คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กิจกรรมชมรม
“ไม่เอาน่าแม่ ไนท์เขาก็ซื่อ ๆ ตรง ๆ แบบนี้แหละ เขาไม่ได้หวังจะจีบแม่จริงๆ หรอกใช่ไหม ?”
วานิลลาหันไปถามไนท์ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเจอกับแววตาจริงจังของไนท์ ยิ้มของเธอจึงค่อย ๆ หุบลง แล้วเธอก็ดึงหูเขาไปคุยเป็นการส่วนตัว
วันศุกร์ที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 2545
คาบสุดท้ายของวันศุกร์เป็นคาบว่าง วันนี้จึงเป็นวันที่เปิดรับสมัครชมรม และเป็นปีแรกที่โรงเรียนให้เด็ก ม. 6 ได้ตั้งชมรมกันเอง ตามนโยบายของสภานักเรียนที่กำลังจะหมดวาระในสิ้นเดือนนี้
ไนท์ไม่ชอบแถวที่มีคนเยอะๆ เลยไปหยุดอยู่ที่โต๊ะ ของชมรมหนึ่งที่อยู่ติดกับมุมอาคาร ที่ไม่มีโชว์ผลงานอะไรเลย นอกจากกระดาษ A4 ติดอยู่หน้าโต๊ะเขียนว่า ‘ชมรมเรื่องลี้ลับ’ และมี เจ เพื่อนร่วมห้องจูนิเบียวนั่งเฝ้าบูธอยู่คนเดียว ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเขาแยกจากแก๊ง จ.จาน ในห้อง
“ว่าไง เจ้าพวกมนุษย์ธรรมดา อยากรู้ความลับเกี่ยวกับโลกใบนี้ไหมล่ะ”
เจพูดพร้อมกับยื่นลูกอมเยลลี่ด้วยมือทั้งสอง ข้างซ้ายเป็นลูกอมสีฟ้า ข้างขวาเป็นลูกอมสีแดง
“มันต่างกันยังไง?”
ไนท์เล่นด้วย
“นี่คือโอกาสสุดท้ายของนาย หลังจากนี้แล้วจะไม่มีทางหวนกลับไปอีก หากนายเลือกยาสีฟ้า เรื่องราวก็จบลง นายจะตื่นขึ้นมาในเตียงของตัวเองและเชื่อในสิ่งที่นายอยากเชื่อ แต่ถ้านายเลือกยาสีแดง...”
“ไม่ใช่ว่าสีฟ้ามันรสบลูเบอรี่ สีแดงรสสตรอเบอรี่เหรอ”
ฮอลล์พูดตัดบท พร้อมกับแอบฉวยกระป๋องลูกอมจากด้านหลังเจ หยิบลูกอมทีละหลายเม็ดเข้าปาก แล้วยื่นให้ไนท์กินด้วย
“อย่านะไอ้พวกโง่ ! รู้ไหมกว่าจะแยกสองสีนี้มาได้มันลำบากนะโว๊ย”
น่าจะจริง เพราะลูกอมยี่ห้อนี้ปกติมีหลายรส เขาต้องซื้อมากี่ห่อถึงจะแยกเฉพาะสีฟ้า กับสีแดง มาเล่นมุขนี้กับคนหลาย ๆ คน
“แล้วหัวหน้าชมรมไปไหน ทำไมให้เด็ก ม. 2 มาออกหน้าคนเดียว?”
ไนท์ถาม
“ท่านผู้นำไม่จำเป็นต้องออกหน้าฉาก”
ทันใดนั้นมีเสียงเฮฮามาจากห้องใต้บันไดใกล้ ๆ ไนท์จึงจะเดินไปดู แต่เจพุ่งมาขวาง พร้อมกับเอกสารและปากกา
“น..นายไม่มีสิทธิเข้าถึงห้องลับถ้านายยังไม่เป็นสมาชิก อยากดูก็ลงทะเบียนก่อนสิ”
เจสู้แรงของไนท์และฮอลล์ไม่ได้ พวกเขาเลยฝ่าเข้าไปและเห็นว่าในนั้นมีผู้ชาย ม.ปลาย 2 คนนั่งเล่นการ์ดยูกิ อีก 2 คนนอนอ่านหนังสือการ์ตูน
“ไอ้เจ บอกว่าอย่าให้ใครเข้ามาได้ไง !”
คนที่อ่านหนังสือการ์ตูนพูด น่าจะเป็นประธานชมรม
แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยากให้ใครมาเห็นเพราะกลัวจะมีคนมาฟ้องว่าพวกเขาแอบมาอู้นั่นเอง
ไนท์กับฮอลล์เดินมาตบไหล่เจอย่างเข้าใจก่อนจากไป
ถัดมาอีกบูธเป็นชมรมจิตรกรรม มีสมาชิก ม. ปลายอยู่ 3 คน ชาย 2 หญิง 1 พวกเขาจ้องเขม็งมาที่ไนท์แต่ไม่พูดอะไร จนกระทั่งเดินเข้าไปใกล้ พวกเขาจึงเริ่มเกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนพูดเชิญชวน ดูเหมือนนอกจากจะวาดรูปแล้ว ชมรมนี้จะเป็นแหล่งรวมของคนเข้าสังคมไม่เก่งด้วย
“น....น้องคะ ชอบวาดรูปไหม ?” ในที่สุดผู้หญิงหนึ่งเดียวของกลุ่มก็เป็นคนพูด
ไนท์รู้จักคนในชมรมนี้ทุกคน เพราะในเส้นเวลาที่เขาจากมาเขาเคยเลือกและอยู่กับชมรมนี้จนจบ ม. 3... เขายิ้มให้รุ่นพี่ทั้ง 3 คนนานจนพวกเขาแปลกใจ
ไนท์ซึ่งตั้งใจไว้แล้วว่าอยากจะได้ประสบการณ์ที่ต่างจากเดิม หากเขาอาลัยอาวรณ์กับสิ่งเดิม ๆ บทสรุปของชีวิตของเขาก็จะเหมือนเดิม
“ขอโทษครับ”
ไนท์พูดสั้น ๆ ก่อนเดินจากไป
ชมรมที่มีคนต่อแถวยาวเหยียดก็คือ ชมรมฟุตบอล, บาสเก็ตบอล, แบตมินตัน วอลเล่ย์บอล และตะกร้อ กีฬาพวกนี้ต่อให้ไม่ตั้งเป็นชมรมก็มีคนจับกลุ่มกันเล่นเสมออยู่แล้ว
ชมรมที่น่าเป็นห่วงในปีนี้คือชมรมวิชาการที่มีครูเป็นตัวตั้งตัวตี และเป็นชมรมในระบบเก่า อย่างพวกวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ เพราะไม่มีใครอยากเรียนวิชาเลือกเสรีอีกตัว
และหากชมรมไหนมีสมาชิกไม่ถึง 3 คน ก็จะถูกยุบ
ชมรมเก่าแก่ที่ยังคงเนื้อหอมอยู่ตลอดคือชมรมห้องสมุด และเนื้อหอมเป็นพิเศษเมื่อพลีเซ็นเตอร์ปีนี้คือรุ่ง
ในความทรงจำของไนท์ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอสามารถเชิญชวนด้วยการพูดเสียงดัง ๆ แบบนั้นได้ เท่าที่จำได้เธอควรจะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากกว่า แต่เมื่อเห็นวานิลลาที่อยู่ข้างๆ เธอ เขาก็เข้าใจ
เส้นเวลาเดิมรุ่งแทบจะไม่มีเพื่อน แต่เมื่อเจอคนที่คล้ายตัวเองก็น่าจะสนิทกันได้ไม่ยาก บางทีทั้งเขาและวานิลลาอาจจะย้อนเวลามาจีบรุ่งด้วยกันทั้งคู่ แต่ตอนนี้วานิลลาคะแนนนำไปแล้ว
ตั้งแต่วานิลลาเข้ามาเมื่อวันอังคาร ตำแหน่งดาวโรงเรียนก็ไม่แน่นอนอีกต่อไป เหล่าสมาคมลับที่คอยตัดสินเรื่องแบบนี้ แยกเป็นสองฝ่ายเถียงว่าระหว่างรุ่งกับวานิลลาใครสวยกว่ากัน เพราะหน้าตาคล้ายกัน แค่วานิลลาปล่อยผมและสีผมอ่อนกว่า ส่วนรุ่งจะรวบผม และมีผมสีดำ
รู้สึกตัวอีกทีฮอลล์ก็ไปลงทะเบียนกับชมรมนี้ซะแล้ว เขากวักมือเรียกไนท์ให้เข้าไปด้วยหน้าตาเบิกบาน
“เต็มแล้ว !”
รุ่งพูดพร้อมกับคว่ำใบลงชื่อเมื่อไนท์เดินไปถึง
“เมื่อกี้ผมยังเห็นเหลืออยู่สองสามช่องนะครับ”
ฮอลล์ท้วง
“แม่ อย่าแกล้งน้อง”
วานิลลาพยายามช่วย
ไนท์ถลึงตาใส่วานิลลา เพราะงงที่เธอเรียกรุ่งว่าแม่ วานิลลายักไหล่และยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนเขาจะพยายามดึงแขนวานิลลาไปที่อื่น แต่รุ่งจับไว้ทัน
“จะทำอะไรน่ะ !”
เสียงตะคอกของรุ่งดังไปทั่วบริเวณ จนครูประเสริฐที่ดูแลความเรียบร้อยบริเวณนั้นอยู่พอดี เดินเข้ามาถาม
“มีอะไรรุ่งอรุณ ?”
“แค่หยอกล้อกันน่ะค่ะ จริงๆ พวกเรารู้จักกันทั้งนั้น จริงไหม...”
วานิลลาไกล่เกลี่ย พลางหันไปส่งซิกให้รุ่ง
รุ่งที่เรียบเรียงเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ จึงได้ทำได้แค่พยักหน้าตามน้ำไป แต่แล้วก็มีรุ่นพี่ผู้ชาย ม. 6 คนหนึ่ง เข้ามากระซิบบางอย่างกับครู
“อะไรนะ !... จริงเหรอ ?...เด็กนี่อ่ะนะ ?...”
แล้วครูประเสริฐหันมาพูดกับรุ่ง
“เด็กก็เป็นอย่างนี้แหละ อย่าไปถือสาอะไรเขาเลย”
รุ่งที่รู้แล้วว่าเรื่องน่าอายของเธอเมื่อวันจันทร์ถูกเปิดเผย หน้าเธอก็แดงด้วยความโกรธ
“หนูไม่เห็นมันเป็นเด็กเลยค่ะอาจารย์ ดูแววตามันสิคะ !”
“ระวังจะไปชอบน้องเขาสักวันแบบในละครนะ”
“อาจารย์ !”
รุ่งโกรธจัด ที่กลายเป็นถูกล้อเสียเอง แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กระฟัดกระเฟียด
“จะทำอะไรก็ทำ ไม่รู้ด้วยแล้ว !”
เธอหันไปพูดใส่วานิลลาแล้วเดินหนีไป
ไนท์ยื้อวานิลลาที่กำลังจะเดินไปง้อ พยายามพูดกับเธอด้วยเสียงที่คนรอบข้างไม่ได้ยิน
“เดี๋ยวก่อน ทำไมเธอเรียกเขาว่าแม่ได้ เธอบอกความจริงไปแล้วเรอะ ทำได้ด้วยเหรอ?”
“หนูแค่เรียกแทนชื่อเล่นตามประสาเพื่อน ๆ ใครจะบ้าบอกว่าตัวเองมาจากอนาคตล่ะ ได้โดนมองว่าไม่เต็มบาทกันพอดี”
เมื่อได้คำตอบไนท์จึงปล่อยเธอไป และกำลังจะเดินไปดูชมรมถัดไป
“เดี๋ยวไนท์ เอ็งไม่ลงชื่อเหรอ?”
ฮอลล์ถาม
“ข้าไม่ได้ชอบอ่านหนังสือขนาดนั้น”
“แต่แฟนเอ็งก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ ? พี่วานิลลาอ่ะ”
“เอ็งก็เชื่อคนง่าย วันนั้นเขามาติดรถพ่อข้าไปทำธุระเฉย ๆ”
“มึงนี่มันเด็กเลี้ยงแกะจริง ๆ”
ฮอลล์ไม่ได้ถือโทษโกรธไนท์ ตรงข้ามเขารู้สึกว่าไนท์กลับมาอยู่ระดับเดียวกับเขา หลังจากเขามองเป็นลูกพี่มาเกือบทั้งอาทิตย์
“ไปๆ จะไปไหนก็ไปไป๊ !”
ฮอลล์พูดพร้อมกวักมือไล่
ชมรมที่ไนท์อยากเข้าจริง ๆ คือชมรมออกกำลังกาย สมาชิกตอนนี้มีภัทร์ ม.6 ผิวคล้ำ ร่างกายกำยำ และยังเป็นประธานนักเรียนคนปัจจุบัน กับผู้หญิง ม. 5 อดีตดาวโรงเรียน ชื่อแอน
ทั้งสองกำลังจะถอดใจ ก่อนที่ไนท์จะเดินเข้าไปหยิบใบลงชื่อมาเขียนด้วยตัวเอง ทำให้ทั้งสองก็กระโดดขึ้นเหมือนตุ๊กตาลิงตีฉาบที่โดนปืนจุกน้ำปลายิงโดนแล้วกลไกทำงาน
“รอดแล้ว พี่ภัทร์ เราตั้งชมรมได้แล้ว !”
แอนพูดเสียงสูงด้วยความโล่งใจ พร้อมกับโผเข้ากอดไนท์ จนรู้สึกว่าหน้าอกของเธอมาโดนตัวเขา
“ยินดีต้อนรับ ขอบใจมากครับน้อง”
ภัทร์ตบไหล่ต้อนรับ
เมื่อลงทะเบียนกันหมดแล้ว ทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปเข้าชมรมของตัวเอง
ชมรมออกกำลังกายอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์ของโรงยิมโรงเรียน ทั้งสามคนช่วยกันทำความสะอาดจนห้องนี้เริ่มน่าอยู่ขึ้น ต่างจากตอนแรกที่ถูกใช้เป็นเพียงห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา
“เอาล่ะเราพอมีดัมเบลตั้งแต่ 1 กิโลกรัม จนถึง 5 กิโลกรัม มีม้านั่งเล่นเวทอยู่ตัวนึง ยังพอถูไถเล่น Free Weight ได้ แผนที่พี่วางไว้ให้พวกเธอคือต่อจากนี้ต้องออกท่า Compound movement วันละท่า พี่จะออกกำลังกายที่นี่ทุกวันหลังเลิกเรียน แต่ทุกวันศุกร์ จะเป็นวันที่เราออก Full body หนักสุด เพราะฉะนั้นเราจะต่างจากบางชมรมที่รวมตัวกันแค่วันศุกร์ เราต้องรวมตัวกันทุกวัน มีใครไม่สะดวกไหม?” ภัทร์ชี้แจง
“สะดวกครับ (ค่ะ)” ไนท์กับแอนตอบรับ
“ดี...งั้นวันนี้มาเริ่มด้วยท่า Squat ออกเป็น Pyramid Set ไล่จาก 30 ครั้ง”
“เดี๋ยวพี่ภัทร์ วันนี้หนูใส่กระโปรงมา”
แอนท้วง
“ถอดออก”
“จะบ้าเหรอ มันไม่ได้พี่ !”
“พี่รู้จักเธอตั้งแต่เธอเข้า ม. 1 ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าเธอใส่เจเจอยู่ใต้กระโปรงตลอด อย่าอู้”
แอนยอมจำนน เดินไปถอดกระโปรงไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง เผยให้เห็นกางเกงขาสั้นสีสันแสบตา แล้วทั้งสามคนก็ทำท่า Squat 5 เซ็ต ไล่จากเซ็ตแรก 30 ครั้ง และเซ็ตต่อมา 25, 20, 15, และเซ็ตสุดท้าย 10 ครั้ง
“เอาล่ะวันนี้แค่นี้ก่อน คนที่ไม่เคยออกกำลังกาย วันเสาร์-อาทิตย์ นี้อาจจะปวดขา วันจันทร์ก็หายปวด และอีกเรื่อง..ทุกครั้งที่เข้าชมรมให้เตรียมเสื้อมาเปลี่ยนด้วย ไม่แนะนำให้เล่นในเครื่องแบบนักเรียน หรือแม้แต่ชุดพละโรงเรียน เอาชุดอยู่บ้านมาเปลี่ยนเลยดีที่สุด ครั้งนี้ถือว่าอนุโลม”
“ครับ (ค่ะ)”
.....
กว่าจะเลิกชมรมก็ 4 โมงเย็น โรงเรียนปล่อยนักเรียนกลับไปจนหมดแล้ว เหลือแต่คนที่เพิ่งทำธุระเสร็จ ไนท์เดินกลับอย่างไม่รีบร้อน แต่เมื่อถึงหน้าโรงเรียนเขาก็เจอวานิลลาที่กำลังโบกมือเรียก กับรุ่งที่หน้ามุ่ยหลบอยู่ข้างหลัง
รุ่งถูกผลักมาเผชิญหน้ากับเขา
“แม่ คนนี้คือ ไนท์... ลุง..เอ๊ย! ไนท์ นี่รุ่ง”
หลังจากแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน วานิลลาก็หันไปกระซิบบางอย่างกับรุ่ง แล้วจึงหันมาพูดกับไนท์
“รุ่งมีอะไรจะบอก”
รุ่งสูดหายใจราวกับสิ่งที่จะพูดออกมามันยากเย็น
“เรื่องวันนี้พี่ขอโทษ พี่งี่เง่าเองแหละที่อคติกับเธอ แต่ทีหลังถ้าอยากรู้จักพี่ก็เลือกจังหวะหน่อยนะ”
พูดจบรุ่งยื่นมือเพื่อจับมือสงบศึก ไนท์จับมือเธอโดยไม่ลังเล และการได้สัมผัสมือของสาวที่แอบชอบมานานก็ทำให้เขาซ่อนอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เขายิ้มด้วยความฟิน
“แล้วตกลงเบอร์พี่เบอร์อะไรครับ ?”
ทันทีที่ไนท์ถาม รุ่งก็กระชากมือออกเช็ดกับกระโปรงด้วยความขยะแขยง พร้อมกับร้องโวยวาย
“เห็นไหม ๆ ไอ้เด็กนี่มันเด็กผี มันไม่ได้หวังจะแค่รู้จักเราหรอกนิ้นลา !”
“ไม่เอาน่าแม่ ไนท์เขาก็ซื่อ ๆ ตรง ๆ แบบนี้แหละ เขาไม่ได้หวังจะจีบแม่จริงๆ หรอกใช่ไหม ?”
วานิลลาหันไปถามไนท์ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเจอกับแววตาจริงจังของไนท์ ยิ้มของเธอจึงค่อย ๆ หุบลง แล้วเธอก็ดึงหูเขาไปคุยเป็นการส่วนตัว
“นี่ใจคอจะไม่ให้หนูเกิดเหรอ ?”
“ก็เราจะแก้ประวัติศาสตร์ยังไงก็ได้ใช่ไหมล่ะ ลุงแค่อยากตามความฝันวัยเด็กก็แค่นั้น”
“นี่ลุงชอบแม่หนูงั้นเหรอ ?”
“ถ้าไม่เคยชอบ ลุงคงไม่ฝังใจเรียกชื่อแม่เธอตอนเจอเธอครั้งแรกหรอก”
วานิลลาหยุดนึกเรื่องราวไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ
“เอ่อ..แล้วนี่หนูควรเรียกลุงว่าน้าไหม ก็อ่อนกว่าแม่หนู”
“เธอไม่ควรเรียกทั้ง ลุง อา หรือ น้า เลยล่ะ เรียกชื่อ ไม่ก็น้องไปเลยดีกว่า คนอื่นได้ยินเขาจะรู้สึกแปลก ๆ”
รุ่งเริ่มพองแก้มของเธอเหมือนปลาปักเป้า เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทคนแรกของเธอคุยกับคนอื่นอย่างสนิทสนม
“นิ้นลา กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันรถเมล์เที่ยวสุดท้ายหรอก”
“ค่ะ”
วานิลลาขานตอบ แล้วหันมายัดกระดาษโน๊ตใส่มือไนท์
“ไว้ติดต่อกัน”
เป็นเบอร์โทรของวานิลลานั่นเอง
รุ่งเดินไปส่งวานิลลาที่ท่ารถเช่นเคย ส่วนไนท์ตรงไปสั่งลูกชิ้นหน้าโรงเรียน
เนื่องจากต้องรอพ่อค้าอุ่นลูกชิ้น กว่าจะได้กิน รุ่งก็เดินกลับมาพอดี เขาจึงพยักหน้าทักทายเธออีกครั้ง แต่รุ่งสะบัดหน้าหนีแล้วรีบเดินหนีไป
คืนนั้นไนท์ไม่ล้างมือข้างที่จับมือกับรุ่ง แต่รุ่งล้างมือด้วยสบู่มากกว่า 2 รอบทันทีที่ถึงบ้าน
นายต้องฝึกเรื่องมนุษยสัมพันธ์กับผู้หญิงใหม่นะไนท์…..
จะพยายามเขียนตอนใหม่ลงทุกวันศุกร์ 5 โมงเย็น และอย่าแปลกใจถ้าผู้เขียนจะเข้ามารีไรท์หรือแก้ไขสำนวน คำผิด อยู่เรื่อย ๆ บางทีแวะมาอ่านทวนแล้วยังไม่พอใจ ผู้อ่านสามารถคอมเม้นติชมได้นะ
ติดตามความเคลื่อนไหวนิยาย และวาดภาพประกอบใน Jay the Less Facebook Page
ความคิดเห็น