คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทสอง | ก้าวเดิน
บทสอ
หลั้ามสะพานไน่เหอ นาะวอนอน้ำแลืมเลือนเสียหลายถ้วย หมายลบเลือนทุอย่า ละทิ้วามอาวร์ทั้หมยัอีเบื้อหลั บสิ้นวามสัมพันธ์ในาิ่อน แล้วลับาิมาเิใหม่อีรั้
ทว่าทุอย่าลับ่าออไป
นาเบิาว้าพร้อมหยาน้ำาไหลอาบลมา ท่ามลาเสียสะอึสะอื้นแผ่วเบาและภาพอันพร่ามัว ่อนใรสันะโอบอ้วยอ้อมแนแสนอบอุ่น
“อาเสวี่ย...”เสียเรียออีฝ่ายแหบแห้รวมถึสั่นพร่า พยายามอนาแน่นว่าเิมเป็นเท่าัว
วามอบอุ่นาผิวายแทรึมผ่านอาาศหนาวเย็น แม้นลิ่นายฝ่ายร้ามะแ่า ไม่ใ่อเียวฮุ่ยหรือนรอบาย และยิ่ไม่ใ่อหลานหยาหล เพราะเาไม่มีทาเรียนาว่าอาเสวี่ย
หามันลับน่าหวแหนและถวิลหาไม่น้อยเลย ถึอย่านั้น มัน่าแสนเ็บปวเหลือเิน ราวบาอย่าัร่อนหัวใาภายใน
นาหลับาล้วยวามเหนื่อยล้า ะปลายนิ้วมือิลาายอาภร์ยาวสลวย ่อนสรีรหน้าะอบุมมือฝ่ามืออนา พร้อมลูบหัวเบา ๆ
“ไม่เป็นไรหรอนะ...”
่าเป็นวาาแสนอ่อนโยน นเือบลุ่มหลและมัวเมา
“มัน้อไม่เป็นไรอย่าแน่นอน”
อาเพราะว่านาไม่เยถูปลอบโยนมานานเหลือเิน
นอบานหน้า่า เล็หิมะยัโปรยไม่ยอมหยุ ทุอย่าย้อมลายเป็นสีาวโพลน ้นไม้เยเียวส่าร่วโรย เหลือเพียิ่้านอันว่าเปล่า ทว่าอเหมยแสลับเบ่บานสะพรั่ ลายเป็นวามามหนึ่เียว ท่ามลาารโรยรา ยาหาอื่นใมาเปรียบ เหมือนับเาเหมยฮวาไม่มีผิ
“มัน่าโีเสียริ...”นาล่าวเสียแผ่วเบา ะเท้าามออเหมยาม ่อนทิ้ัวนอนราบบนพื้นพรมแสนอบอุ่น เส้นผมำลับยาวสลวยแผ่ระายปลุมไปทั่ว
นาเหม่อมอเพาวาวมัว พลาเลื่อนฝ่ามือระับสายา สำรวปลายนิ้วเรียวยาวและนุ่มนิ่ม ไม่หยาบระ้าเหมือนับฝ่ามืออนาเมื่อาิ่อน แม้นไม่เรียวยาวเท่า ทว่าลับน่าทะนุถนอมยิ่นั
เิมเยิว่าารลับาิมาเิใหม่ือารลืมเลือนทุอย่าและหมุนเวียนยัภพหน้าหาสิ่ที่พานพบับ่าออไป
หนึ่ือไม่ื่มน้ำแลืมเลือน สอือนาไม่เริ่ม้นใหม่ในานะเ็แรเิ แ่ลายเป็นุหนูระูลเหอ นามเหอหนิเสวี่ยแทน
อย่าน้อยมันย่อมไม่ใ่ร่าเิม พอนับว่าเป็นารลับาิมาเิใหม่ นาเาเหมยฮวายั้ามภพลายเป็นนาเอในนิยาย
นาทาบมือลบนลาอ พยายามเลื่อนัวเ้าไปใ้ผ้านวมหนาอันอบอุ่น ่อนหลับาลสับฟัเสียฝีเท้าหนัแน่นอนานอทาเิน พลันบานประูให่เปิอออย่ารวเร็ว
ร่าเล็อเ็ายวัยเ้าปี้าวเ้ามา้านใน แล้วทิ้ัวนั่ล้าายเหอหนิเสวี่ย ทอสายามอเปลือาปิสนิทอนรหน้าอย่าุ้นิน พลาเอ่ยเสียราบเรียบ “อาเสวี่ยหลับอีแล้ว”
มาราเหอหนิเสวี่ยย่อัวนั่ลอี้าน เลื่อนมือสัมผัสเปลือาบอบบาอบุรี พร้อมล่าวอย่าเลื่อนลอย “พี่สาวอเ้าเหนื่อยล้ามาแล้ว นาหลับมาหน่อย ย่อมเป็นเรื่อธรรมา”
น้อายอเหอหนิเสวี่ยนามเหอเยียนือพยัหน้า ่อนล้มัวนอนราบในผ้านวมหนาผืนเียวัน แล้วอนาอย่าหลวม ๆ “ลูะนอนเป็นเพื่อนอาเสวี่ย เฝ้ามอนา้วยาน”
ำพูาเหอือเยียนส่ผลให้มาราอเายับยิ้มว้า พลาลูบหัวบุรายเบา ๆ หมายื่นมเาอย่าไร้ำพู
ั่วะนาลอบมอสีหน้ามาราอเหอหนิเสวี่ย มันยัมีรอยยิ้มประับเหมือนทุรา ทว่าวาลมโลับว่าเปล่าและเลื่อนลอย เสมือนำลัมอผ่านนาไป ถึอย่านั้นมันลับอบอุ่นอยู่มาทีเียว
เพราะรอบรัวระูลเหออเหอหนิเสวี่ยหาใ่ระูลให่ ประอบ้วยบิา มารา น้อายและนาเท่านั้น วามอบอุ่นึไม่ใ่เรื่อยาะถามหา ยิ่ไม่มีอนุภรรยา้วยแล้ว นี่นับว่าเป็นารสร้ารอบรัวแสนสุอย่าแท้ริ
ุบอเพียหนึ่เียว เป็นเรื่อสุภาพแสนอ่อนแออเหอหนิเสวี่ย นสุท้ายอีฝ่ายล้มป่วยลลาฤูหนาวและาไป ลับลายเป็นนาลืมาื่นึ้นแทน
ถึอย่านั้น รอบรัวระูลเหอยัมีุสมบัิรบถ้วนามนาฝันหา เพราะไม่ใ่ระูลให่และไม่มีอนุภรรยา เรื่อน่าปวหัวอย่าารแย่ิอำนาภายในระูลย่อมไม่เิึ้น นาสามารถใ้ีวิอย่าสบสุ ไม่มีวามวุ่นวายมารบวน
ทว่ามันลับเป็นเพียเรื่อน่าพอใ ท่ามลาวามผิหวัอันให่หลวอย่าหนึ่ แน่นอนว่ามันือารหลบหนีออมาไม่ไลมาพอ ยัปราเาแห่วามหลัเ่าาอี
“เ้าื่นแล้วั้นหรือ”ฮูหยินระูลเหอล่าวเสียนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้มบาเบา หาวาลับว่าเปล่าและเลื่อนลอยเ่นเิม
นาพยัหน้า้า ๆ ่อนทอสายามออเหมยามนอบานหน้า่า ปลายนิ้วมือเรียวยาวิลบนลาอ ะเหอเยียนือยับัวเล็น้อย หันมาล่าวเสียสใสับนา
“อาเสวี่ย หลัเ้าหายีแล้ว พวเราออไปมอเหมยาม้วยันเถอะ”วาอเหอเยียนือทอประายแห่วามหวั รอยยิ้มว้า่อย ๆ ประับบนวหน้า “ท่านน้ามาาเมือหลวนำนมมามามาย ถึอนนั้นพวเรามาื่มามอเหมย แล้ว้าะอยท่อบทวีอเียนป๋ายให้เ้าฟั”
นาเหยียยิ้มว้า พลาหลับาลอย่าสบ หาปลายเล็บลับทิ้น้ำหนัลบนผิวายยิ่ว่าเิม ท่ามลาเสียใสและประายแห่วามหวัาเหอเยียนือ
มอเหมยั้นหรือ ไยอเหมยถึ้อเหมือนับเาเหมยฮวา้วยนะ ไม่มีวามน่ายินีสันิเียว
“อาเสวี่ย...”
ยิ่ว่านั้น เหุใถึ้อเป็นรัสมัยอือเยียนหย่อิน—น้อายอนาเมื่อาิ่อน ไยนายั้ออยู่ใน่วเวลาและภพเียวันับพวเา—หลานหยาหลับเาเหมยฮวา
“เ้าำลัร้อไห้ั้นหรือ”
ไยวามเ็บปวถึไม่ยอมบาเบาลเสียที ทำไมยั้ออยัร่อนหัวใอนาอยู่อี ?
ร่าายอเหอหนิเสวี่ย่อน้าอ่อนแอว่านปริ ารผลัเปลี่ยนฤูาลสามารถทำนาล้มป่วยอย่า่ายาย ยิ่ว่านั้นบรราหมอมาฝีมือ่าย้ำเือนว่าไม่วรออไปสัมผัสวามเย็น ้วยเหุนี้นาเลยไม่สามารถออไปมอเหมยามพร้อมเหอเยียนือ ถึอย่านั้นเ้าัวลับยัไม่ยอมแพ้ หอบหนัสือบทลอนอเียนป๋ายมาพยายามท่อให้นาฟั
วามริแล้วบทลอนอเียนป๋ายยาเินว่าเ็ายวัยเ้าปีะท่อมันออมาอย่าล่อแล่ว ทว่าเหอเยียนือลับระเสือระสนไม่ยอมแพ้
นาทอมอแผ่นหลัเหยียรอย่าส่าามอเา หนัสือบทลอนอเียนป๋ายำนวนมารายล้อมรอบายเหอเยียนือ มอูแล้ว่าน่าสสารและเห็นใไม่น้อยเลย
“เยมีนท่อไ้ีว่า้าั้นหรือ”เหอเยียนือถาม ่อนละสายาาหนัสือบทลอน ้อวหน้าอพี่สาวร่วมมารา “เ้าถึไม่แปลใเลย ริอยู่้าอาท่อบทลอนอเียนป๋ายไม่ีนั แ่เมื่อเทียบับเ็วัยเียวัน มันนับว่ายอเยี่ยมอยู่มา”
นามอเหอเยียนือ้วยสายาราบเรียบพร้อมยับยิ้มบาเบา ะลูบหัวเาอย่าอ่อนโยน ราอบาลำอสั้น ๆ “อือ”
เนื่อาเหอเยียนือ่าาเ็วัยเียวัน นอาเลียวลาและเพียรพยายาม เายัมีวามเป็นผู้ให่มาว่าอายุ ไม่มีทาหลไปับถ้อยำเยินยอแสนอมปลอมโย่าย
“เายอเยี่ยมว่า้ามาหรือไม่”เหอเยียนือถามเสียแผ่วเบา หลบ่อนแววาผิหวัอนเอ พยายามบบัมัน้วยรอยยิ้มประับวหน้า “ไม่นาน้า้อยอเยี่ยมยิ่ว่าเา”
“เ้าทะเยอทะยานมามายเพื่ออะไรัน”นาถาม
เหอเยียนือับมือนาทาบลบนแ้มอเา ่อนมอมาอย่าแน่วแน่ “เพราะ้าเป็นบุรายเพียหนึ่เียวอระูลเหอ นอาทำให้ท่านพ่อภาภูมิใ อนา้า้อูแลท่านแม่ับเ้า้วย”
“อือ...”
“หา้าไม่ยอเยี่ยม ไหนเลยะสามารถูแลเ้าเป็นอย่าี”เหอเยียนือพยายามสบลึมายัวาอนายิ่ว่าเิม พลาหลุบาล แล้วล่าวเสียแผ่วเบา “ระยะหลัมันเหมือนเ้าำลัร้อไห้ลอเวลา...”
“...”
“ไม่เป็นไรหรอนะ อาเสวี่ย”
วามริแล้ว นาเฝ้ารอให้ฤูหนาวผ่านไปอย่ารวเร็วเือบทุวัน เนื่อา้อารสัมผัสโลภายนอำแพเรือน และสามารถมอเห็นแผ่นฟ้าว้าให่อาบแสอาทิย์้วยาน หาใ่เพียาริน ๆ นอน ๆ รวมถึื่มยา ผลา่วเวลามามายไปอย่าไม่มีวามหมาย
อย่าไร็าม วาม้อารอนาส่วนทาับวามิเห็นาบรราหมอยอฝีมือแห่หัวเมือะวันออ พวเา่าบอเป็นเสียเียวันว่าร่าายอเหอหนิเสวี่ยอ่อนแอเินว่าะสัมผัสวามเย็น แน่นอนว่าหมายรวมถึ้นฤูใบไม้ผลิ
นาพยายามโรพลัธาุไปทั่วร่าายอเหอหนิเสวี่ย ่อนพบว่ามัน่อน้าแ่าานปริ พลัธาุส่วนให่อร่าายือธาุน้ำ มันย่อมปรับัวเ้าับอาาศหนาวเย็นไ้ีในระับหนึ่ ทว่าปัหาือพลัธาุไม่สามารถปรับสมุลเ้าับร่าาย
ผลสุท้ายมันเลยเหมือนว่าร่าายถูัร่อนอย่าเื่อ้า ทำร้ายสุภาพร่าายอเหอหนิเสวี่ยนย่อยยับ แน่นอนว่ามันหมายรวมถึอายุัยแสนสั้นอเ้าัว้วย
ยาม้นพบวามลับอร่าายอันน่าใ นาำ้อถยอมายหยาบอเหอหนิเสวี่ยเป็นอย่าี ล้มเลิวามิะออไปโลแล่นนอวน แล้วลับมาท่อบทลอนอเียนป๋ายพร้อมับเหอเยียนือแทน
บาทีอาเพราะนาอบเผลอทอมอโลว้าภายนอบานหน้า่า ยามเหอเยียนือมาเห็นเ้า เลยปลอบในา้วยารนำเสื้อลุมนสัว์มาลุมายเหอหนิเสวี่ย ทำเสมือนว่าำลัสัมผัสวามอบอุ่นาภายนอ
นา้มมอเสื้อลุมนสัว์ ่อย ๆ สำรวรอยเย็บอฝีเ็มอย่าละเอีย มันทำาผ้าเนื้อีและยััเย็นอย่าประี นับเป็นอล้ำ่าไม่น้อยเลย
“เหุใเ้าถึสนใมันมานั”เหอเยียนือถามยามเห็นว่าเหอหนิเสวี่ยหยุท่อบทลอน แล้ว้อมันไม่ยอมหยุ “เป็นเพียเสื้อลุมนสัว์ธรรมาเท่านั้นเอ”
“เพราะรอยฝีเ็มบนเสื้อลุมประีและเป็นระเบียบ ไหนยัะทำาผ้าั้นี”นาเผลออบออมาอย่าลืมัว ยามสิลับมาเลยรีบหุบปาล แล้วเยหน้ามอเหอเยียนือ้วยรอยยิ้มบาเบา หมายฝัลบทุอย่า “เ้านำอีมาให้้า ไหนเลยะไม่เยม”
ในอี นาเยัเย็บเสื้อลุมนสัว์แ่หลานหยาหล เพราะให้วามสำัับทุอย่าที่้อเี่ยวับเา นาเลยพยายามอย่ามาเพื่อให้มันออมาสมบูร์แบบ เฝ้ามอรอยฝีเ็มนับร้อย ัเย็บมันออมา้วยวามประี ผลสุท้ายนามัเฝ้าสัเานัเย็บอย่าลืมัวเรื่อยมา
แม้นว่ามันะน่าเสียายไม่น้อยรหลานหยาหลไม่เยหยิบมันมาใ้เลยราเียว เฝ้าหยิบแ่เสื้อลุมแบบเียวันที่เาเหมยฮวาทำให้มาสวมเท่านั้น
เสมือนเรื่อราวในอีมัพราเอาวามสุอนาาไป วาลมโหม่นแสลอย่ารวเร็ว ่อนะถอเสื้อลุมสัว์อออย่าลืมัว ท่ามลาวามไม่เ้าใอเหอเยียนือ
บาทีแล้วนอาวอนอน้ำแลืมเลือน นาอา้อุเ่าวอนอให้วามเ็บปวทั้หมหายไป้วย
ลาฤูใบไม้ผลิ อเหมยามเริ่มโรยรา สภาพอาาศอบอุ่นยิ่ว่าเิมนนาสามารถออไปเินเล่นบริเวานเรือน อาเพราะฮูหยินเหอับเหอเยียนือเห็นว่านารอมรมอยู่ในเรือนมานานหลายเือน่อน เลยพานาึ้นรถมาออโลแล่นไปามท้อถนน และหยุลบริเวผืนหนานาให่อระูลเหอ
เหอเยียนือเยบอว่ารายไ้หลัอระูลเหอมาาารปล่อยเ่าที่นาสำหรับทำารเษร หาใ่เพียเินเือนอบิาอย่าเียว
บิาอเหอหนิเสวี่ยำรำแหน่เป็นเพียรอแม่ทัพในนามไม่เยถูเรียใ้าน แน่นอนว่าเินเือนอเาย่อมไม่มามายนั รวมถึไม่พอ่อ่ารัษาอาารป่วยเหอหนิเสวี่ย
ฮูหยินเหอประอนาลารถม้า ยามปลายเท้าเหยียบลบนผืนินและแผ่นฟ้าว้าให่ปลุมัว นาสามารถสัมผัสถึอิสรภาพอันแสนยิ่ให่ วาลมโสะท้อนภาพนภาสีราม เริ่ม้าวเินห่าออไป
เส้นผมยาวสลวยปลิวสยายไปามแรลม ไม่่าอะไราายอาภร์สีฟ้าระ่าใสราวท้อฟ้า นายับยิ้มว้า เหยียเรียวแนสอ้าหมายไว่ว้าอาาศอันว่าเปล่า ะเหอเยียนือเินามมาอย่าระมัระวัและเฝ้าสัเอยู่ลอ
มันเหมือนว่านาสามารถปรารถนาทุอย่าทั่วใ้หล้า สามารถ้าวเินไปอย่าอิสระ ้ามผ่านเ์มามาย เริ่มระหนัถึบาอย่าอันน่าเศร้าใ
นาเลื่อนมือสัมผัสเปลือาอนเอ ่อนพยายามมอผ่าน่อว่าระหว่าปลายนิ้วเรียวยาว แล้วล่าวออมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา “หาเป็นเมื่อ่อนไม่ทันสัเว่า้ามอโลว้าอย่าน่าเศร้าใเพียใ...”
“เ้าหมายถึอะไร”เหอเยียนือถาม
“เพราะลายเป็นเหอหนิเสวี่ยถึสามารถสัเเห็นอย่าัเน ถึวามิอันาวสะอาและหมอมัว”
นาหลับาลอย่าสบ หายามลืมามออีรา ลับพบว่าหมู่เมำลัรวมัวันเป็น้อนให่ ปลุมท้อฟ้านแสสว่าถูบบั าเาไม่ยาว่าหยาฝนำลัลมา
แน่นอนว่าร่าายอเหอหนิเสวี่ยไม่วรสัมผัสผ่าน ทว่านาลับยัยืนนิ่ ท่ามลาเสียะโนาเหอเยียนือ รวมถึฮูหยินเหอที่มอมาเป็นระยะ
ท้ายที่สุแล้ว หยาฝนใสสะอาหยพรมลบนโลเบื้อล่า ผืนนาว้าให่เปรอะเปื้อน ร่าายอนาำลัเปียปอน ะสายลมนิ่สบ เส้นผมยาวสลวยเหยียรเ่นเียวับายอาภร์
ยามเม็ฝนหยลบนวหน้า รอยยิ้มอนาลับยับว้า วาลมโทอประายวาววาม ฝ่ามือบอบบาทาบลบนลาอ เลือยืนนิ่นร่าายเปียปอนว่าเิม
เหอเยียนือรเ้าไปใล้พี่สาว ล่าวอย่าห่วหาและร้อนรน “เ้าบ้าไปแล้วเหรอ ร่าายเปียปอนหมแล้วนะ...”
“วามเ็บปวเบาบาลแล้วล่ะ”นาเอ่ยเสียเลื่อนลอย หยาน้ำาไหลปะปนไปับหยฝน ่อนะาแนออแล้วหมุนัวอย่าเื่อ้า พร้อมเสียหัวเราะร่วน “้าสามารถเริ่ม้นใหม่—้าสามารถใ้ีวิอย่าสบสุ”
“อาเสวี่ย”
“ลบเลือนวามเ็บปวนหมสิ้น”นาโลหัวล เยหน้ามอแผ่นฟ้าว้าให่ ะเปล่เสียหัวเราะัว่าเิม “้าะไม่เศร้าหมอและรอมรม ลายเป็นนที่สามารถมีรอยยิ้มว้าอันสใส”
หลานหยาหล ้าะ้าวเินไป้าหน้า ไม่ยอมหันลับมามอท่านอีแล้ว
มันไม่สำัว่า้าทำผิพลาหรือท่านทำผิพลา
้าะลายเป็นนที่มีวามสุ ำเนินีวิอ้าท่ามลาวามสบสุ
“้าไม่หยุนิ่แล้วล่ะ”
.
.
.
สวัสี่ะ
วามริแล้วนิยายเรื่อนี้ไม่ใ่นิยายแ้แ้นหรือราม่านะะ แ่เป็นนิยายารเริ่ม้นีวิใหม่อนาเอ้อเี่ยวไปับารเยียวยา ส่วนปมเรื่อรบทนำ ะ่อย ๆ เลยหลัาบทสอ่ะว่ามันทำไมลายเป็นแบบนั้น
อบุนัอ่านทุนมานะะ พึ่มาอัพเพราะว่าพึ่สอบอะไรหลายอย่ามามายบไป่ะ
ความคิดเห็น