ แทนำอบ ่อนเหลือบมอเา้วยหาา “เ้าอ่านสมุบัีเล่มนั้นบหรือยั”
เหอเยียนือปิสมุบัีล พร้อมอบอย่าภาภูมิใในนเอเล็น้อย “้าอ่านบแล้ว เือบำไ้หมแล้ว้วยนะ”
เหอหนิเสวี่ยยับรอยยิ้มบาเบามอบแ่เา “ีมา แ่ว่าเ้ายัำเป็น้ออ่าน่อไปอี”
เามวิ้วราวไม่เ้าใำพูอนา “เ้าหมายถึอะไร”
“สมุบัีเล่มเียวไม่เยพอหรอนะ หา้อารวิเราะห์รายละเอียทั้หม”นาอบเสียราบเรียบ พลายับลุึ้นยืนอย่าส่าาม “รายไ้หลัอระูลเหอมาาสออย่า ลำับแรือเินเือนอท่านพ่อ และลำับสอือ่าเ่าผืนนา”
เหอเยียนือพยัหน้า แล้วเปล่เสียราาลำอ “อือ”
“ในหนึ่ปีาวนาส่วนให่ะเ็บเี่ยวประมาหนึ่รั้ อามีบาส่วนปลูพืหมุนเวียนและพวเาอาเ็บเี่ยวไม่เินสอรั้ ้วยสภาพอาาศอหัวเมือะวันออ”นาวามือลบนหัวอเหอเยียนือ “หมายวามว่าพวเราวรไลู่บัีย้อนหลัถึ่วสอปี่อน เพื่อมอแนวโน้มรายรับและราย่ายอวนอย่าัเน”
เาเบิาว้าเล็น้อย พร้อมมอเหอหนิเสวี่ย้วยแววาลุ่มลึ “เหุใเ้าถึเียวาเรื่อารทำบัีมานั หรือว่าท่านแม่แอบสอนเ้าามลำพั !”
นาถอนหายใยาวเหยีย ลอบหยิบสมุบัีเล่มหนาเาะหัวเหอเยียนือเบา ๆ “หานาสอน้าไหนเลยะไม่สอนเ้า เลิิน้อยใไ้แล้ว”
เหอเยียนือัปา เริ่มแสวามเอาแ่ใเหมือนเ็น้อยออมาเป็นรั้แร “้าเป็นบุรายเพียหนึ่เียวอรอแม่ทัพเหอ ไหนเลยะมีิใับแบิเล็ิน้อย !”
ปั !
เหอหนิเสวี่ยเาะหัวเาอีรอบ ่อนถอนหายใท่ามลาเสียร้ออย่าไม่พอใาฝ่ายร้าม
“อาเสวี่ย !”
ปัหาสภาพารเินหลั ๆ อระูลเหอ หามีรายละเอียับ้อนมามายเเ่นราสำนั มันเป็นเพียปัหาราย่ายมาว่ารายรับเท่านั้น ลำับแรเป็นผลารายไ้ารปล่อยเ่าที่นาน้อยล เนื่อาผลผลิน้อยลทุปี ลำับสอือ่ารัษาอาารป่วยอเหอหนิเสวี่ย และลำับสามือารใ้่ายมาเินำเป็นารอแม่ทัพเหอ
สาเหุลำับสอสามารถแ้ไอย่า่ายาย หลัานาใ้พลัธาุเิมอนเอปรับสมุลร่าายเหอหนิเสวี่ย
ส่วนสาเหุลำับแร ำ้อสืบสานหาเหุปััยหลัอผลผลิที่น้อยลลอระยะเวลาสอปี
สาเหุหลัที่เป็นปัหาเลยือลำับสาม ราย่ายอรอแม่ทัพเหอ
นาพยายามเียนแผนผัรายรับราย่ายอระูลเหอลบนแผ่นระาษาว หมายให้เหอเยียนือสามารถเ้าใมันอย่า่ายาย ไม่นานวาำลับอเาทอประายวาววาม ่อนมันะหม่นหมอลทุะ หลัระหนััเนถึราย่ายเินวามำเป็นารอแม่ทัพเหอ
รอแม่ทัพเหอหาใ่ผลาเินำนวนมาับสุราหรือสาวาม หาเาลับทุ่มเทเินมามายเพื่อสนับสนุนบรราสำนัฝึนแห่ยุทธภพอันว้าให่
เพียนาเหลือบามอยัเห็นเลยว่าวาม้อารอรอแม่ทัพเหอืออะไรหรือทำเพื่ออะไร มีหรือว่าบุรายแท้ ๆ อเาอย่าเหอเยียนือะไม่ระหนัถึมัน
แววาอเหอเยียนือหม่นแสล ่อนเยหน้ามอท้อฟ้าหมอหม่นล้ายหยาฝนใล้โปรย “เพราะ้าไม่อารอบรอพลัธาุอันยิ่ให่ แม้นท่านแม่ะเป็นนระูลหลานเพราะเหุนั้นท่านพ่อเลยมอบเินมามายแ่สำนัฝึน หมายมั่นว่าในอนาะรับศิษย์ยอฝีมือสันมาเป็นบุรบุธรรม เพื่อสืบสานวาม้อาร”
นาหลุบา่ำล พลาวาสมุบัีเล่มหนาล้าาย ปล่อยให้วามเียบสบลืนินเหอเยียนืออย่าเื่อ้าและไม่ปราี
**** [่อนะะ]
วามริแล้ว ระูลหลานเยมีอิทธิพลอย่ามาในราสำนั โยเพาะรัสมัยออีฮ่อเ้ เนื่อาระูลหลานไ้รับพรอันยิ่ให่าปวเทพ พวเา่าให้ำเนิลูหลานที่รอบรอพลัธาุล้ำ่า ยัวอย่าเ่นหลานหยาหลเป็น้น
อย่าไร็าม ือเยียนหย่อินฮ่อเ้—น้อายอนาไม่โปรปรานระูลหลานและหวาระแวอยู่มา หลัรอบรอบัลลั์ทอ เาเริ่มลิรอนอำนาอระูลหลานทีละน้อย ไล่บยี้พวเานไล่ทาหนี
ผลสุท้ายลาปีนั้น ผู้นำระูลหลานน่อน—บิาอหลานหยาหล ำ้อร่วมทำพิธีสาบานนและสาปแ่ระูลอนเอ เาสาบานว่าะภัีับือเยียนหย่อินฮ่อเ้ลอีวิ ่อนสาปแ่ว่าะไม่ยอมรับวามเมาาปวเทพอี่อไป
แน่นอนว่าทุอย่าเป็นลลวอือเยียนหย่อินฮ่อเ้
บิาอหลานหยาหลภัี่ออีฮ่อเ้ เาไม่มีทามอบวามภัีทั้หมแ่น้อายนา เหนืออื่นใปวเทพือปวเทพ พวเาอาเมาระูลหลาน หาไม่ไ้หมายวามว่าระูลหลานะสามารถ่อรอับพวเา
แม้นอีผู้นำระูลหลานะสาปแ่นเออย่าไร ทว่าปวเทพยัประทานพรแ่พวเาอยู่ี
้วยเหุนั้น ผลลัพธ์าารสาปแ่ระูลอนเอเริ่มแสผล ลูหลานอระูลหลาน่อย ๆ ล้มป่วยและายา เหลือเพียผู้มีวาสนายิ่ให่เท่านั้นที่สามารถำรอยู่ นั่นือหลานหยาหลและพี่สาวอเา หาไม่ระูลหลานล่มสลายไปแล้ว
บาทีแล้วอาารป่วยอเหอหนิเสวี่ยเอ็เป็นผลระทบาารสาปแ่ เ่นเียวับเหุผลว่าทำไมเหอเยียนือถึไม่อารอบรอพลัธาุอันยิ่ให่เหมือนหลานหยาหล
“ท่านพ่อมีวาม้อารแรล้าว่าะรับใ้ราสำนั เป็นรอแม่ทัพเหอที่สามารถทะนนบนหลัม้า”เหอเยียนือ้มหน้ามอผืนินนอานเรือน แลเห็นหยฝนำลัโลมลมา “หา้าลายเป็นบุรายที่ยอเยี่ยมและรอบรอพลัธาุหายา ้าย่อมสามารถสืบสานวาม้อารอท่านพ่อ ทว่าสวรร์ลับไม่ยอมเมา”
นาเลี่ยเส้นผมยาวสลวยปรวหน้าเหอเยียนือออ ่อนล่าวเสียเียบา “วาม้อารอรอแม่ทัพเหอไม่มีทาเป็นริหรอนะ มันไม่สำัเลยสันิว่าเ้าะรอบรอพลัธาุหายาหรือไม่”
“อาเสวี่ย...”ั่วะเหอเยียนือิว่านา้อารปลอบโยนเา หาวามริแล้ว เหอหนิเสวี่ยำลัรอย้ำวามริแสนโหร้าย่าหา
“ฝ่าบาทไม่โปรปรานระูลหลาน เา้อารวบุมหลานหยาหล เลยมอหาัวประันอย่าพี่สาวออีฝ่าย—ฮูหยินเหอ”นาแ่นรอยยิ้มว่าเปล่า พลาบมือลบนัอุ่น หมายให้เหอเยียนือหนุนนอน “ปีนั้นอ์หิเสวี่ยหรเสนอวามิแ่ั้สามีอฮูหยินเหอเป็นรอแม่ทัพเหอประำหัวเมือะวันออ”
เหอเยียนือวาหัวลบนัอุ่นอนา “อ์หิเสวี่ยหรเป็นพี่สาวอฝ่าบาท นาย่อมเ้า้าฝ่าบาท ไม่มีทาหวัี่อพวเรา”
“รัน้าม่าหาเล่า”นาโลหัวล ่อนเผยรอยยิ้มราวนเลา ะเยหน้ามออบระเบื้อแานบนหลัา “เพราะอ์หิเสวี่ยหรระหนัีว่าน้อายอนาเป็นนอย่าไร ฝ่าบาทไม่มีทายอมละวามหวาระแว นว่าระูลเหอะอยู่ภายใ้อำนาอย่าสมบูร์ นาเลยเสนอแ่ั้สามีอฮูหยินเหอเป็นรอแม่ทัพประำหัวเมือะวันออ”
“...”
“แน่นอนว่าฝ่าบาทไม่มีทาเรียใ้านเา รอแม่ทัพเหอเลยลายเป็นเพียรอแม่ทัพในนาม นอาไม่้อออรบเสี่ยีวิ ยัสามารถินเินเือนไปวัน ๆ พร้อมับเียริยศในานะรอแม่ทัพ รวมถึำเนินีวิอย่าสบสุ ห่าไลาวามวุ่นวาย”
อย่าไร็าม เรื่อราวในราสำนัับ้อนและเ็มไป้วยผลประโยน์าหลายฝ่าย แม้นเหอเยียนือะลาเพียใ หาเายัไม่สามารถเ้าใมันอย่าถ่อแท้อยู่ี
“น่าเสียายว่าวาม้อารอนเรา่าัน แม้นอ์หิเสวี่ยหระมอว่าเป็นหนทาแห่วามสบสุ หาท่านพ่อลับยึิอยู่มาทีเียว”
เหอเยียนือพยัหน้า ่อนปิเปลือาลอย่าสบ เพื่อรับฟันาท่อบทลอนอเียนป๋าย ทว่าวามผิหวัยััร่อนหัวใอเา
วามริแล้ว ยิ่นานวันเ้า วามทะเยอทะยานและวามยึิอเายิ่ถลำลึ มันแทบไม่สำัแล้วว่าบิา้อารอะไร แ่มันือวาม้อาราัวนอเา่าหา วาม้อารที่ะยอเยี่ยมเหนือใร
ล้ายับว่าเหอหนิเสวี่ยระหนัถึวามเ็บปวอเา นาลูบหัวเหอเยียนือแผ่วเบาลว่าเิม เ่นเียวับน้ำเสียท่อบทลอนที่นุ่มนวลว่าปริ
ยามเหอเยียนือลืมาึ้น เาพานพบว่าเหอหนิเสวี่ยำลัแหนหน้ามอแผ่นระเบื้อบนหลัาอย่าเหม่อลอย ่อนเาะระุเส้นผมำลับอนาเบา ๆ
“มีอะไรบนแผ่นระเบื้อหรือ”เหอเยียนือถาม
นา่อย ๆ ยับยิ้มว้าว่าเิมเล็น้อย พลาเลื่อนมือทัเส้นผมับหลัหู “ฝนยอมหยุแล้วละ ถึอย่านั้นเาเปียปอนมาทีเียว”
“เปียปอน ?”
นาเปล่เสียราอบ “้อลำบาฮูหยินเหออีแล้ว”
ท้อฟ้าอนลาืนปลอโปร่ ไม่มีเม้อนให่ วันทร์ลมโลอยเ่นส่าท่ามลาวามมืมิ รวมถึแสาาวอันแสนริบหรี่ ้นท้อสูให่ยัระห่านา ลีบออท้อปลิปลิวและโปรยปรายทั่วานเรือน
นาประอไหสุราอท้ออย่าเบามือ ่อนทรุัวนั่ลบริเวานเรือน แล้ววาไหสุราล้าาย้วยวามระมัระวั ปลายาเรียวยาวเหยียว้าออไปอย่าเียร้าน แผ่นหลับอบบาเอนพิับ้นเสา
วาลมโเหลือบมอบานประูไม้้านหลั แลเห็น่อว่าเล็ ๆ มีแสสว่าาแท่เทียนลอผ่านออมา เ่นเียวับเาสะท้อนภาพวหน้าหล่อเหลาอเา
หลานหยาหลำลัลอบมอนาาอี้านอบานประู
“มันมีลิ่นายอท่านิอยู่บนถุผ้าใส่นมบัวหิมะ เพราะอาือเ็บนมบัวหิมะไว้ลาหีบ ลิ่นอมันเลยยััเนอยู่มา”นาล่าวเสียราบเรียบ พลายไหสุราระับสายา“้าแน่ใว่าเป็นท่าน”
“...”
“มันหาใ่ปัหาที่สามารถแ้ไ้วยนมบัวหิมะอีแล้ว”
เพราะ้าัสินใอย่าเ็า
ความคิดเห็น