คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทหนึ่ง | ความสัมพันธ์
บทหนึ่
นา้มมอหยาโลหิำลัไหลออมาาปลายเท้าเปลือยเปล่า วามหนาวเย็นอเล็หิมะัร่อนผิวายบอบบาอย่าเื่อ้า ทว่าลับไม่เ็บปวแม้แ่น้อย ราววามรู้สึทุอย่าอร่าาย้านานเือบหม
ยเว้นเพียหัวใเท่านั้น มันำลัปวร้าวลอเวลา นล้ายับหยาน้ำาะไหลอาบลมา
วหน้าามแหนมอท้อฟ้าหม่นหมอ หมู่เมหนาทึบบบัและปลุมทุสิ่ทุอย่า ะปุยหิมะาวโพลนำลัโปรยลมาไม่ยอมหยุ นาหอบหายใเ้า พยายามวบุมสิอนเอ รวมถึหัห้ามหยน้ำา
นาโอบอม้วนราโอารแน่นว่าเิม พลายับลุยืนร้วยวามยาลำบา มือับราวบันไหมายพยุนเอไม่ให้ล้มล หายาม้าวออไป้าหน้า ร่าายลับหนัยิ่นั หนึ่ย่า้าวเป็นไปอย่ายาลำบา
เหุใมันถึหนัยิ่นั เมื่อ่อนนาสามารถเินึ้นไปบนำแพเมือสูันอย่า่ายาย ไม่เยระหนัถึวามเหนื่อยล้าเลยสันิเียว
อาเพราะอีเยหอบวามหวัมามายมุ่รไปยัำแพเมือ ยาม้อหอบวามผิหวัเือบทั้หมอีวิบนบ่า มันถึหนัมาเสียนไม่อา้าวเิน ราวหนทาสู่ำแพเมือห่าไลนับพันลี้
บาแผลาฝ่าเท้าทำนาล้มลอีรั้ ่อนม้วนราโอาระลิ้ลไปอย่ารวเร็ว
“อ์หิเพะ !”เียวฮุ่ยเปล่เสียเรียอย่าื่นระหน เรียมวิ่รไปหานายหิ ทว่าลับถูอ์หิเสวี่ยหรวาเสียัลั่น
“หยิบม้วนราโอารมา !”นาวาพร้อมหอบหายใ ะปลายนิ้วมือยุ้มลบนลาหน้าอ “เียวฮุ่ย เอาม้วนราโอารมาให้้า”
นาำนัล้าายอ์หิเสวี่ยหรพยัหน้า รีบเินลไปเ็บม้วนราโอารที่าออ ่อนเบิาว้าเล็น้อย ยามไม่เห็นราประทับมัรบนราโอาร อย่าไร็าม เียวฮุ่ยื่นระหนเพียะหนึ่ แล้วรีบนำมันมามอบแ่นายหิ
“ราโอารไร้ราประทับ ย่อมไม่มีวามหมายอะไร”นาล่าวอย่าเลื่อนลอย พลาอม้วนราโอารอย่าหวแหน ริมฝีปาบายับรอยยิ้มหยัน “หาน้อายอันเป็นที่รัอ้าเป็นนเียน ะไม่หวแหนไ้อย่าไรัน”
เียวฮุ่ยถอเสื้อลุมนสัว์ออ เพื่อลุมร่าายบอบบาอันสั่นสะท้านออ์หิเสวี่ยหร พร้อมเอ่ยเสียอ้อนวอน “ลับวนพร้อมหม่อมันเถอะนะเพะ”
“วนแม่ทัพเ็มไป้วยวามสิ้นหวั”นาอบเสียเรียบ ่อนหลุบา่ำล หมายหลบ่อนแววาหม่นแส “้ายัอยามอูเาบนหลัม้า้วยานเหมือนทุรา”
“อ์หิ้อสวมเสื้อลุมนสัว์ับรอเท้า้วยนะเพะ”เียวฮุ่ยพยายามล่าวเสียสใส ้อารมอบวามหวัทั้หมอนเอแ่อ์หิเสวี่ยหร “อ์หิเยบอว่าไม่้อารให้ท่านแม่ทัพเห็นวามยาลำบา เพราะอ์หิไม่้อารวามเห็นใหรือสสาราเา”
นาเหยียยิ้มับำพูอเียวฮุ่ย ่อนโลหัวลรั้หนึ่ “้า้อารเพียวามริใาเา มันเลยทำให้วามเห็นใและวามสสารไม่มีวามหมาย ทว่าบาทีหยาหลเอ็วรเห็นวามรารำอ้าเสียบ้า”
“อ์หิ...”
เสียร้ออ้อนวอนอเียวฮุ่ยไม่มีวามหมายอะไร นายัอม้วนราโอารอย่าหวแหน และพยายามยับลุอีรา โยมีอีฝ่ายอย่วยพยุ รวมถึามประบไม่ห่า
ยามไ้ยินเสียสัาารเปิประูเมือ นารีบ้าวเินอย่ารวเร็ว้วยเรี่ยวแรทั้หม นสามารถึ้นไปบนำแพเมือสูัน ายอาภร์ฟ้าระ่าปัลายนระาบยาวลาพื้น เส้นผมยาวสลวยยับสั่นไหวามารเลื่อนาย
ฝ่ามือาวเนียนสัมผัสลบนราวำแพ ่อนนาะโหน้าออไปเล็น้อย วาเรียวั่หส์วามอบวนทัพอันยิ่ให่อแว้น หน้าทัพปราเป็นร่าส่าามอเาบนหลัอาาาวสะอา วหน้ามายเรียบเย ไม่่าาสายาที่มอึ้นมา้าบนำแพเมือ
เายัเป็นเหมือนับทุรา เพียเหลือบมอนาบนำแพเมือ้วยวามเยา แล้วเลื่อนม้าผ่านไปอย่าไม่มีวามหมายอะไร ะนาพยายามแย้มยิ้มว้าอันสใส หลบ่อนวามยาลำบาทั้หมอนเอ
แม้นอาภร์ะเ็มไป้วยราบสปร และเรือนผมยุ่เหยิไม่เรียบร้อยนั ทว่าลับไม่ปราบาแผลอะไรบนร่าายภายนออาภร์ หวัว่าะไม่มีบาแผลอะไรหลบ่อนใ้อาภร์อเา
นาถอหายใยาวเหยีย ่อนทรุัวนั่ลบนพื้นเย็นเียบ เรียวาามเหยียว้าออไป หยาเลือาฝ่าเท้าโลมลบนปุยหิมะาวสะอา ท่ามลาวามื่นระหนอเียวฮุ่ยและทหารน้อยให่บนำแพเมือ
“หันลับไปะ”นาล่าวเสียเียบา วาเรียวั่หส์ทอประายวาววาม ะน้ำาหยลบนอาภร์ “ห้ามใรเยหน้ามอ้าเป็นอันา”
แผ่นหลับอบบาเอนพิับผนั้านหลั ม้วนราโอารลิ้ล้าลำัว ปุยหิมะาวโพลนอันหนาวเย็นร่วหล่นบนร่าาย ่อนนาะยมือโอบอนเอ
เหุใ้า้อเ็บปวถึเพียนี้ันนะ...
ยามลับมาถึ ประูบานให่หน้าวนแม่ทัพเปิออล้ายรอารลับมาอนา พ่อบ้านหวัยืนอยู่หน้าประูวนพร้อมับเวรยาม เมื่อเห็นสภาพออ์หิเสวี่ยหร สีหน้าอันเรียบเยอเาแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรน วาำลับเบิว้าอย่าื่นระหน
แม้นร่าายส่วนให่ออ์หิเสวี่ยหรถูบบั้วยเสื้อลุมนสัว์ แ่รอยเลือบนอาภร์ฟ้าระ่าลับเ่นั ไม่นับรวมเรือนผมอันยุ่เหยิและสีหน้าีเผืออเ้าัว เหนืออื่นใ ลอมาอ์หิเสวี่ยหรไม่เยมีสภาพเ่นนี้มา่อน
“อ์หิ...”พ่อบ้านหวัเปล่เสียเรีย ่อน้มหัวลอย่านอบน้อม พยายามบิว่าวรทำอย่าไรี “ระหม่อมะรีบให้นามหมอหลวมาพ่ะย่ะ่ะ”
“ท่านแม่ทัพลับาวัหลวแล้วหรือยั”นาถามเสียราบเรียบ เมินเยทีท่าห่วหาอพ่อบ้านหวั แล้วผละัวออาารพยุอเียวฮุ่ย “หรือว่ายัเ้าเฝ้าฝ่าบาทในวัหลว”
“ท่านแม่ทัพไม่ไ้เ้าวัหลวพ่ะย่ะ่ะ เารออ์หิอยู่ในเรือน ำับระหม่อม้วยว่าให้อ์หิผลัเปลี่ยนอาภร์นเรียบร้อย”พ่อบ้านหวัอบ
“เหมือนว่าหยาหละสัเเห็นแล้ว”นาเหยียยิ้ม วาเรียวั่หส์หลุบมอแหวนทับทิมวาววับบนเรียวนิ้ว “ถึอย่านั้น็วรเ้าเฝ้าฝ่าบาทเสีย่อน แม้นฝ่าบาทะเป็นน้อายอ้า แ่เาือโอรสสวรร์อย่าถู้อ”
พ่อบ้านหวัพยัหน้า้า ๆ รับฟัำพูอฝ่ายร้าม “หาอ์หิ้อาร ระหม่อมะเรียนท่านแม่ทัพ—”
นาเหลือบมอพ่อบ้านหวั้วยสายาว่าเปล่า เป็นผลให้อีฝ่ายหุบปาและ้มหัวลามเิม
“ไปบอให้โรรัวเรียมน้ำาะ”นาหันไปออำสั่ับเียวฮุ่ย ่อน้าวเินเ้าไปในวนแม่ทัพอย่ามั่น พลาโอบอม้วนราโอารแน่นว่าเิม
เียวฮุ่ย้มหัวล พยายามอ้อนวอนอ์หิเสวี่ยหร “อ์หิผลัเปลี่ยนอาภร์่อนเถอะเพะ ยัมีเวลาพอสมวรว่าโรรัวะเรียมน้ำาเสร็”
“้าับเามีเรื่อ้อุยัน”นาล่าวเสียราบเรียบและเียบา เมินเย่อารอ้อนวอนอเียวฮุ่ย แล้ว้าวเิน่อไป ทว่าลับ้อหยุนิ่ล พร้อมยมือปิปาไอออมาอย่ารุนแร
มืออี้ายุ้มลบนลาอ ่อนนาทรุัวนั่บนพื้น ท่ามลาวามื่นระหนอบรรา้ารับใ้
เียวฮุ่ยรเ้ามาหานาเป็นนแร วาลมโออีฝ่ายเบิว้า ยามเห็นว่าอะไรเปรอะเปื้อนบนฝ่ามืออนายหิ
“อ์หิ !”
นาเผยอยิ้มว่าเปล่า พลาเลื่อนมือทัเส้นผมที่ลมาับหลัหู พร้อมล่าวเสียราบเรียบ ราวไม่แยแสอะไรเลย “้าไม่มีทาายเพียเพราะระอัเลือหรอนะ เ้ารีบไปบอโรรัวเรียมน้ำาะีว่า”
เพราะเาเอ็รอุยับ้านแทบทนไม่ไหวเเ่นเียวัน
วามริแล้วนาอบทุอย่าอเา ยเว้นเพียวามสสารและเห็นอเห็นใ รวมไปถึบรรยาาศันลาห้อโถให่ ยามพวเาเผิหน้าัน แม้นส่วนให่ารพูุย่า ๆ เป็นไปามหลัารอเหุผล หามันยัเหมือนสรามเย็นอยู่ี เหนืออื่นใเลยนาในยามนี้หลเหลือเพียวามผิหวัและสิ้นหวั ไม่อาทานทนอย่าสบนิ่เ่นเย
“้าใวาหนัสือเล่มนั้นลาห้ออัษรอท่าน”นาล่าว้วยรอยยิ้มบาเบา ะหยุยืนลาห้อโถ แล้วเยหน้ามอเา “หาท่านไม่เห็น ้าเสียใไม่น้อยเลย”
เาไม่ยอมอบอะไรลับมา เพียวามอนานับแ่หัวรเท้า วาู่มเบิว้าเล็น้อย ล้ายื่นระหนับสภาพอนา อาเป็นเพราะเาไม่เยเห็นวามรารำและยาลำบาอนามา่อน
“ท่านะโทษว่าเป็นวามผิ้าไม่ไ้หรอนะ ในเมื่อท่านไม่ยอมเผามันทิ้ ่อน้าะไปเห็นเ้า”นาเอ่ยเสียราบเรียบ พลาระุยิ้ม “เาว่าเาเหมยฮวาอยาให้ท่านเ็บรัษามันอย่าี นาพยายามเียนเรื่อราวเสียให่โ”
เายับลุาเ้าอี้เาวา แล้วเินรมาหานาอย่ารวเร็ว ไม่แยแสำพู่อนหน้าอนาแม้แ่น้อย พร้อมถอเสื้อลุมนสัว์อนเอลุมร่าายบอบบาอีั้น
“้าะรีบไปามหมอหลว”เาล่าวเสียหนัแน่น วามอนานับแ่หัวรเท้าอีรา “เ้าห้ามยับไปไหน อยู่เย ๆ นว่าหมอหลวะมาถึ”
“ไยท่านถึ้อเห็นอเห็นใ้าอยู่ลอเวลา”นาแ่นรอยยิ้มเย็นา ้าวาผ่านร่าอเาไป “เมื่อ่อน้าเยิว่าท่านเอ็นู้าอยู่มา เลยให้เียริและูแล้าเป็นอย่าีในานะภรรยา ทว่าวามริแล้ว ท่านเพียเห็นอเห็นใ้าเท่านั้น และ้ายัเป็นพี่สาวร่วมมาราอฝ่าบาทเสีย้วย”
“...”
นาทิ้ัวนั่ลบนเ้าอี้เาวา วาม้วนราโอารลบนั ่อนเอนัวพิับผนั้านหลั เหม่อมอเาำลัยืนนิ่ลาห้อโถ “หาท่านเอ็นู้าแม้เพียเล็น้อย ท่านไม่ปล่อยเาเหมยฮวาเ้ามาเหยียบย่ำและทำลายวามหวัทั้หมอ้า รวมถึไม่เลื่อนม้าผ่าน้าไปอย่าเย็นาทุรา”
ยามสิลับืนมา เาเลื่อนายเ้ามาใล้ แล้วหยุลรหน้า เพื่อ้อนา้วยสายาเรียบเย “เ้าอ่านหนัสือเล่มนั้นบแล้วั้นหรือ”
นาพยัหน้าแทนำอบ “แล้วท่านเื่อมันหรือไม่ ะบอว่าใ้หล้าอันยิ่ให่อเราเป็นเพียเรื่อราวในนิยาย และเาเหมยฮวาือนาเอ้ามภพเพื่อเปลี่ยนแปลทุอย่า”
เานั่ลบนเ้าอี้เาวา้าายนา เป็นัหวะเียวันับถ้วยน้ำาอุ่นร้อนถูยเ้ามา และวาลรหน้า
“ไปนำผ้านวมหนามา้วย”เาออำสั่ ่อน้ารับใ้ะหลบออไปอย่ารวเร็ว
นาประอถ้วยน้ำาอุ่นร้อน ปลายนิ้วมือเรียวยาวรีามอบถ้วย ะล่าวอย่าเลื่อนลอย “เาเหมยฮวาือนาเอ ส่วนท่านเป็นพระเออเรื่อที่้อเียู่ับนา ะ้าเป็นนาร้ายำ้อสูเสียทุอย่า”
“้าไม่ใ่เื่อถือเพียเพราะนาเป็นนเียน แ่เพราะเนื้อหารามเหุาร์ทุอย่า นับแ่อีนถึปัุบัน และอารวมไปถึอนา้าหน้า”เาอธิบายอย่าใเย็น ลอบมอนาเป็นระยะ “หรือเ้าะเถียว่ามันไม่เป็นวามริ”
“มันถูเียนึ้นามุมมอ้านเียวอเาเหมยฮวา ไม่ว่าเนื้อหาส่วนให่ะถู้อเพียใ แน่นอนว่ามันย่อมไม่มีทาถู้อเสียหม ถึอย่านั้น ท่านลับหลเื่อเาเหมยฮวาอยู่ี”นาหลุบมอถ้วยน้ำา ่อนยมันรริมฝีปา แล้วลืนลไปอย่าเื่อ้า “หา้าเป็นนเียน นอเสียาท่านไม่หลเื่อ หวาระแวเสีย้วยว่าอาเป็นแผนารบาอย่า”
“เ้า่าานา”หลานหยาหลเอ่ย ปลายนิ้วเรียวยาวรลบนอบถ้วย วาำลับสะท้อนภาพอผิวน้ำภายในถ้วยา “ไม่อานำมาเปรียบเทียบ”
นาเผยอยิ้มว้า พลาถามลับไปอย่าเยา “แล้ว้าเยโหท่านั้นหรือ”
เาเหลือบมอนาั่วะ ่อนอบเสียเรียบเเ่นปริ “เ้าไม่เยโห้า หรือบาที้าอาไม่ทราบนับแ่แรว่าเ้าเยโห”
“้าเหนื่อยมาแล้วับวามสัมพันธ์อพวเรา นับวัน้าับท่านยิ่ห่าไลออไป”นาหลับาลอย่าอ่อนล้า ล่าวเสียแผ่วเบาลเรื่อย ๆ “ไม่้อถามหาวามรัหรอนะ พวเราไม่มี ไม่สิ ท่าน่าหาที่ไม่มีแม้แ่วามเื่อใแ่้า”
บรรยาาศันอันแสนน่าอึอัเ้าปลุมลาห้อโถให่ นาับหลานหยาหล่านิ่เียบล เสมือนมหายไปอย่ายาวนาน ่อนถ้วยน้ำาะร่วหล่นมาามืออนา และแระายเปรอะทั่วอาาบริเว
“มีบาอย่าที่เาเหมยฮวาเียนผิ”นาลืมามอเา ะวามเ็บปวัร่อนร่าายนเอโยไม่มีวามปราี “้าไม่เยโรธแ้นท่านสัราเียว เรื่อท่านไม่ยอมมอบวามรัแ่้า”
“...”
“มันไม่ใ่วามผิอท่านเสียหน่อย หา้อโรธแ้นท่าน้วยเรื่อเหล่านั้น ้าสมวรโรธแ้นนเอเ่นัน ว่าเหุใถึไม่มีปัาทำให้ท่านหลรั”นาพยายามเหยียยิ้มเย้นหยันนเอ ปลายเล็บเรียวยาวิลบนอาภร์ฟ้าระ่า ่อนหยน้ำาะโลมบนเนื้อผ้า “้าระหนัีว่าท่านไม่มีวันยอมมอบวามรัแ่้า เลยหวัน้อยลว่าเิม อเพียพวเราสามารถอยู่ร่วมันอย่าสบสุในวนแม่ทัพ แ่แล้วเาเหมยฮวาลับทำลายวามหวัอ้าลนย่อยยับ”
“เ้า...”หลานหยาหลเบิาว้า ยามเห็นหยน้ำาอนาเป็นราแร วาเรียวั่หส์สั่นไหวอย่ารุนแร ท่ามลาเสียสะอื้นอันแผ่วเบาานา
“้ายอมรับและเ้าใว่าทำไมท่านไม่มอบวามรัแ่้า เพราะว่าไม่รั็ือไม่รั ไม่อาเปลี่ยนแปลเป็นอย่าอื่น”นาหอบหายใเ้า ล่าวเสียแหบพร่า “เหุใท่านถึไม่เยเื่อใ้าเลย ท่านยอมเื่อเาเหมยฮวาอย่า่ายาย ทว่าับ้ามัน่าห่าไลยิ่นั ไยแม้นแ่วามเื่อใ็ยัไม่ยอมมอบมันแ่้า”
ั่วะน้ำเสียอนาาหายไป แล้วระอัเลือออมาำโ ม้วนราโอารลิ้ลบนพื้น ะร่าายบอบบาร่วหล่นาเ้าอี้เาวา ่อนหลานหยาหละมารับัวนาอย่าทันท่วที
เาเบิาว้าอย่าื่นระหน นเผลอเรียื่ออนาออมาเป็นราแร “เสวี่ยหร...”
นาิเล็บลบนอาภร์อหลานหยาหล เริ่มหอบหายใรุนแรยิ่ว่าเิม “ไม่ว่า้าะเป็นนาร้ายในนิยายหรือไม่ แ่วามริ้าือภรรยาอันถู้ออท่าน...”
“ไม่้อพูแล้ว”หลานหยาหลล่าวเสียเียบา หันไปเหลือบมอถ้วยน้ำา แล้วพยายามใ้พลัธาุสะัพิษร้าย พร้อมะโนบอบ่าวไพร่้านนอ“ไปามหมอหลวมาะ อ์หิถูวายาพิษ !”
อย่าไร็าม ล้ายับว่าทุอย่าสายเินไป วาอนาพร่ามัวยิ่ว่าเิม ท่ามลาสีหน้าอันื่นระหนและร้อนรน รวมถึเสียะโนเรียาเา
“เสวี่ยหร !”
วาำลับอเาวูบไหวราวบาอย่าำลัหลั่รินออมา ะประอนาในอ้อมแนแร่ “ห้ามทอทิ้้าเ็า”
นาเผยอยิ้มบาเบา หยาน้ำาไหลอาบลมาไม่ยอมหยุ “ท่านยัเห็นอเห็นใ้า...วบนนาทีสุท้าย...”
“ลืมามอ้าะ !”
ทุอย่าำลัมืับลทุั่วะ อาาศหนาวเย็นว่าเิม ทว่าอ้อมแนอหลานหยาหลลับอบอุ่นเป็นอย่ายิ่ หยน้ำาาเาเปรอะเปื้อนลบนแ้ม
้อนะอนบาอย่าลาใอนาำลัรบวนหนทาลับืนยัวามสบสุ นาระเสือระสนหอบหายใเ้าอย่ารุนแร ะวาอหลานหยาหลเริ่มลับมามีวามหวั
แ่แล้วทุอย่าลับ้อับสลายล เนื่อานาแบรับวามผิหวัมามาเินไป แม้นอยาทราบมาเพียใ็ามที
่อให้ลายเป็นสามันธรรมา หรือว่าเป็นเหมือนเาเหมยฮวา หาเป็นนาแล้ว เาไม่ยอมมอบวามเื่อใแ่นาเเ่นเิม
วามสัมพันธ์ระหว่านาับหลานหยาหลบลพร้อมับวามเห็นอเห็นใอันน่าิัอเา รวมไปถึบรรยาาศแสนหนาวเย็นและเย็นา แม้นะเป็นสามีภรรยาันมาหลายปี หาเาลับไม่ยอมมอบแม้แ่วามเื่อใ
ใ่ ทุอย่าบลแบบนั้น นอาวามรัไม่อารอบรอ แม้แ่วามเื่อใ็ยัไม่อารอบรอเ่นัน
ความคิดเห็น