หนุ่มขี้แพ้กับสาวนักท่องเวลา

ลำดับตอนที่ #3 : Back to School

..ร่างงามระหงแล่นผ่านเด็กชายทั้งคู่อย่างรวดเร็ว จนรู้สึกเหมือนอากาศที่เธอเดินผ่านกลายเป็นสายลมใต้ปีกหงส์ แล้วปะทะเข้าหน้าของไนท์ จนรู้สึกเหมือนได้กลิ่นแชมพูจางๆ ผมหางม้าแกว่งไกวไปมาอยู่หลังต้นคออย่างสวยงาม พวกเขามองตามหลังหญิงสาว ตกอยู่ในภวังค์

วันอาทิตย์ที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2545

ไนท์จำได้ว่าเขาตกจากสะพานลงมาพร้อมกับวานิลลา แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยู่บนเตียงในห้องนอนที่คุ้นตา ส่วนวานิลลานั่งคร่อมบนอยู่บนตัวเขาในสภาพเปลือยเปล่า ตัวเกร็งหลับตาปี๋ เมื่อเขาเขย่าตัวเธอเพื่อให้รู้สึกตัว เธอกลับกรี๊ดลั่น

“น...นายเป็นใคร!? ล..แล้วที่นี่ทีไหน !?”

ไนท์ต้องพยายามเบือนหน้าหนีแฟนเซอร์วิชอันตรายตรงหน้า แล้วพยายามบอกเธอว่ากำลังโป๊

เมื่อเธอรู้สึกตัวก็ถีบเขาจนหงายหลัง และพยายามถีบเขาให้ออกไปห่าง ๆ

“ไอ้โรคจิต! แกทำอะไรฉัน! เสื้อผ้าฉันไปไหน..ลุงไนท์ไปไหน ?”

“ก็นี่ลุงไง จำไม่ได้เหรอ ?”

เขาพูดก่อนจะโดนถีบเข้าไปที่จมูกเต็มรัก

แล้ววานิลลาก็นึกบางอย่างขึ้นได้ ลงไปง่วนกับนาฬิกาข้อมือของเธอ ซึ่งไนท์เพิ่งสังเกตเห็นเป็นครั้งแรก ขณะเดียวกันเขาก็ยื่นผ้าห่มให้เธอเอาไปคลุมตัว

“16..17..18."

วานิลลากำลังนับหรือคำนวณอะไรบางอย่างกับนาฬิกา

“ปีที่จากมา...ไม่สิ..ปีนี้ปีอะไร?”

“ปี 2563”

ไนท์ตอบ ขณะกำลังจะถอดเสื้อตัวเองให้เธอใส่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเลือดกำเดาตัวเองกำลังไหลจากลูกเตะเมื้อกี้

“เราย้อนมา 18 ปี นี่ปี 2545”

“เธอว่าไงนะ?”

วานิลลาคว้าได้กระจกเงาอันหนึ่งจากในห้องยื่นให้เขาดู เขาจึงเห็นว่าตอนนี้ตัวเองไม่ใช่ชายอายุ 31 แต่กลายเป็นเด็กหนุ่มอายุ 13 หัวเกรียน ตัวผอมโกรก

เสื้อที่เขาเพิ่งถอดก็ไม่ใช่ตัวเดิมกับที่ใส่บนสะพาน และห้องนี้ก็คือห้องในบ้านเก่าที่เขาเคยอยู่สมัยเรียน ม. ต้น

ทันใดนั้นประตูห้องเปิดพรวดเข้ามา ชายวัยกลางคน ผิวแดงคล้ำ โผล่หน้าเข้ามาถาม

“เมื่อกี้ เอะอะโวยวายอะไรกัน ?”

เป็นพ่อที่น่าจะล่วงลับไปแล้ว

ภาพที่พ่อของไนท์เห็นตอนนี้คือ ลูกชายกำลังถอดเสื้อ มีเลือดกำเดาไหลเป็นทาง กับเด็กสาวผมสั้นหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ที่ห่มร่างเปลือยเปล่าไว้ด้วยผ้าห่ม

“โอ้ !”

พ่อของไนท์อุทานเบา ๆ ด้วยความประหลาดใจปนสนเท่ห์ จากนั้นค่อยๆ ปิดประตูไว้ตามเดิม

“พ่อ ผมอธิบายได้ !”

…..

บ้านเก่าของไนท์หลังนี้เป็นบ้านหลังเล็ก มีสองห้องแบ่งครึ่ง ห้องหนึ่งเป็นห้องของเขา อีกห้องเป็นทั้งห้องนั่งเล่น ห้องครัว และห้องนอนของพ่อ ห้องน้ำอยู่ใกล้กับส่วนที่เป็นครัว

วานิลลาอาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกจากห้องน้ำ ก้มหน้าให้พ่อของไนท์อย่างเขิน ๆ แล้วรีบเดินกลับเข้าไปในห้องของไนท์

“แกบ้าไปแล้วเรอะไอ้ไนท์ !”

พ่อพยายามพูดให้เสียงเบาที่สุด พร้อมกับตบกระบาลลูกชายก่อนพูดต่อ

“ไปพาลูกสาวเขามาดึกๆ ดื่นๆ ถ้าพ่อแม่เขาแจ้งตำรวจขึ้นมาจะทำยังไง?”

“เขาอยู่บ้านคนเดียว พ่อแม่อยู่ต่างประเทศ ขอยืมมือถือให้เขาโทรหาพ่อแม่หน่อยก็ไม่ป็นอะไรแล้ว”

ไนท์กุเรื่อง พลางเช็คว่าเลือดกำเดาตัวเองหยุดหรือยัง เมื่อแน่ใจว่าเลือดหยุดแล้วจึงเอาทิชชู่ที่อุดจมูกไว้ออก

“เป็นสิ ! มันจะเป็นเรื่องก็ตรงเอ็งไปแก้ผ้าเขานี่แหละ”

“ผมไม่ได้แก้ผ้าเขานะ เราแค่.... แค่.. แค่..”

ไนท์พยายามนึกเรื่องมาแถเพิ่ม

“..แค่เล่นเป่ายิงฉุบแก้ผ้า !”

ทันทีที่พูดจบ เท้าของพ่อก็ยันเข้าที่กลางอกจนไนท์หงายหลัง

“มึงจะเล่นอะไรสรุปมันก็คือทำเรื่องลามกอยู่ดีนั่นแหละไอ้ลูกเวร !”

วานิลลากระแอมพร้อมกวักมือเรียกไนท์ เธอใส่เสื้อยืดตัวเก่าของเขาที่เตรียมไว้ให้ ซึ่งพอดีตัวเธอมากกว่าตัวที่เธอใส่ในปี 63 เพราะตอนนี้ขนาดตัวของทั้งคู่พอ ๆ กัน

ไนท์ไม่ลืมที่จะหยิบมือถือของพ่อเข้าไปในห้องด้วย

ก่อนปิดประตูพ่อส่งสายตาให้เขาเป็นนัยว่า ‘อย่าทำอะไรบ้า ๆ’

“นี่มันใหญ่มากๆ!”

วานิลลาสำรวจมือถือยี่ห้อซีเมนส์รุ่นเก๋ากึ๊ก จอ LCD สีเขียวเหมือนกับที่อยู่ในเครื่องคิดเลข

“สมัยนี้ไม่ใช่ว่าเขามี 3310 ใช้กันแล้วเหรอ?”

“พ่อเป็นช่างก่อสร้าง มือถือนี่ก็หาซื้อมือสองราคาถูก ๆ มานั่นแหละ ว่าแต่จะใช้มันทำอะไร?”

วานิลลากดเบอร์โทรศัพท์แล้วยกหูขึ้นรอสาย สักพักจึงมีคนรับสาย

“ค่ะ...ค่ะ... ที่ไหนนะคะ? .. ได้ค่ะ.. สวัสดีค่ะ”

ไนท์ไม่สามารถจับใจความอะไรได้เลย เหมือนเธอเป็นฝั่งตอบรับปลายสายมากกว่า

เมื่อวานิลลาเห็นว่าเขาอยากรู้เรื่องด้วย เธอจึงสูดหายใจ ชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือของเธอ แล้วเริ่มอธิบาย

“นี่คืออุปกรณ์ชี้พิกัดของผู้สังเกตการณ์ เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องย้อนเวลา อธิบายง่ายๆ คืออดีตเป็นเหมือนหลุมลึกที่ไม่มีทางให้ไต่กลับขึ้นมา การไปยังอดีตแล้วกลับมาได้จะต้องผูกเชือกแล้วหย่อนคนลงไป ถ้าจะกลับต้องดึงเชือกขึ้นมา นาฬิกาเรือนนี้เป็นเหมือนเชือกเส้นนั้น ถ้านาฬิกาถ่านหมด หรือพังเราจะกลับไม่ได้”

“แล้วเมื่อกี้เธอโทรหาใคร ? เธอมีคนรู้จักในช่วงเวลานี้ด้วยเหรอ?”

“ตราบใดที่นาฬิกานี่ยังทำงาน คนฝั่งนู้นก็ยังคงแกะรอยและตามมาได้หากเราขอความช่วยเหลือ หนูส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปฝั่งนั้น เขาเลยส่งคนมาสแตนบายแล้ว พรุ่งนี้หนูต้องไปให้เขาเช็คตัวชี้พิกัด และให้เขาชาร์จแบตให้พอสำหรับการเดินทางกลับ”

ไนท์พอจะจับใจความได้แล้ว แต่เขายังมีเรื่องอื่นที่สงสัย

“ทำไมลุงถึงมาอยู่ในร่างเด็ก แต่เธออยู่ร่างเดิมกับเมื่อปี 63 ล่ะ ?”

คำถามนั้นตรงใจเด็กสาว เธอลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียงเบื้องหน้าเขา แล้วอธิบายด้วยความตื่นเต้น

“นั่นแหละที่น่าสนใจ ! ไม่เคยมีเคสแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน ปกติแล้วอดีตที่จะย้อนกลับไปได้จะจำกัดอยู่ที่ผู้สังเกตการณ์ คือคนที่ใส่เครื่องชี้พิกัด หมายความว่าหนูไปได้ไกลสุดแค่ปีที่หนูเกิด ปีที่หนูมีตัวตน แต่เมื่อหนูพยายามช่วยลุงเพราะคิดว่าน่าจะพาลุงย้อนเวลากลับไปได้นิดนึง เครื่องมันกลับคำนวณใหม่จากคนที่อายุมากกว่า แล้วพาหนูมาช่วงที่ก่อนหนูจะมีตัวตนบนโลก นี่มันโคตรอเมซิ่ง!”

“ใช่โคตรอเมซิ่ง..”

ไนท์เสริมพร้อมกับมองหน้าอกเธอ

“ภัยสังคม !”

เธอว่า พร้อมกับผละตัวหนีจากเตียง ใช้แขนตั้งการ์ดบังหน้าอกแล้วมองค้อนแบบไม่พอใจ

“ฮ่าๆๆๆ ลุงไม่รู้สึกอะไรหรอก ก็ยังดูไม่ค่อยมีนมเลยนี่นา”

เธอโกรธหน้าแดง พอฉวยได้หมอนก็ทั้งตีทั้งเตะไนท์

“ไอ้เฒ่าหัวงู !”

ระหว่างที่ไนท์สนุกกับการยั่วโมโหเด็กสาว จนถูกลามปาม พ่อของเขาก็เปิดประตูเข้ามา พูดกับลูกชายน้ำเสียงเรียบๆ

“พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ ?”

แล้วหันไปพูดกับวานิลลาอีกน้ำเสียงหนึ่ง

“แล้วพรุ่งนี้หนูไปโรงเรียนรึเปล่าจ๊ะ?”

วานิลลายิ้มตอบ ยังไม่ทันได้พูดอะไร ไนท์ก็พูดแทรกขึ้น

“ขอเวลาแป๊บนึงพ่อ”

พ่อทำได้แค่ส่ายหน้าก่อนจะปิดประตูไป

“ลุงจะไปโรงเรียนไหม ? ไปก็ได้นะ เรื่องไปเช็คเครื่องชี้พิกัดหนูจัดการคนเดียวได้ เขานัดเจอที่ตัวเมืองนี่เอง”

วานิลลาเสนอ

“ก็น่าไปอยู่นะ ได้กลับมาช่วงเวลานี้ทั้งที”

“โอเค ตามนั้น งั้นเลิกเรียน หนูจะรอลุงที่ศาลารอรถ เราจะได้กลับบ้านกัน”

ไนท์พยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย พรางหอบผ้าห่มกับหมอนเตรียมออกไปนอกห้อง

“ลุงไม่คิดสั้นแล้วนะ?”

วานิลลาถามก่อนเขาจะเปิดประตูออกไป

“ดีขึ้นแล้วล่ะ ล็อกประตูด้วยนะ”

…..

วันจันทร์ที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2545

เปิดเทอมวันแรก พ่อมาส่งไนท์กับวานิลลาที่หน้าโรงเรียนด้วยรถมอเตอร์ไซค์เก่า ๆ วานิลลาเดินแยกไปอีกทาง

ฮอลล์ เด็กชาย ม. 2 ใส่แว่น รูปร่างท้วม ตาตี่ ผิวขาวเหลือง ที่เห็นว่าไนท์มากับสาวแปลกหน้า เดินตรงเข้ามาทักไนท์ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“เฮ้ย ใครอ่ะ ?”

“เด็กกูเองแหละ”

ไหนไหนก็ได้กลับมาในโรงเรียนแล้ว ไนท์เลยคิดว่าน่าจะใช้วานิลลาเป็นเครื่องมือในการสร้างความเคารพในหมู่เพื่อนเสียหน่อย เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปช่วงเวลาเดิมอยู่แล้ว

“มึงตอแหลละ เอาดี ๆ”

ฮอลล์พูดพร้อมจับคอเสื้อไนท์แบบทีเล่นทีจริง

“ก็เจอกันใน IRC ช่วงปิดเทอม เขาบอกเหงาก็เลยขอคบ”

ฮอลล์ปล่อยคอเสื้อ ดวงตาฉายแววอยากรู้อยากเห็น

“ถึงขั้นไหนละ?”

“ก็พามานอนบ้านได้อ่ะ”

“ง่อวววว ไอ้นี่มันร้าย!”

“ขอโทษนะ”

เสียงหวานสูงของเด็กสาว ม. 4 ดังขึ้นข้างหลัง เตือนทั้งคู่ที่กำลังบังทางเท้า พวกเขาหลีกทางอย่างว่าง่ายพร้อมกับพยักหน้าให้เธอเป็นเชิงขอโทษ

ร่างงามระหงแล่นผ่านเด็กชายทั้งคู่อย่างรวดเร็ว จนรู้สึกเหมือนอากาศที่เธอเดินผ่านกลายเป็นสายลมใต้ปีกหงส์ แล้วปะทะเข้าหน้าของไนท์ จนรู้สึกเหมือนได้กลิ่นแชมพูจางๆ ผมหางม้าแกว่งไกวไปมาอยู่หลังต้นคออย่างสวยงาม พวกเขามองตามหลังหญิงสาว ตกอยู่ในภวังค์

หญิงสาวคนนั้นคือรุ่ง คนที่ไนท์จะแอบชอบ และอาจเป็นแม่ของวานิลลาในอนาคต

“แม่เจ้า !”

ฮอลล์รำพึงก่อนจะสังเกตว่าเพื่อนของเขาก็ตกอยู่ในอาการเดียวกัน เขาเลยตบหน้าผากไนท์จนดัง เพี๊ยะ เพื่อเรียกสติ

“มึงไม่ต้องเลย ! มึงมีสาวอยู่แล้ว”

คาบโฮมรูม ไนท์รู้สึกเหมือนได้มางานคืนสู่เหย้า ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยไป

ในอนาคตฮอลล์จะได้เรียนวิศวะและมีชีวิตที่ดีจนเขาอิจฉาและไม่มีหน้าสนิทกับเขาได้อีก แจ๊ค, โจ้, และ เจ แก๊งเด็กหลังห้องที่ตอนเรียนไม่เอาไหนจะเกาะกลุ่มไปไหนไปด้วยกันต่อไปอีกเป็น 10 ปี ติ๊กเด็กชายที่ชอบคลุกคลีกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิง ในที่สุดจะรู้ใจตัวเองแล้วไปแต่งหญิงตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย ทุกคนมีท่วงท่าในการใช้ชีวิตของตัวเอง

ยกเว้นเขาที่ไม่รู้จะใช้ชีวิตท่าไหนจึงจะพบความสุข

การเรียนวันแรกแทบไม่ต้องทำอะไร บางวิชาเคร่งหน่อยก็มีจดจุดประสงค์รายวิชา ที่เหลือก็ฟังครูเล่าเรื่องสัพเพเหระ

เมื่อผ่านช่วงพักกลางวันเริ่มมีข่าวลือว่าสาว ม. 4 ที่เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนประจำจังหวัดกำลังจะโค่นตำแหน่งดาวโรงเรียนคนเก่า ไนท์พอจะเดาได้ว่าดาวคนใหม่นั้นก็คือรุ่งนั่นเอง

ตำแหน่งดาวโรงเรียนของโรงเรียนนี้ไม่จำเป็นต้องมีการประกวด ใครป๊อบสุดก็ได้เป็น เรียกว่าเป็นดาวโดยพฤตินัย เอาจริง ๆ แค่มองด้วยตาก็ตัดสินได้ไม่ยาก โรงเรียนย่านชานเมืองเด็กส่วนมากก็จะหน้าตาบ้าน ๆ คนหน้าตาดี ๆ ตามพิมพ์นิยมนานๆ จะมีสักที

บ่าย 3 โมงครึ่ง

นักเรียนทุกคนเข้าแถวเตรียมตัวกลับบ้าน บางส่วนแยกไปขึ้นรถสองแถว และรถเหมารายเดือน บางคนรอผู้ปกครองมารับ บางคนรอรถเมล์เข้าตัวเมืองเพื่อเดินทางด้วยตัวเอง บางคนเดินกลับเพราะบ้านอยู่ใกล้โรงเรียน

ไนท์เจอรุ่งอีกครั้งบนทางเท้าหน้าโรงเรียน เธอยังเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในสายตาของเขา

ในเส้นเวลาเดิมเขาเป็นเด็กขี้อาย และในสมัยนั้นการคบกันระหว่างผู้ชายที่อายุน้อยกว่าไม่เป็นที่ยอมรับ

แต่ในมุมมองของคนอายุ 31 จากปี 63 อายุห่างกันแค่ 2 ปีถือว่าเป็นรุ่นเดียวกันและไม่แปลกอะไรที่ผู้หญิงจะแก่กว่านิดหน่อย

เขามุ่งหน้าไปหารุ่งอย่างรวดเร็ว ไม่มีความลังเลแบบเด็ก ๆ อีกต่อไป เพราะไหน ๆ พรุ่งนี้เขาก็ต้องกลับไปโลกแห่งความจริง จะไม่มีโอกาสนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว

อึดใจต่อมาเขาก็อยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่เขาแอบชอบมา 18 ปี แล้วพูดบทพูดที่จำมาจากยูทูปสอนจีบสาว

“พี่น่ารักดี ผมอยากรู้จัก ขอเบอร์ได้ไหมครับ !”

การกระทำของเขาตกเป็นเป้าสายตาของเด็กหนุ่มจำนวนมากบริเวณนั้น ฮอลล์ที่เพิ่งตามหลังมาอ้าปากค้าง, แก๊งเด็ก ม. 6 ที่กำลังกินไอติมรถเข็นหน้าโรงเรียน ปรบมือโห่ร้อง

“ไอ้เด็กนั่นมันแน่ว่ะ ฮ่าๆๆๆ !”

รุ่งหน้าแดง แต่ไม่ใช่เพราะเขิน เธออายคนแถวนั้นจนทำตัวไม่ถูก รีบสับเท้าหนีอย่างรวดเร็ว จนไปชนกับเด็กสาวในชุดไปรเวทคนหนึ่งจนตัวเองเสียหลักล้ม

“ขอโทษค่ะ ๆ เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

วานิลลาถามพร้อมกับช่วยประคองเธอขึ้นมา

“ม...ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”

รุ่งหันไปมองค้อนใส่ไนท์ด้วยความเคียดแค้นก่อนสะบัดหน้าวิ่งหนีไป

ไนท์ยืนหน้าซีด รู้ตัวว่าตัวเองทำพลาดอย่างใหญ่หลวง

“ลุง ทางนี้ ๆ”

วานิลลาตะโกนเรียก

ไนท์เดินไปหาวานิลลา ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปด้วยกัน

ฮอลล์ และเหล่านักเรียนคนอื่น ๆ แถวนั้นได้เห็นและเข้าใจไปแล้วว่า ไนท์ที่นอกจากจะกล้าขอความสัมพันธ์กับสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียนแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักกับผู้หญิงต่างโรงเรียนที่สวยสุด ๆ อีกคน ทำให้พวกเขาเกิดความอิจฉา และนับถือในเวลาเดียวกัน

…..

บ้านของไนท์ห่างจากโรงเรียนไม่ถึง 2 กิโลเมตร แต่เป็นทางโล่ง ๆ รายล้อมด้วยนาเกลือ คนเลยไม่ค่อยเดินกัน

“เป็นไงบ้างนาฬิกานั่น ?”

ไนท์ถาม ขณะที่วานิลลากำลังแกว่งดอกหญ้าเล่น

“เต็ม 100% พร้อมจะ Back to the future รึยังคะ?”

เธอตอบพร้อมกับกดเช็คสถานะแบตให้ดู

ไนท์เดินต่อไปเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้ง

“ถ้าเราเปลี่ยนเรื่องราวในตอนนี้ ไม่สิ…อดีต จะมีปัญหาอะไรไหม ?”

“ลุงกำลังคิดว่าถ้าเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ จะมีผลกระทบต่ออนาคตที่เราอยู่ใช่ไหม? ไม่เลย ถ้าหนูย้อนเวลามาฆ่าแม่ ตัวหนูก็ไม่ได้สลายหายไปแบบหนัง เจาะเวลาหาอดีต รูปถ่าย สูติบัตร หลักฐานการมีอยู่ของหนูก็ยังอยู่ในอนาคตนั่นแหละ มันจะเหมือนแตกเส้นเวลาของความเป็นไปได้อีกแบบมากกว่า แบบพหุจักรวาลอะไรเทือกนั้น”

ไนท์หยุดครุ่นคิดไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะพูดต่อ

"เธอรู้ไหม คนที่เดินชนเธอตอนนั้นน่ะ คือแม่ของเธอ”

วานิลลาชะงัก เธอไม่เคยเห็นหน้าแม่เลยสักครั้งในชีวิต อารมณ์เธอสับสนปนเปไม่รู้ว่าจะดีใจ หรือซึ้งใจ

ไนท์หยุดเดิน พูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง

“ลุงไม่อยากกลับไปแล้วล่ะ”

วานิลลามองเขาด้วยความแปลกใจ

“ลุงรู้ไหมนั่นหมายความว่าไง?”

“เธอทิ้งลุงไว้ที่นี่แล้วกลับไปคนเดียวก็ได้นะ ลุงว่า...”

เธอตัดบท

“มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ!”

วานิลลาสับสนกับข้อมูลที่ประเดประดังเข้ามาจนเธอต้องหันหลัง สูดหายใจลึก

“ขอหนูคิดสักหน่อย”

ทั้งคู่นั่งเงียบ ๆ อยู่ริมถนนสองเลนที่เงียบเหงา จนพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ท้องฟ้ากลายเป็นส้ม เป็นแสงผีตากผ้าอ้อมที่ฉาบบรรยากาศทั้งหมดเป็นสีส้มเอกรงค์

วานิลลาลุกขึ้นในที่สุด

“งั้นเราคงต้องจากกันตรงนี้”

เธอพูดขณะหันหลังให้ดวงอาทิตย์ ไนท์จึงไม่เห็นว่าเธอมีสีหน้ายังไง

“ลุงไปได้แล้วล่ะ”

“ลุงอยู่กับเธอตอนที่ใช้เครื่องนั่นได้นะ”

“อย่าดีกว่า หนูไม่รู้ว่ามันมีรัศมีแค่ไหน อยู่ห่าง ๆ จนลับตาไปเลยจะดีที่สุด

“ก็ได้ งั้นลาก่อนนะ”

เขาหันหลังให้เธอและกำลังจะเดินจากไป แต่วานิลลาวิ่งกลับมากอดเขาอย่างแนบแน่นจากด้านหลัง ก่อนจะรีบวิ่งจากไปทันที

ไนท์ไม่รู้ว่าน้ำส้มขวดเล็ก ๆ ปลากระป๋อง กับน้ำอีก 600 มล. สร้างบุญคุณอะไรที่น่าซึ้งใจขนาดนั้น บางทีตอนนั้นเธออาจตกที่นั่งลำบากจริง ๆ เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายซาบซึ้งที่เธอทั้งช่วยชีวิต และมอบโอกาสให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความหวังอีกครั้ง

…..

หลายนาทีต่อมา วานิลลาวิ่งมาถึงบ้านยายของเธอที่อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนของไนท์มากนัก

“รุ่ง..ออกไปกวาดหน้าบ้าน กับรดน้ำต้นไม้ให้หน่อยลูก”

มีเสียงผู้หญิงดังออกมาจากในบ้าน

“รู้แล้ว ๆ”

เสียงเด็กสาวตอบแบบไม่สบอารมณ์

ประตูรั้วหน้าบ้านเปิดออก เด็กสาวผิวขาวเหลือง หน้าตาสะสวยหอบไม้กวาดทางมะพร้าวออกมา ผู้หญิงคนนั้นสีผิวและใบหน้าละม้ายคล้ายวานิลลา ใส่เสื้อยืดสีฟ้าลายเดียวกับที่เธอจะได้ใส่ในอนาคต แต่ในตอนนี้มันไม่ได้ยืดจนย้วยและยังคงเป็นสีฟ้าสดใส

วานิลลายืนอึ้ง น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น แม่เธออาจจะสวยมากกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้เสียอีก และการได้เจอแม่ตัวเองในตอนที่อายุไล่เลี่ยกันให้ความรู้สึกที่ประหลาด

เธอรู้สึกว่าอยากรู้จัก อยากสนิทสนมกับผู้หญิงคนนี้ เธออาจได้คุย ได้เล่น ได้นอนค้าง ได้นอนเล่นบนเตียงกับเธอ ได้ทำสิ่งที่ไม่เคยได้รับจากแม่เลยมาตลอด 16 ปี

“เป็นอะไรรึเปล่าคะ ?”

รุ่งทัก และเพิ่งสังเกตเห็นน้ำตาบนแก้มวานิลลา

“เธอร้องไห้ ? มีใครทำอะไรเหรอ บอกได้นะ”

วานิลลากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอสะอื้นไห้เมื่อรุ่งเข้าไปใกล้ แล้วโบกมือปฏิเสธ ถอยกรูดเหมือนไม่อยากให้รุ่งโดนตัว ทั้งที่ในใจเธออยากโผเข้าไปกอดแล้วพูดว่า ‘หนูกลับมาแล้ว’

เธอวิ่งหนีจากบ้านหลังนั้น มาหยุดที่สะพานข้ามคลองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ก้มดูเครื่องชี้พิกัด ที่แค่หมุนหน้าปัด และกดยืนยันเธอก็จะกลับไปช่วงเวลาที่เธอจากมา แต่เธอลังเล น้ำตาเธอเอ่อท่วมจนมองอะไรไม่ชัด

เธอหยิบมือถือที่เพิ่งได้มาใช้ในกรณีฉุกเฉิน ยกสายคุยกับใครบางคน

“อาจารย์คะ หนูขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ”

---

ไนท์ติดใจเส้นเวลานี้ซะแล้ว ! วานิลลาจะทำยังไงต่อไป โปรดติดตามตอนต่อไป…..

​จะพยายามเขียนตอนใหม่ลงทุกวันศุกร์ 5 โมงเย็น และอย่าแปลกใจถ้าผู้เขียนจะเข้ามารีไรท์หรือแก้ไขสำนวน คำผิด อยู่เรื่อย ๆ บางทีแวะมาอ่านทวนแล้วยังไม่พอใจ ผู้อ่านสามารถคอมเม้นติชมได้นะ

ติดตามความเคลื่อนไหวนิยาย และวาดภาพประกอบใน Jay the Less Facebook Page