คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสาม | ความอาวรณ์
บทสาม
ผลลัพธ์อาราฝนนเปียปอนบล้วยารทุ์ทรมานาอาารป่วย เนื้อัวอเหอหนิเสวี่ยร้อนผ่าวไปหม หยาเหื่อผุพรายเ็มวหน้า ท่ามลาเสียลมหายใอันิัและยาลำบา
ปริแล้วร่าายเิมอนาแ็แรว่านธรรมามานั แม้แ่ยาพิษบานิยัยาะออผล ยิ่ไม่้อพูถึารล้มป่วย มันน้อยรั้นแทบไม่อาำ
อย่าไร็าม วามทรมานาารล้มป่วยในร่าอเหอหนิเสวี่ยะลายเป็นบทเรียนสำัแน่นอนว่านาไม่ลืมลอีวิ
นอาฮูหยินเหอและเหอเยียนือะามิเฝ้านาไม่ห่า บิาอเหอหนิเสวี่ยยัโผล่หน้ามาให้เห็นเป็นระยะ แม้นลอมาเาะ่อน้าเ็บัว็ามที
วาลมโพร่ามัวทุะ นาพยายามหอบหายใเ้าออ ไม่อาแยออทาสายาว่าใรำลัอบุมมืออนา ระหนัเพียแ่ว่าฝ่ามืออีฝ่ายหยาบระ้าเินว่าะเป็นฝ่ามืออฮูหยินเหอหรือเหอเยียนือ บาทีเาอาเป็นรอแม่ทัพเหอ—บิาอเหอหนิเสวี่ย
บิาอเหอหนิเสวี่ยอบุมมือนาแน่น เานิ่เียบอยู่เนิ่นนาน ่อนหันไปถามหมอยอฝีมือนหนึ่สั้น ๆ “นาะรอหรือไม่”
เพียหนึ่ำถามารอแม่ทัพเหอ บรรยาาศแสนันรอบลุมทุนอย่ารวเร็ว หมอยอฝีมือนนั้นเียบสบไปพัให่ พลันเหอเยียนือเินเ้ามาอัวนาหลวม ๆ แล้วเอ่ยบาอย่าที่นาไม่อาไ้ยินอย่าัเน
“อาเสวี่ย้อไม่เป็นไรแน่นอน !”เหอเยียนือล่าวเสียเียบา เหลือบมอวหน้าอมารา “ท่านแม่เป็นนระูลหลาน พระพุทธอ์ย่อมเมาอาเสวี่ยมาว่าใร !”
สามวันหลัานั้น อาารป่วยอนาผ่านพ้นุอันราย
วามริแล้ว นามีส่วน้อรับผิอบ่อารล้มป่วยรั้ล่าสุอเหอหนิเสวี่ย ลำพัเพียารรัษาาหมอยอฝีมือ ย่อมไม่สามารถบรรเทาอาารป่วย หนทาเียวือารแ้ปัหาา้นอ แน่นอนว่าหมายถึพลัธาุที่ทำลายร่าายเหอหนิเสวี่ย
ลอระยะเวลาหลายวันบนเียนอน นาพยายามปรับสมุลพลัธาุในร่าาย ่อนพบว่ามัน่าไม่มีประโยน์ สุท้ายเลยำ้อึพลัธาุอนเอเมื่อาิ่อนเ้า่วย
นาเาเหมยฮวายัสามารถำเรื่อราว้ามภพ บาทีนาอามีพลัธาุในาิ่อนิัวมา โีว่าวามิอนาถู้อ เลยสามารถ่วยเหลือร่าายเหอหนิเสวี่ยผ่านพ้นุอันราย
หลันามีสิลับืนมา เหอเยียนือเลิท่อบทลอนอเียนป๋าย แล้วมอนา้วยสายาัพ้ออย่าไม่มีำพูอยู่นานหลายั่วยาม ปล่อยวามันมามายโมีนานไร้หนทาหนี
เหอเยียนือทิ้ัวนั่ล้าเีย ่อนพยายามล่าวเสียเรียบเยสะลั้นวามรู้สึหลาหลาย “เ้าห้ามทำแบบนั้นอี”
นามอเหอเยียนือ ะอบอย่ารไปรมา “้าอบหยาฝนและลิ่นอายอมัน”
เาัปา พลาถอนหายใยาวเหยีย “ร่าายอเ้าสำัว่—”
“แ่้าสัาว่าะไม่ทำอีแล้ว”นายับยิ้มว้า วามือลบนหัวเหอเยียนือ ท่ามลาวามื่นระหนอเ้าัว “เพราะว่ารอบรัวอเราสำัมาว่า ้าะมอูหยาฝนาในเรือน ไม่ยอมให้มันเปรอะเปื้อนผิวายเ็า”
เหอเยียนือเบิาว้าเล็น้อย แล้วพยัหน้า้า ๆ ้วยวามพอใ “เ้าเิบโและว่า่ายว่าเิม ่อยเหมาะสมะเป็นพี่สาวอ้า”
แม้นะล่าวเยี่ยนั้น หาวามริแล้วในสายาอเหอเยียนือ นาไม่่าอะไราเ็สาววัยเยาว์ที่เาำ้อูแล แม้ว่าหลัาล้มป่วยเมื่อลาฤูหนาวเหอหนิเสวี่ยะเหมือนเิบโว่าเิมเล็น้อย
“ว่าแ่ลาฤูใบไม้ผลิแล้ว เหุใเ้าไม่ออไปฝึฝนพลัธาุับอาารย์ยอฝีมือ”นาถาม ะทอสายามอออไปนอบานหน้า่า พลาหันลับมา้อเหอเยียนือ “เ้าเยเล่าให้้าฟัว่าฤูหนาวท่อบทลอนอเียนป๋าย ลาฤูใบไม้ผลิ่อยฝึฝนพลัธาุับอาารย์”
เหอเยียนือหลุบา่ำล ่อนอบเสียแผ่วเบา “วามริแล้ว ้า่อน้าเียร้าน ลาฤูใบไม้ผลิเลยยัอยาท่อบทลอนอเียนป๋าย”
“ั้นหรือ”
เาียิ้มบาเบา อบนา้วยเสียหนัแน่น “อือ”
อย่าไร็าม เหอเยียนือำลัโหนาแน่นอน
นาเยอยู่ท่ามลาราสำนัและวัหลวอันยิ่ให่ เฝ้ามอารแย่ิอำนาอเหล่าุนนารวมถึอ์ายในสมัยอีฮ่อเ้ ลำพัเพียปรายามอว่าใรำลัโหไม่ใ่เรื่อยาเท่าไหร่นั โยเพาะเ็ายวัยเ้าปีอย่าเหอเยียนือ
ไม่ใ่ว่าเหอเยียนือโหไม่แนบเนียน เาสามารถเ็บสีหน้าและแววาอนเออย่ายอเยี่ยม เมื่อเทียบับเ็วัยเียวัน วามผิพลาหนึ่เียวือ่อนหน้า เาเปิเผยัวนอนเอับนามาเินไป นสามารถอ่านวามปรารถนาอเ้าัวออ
เหอเยียนือเ็มเปี่ยม้วยวามทะเยอทะยานเพื่อลายเป็นนที่ยอเยี่ยมว่าเิม เาย่อมเรียมใับทุอย่า ไม่มีทาหลไปับวามเียร้านั่วะ
นามอภาพสะท้อนบนระทอเหลือ ะพยายามเล้าผมเป็นมวยสู แล้วประับ้วยปิ่นหยเรียบ่ายอันหนึ่ แม้นออมาไม่เรียบร้อยเหมือนมีนเล้าให้ อย่าน้อยมัน็ูีในระับหนึ่
ะว่าไปแล้วนาพึ่สัเัเนว่าวนระูลเหอไม่มีบ่าวไพร่มามายอะไร มีเพียพ่อบ้านอยัารทุอย่าเียู่ับฮูหยินเหอ รวมถึบ่าวรับใ้ามหน้าที่ำเป็น่า ๆ อีำนวนเล็น้อย ส่วนเหอหนิเสวี่ยและเหอเยี่ยนือนั้นไม่มีสาวใ้ประำัว้วย้ำไป
วามริแล้ว มัน่อน้าเหมาะสมและสมุล เพราะวนระูลเหอไม่ไ้ประำอยู่ในเมือหลว แ่ประำอยู่หัวเมือะวันออ แถมยัมีนาไม่ให่นัเมื่อเทียบับวนรอแม่ทัพทั่วไป ารมีบ่าวไพร่มามายึเป็นเรื่อเินวามำเป็น แน่นอนว่าไม่สมุลับรายรับในแ่ละเือนเสีย้วย
“เหมือนว่าอาารอเ้าีึ้นมาทีเียว”มาราอเหอหนิเสวี่ยล่าวเสียราบเรียบ ยาม้าวาเ้ามาในห้อพร้อมับถ้วยยาเเ่นทุวัน วาลมโ้อมอแผ่นหลัส่าามอนา “เ้าสามารถเล้าผมไ้เรียบร้อยเสีย้วย ปิ่นหยที่เลือเอ็เ้าันี”
นามอภาพสะท้อนอฮูหยินเหอบนระ ่อนเปิปาถามอย่ารประเ็น “เพราะเสียเินมามายเพื่อรัษาอาารป่วยอลู เลยไม่เหลือเินพอะ้าอาารย์ี ๆ ให้ับอาื่อหรือเ้าะ”
ฮูหยินเหอหลุบา่ำล รอยยิ้มบาเบายัประับวหน้า “น้อายอเ้าไม่ำเป็น้อรารำมาเินไป อีอย่าสุภาพอเ้าวรสำัเป็นลำับแร”
ย้อนมอาำนวนบ่าวไพร่เท่าำเป็น รวมถึสภาพารเินลอมาอระูลเหอ ้อยอมรับว่าฮูหยินเหอสามารถบริหารัารวนเป็นอย่าี โยเพาะารัสินใอย่าเียบาและมีเหุผล
นาหันลับไปมอฮูหยินเหอ้วยสายาลุ่มลึ แววานุ่มนวลและรอยยิ้มบาเบาออีฝ่าย ่าูน่าหลใหลไม่น้อย เ็มเปี่ยม้วยลิ่นอายอารเป็นสรีั้นสูอย่าแท้ริ
“สมุบัีรายรับราย่ายอวนอยู่ับพ่อบ้านี หาเ้า้อาร็ไปบอเา”มาราอเหอหนิเสวี่ยเอ่ยอย่าเถรร ่อนเลื่อนายเ้ามาใล้ แล้วโอบอนา้วยแน้า้าย “อาเสวี่ยอ้า เยเรียบร้อยและุนน้อยว่าพอสมวร อย่าน้อยนา็ไม่อบหยาฝนเท่าไหร่นั”
“...”
“แ่ว่ามันไม่เป็นไรหรอนะ”
สมุบัีรายรับราย่ายอระูลเหอเรียบร้อยเสียนน่าเบื่อหน่าย ปริสมุบัีอพวุนนาทั้หลายะเ็มไป้วยารลับลอ ำ้อเปรียบเทียบับสมุบัีลาย้อนหลัเสียหลายสิบปีว่าะาม้น่อเอและสาววามมานถึปัุบัน ินระยะนานนับเือน แ่าาสมุบัีรหน้าโยสิ้นเิ
ทุอย่าถูบันทึอย่าละเอีย เียนแม้ระทั่เินราวัลเล็น้อยแ่บ่าวไพร่ นับเป็นสมุบัีสมบูร์มาที่สุเท่านาเยเห็นมา่อน แน่นอนว่าสามารถเื่อถือไ้พอสมวร
ราย่ายส่วนให่อวนหมไปับ่ารัษาอาารป่วยอเหอหนิเสวี่ยเป็นหลั ถึอย่านั้นราย่ายที่พอ ๆ ันลับเป็นารใ้่ายอรอแม่ทัพเหอ ะรายรับอวนลน้อยลเรื่อย ๆ เมื่อเทียบย้อนหลั บาทีอามีนัยสำับาอย่า
นาวาามออย่าละเอีย เริ่มบันทึทุอย่าลบนแผ่นระาษาว พลาหันไปหยิบนมบัวหิมะมาิน ่อนพบับวามว่าเปล่าและวาทอประายอเหอเยียนือแทน
“ไยเ้าไม่เยบอ้าว่าเ้าทำบัีเป็น้วย”เหอเยี่ยนือล่าวเสียแหบแห้ แววาอเาเือวามน้อยใและหม่นหมออยู่หลายส่วน “้าไม่ิเลยว่าท่านแม่ะยอมให้สมุบัีับเ้า”
นาหลุบามอเหอเยียนือ “ไหนเ้าบออยาท่อบทลอนอเียนป๋าย เหุใถึโผล่หน้ามาหา้า”
“เพราะ้าะมาเอานมบัวหิมะาเ้า่าหาเล่า”เหอเยียนืออบ ำเลือมอานนมอันว่าเปล่า “ท่านน้านำมันมาให้พวเราแบ่ันิน ไม่าิว่าเ้าะินมันนเหลือเพียิ้นเียว”
เมื่อล่าวถึนมบัวหิมะ นาพลันพูไม่ออเล็น้อย เนื่อานมบัวหิมะเป็นอโปร เหนืออื่นในมบัวหิมะอวนระูลเหออร่อยมา รสาิไม่่าานมบัวหิมะร้านประำในเมือหลวที่นาอบ ผลสุท้ายเลยเผลอินมันนเหลือเพียน้อยนิ—แน่นอนว่ามันย่อมไม่มี้อแ้ัว
อย่าไร็าม เหอเยียนือเหมือนสนใอย่าอื่นมาว่านมบัวหิมะ วลมโอเา้อสมุบัีและแผ่นระาษอนาไม่วาา
“้าะแลนมบัวหิมะส่วนอ้าทั้หมับารูสมุบัี”เหอเยียนือเสนอึ้นมาอย่าใว้า ไม่อาปปิวาม้อารอันแรล้าอนเอ “วามริแล้ว้ายัแอบเ็บนมบัวหิมะบาส่วนในหีบลาห้อนอนอ้า...”
วาลมโอเหอหนิเสวี่ยทอประายวาววาม ยามไ้ยินำว่านมบัวหิมะหลุาปาอเหอเยียนือ ่อนนาะหรี่าลอย่าหวาระแวเล็น้อย
“หาเ้าหวาลัวว่า้าโห พวเราออไปื่มาินนมบัวหิมะ แล้ว่อยลันีหรือไม่”เหอเยียนือเสนออย่าใว้ายิ่ว่าเิม เมื่อเห็นวาแวววามออีฝ่ายแล้ว เาแน่ใว่าเหอหนิเสวี่ยำลัหลุมพราอย่า่ายาย...
“นมบัวหิมะอีแล้วหรือ”ฮูหยินเหอถามเสียราบเรียบ ะวามอนมบัวหิมะในถุผ้านาให่ ่อนรับมันมาถือไว้ในมืออย่านใ
หลานหยาหลพยัหน้า้า ๆ แทนำพู แล้วอธิบาย “นาอบนมบัวหิมะร้านรหัวมุมถนนยี่เหมินมา ทุวัน้อินเป็นอว่า”
ฮูหยินเหอหลุบามอนมบัวหิมะ พลาลอบสัเสีหน้าเรียบเยและแววามั่นอฝ่ายร้าม พร้อมเอ่ยอย่าใเย็น “ฝ่าบาทำลัับามอเ้า ทุารเลื่อนไหวำ้อระมัระวัและรอบอบ”
แม้นภายนอหลานหยาหละนิ่เยรวมถึฝัลบวามรู้สึมามายอย่าแนบเนียน ทว่าารที่เาวนเวียนมาหาอ์หิเสวี่ยหรอยู่บ่อยรั้ มันือเรื่อยืนยันัเนว่าภายในใออีฝ่ายร้อนรนอยู่มาทีเียว นไม่อาถามหาวามสบสุ
ยามสบลึมอวาู่มอหลานหยาหล นาพานพบวามยึิอันถลำลึายับนแววาวาววาม มัน่าแ่าาัวนอเาในอีโยสิ้นเิ
หลานหยาหลไม่เยอยู่ในสภาพเ่นนี้มา่อน
“นอานมบัวหิมะแล้ว นายัอบหยาฝนเป็นอย่ายิ่ ทุวันยามฝน นามัะนอนเล่นบริเวานเรือน...”หลานหยาหลล่าวเสียแผ่วเบาล วหน้ามาย้มมอเสื้อลุมนสัว์เปื้อนฝุ่น ่อนทาบฝ่ามือลบนลาอ “้าทราบีว่าร่าายอหนิเสวี่ยอ่อนแอ ถึอย่านั้นท่านอย่า่อว่านามาเินไป”
ฮูหยินเหอถอนหายใยาวเหยีย เป็นัหวะเียวันที่หลานหยาหลเยหน้าึ้น้วยสีหน้าอันเรียบเยหลบ่อนทุอย่า “แม้นสีหน้าเรียบเย ทว่าแววาอเ้าลับเปิเผยทุอย่า นาสำัับเ้านานั้นเียวหรือ”
หลานหยาหลนิ่เียบั่วะ หาปลายนิ้วมือลับย้ำลบนเสื้อลุมนสัว์ ยามฮูหยินเหอเลื่อนสายาสัเถึพบว่ามันล้ายเป็นเสื้อลุมัวเียวันับที่เาเหมยฮวาเยทำให้อีฝ่าย หารอเสื้อลับปัเป็นัวอัษรแบบไม่เรียบร้อยว่า ‘อ์หิ’ แน่นอนว่าหลานหยาหลเป็นนปัมัน
ูเหมือนว่านี่ะเป็นเสื้อลุมาอ์หิเสวี่ยหรเสียมาว่า
“นาำลัั้รรภ์...”หลานหยาหลเอ่ยเสียราบเรียบ ะผละมือออาเสื้อผ้าลุมนสัว์อย่าเื่อ้า ท่ามลาสายาเบิว้าอฮูหยินเหอ
“เ้าหมายถึร่าอนาำลัั้รรภ์ั้นหรือ”
หลานหยาหลสบมอสีหน้าื่นระหนอพี่สาวร่วมมารา ่อนเสียฝีเท้าอลุ่มนัึ้น พร้อมับเสียใสัวานเสมือนเ็น้อยวัยแรแย้ม เา่อย ๆ หันไปมอาม้นำเนิเสีย แลเห็นนาำลัยืนอยู่นอบานหน้า่าว้าให่
แม้นร่าายะแ่า ทว่าแววาแบบนั้น...
อนนั้น เาเบิาว้าเล็น้อย แล้วเผยอยิ้มราวเย้ยหยันใ้หล้า เริ่มสัมผัสถึหยน้ำาไหลอาบลมาไม่ยอมหยุอนเอ
“้าไม่อาัวามอาวร์่อนา”
.
.
.
สวัสี่ะ เนื้อเรื่อะ่อย ๆ เลย ๆ ไปเรื่อย ๆ นะะว่าเป็นมาอย่าไร พอเลยแล้ว็ไม่น่าะแน่นอน่ะ อบุนัอ่านทุนมานะะ
ความคิดเห็น