หนุ่มขี้แพ้กับสาวนักท่องเวลา

ลำดับตอนที่ #8 : เลือกข้างทางการเมือง

วันจันทร์ที่่ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2545

โปสเตอร์ที่หลินกับไนท์ทำ แอนได้นำไปติดแทนที่อันเก่า และมีการพิมพ์เพิ่มเติมกว่า 30 แผ่นในวันอาทิตย์ ทำให้ในวันจันทร์โปสเตอร์สีเหลืองก็ถูกแปะไปทั่วโรงเรียน ด้วยความโดดเด่นของป้ายหาเสียง ทำให้แกนนำฝ่ายขวาอย่าง เอก นักเรียนชายชั้น ม. 5 สายวิทย์-คณิต ถูกกดดันจากครูที่สนับสนุน ขณะเดียวกันฝ่ายครูหัวเก่าก็ประชุมกันอย่างลับ ๆ

“โปสเตอร์ที่เด็กพวกนั้นทำมันใหญ่กว่า A4 เราน่าจะออกข้อบังคับใหม่ แล้วให้พวกเขาเอาออกซะ”

อาจารย์สมหมาย ครูฝ่ายปกครองเสนอ

“ดิฉันไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีนะคะ กฏที่อยู่ ๆ ก็บัญญัติขึ้นมาหลังจากที่เขาทำไปแล้ว นอกจากจะไม่ศักดิ์สิทธิ ยังเป็นประเด็นให้เด็กใช้โจมตีเรื่องความชอบธรรมได้อีก เขาจะโจมตีว่าเรากลั่นแกล้งพวกเขาได้”

อาจารย์สมศรี ครูสอนภาษาไทยค้าน พร้อมกับมองลอดกรอบแว่นไปทางครูสมหมายด้วยสายตาดูแคลน

“งั้นทำไมไม่ให้ครูศิลปะ ออกแบบโปสเตอร์อันใหม่ไปสู้ล่ะ ?”

อาจารย์ทรงพล ครูวิทยาศาสตร์พูดพร้อมกับหันไปทาง อาจารย์สมาน ครูศิลปะวัยใกล้เกษียนที่นั่งกอดอกฟังเงียบ ๆ ตั้งแต่ต้น

“คุณเพิ่งมาเห็นหัวผมเอาตอนนี้เนี่ยนะ แล้วโปสเตอร์แบบแรกคุณให้ใครออกแบบ ?”

อาจารย์สมานพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“คุณอยากให้พวกเด็กนั้นได้อีกสมัยแล้วทำระบบกิจกรรมเละเทะเหมือนปีที่ผ่านมารึยังไง?”

อาจารย์สมหมายถามกลับ

“พวกคุณชนะไปก็ไม่ได้สนับสนุนชมรมของผมอยู่ดี พวกคุณเอาแต่สนับสนุนกีฬา สนับสนุนวิชาการ เพื่อเขียนรายงานส่งกระทรวงศึกษาฯ แค่นั้นแหละ เด็กผมที่เก่ง ๆ รุ่นแล้ว รุ่นเล่า จบไปได้แค่ทำงานที่นี่ ตายที่นี่ จนผมเลิกปั้นเด็กแล้วปล่อยให้มันตั้งชมรมกันเองแล้ว แล้วพอเด็กมันใช้ศิลปะแก้ปัญหาได้ พวกคุณก็ดันสติแตกขึ้นมา”

อาจารย์สมานอธิบายรัวเป็นชุด ใส่อารมณ์อย่างเร่าร้อน

“ก็ได้ ๆ หลังจากนี้เราจะพิจารณาเรื่องงบให้ภาควิชาจิตรกรรม ตกลงไหม ?”

อาจารย์สมหมายเสนอ พลางมองหน้าทุกคนในห้องประชุมเพื่อขอความเห็น และทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

“สายไปแล้วล่ะครับ หนึ่ง คือผมไม่ลดตัวไปแข่งกับเด็ก และสอง ในเรื่องการมุ้งการเมืองไร้สาระนี่ผมไม่เข้าข้างใครอีกแล้ว ผมไม่ได้จบเพาะช่างมาเพื่อดับความฝันเด็ก ผมเข้าข้างศิลปะ !”

เมื่ออาจารย์สมานพูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องประชุม

“เดี๋ยวอาจารย์สมาน.. อาจารย์สมาน !”

อาจารย์สมหมายยังตะโกนตามหลัง จนประตูกระจกสีชาของห้องประชุมปิดลง

ขณะเดียวกันนั้น เอกนักเรียนชาย ม.5 หน้าตาหล่อเหลาก็มายืนเคาะประตูกระจกเพื่อขออนุญาตเข้าห้องประชุม อาจารย์สมหมายกวักมืออนุญาต

“มีอะไรว่ามา”

“ผมคิดว่าเราไม่ต้องไปสู้เรื่องโปสเตอร์ก็ได้ครับ มันไม่ใช่ปัจจัยทั้งหมด ผมขอความร่วมมืออาจารย์ทุกคนหาเวลาให้ผมได้เข้าไปหาเสียงในห้องเรียนที่พวกท่านเป็นที่ปรึกษาด้วยก็พอครับ ส่วนงานดีเบตครั้งสุดท้ายตอนสิ้นเดือน ซึ่งผมมั่นใจว่าแอนไม่มีทางชนะ ยัยมืดมนนั่นพูดไม่เก่งเท่าผมหรอกครับ”

เอกพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจแน่วแน่

“ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น ฉันหวังว่าคงไม่เสียแรงหรอกนะที่ส่งเธอไปประกวดโต้วาทีทุกปี ๆ”

อาจารย์สมศรีเสริม ไม่ลืมที่จะมองลอดแว่นและยิ้มเยาะเย้ยอาจารย์คนอื่น

“อีกเรื่องคือมีเด็กนักเรียน ม. 4 สองคนที่ถ้าผมได้มาเป็นพวก เรามีสิทธิชนะสูง”

“ใครกัน ?”

ครูในห้องประชุมแทบจะถามประสานเสียงกัน

“เด็กนักเรียนหญิงที่ชื่อ รุ่งอรุณ กับ สนธยา”

…..

“นิ้นลาจะเลือกใครเป็นประธานนักเรียน ?”

รุ่งแอบคุยกับวานิลลาขณะที่เอกกำลังปราศัยอยู่หน้ากระดานในคาบโฮมรูม

“อาจจะเลือกเบอร์ 2 นะ เราเป็นนายทุนออกค่าป้ายให้เขาด้วยแหละ”

“อะไรนะ !? งั้นนิ้นลาก็รู้สิว่าใครเป็นคนออกแบบ”

“ไนท์ออกแบบ แล้วก็มีพี่หลินที่อยู่ ม. 5 ช่วยทำด้วยกัน”

สีหน้ารุ่งเปลี่ยนทันทีที่เอ่ยถึงชื่อไนท์

“ไม่ได้นะ นิ้นลาต้องเลือกจากนโยบายสิ จะเลือกเพียงเพราะได้ร่วมสังฆกรรมกับเขาไม่ได้”

“แต่พวกพี่แอนเขาก็เป็นคนดีนะ ไนท์เองก็เป็นคนใจดี ตลก แค่เขาชอบทำตัวรั่วต่อหน้าแม่เฉยๆ ถ้าแม่เปิดใจอาจจะชอบเขาก็ได้”

“ไม่! เราไม่มีทางชอบหมอนั่น !”

รุ่งพูดใส่อารมณ์จนลืมกระซิบ

“มีอะไรเหรอครับ ?”

เอกที่อยู่หน้าห้องถามรุ่งด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“ม…ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษค่ะ”

วานิลลาป้องปากกระซิบ

“เราหมายถึงชอบแบบเพื่อน”

เมื่อการปราศัยของเอกจบลงเขาก็เดินออกประตูหน้าห้องไปพร้อมเสียงกรี๊ดกร๊าดของพวกผู้หญิง แล้วอาจารย์ประเสริฐก็เข้ามาแทนที่

“รุ่งอรุณ กับ สนธยา เอกชัยเขาขอคุยกับพวกเธอส่วนตัวที่หน้าห้องน่ะ”

อาจารย์ประเสริฐประกาศ รุ่งกับวานิลลาจึงได้แต่เดินออกประตูหลังไปแบบงง ๆ

“สวัสดีค่ะ”

สองสาวไหว้ทักทายเอก

“สวัสดีครับ นี่รุ่งอรุณ กับสนธยาใช่ไหม ?”

“ค่ะ”

“คือพี่อยากให้พวกเรามารับหน้าที่ช่วยงานกรรมการนักเรียนด้วยกันถ้าพี่ชนะ เผื่อจะสืบสานเจตนารมณ์พี่ในปีหน้า และพวกน้องก็ทำคะแนนสอบเข้าสูงสุดด้วย พรรคเราต้องการคนเก่ง ๆ มาทำงานน่ะ”

เอกอธิบายพร้อมกับสบตาทั้งสองคนไปด้วย

“ไม่รู้สิคะ คือหนูตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียวตั้งแต่ ม. ต้น แล้ว ถ้างานเอกสารอาจจะช่วยได้ แต่ออกไปพูดกับคนเยอะ ๆ หนูอาจจะไม่เก่งเท่าไหร่”

รุ่งพูดเขิน ๆ และไม่กล้าสบตาเอกตรง ๆ

เอกก้มมาอยู่ระดับเดียวกับสายตารุ่ง

“พี่ดูเราตั้งแต่ตอนประกาศหาคนเข้าชมรมห้องสมุดแล้ว น้องรุ่งทำได้แน่”

เอกพูดพร้อมกับมองตารุ่งอย่างแน่วแน่ในตำแหน่งที่เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ รุ่งเขินจนหน้าแดง

จากนั้นเอกจึงหันไปพูดกับวานิลลา

“ส่วนสนธยาน้องก็ทำข้อสอบแบบชิล ๆ ภายในไม่กี่นาทีด้วยไม่ใช่เหรอ แถมยังนั่งทำคนเดียวอีกต่างหาก”

“ฟลุคน่ะค่ะ”

วานิลลาตอบหน้าตาเฉย ในความคิดของเธอข้อสอบนั่นง่ายเสียจนเธอต้องจำใจกามั่วเพื่อเนิฟตัวเองไปบางข้อด้วยซ้ำ ไม่งั้นคงได้คะแนนเต็ม

“ทั้งสองคนลองเก็บไปคิดดูนะ พี่ไปก่อนครับ”

เอกบอกลา ขณะเดียวกันวานิลลาก็หันไปเห็นว่ารุ่งยังคงเหม่อมองตามเขาจนลับตา ใช้นิ้วชี้ม้วนปอยผมตัวเองเล่นวานิลลาเรียกรุ่งสามรอบเธอถึงจะสะดุ้งตื่นจากภวังค์

…..

เวลาพักเที่ยงรุ่งกับวานิลลาเลือกที่จะกินก๋วยเตี๋ยวเช่นเคย วานิลลายังกินเส้นหมี่ รุ่งกินเส้นเล็ก ซึ่งกลายเป็นเมนูสิ้นคิดของพวกเธอไปแล้ว

แอนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับหลินสังเกตุเห็นทั้งสองกำลังถือจานหาที่นั่งอยู่ก็โบกมือเรียกให้วานิลลาไปนั่งด้วย วานิลลาตอบรับอย่างร่าเริง

“สวัสดีค่ะพี่แอน นี่เพื่อนหนูชื่อรุ่ง.. รุ่งนี่พี่แอนกับพี่หลินอยู่ ม. 5”

รุ่งพนมมือไหว้แบบสงวนท่าที แล้วนั่งถัดจากวานิลลาเงียบ ๆ

“น…น่ารักจัง !”

หลินชม มองรุ่งด้วยตาที่เป็นประกาย รุ่งยิ้มตอบ แต่เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามจ้องตาไม่กะพริบ เธอจึงเริ่มรู้สึกประหม่า

บรรยากาศในโรงอาหารเริ่มเปลี่ยนไป พวกผู้ชายเริ่มสะกิดกันดูโต๊ะของพวกแอน ซึ่งบัดนี้กลายเป็นโต๊ะรวมดาวโรงเรียนทั้ง 2 รุ่นไปแล้ว

“น้องสองคนเป็นพี่น้องกันรึเปล่า ทำไมหน้าคล้าย ๆ กัน”

แอนตั้งข้อสังเกต

“มีคนทักอยู่บ่อย ๆ เหมือนกันค่ะ”

วานิลลาตอบ ใบหน้าแดงเรื่อ เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกชมว่าสวยเหมือนแม่ แบบที่เคยถูกทักบ่อย ๆ ตอนยังเป็นเด็ก

“วานิลลาลองรวบผมดูสักแป๊บสิ”

แอนขอร้อง วานิลลาจึงหันไปยืมยางรัดผมของรุ่งมาลองรวบผม และลองจัดทรงแบบเดียวกับรุ่งดู แอนกับหลินตบเข้าฉาด

“เหมือนกันอย่างกับแกะ เชื่อแล้ว ๆ”

แอนพูด แล้วทั้งสามคนก็หัวเราะร่า รุ่งที่ยังไม่สนิทได้แต่ยิ้มเกร็ง ๆ แม้จะรู้สึกตะลึงตอนที่วานิลลารวบผมอยู่เหมือนกัน

หลังจากนั้นรุ่นพี่ทั้งสองก็หันไปคุยเรื่องธุระกันต่อ รุ่งจับใจความได้ว่าพวกเขาเริ่มหาเสียงในหมู่เด็ก ม. ต้น กันแล้ว

เมื่อนั่งกินกันไปสักพัก แอนก็เรียกเด็กผู้ชาย ม. ต้น อีกสองคนมาสมทบ เป็นไนท์กับเพื่อนของเขาอีกคน

“พี่แอนใช่ไหมครับ ผมฮอลล์นะครับ ปีนี้ผมเลือกพี่แน่นอนครับ ผมเป็นแฟนคลับพี่ตั้งแต่เข้า ม. 1 ปีที่แล้วที่พี่แต่งชุดไทยสวยมากเลยครับ”

ฮอลล์เข้ามาทักก่อนด้วยความคลั่งไคล้ ทำให้ไนท์ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวอะไรอีก

“ไนท์ขอบคุณสำหรับ เสาร์ อาทิตย์ ที่ผ่านมานะ”

แอนขอบคุณเขาอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าง ๆ อยากโชว์ความสามารถอยู่พอดี”

ไนท์ตอบแบบเก๊กๆ นั่งลงและคนส่วนผสมในก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใสของเขา ลืมสังเกตว่าเขากำลังนั่งตรงข้ามรุ่งอยู่พอดิบพอดี เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งตรงข้ามกินแบบเดียวกัน เขาจึงเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาเห็น

“อุ้ย !”

เขาโพร่งออกมาพร้อมกับทำช้อนในมือร่วง เพราะสบตาเข้ากับหน้าบูดบึ้งของรุ่ง หลังจากนั้นจึงพยักหน้าทักทายเธอ แต่เธอไม่พยักหน้าตอบ กลับก้มหน้าก้มตาลงไปกินก๋วยเตี๋ยวของเธอต่อ

“สองคนนั้นเขาไม่ถูกกันเหรอ ?”

แอนแอบกระซิบถามวานิลลา

“พอดีไนท์เขาชอบทำตัวเป็นอาหวังใส่รุ่งน่ะค่ะ รุ่งเขาเลยขยะแขยงตั้งแต่แรกเลย”

วานิลลาแกล้งพูดออกมาดัง ๆ

ไนท์สำลัก

“อะไรคืออาหวัง ?”

แอนสงสัย หลินที่รู้ความหมายเลยกระซิบบอกเธอ  ทำให้เธอขำจนต้องเอามือกุมท้อง

ไนท์ทักวานิลลา เพื่อพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“เธอกินเส้นหมี่เหรอ ?”

“ก็รสชาติมันเข้มข้นกว่า”

“มันข้นเพราะแป้งในเส้นมันละลายต่างหาก อยากได้รสน้ำซุปแท้ ๆ ยังไงก็ต้องเส้นเล็ก จริงไหมครับพี่รุ่ง”

รุ่งทำเป็นหูทวนลม รู้สึกอยากเปลี่ยนเส้นก๋วยเตี๋ยวเป็นเส้นอื่นเสียเดี๋ยวนั้นถ้าทำได้

แอนที่ดูเหตุการณ์และเห็นความพยายามของไนท์ในการเข้าหารุ่งก็รู้สึกตลก

“เดี๋ยวเถอะ มีวานิลลาอยู่แล้วยังไปจีบผู้หญิงอื่นอีก”

“ไม่ใช่นะครับ(คะ)!”

ไนท์, วานิลลา, และรุ่ง พูดแทบจะประสานเสียงกัน จากนั้นบรรยากาศก็เริ่มตึงเครียด

“ล้อเล่นจ้า กินข้าวกันต่อเถอะ”

หลังจากนั้นพวกเขาก็คุยเรื่องทั่วไป วานิลลาเข้ากับคนอื่นได้เป็นอย่างดี

ในขณะที่รุ่งรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก เริ่มรู้สึกว่าวานิลลาไม่ใช่คนขี้อายแบบเดียวกับเธอ และรู้สึกว่าเธอกำลังถูกพรากเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอไป

ฮอลล์มองดูเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ ด้วยความเพลิดเพลิน รู้สึกเหมือนดูเหล่านางฟ้ากำลังหยอกล้อกัน

…..

บ่าย 3 โมงครึ่ง

หลังจากรุ่งเดินไปส่งวานิลลาขึ้นรถ มีบางสิ่งรบกวนจิตใจเธอ เธอเริ่มรู้สึกไม่มั่นคง เธอเคยถูกเพื่อนสมัย ม. ต้น ทิ้งมาก่อน เคยโดดเดี่ยวมาตลอดจนไม่อยากเรียนต่อที่โรงเรียนเก่า ตั้งแต่นั้นเธอก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมยึดติดกับเพื่อนคนใดคนหนึ่งอีกต่อไป

คิดได้ดังนั้นเธอจึงวิ่งกลับเข้าไปในโรงเรียน มุ่งหน้าไปที่ห้องของนักเรียน ม. 6 ซึ่งเอกยังอยู่ที่นั่นกับพรรคพวกในพรรคฝ่ายขวาอยู่พอดี

รุ่งพูดทั้งที่ยังหอบ

“หนูคิดได้แล้วค่ะ หนูจะร่วมด้วย”

---