หัวขโมย แห่ง บารามอส กับ สงครามแห่งโรงเรียนพระราชา

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 เปิดเทอม

"องค์หญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล ทรงอยากได้สัตว์พาหนะใหม่หรอพะยะค่ะ"เสียงที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นหลังร่างบางๆร่างหนึ่งที่ดูสัตว์ต่างๆในร้านอยู่

"โร นายอย่าเรียกฉันแบบนี้เลยวะ ฟังแล้วมันสยิวพิลึก"เสียงหวานไพเราะพูดตอบด้วยสำเนียงผู้ชายที่ไม่เข้ากับหน้าตาและฐานะของมันเลย

เมื่อ โร ซาวาเรส ขอทานแห่ง ทริสทอร์ ได้ฟังดังนั้น นัยน์ตาสีเขียวส่อแววขบขัน ขณะที่เจ้าของนัยน์ตากำลังคิดบางอย่างในใจ …เฮ้อ ยังไง เฟริน เดอเบอโรว์ หัวขโมย แห่งบารามอส ก็ยังเป็นได้แค่หัวขโมยอยู่วันยังค่ำ ถึงแม้ตอนนี้ฐานะมันจะเปลี่ยนเป็น เจ้าหญิง แห่ง เดมอส ก็เถอะ

"นี่โร นายพาฉันไปซื้ออุปกรณ์การเรียนหน่อยดิ ปีนี้พ่อไม่อยู่แล้วฉีนไม่รู้จะไปซื้อกับใครวะ" นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโตนั้นส่งประกายขอร้อง ตอนปิดเทอมเฟรินถูกส่งไปอบรมวิชากุลสตรีโดย ท่านจ้าว และ อาจารย์ชามัล แต่ดูท่าจะไม่ได้ผล เพราะเจ้าตัวยังมั่นใจว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษอยู่

"โธ่ ฝ่าบาทฯ กระหม่อมบอกฝ่าบาทฯ แล้วว่ากระหม่อมจะไปจัดการเรื่องอุปกรณ์การเรียนของฝ่าบาทฯให้ก็ไม่ยอม"ร่างเล็กๆโผล่ออกมาจากกระเป๋าถือปักลูกไม้ที่เจ้าตัวโดนโกโดมสั่งให้ถือ เพราะว่าจะได้สมเกียรติของ เจ้าหญิง แห่ง เดมอส

"ขืนปล่อยให้นายไปฉันก็อดได้ของๆฉันน่ะสิ ตัวเล็กๆอย่างนายแค่แบกหนังสือเรียนของฉันเล่มเดียวก็ไม่ไหวแล้ว ดีไม่ดี นายอาจโดนเหยียบตายไป ท่านพ่อฉันก็ขาดคนดูแลน่ะสิ"เฟรินพูดด้วยน้ำเสียงใสแจ๋วกลั๊วหัวเราะ

น้ำตาใสๆ ของ โกโดม โคมุส ไหลพรากอาบแก้มของมัน นัยน์ตาของมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความปลื้มปิติ เนื่องจากมันเข้าใจว่า เจ้านายของมันห่วงมัน "โอ้ ฝ่าบาทฯ กระหม่อมดีใจเหลือเกินที่ฝ่าบาททรงเป็นห่วง กระหม่อม" โกโดม พูด ขณะที่น้ำตายังไหลพรากยังกะเขื่อนแตกอยู่

"เอ่อๆ…เลิกร้องไห้ได้แล้ว ไปกันเถอะ โร"เฟรินพูดพลางส่ายหน้า ใครจะไปคิดว่า คนที่อวดนักอวดหนาว่าตัวเองเป็นพ่อมด แห่ง เดมอส จะไม่รู้ว่าเค้าพูดเล่น แล้ว น้ำตาไหลพราก ยังกับเขื่อนแตกยังงี้

"โอ้…ฝ่าบาทฯ ทรงรอกระม่อมด้วย"โกโดมพูดหลังจากที่ซับน้ำตาของมันเสร็จ และกำลังพาร่างเล็กๆของมันลงไปอยู่ในกระเป๋าอย่างเดิม

                "เฟรินช่วงปิดเทอมนี้นายทำอะไรบ้างหล่ะ"โร พูด

"จะต้องทำอะไรหล่ะ นอกจากฝึกมารยาทของเจ้าหญิงน่ะสิ ใครจะไปคิดฟ่ะว่าเป็นเจ้าหญิงมันจะยากขนาดนี้ คาโลก็ส่งจดหมายมาแค่สิบกว่าฉบับเอง นี่มันรักฉันจริงป่าวเนี่ย"เฟรินพูดขณะกำลังเดินดูหนังสือต่างๆ

"ฉันบอกแล้วว่าให้พ่อนายยกตำแหน่งราชบุตรเขยให้ฉันดีกว่าเจ้าชายน้ำแข็งนั่น"โรพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน แต่นัยน์ตาสีเขียวนั่นไม่ได้ส่องประกายขบขันเลย

"โทษที เผอิญฉันไม่คิดจะให้ใครมาแย่งตำแหน่งนี้ไปได้หรอก"ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างหลังเฟริน น้ำเสียงของเขาดูเรียบง่าย แต่ให้ความรู้สึกจริงจัง แต่นัยน์ตาสีฟ้านั้นยังคงสงบนิ่งอยู่ นัยน์ตาสีน้ำตาลของร่างอันแสนบอบบาง กับผมสีน้ำตาลไหม้ที่ยาวสลวยถึงกลางหลัง สบกับนัยน์ตาสีฟ้าอันแสนคมของ ชายหนุ่มที่มีฉายาว่าเจ้าชายน้ำแข็ง เจ้าชาย คาโล วาเนบลี เดอะ ปริ๊น ออฟ คาโนวาล

"คาโล นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมตอนปิดเทอมนายส่งจดหมายมาแค่ไม่กี่ฉบับเอง"เฟรินพูด พร้อมกับใช้ตากลมโตของมันมองไปที่นัยน์ตาสีฟ้าที่ยังคงสงบนิ่งอยู่

"ถึงตัวอยู่ไกล แต่ใจของเราก็ยังติดต่อกันได้ไม่ใช่หรอ"เจ้าชายน้ำแข็งพูดด้วยสำเนียงราบเรียบเช่นเคย  ฟังแล้วขัดกับคำพูดเมื่อกี้มาก แต่มันก็ยังทำให้รอยยิ้มของเฟรินโผล่ออกมาโลดแล่นบนหน้าสาวน้อยได้

ในขณะเดียวกันที่โรกำลังอึ้งกับบุคคลตรงหน้าของตัวเอง ด้วยความสงสัยว่า คนๆนี้ไปเรียนวิชาจีบสาวมาจากไหน ถึงแม้มันจะไม่ได้เรื่องก็เถอะ