คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ลาืนที่มืมิและเียบสัในหมู่บ้านหนอแ อำเภอเลินทา ัหวัอุบลราธานี เสียลมพัผ่าน้นไผ่และพุ่มไม้หนาทึบ เสียสัว์ป่าำลัหาินในยาม่ำืน ทุสิู่สบสุ แ่ในืนหนึ่ปี พุทธศัรา 2498 ทุอย่าเปลี่ยนแปลไป ในบ้านเล็ๆ ที่สร้าาไม้ไผ่และใบอ มีแสะเียเล็ๆ ส่อออมาาหน้า่า บ่บอถึารมีีวิอยู่ภายใน นาหนู ภรรยาอนายแส ำลัั้รรภ์ไ้รบำหน เธอนอนบนเียไม้เรียบ่าย โยมีนายแสอยูแล้าๆ
“อย่าัวลนะนาหนู เี๋ยว็ะผ่านไปแล้ว” นายแสพูพลาับมือภรรยาอย่าอบอุ่น เารู้สึัวล แ่พยายามแสวามเ้มแ็เพื่อให้ำลัใภรรยา
“้า็หวัว่าเ่นนั้น” นาหนูอบลับ้วยเสียเบาๆ ที่เ็มไป้วยวามเ็บปว ท้ออเธอบวมให่และยับเลื่อนไหวเป็นระลอลื่น แสถึารเลื่อนไหวอทารในรรภ์ เวลาผ่านไปนถึเที่ยืน ะนั้นนาหนูรู้สึถึวามเ็บปวที่เพิ่มึ้นเรื่อยๆ ารลอลูใล้เ้ามา นายแสึรีบออไปเรียหมอำแยในหมู่บ้านมา่วยทำลอ เมื่อหมอำแยมาถึ เธอเริ่มัเรียมอุปร์และให้ำแนะนำแ่นายแสเพื่อ่วยภรรยา
“ใเย็นๆ นะนาหนู เี๋ยวลู็ะลอออมาแล้ว” หมอำแยล่าว พลาัเรียมน้ำอุ่นและผ้านหนู
“้ารู้สึเ็บปวมา ้าไม่ไหวแล้ว” นาหนูร้อเสียั พลาัฟันฝ่าวามเ็บปว
ารลอใ้เวลานานหลายั่วโม นในที่สุ เสียร้ออทารแรเิัึ้นในบ้าน นายแสยิ้มอย่าโล่อะที่นาหนูน้ำาไหล้วยวามสุ
“ลูเป็นผู้าย” หมอำแยล่าว พลายื่นทารให้นาหนูู แ่เมื่อเธอไ้เห็นทาร นาหนูและนายแส่ารู้สึใ
“ทำไมผิวหนัอลูเป็นแบบนี้?” นายแสถามอย่าใ ทารน้อยมีผิวหนัเป็นลายาราสีแพาันล้ายนมเปียปูน ลายประหลานี้มีั้แ่ใบหน้านถึสะือ สีอลายะ่อยๆ เ้มึ้นาสะือลมาถึ้อเท้า ึู่เหมือนเล็ู นาหนูและนายแส่ารู้สึหวั่นไหว แ่็ยอมรับลูน้อยในอ้อมอ
“้าะั้ื่อให้ลูว่า บัวลอย” นายแสล่าวพร้อมรอยยิ้ม เวลาผ่านไป บัวลอยเิบโึ้นอย่ารวเร็ว ผิวหนัลายาราอเา่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีน้ำาลเ้ม และูเหมือนเล็ูมาึ้นทุวัน นาหนูและนายแสพยายามหาทารัษาลูอน โยพาไปหาหมอและผู้รัษา่าๆ แ่็ไม่สามารถรัษาไ้ “ลูอเราเป็นเหมือนำสาป” นายแสพูับนาหนู้วยน้ำเสียเศร้า
“แ่อย่าไร้า็รัลู ไม่ว่าะเิอะไรึ้น” นาหนูอบลับอย่าแน่วแน่ บัวลอยมีพฤิรรมที่แปลประหลา เาไม่เินึ้นหรือลบันไเหมือนนทั่วไป แ่ะนอนราบับพื้นแล้วไถลัวลไปทีละั้น ท่านอนอเา็ไม่เหมือนเ็อื่น เาะห้อยหัวลมาาราวไม้หรือระเบีย ารระทำเหล่านี้ทำให้พ่อแม่และนในหมู่บ้านรู้สึไม่สบายใ แ่พวเา็ไม่สามารถห้ามบัวลอยไ้ เมื่อบัวลอยอายุไ้สอวบ พ่อแม่ึัสินใพาเาไปพบหมออีรั้ ราวนี้หมออให้พวเาพาบัวลอยไปพบแพทย์เพาะทาในเมือ
“้าหวัว่าหมอในเมือะสามารถหาทารัษาลูไ้” นายแสล่าวะที่นั่รอในห้อรับรอ เมื่อไ้พบับแพทย์เพาะทา แพทย์ไ้รวร่าายบัวลอยอย่าละเอีย แ่็ไม่สามารถหาสาเหุอผิวหนัที่เป็นลายเล็ูไ้
“้าไม่เยเห็นอะไรแบบนี้มา่อน มันเป็นเรื่อที่แปลมา” แพทย์ล่าว้วยวามสสัย
“แล้วเราะทำอย่าไรี?” นาหนูถาม้วยน้ำเสียัวล “้าิว่าเราวรปล่อยให้บัวลอยเิบโามธรรมาิ และอยูแลเาอย่าใล้ิ หามีอาารผิปิอย่าอื่น เรา่อยพาเามาพบแพทย์อีรั้” แพทย์แนะนำ นายแสและนาหนูลับมาบ้านพร้อมับวามรู้สึที่ผสมผสานัน ทั้หวัและหวาลัว พวเายอมรับว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลสภาพอบัวลอยไ้ แ่็พร้อมะูแลและปป้อลูอนไม่ว่าะเิอะไรึ้น วันหนึ่ ะที่บัวลอยำลัวิ่เล่นในลานวั เาเห็นายสูอายุนหนึ่เินผ่านมา ทันทีที่เห็นหน้า บัวลอยรู้สึโรธแ้นและวิ่เ้าไประาายนนั้น
“ไอ้เ่าใร้าย! ไอ้เ่าใร้าย!” บัวลอยะโนเสียั ายสูอายุนนั้นใและพยายามสบสิอารม์
“เิอะไรึ้น ทำไมเ้าพูแบบนั้น?” ายสูอายุถาม้วยวามสสัย นายแสเห็นบัวลอยทำิริยาไม่ีึรีบเ้าไปึัวลูออมา พลาอโทษายสูอายุ
“อโทษแทนลู้า้วย เาแุ่น” นายแสล่าว แ่เมื่อพวเาลับมาบ้าน นายแสรู้สึสสัยว่าทำไมบัวลอยถึแสิริยา้าวร้าวเ่นนั้น เาึเรียบัวลอยมาสอบถาม
“ทำไมเ้าถึพูแบบนั้นับายนนั้น?” นายแสถาม บัวลอยมอพ่อ้วยวาที่สื่อถึวามริั และเล่าเรื่อราวในอีาิอนให้พ่อฟั
“หนูเยเป็นูในาิ่อน และไอ้เ่าใร้ายนนั้นือพรานที่่าหนู” บัวลอยล่าว้วยน้ำเสียแน่วแน่ นายแสรู้สึใและไม่เื่อในอนแร แ่เมื่อบัวลอยเล่าเรื่อราว้วยรายละเอียและวามำแม่นยำ เาเริ่มสสัยว่าอาะมีวามริในำพูอลู
“้าะ้อหาำอบและปป้อลู้า” นายแสิในใ
ความคิดเห็น