คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Round 1 - You again?
Chapter 1 – You again?
สายลมเอื่อยๆพัดมาท่ามกลางอากาศที่ร้อนระอุ แม้จะผ่านหน้าร้อนไปแล้วแต่ขึ้นชื่อว่าประเทศไทย จะฤดูไหนๆมันก็ร้อนอยู่ดี กิ่งไม้บนต้นไม้ใหญ่ข้างสนามบอลเอนอ่อนเล็กน้อยพอให้ได้ยินเสียงใบไม้เสียดสีกัน ‘แทน’ เผลอเงยหน้ามองต้นไม้สูงใหญ่ที่เขามานั่งพักพึงหลบแดดร้อนบนสนามบอลขนาดใหญ่ สายลมอ่อนๆเลยพัดเข้าหน้าเขาเต็มๆ พอให้เขาหายร้อนไปบ้าง จึงลุกขึ้นปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากช่วงล่างก่อนจะวิ่งไปสมทบเพื่อนๆในสนาม
“เฮ้ย กูมาแล้ว!”
“อู้นะมึงอ่ะ ทีมเกือบแพ้เลยเนี่ย” โย่ง หนุ่มอารมณ์ดีของกลุ่มแซวขำๆ แทนหัวเราะเบาๆในลำคอ เขาชอบล้อเลียนวิธีการพูดของโย่งเพราะโย่งดัดฟันเลยพูดไม่ชัด
“มะอู้ละๆ โทะทีว่ะเพิ่ล”
“ไอ้เหี้ยแทน กูงอนแล้ว! ง้อกูด่วน” ว่าแล้วโย่งก็เดินสะบัดก้นไปอีกทาง คราวนี้เรียกเสียงฮาได้ทั้งสนาม
หลังจากที่เล่นบอลกันให้พอออกเหงื่อ โย่ง แทน มาร์ค ก็ขอตัวเพื่อนๆในชมรมฟุตบอลออกไปกินข้าวเย็น เพราะตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงเย็นแล้ว
“วันนี้กูอยากกินข้าวมันไก่ร้านข้างเซเว่นว่ะ” มาร์ค หนุ่มแว่นขาวตี๋ ที่ทุกคนคิดว่าเป็นพวกเด็กเนิร์ดแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างที่คิด เขาใส่แว่นเพราะติดเกมส์ต่างหาก
“มึงติดใจเด็กเสิร์ฟสินะ” แทนรู้ทัน มาร์คหันมายิ้มกริ่มแทนคำตอบ เป็นอันรู้กัน
“แต่แม่ง ไอ้ตัวน้องมันหวงพี่สาวชิบ กูยิ้มให้น้องมะนาวเข้าหน่อย ไอ้เด็กนั่นมองกูอย่างกับกูเป็นฆาตรฆ่าข่มขืน” มาร์คบ่นอุบ ผู้ชายมหาวิทยาลัยแห่งนี้รู้กันดีว่า น้องมะนาวลูกเจ้าของร้านน่ารัก แต่ไอ้น้องชายที่ชื่อ หมูแฮม ทำตัวหวงพี่สาวยิ่งกว่าพ่อเสียอีก หนุ่มๆคนไหนยิ้มให้ หรือชวนคุย เป็นอันต้องรามือเพราะไอ้น้องชายตัวแสบเล่นกันซีนทุกเม็ดทุกหน่วย ไม่คิดจะเปิดทางเลยซักนิด มาร์คผู้คอยหว่านเสน่ห์ใส่น้องมะนาวก็ต้องหงุดหงิดเป็นธรรมดา
“เออน่า มีพี่สวยก็งี้แหละ มึงมีน้องมึงก็น่าจะเข้าใจ” แทนปลอบ แม้คำปลอบจะไม่ค่อย make sense เท่าไหร่ แต่เขาก็หวังให้เพื่อนหยุดบ่นแล้วรีบสตาร์ทรถเสียที
“น้องกูเป็นผู้ชายโว้ย แล้วกูก็ไม่เคยหวงมันด้วย”
“เออๆ มึงบ่นมากจริง รีบสตาร์ทเถอะ กูหิวไส้จะพันกันเป็นตัววายแล้ว”
“ทำไมต้องตัววายวะมึง” มาร์คถามงงๆ
“เออ ช่างแม่งเถอะโว้ย รีบๆไปได้แล้ว” มาร์คถอนหายใจแต่ก็ยอมสตาร์ทรถแต่โดยดี รถก็รถเขา ไอ้สองตัวนี่มาพลอยไม่พอยังจะมาสั่งอีกนะ เขาคิดขำๆ
“เออมึง เห็นหน้าเดือนคณะปีนี้หรือยัง ได้ข่าวว่าหน้าหล่อแต่ใจเสือโครตๆ” ทันทีที่ข้าวมันไก่เข้าปากคำปากหนุ่มวิศวะปีสองทั้งสามคนก็เริ่มเม้ามอยกันทันที
“จริงหรอวะไอ้โย่ง กูยังไม่เคยเห็นเลยว่ะ วันๆก็หมกตัวอยู่แต่ในชมรมเนี่ย ไม่ได้ไปดูกิจกรรมเท่าไหร่” จริงๆปีสองต้องไปทำหน้าที่ ‘โอ๋น้อง’ จากการถูกพี่ปีสามว้าก แต่แทนเห็นว่ามีคนทำกิจกรรมทุกฝ่ายกันเยอะพอสมควรแล้ว เขาเลยทุ่มให้กับชมรมมากกว่า ตอนนี้ได้เดือนคณะแล้ว แสดงว่ากิจกรรมรับน้องในคณะคงสิ้นสุดแล้ว เหลือแต่ประกวดดาว-เดือน มหาลัยสินะ
“เออ หมกไปหมกมาจนตัวดำเป็นถ่านแล้วมึงอะ” คนขาวสุดของกลุ่มอย่างมาร์คแซว
“กวนตีนนะมึง” ซึ่งเขาไม่เถียงเพื่อน เพราะเขาเป็นคนผิวสีน้ำผึ้ง ยิ่งเป็นพวกนักกีฬาด้วยเลยคล้ำแดดไปหน่อย แต่เห็นแบบนี้ก็เคยถูกจับลงประกวดเดือนนะ แถมยังได้ไปคัดเชียร์ลีดเดอร์ฝ่ายชายอีก ไม่พอ ได้ลงเพจคนหล่อของมหาลัยด้วยแหละ อาจเพราะเขาหน้าตาออกไปทางคมๆ แบบไทยๆ ทั้งที่บ้านก็มีเชื้อจีน แม่เขาขาวจั๊วะ ส่วนป๊าผิวคล้ำเพราะได้เชื้อไทยจากคุณปู่ ตอนเด็กๆเขาก็ตัวขาวนะ แต่พอโตสีผิวเริ่มเข้มขึ้น จนเป็นสีน้ำผึ้ง ใครๆก็ชมว่าผิวสวยขับให้ใบหน้าดูมีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง เพราะฉะนั้น ใครมาว่าเขาดำ เขาจะภูมิใจสุดๆ
“ถ่านอะไรคร้าบ เมื่อวานผมได้ยินพวกผู้หญิงคณะเภสัช กรี๊ดกร๊าดคุณเพื่อนแทนกันใหญ่ ตอนเดินมาเก็บลูกบอลข้างสนาม แถมเถียงกันอีกนะว่า แทนไม่ดำซักหน่อย แทนแค่ผิวแทนน้ำผึ้ง หล่อกำลังดีเลยแก๊ อร้ายยย เขินจัง” โย่งล้อเลียนท่าทางวี้ดว้ายของสาวๆได้อย่างหน้าหมั่นไส้จน น้องหมูแฮมที่ช่วยลุงโต้งสับไก่อยู่ถึงกับเงยหน้ามามอง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
“เว่อร์ไปมั้ยมึง” แทนพูดขำๆ เพราะเขานั่งหันหน้าให้ประตูร้านทำให้เขาหุบยิ้มแทบจะทันทีที่มีกลุ่มนักศึกษาชายปีหนึ่งเดินเข้ามา ดูเหมือน ‘คนๆนั้น’ ยังไม่ทันสังเกตเขา ตอนนี้ในใจเขาเกิดคำถามมากมาย ‘หมอนั่นมาทำอะไรที่นี่’ แต่พอเห็นเนคไทสีประจำมหาวิทยาลัยก็พอเข้าใจ แต่ที่อึ้งไปกว่านั้นคือ…
“เห้ย มึง นั่นไง ไอ้หน้าหล่อๆคนนั้นอะ เดือนคณะปีนี้” โย่งที่นั่งอยู่ข้างๆพยักพเยิดไปที่ผู้ชายตัวสูง ขาวแบบลูกคนจีนแท้ๆ รอยยิ้มมีเสน่ห์ที่ละลายผู้หญิงเกือบทุกคนที่ได้เห็น ใส่จิวสีดำอันเป็นเอกลักษณ์ ยิ่งดัดฟันแล้วยิ่งดูน่ารักเข้าไปอีก พอทั้งกลุ่มเดินเข้ามาใกล้โต๊ะของพวกแทน เดือนคณะก็สังเกตเห็นแทนทันที เขาเองก็อึ้งไปเล็กน้อยเหมือนกัน แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ส่วนแทนก็จ้องเขาตาไม่กะพริบ
‘เหมือนวันเก่าๆ’
“ไอ้แทน…หึ” เขาทักก่อนจะยิ้มเหยียดๆ อย่างดูถูกให้ ‘เหมือนเดิม’
“ไอ้มังกร” แทนทักตอบ ไม่มีการยิ้มแต่ใช้สายตาคมกริบจ้องเขม็งไปแทน มังกรไม่เคยอ่านสายตาแทนออก ไม่รู้ว่าสายตาที่ส่งมาคือ ‘อยากจะต่อยหน้า’ หรือ ‘แค่จ้องเฉยๆ’ โดยเฉพาะตอนนี้ ที่แทนกำลังจ้องเขาอยู่มันอ่านไม่ออกอีกแล้ว นั่นทำให้มังกรหงุดหงิด
“อ้าว รู้จักกันด้วยหรอ” มาร์คถามงงๆ พวกน้องๆกลุ่มมังกรเลยยกมือไหว้รุ่นมือกันพัลวัน พอรู้ว่าเป็นรุ่นพี่ในคณะ
“กูอิ่มแล้ว” แทนพูดก่อนจะลุกพรวด เสียงเก้าอี้พลาสติกเสียพื้นดังสนั่นร้าน ทำเอาทั้งโต๊ะรวมถึงกลุ่มน้องปีหนึ่งงงกันเป็นไก่ตาแตก
“มึงเพิ่งแดกไปสามคำเองนะ” โย่งค้าน ไก่ยังคาปาก มาร์คอ้าปากจะพูดอะไรซักอย่างแต่งงเกินกว่าจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูด แต่ดูจากอารมณ์ที่สวิงจากดีไปร้ายของเพื่อนรักแล้ว ตัวต้นเหตุคงหนีไม่พ้นไอ้น้องมังกรที่ยืนยิ้มเหยียดๆอยู่แน่ๆ
“งั้นเดี๋ยวห่อกลับไปกินที่หอก็ได้ หมูแฮมครับ สามจานนี้ห่อกลับบ้านทีนะ” แทนพูดเองเออเองเสร็จสรรพ น้องหมูแฮมรีบวิ่งมาเอาจานใส่ถาดเพื่อไปใส่ห่อให้ เพื่อนทั้งสองก็ได้แต่เออออห่อหมกกับมัน
“ถึงกับกินไม่ลงเลยทีเดียว” มังกรพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ จนเพื่อนเขาทุ้งแขนปรามไม่ให้กวนประสาทรุ่นพี่ มาร์คกับโย่งเป็นประเภทอารมณ์ดี ใจดี ไม่ค่อยถือสาอะไรใคร จึงได้แต่นั่งดูสงครามประสาทเงียบๆ และแอบหวั่นในใจว่าถ้าเพื่อนเขาระเบิดมาเมื่อไหร่ มีหวัง เละทั้งร้าน
“คลื่นไส้” แทนพูดสั้นๆ ไม่ได้มองหน้าใครเจาะจง
“อะไรของมึงวะ?” โย่งถาม แต่ในใจรู้อยู่แล้ว ไอ้แทนกำลังกวนตีนไอ้น้องมังกร!
“รู้สึกวันนี้ร้านมีกลิ่นตุๆ กูเลยคลื่นไส้ว่ะ” ไอ้คำว่ากลิ่นตุๆนี่หันไปมองหน้ามังกรเต็มเบ้าตา มังกรที่ยืนยิ้มเหยียดถึงกับหุบยิ้มก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าดุดันพร้อมจะมีเรื่องแล้วเหมือนกัน
“หรือแพ้ท้องน้า สงสัย น.ต.ม จนถึงขั้นท้องได้แล้ว” มังกรปรับสีหน้าให้ดูร่าเริงก่อนจะตอกกลับอย่างเจ็บแสบ เท่านั้นแหละ ความอดทนของแทนขาดผึง!
“ไอ้เชี่ยมังกร หน้าตัวเมียนั่นมึงหรือเปล่า!!!” แทนกำลังจะพุ่งไปต่อยมังกรแต่โย่งรีบดึงตัวไว้ก่อน
"ไอ้แทนใจร่มๆเว้ย กินต่อๆ อย่าไปใส่ใจเลย" โย่งบีบไหล่เพื่อสงบสติอารมณ์เพื่อน
"กูก็พูดลอยๆ อยากรับก็รับไปดิ เฮ้อ คนเรา" มังกรแกล้งส่ายหน้าอย่างระอาเหมือนผู้ใหญ่กำลังเอ็ดเด็กน้อย สติแทนเลยขาดผึงอีกรอบ เพราะไอ้ท่าทางกวนประสาทของมังกร
"มึง!!!" คราวนี้แทนสะบัดมือโย่งออกแล้วพุ่งเข้าใส่มังกรอีกรอบมังกรก็เตรียมตั้งรับ แต่ยังไม่ทันจะแจกหมัดกัน แทนก็ต้องรีบเบรกร่างตัวเองเพราะ......
“ข้าวมันไก่สามห่อได้แล้วครับ!!!” เสียงและตัวน้องหมูแฮมแทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างเขากับมังกรพอดี ทำให้แทนหยุดชะงัก ไอ้ที่โมโหเลือดขึ้นหน้าเมื่อกี้หายวับไปทันทีเพราะใจคิดไปถึงว่าถ้าตัวเองจะชกหน้ามังกรแล้วน้องหมูแฮมโดนลูกหลงจะทำอย่างไร
“ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย เดี๋ยวก็โดนลูกหมัดหรอก มานี่ๆ มาเก็บเงินที่พี่มา” มาร์คกวักมือเรียก กวักเสร็จเหมือนจะยังกลัวแทนน้อง เลยดึงเสื้อน้องให้เดินมาหาตัว
“ทั้งหมด120 บาทครับ” น้องหมูแฮมแบมือรอเงินจากคนอายุมากกว่า
“เอาไป 150 ไม่ต้องทอนนะ 20 บาทเอาไปกินขนม” มาร์คพูดพลางยิ้มโปรยเสน่ห์ตามประสาหนุ่มโสด เผื่อน้องหมูแฮมจะเปิดทางให้เขาจีบน้องมะนาว จะว่าไป ป่านนี้น้องมะนาวคงกำลังกลับมาเพราะน้องสอบติดมหาลัยที่อยู่ไกลจากที่นี่เลยไม่ค่อยได้เห็นหน้า
“ไอ้เชี่ยนี่ น้องเค้า ม.ปลายแล้วครับมึง พูดอย่างกับน้องอยู่อนุบาลสอง” โย่งด่ามาร์คอย่างระอา ไอ้นี่ชอบเอานิสัยเสี่ยเปย์เด็กมาใช้
“ไปเถอะแทน อย่ามีเรื่องเลยมึง กูยังอยากมากินร้านนี้อยู่นะโว้ย” โย่งลุกขึ้นก่อนจะดันไหล่เพื่อนให้เดินออกจากร้าน มังกรถอยหลังไปสองก้าวเพื่อหลีกทางให้กลุ่มรุ่นพี่ แต่จริงๆอายุเขาก็เท่าพวกปีสองนั่นแหละ เพราะเขาเป็นเด็กซิ่ว บอกตรงๆ เขานึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะบังเอิญมาอยู่คณะเดียวกับศัตรูตลอดกาลอย่างแทนเขาแค่รับรู้ว่าแทนเรียนมหาลัยแห่งนี้ มังกรเผลอกระตุกยิ้ม เพราะต่อจากนี้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยคงสนุกน่าดู (หรอ?)
“อธิบายมาด่วนเลยเพื่อนรัก ในร้านนั่นมันอะไรกันครับเพื่อน ผมสับสน เพื่อนไปมีเรื่องบาดหมางอะไรกับไอ้น้องเดือนวะนั่น” ทันทีที่ขึ้นรถโย่งก็เปิดฉากถาม แทนต้องมีคำตอบดีๆให้เขาเพราะเขายังหิวไม่หาย โดนขัดตอนกินนี่โย่งจะไม่ทน
“จริงๆมันอายุเท่าเรานี่แหละ มันซิ่วมาจาก ม.อื่น เอาเป็นว่า กูเกลียดมัน”
“เอ้า ไหนเล่ามาดิ๊ แกะห่อข้าวมันไก่กินในรถมันนี่แหละ กูอยากเผือกเต็มที่” และอยากกินข้าวด้วยไง มาร์คคิดในใจ กลิ่นไก่ลุงโต้งติดรถก็ช่างมันแล้วเวลานี้ เขาจัดการสตาร์ทรถ เร่งแอร์เสร็จสรรพ
“กูกับไอ้มังกรมาจากโรงเรียนเดียวกัน อยู่ห้องเดียวกัน แต่คนละกลุ่ม ปกติกูกับมันก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้ว แต่เรื่องมันเกิดตอน ม.5 กูกับมันดันชอบผู้หญิงเดียวกัน เลยไม่ถูกกัน จบ”
“แค่เนี๊ยะ??” ทั้งมาร์คและโย่งร้องพร้อมกัน นี่เขายอมออกจากร้านเพียงเพราะเหตุผลแค่นี้?
“มันมีมากกว่านั้น แต่กูยังไม่อยากเล่าตอนนี้ว่ะ” แทนพูดตามตรง “เอาเป็นว่าเพราะผู้หญิงคนนี้แหละ กูกับมันถึงมีเรื่องกันบ่อย เข้าห้องปกครอง 2-3 ครั้งเลยแหละ” ตอนนั้นเป็นวัยคึกคะนอง เขาใช้อารมณ์ตัดสินอยู่บ่อยครั้ง จริงๆพอมองย้อนกลับไปก็สมเพชตัวเอง แค่คนๆเดียว เขาเป็นเอามากถึงขนาดนี้ ยิ่งตอนรู้ว่า ‘บลู’ ผู้หญิงที่เขาหลงรักตั้งแต่ ม.4 ปันใจไปให้ไอ้มังกรและคบกันในที่สุด ใจเขาแทบแตกสลาย เกรดตกต่ำ เที่ยวกลางคืน จนแม่ร้องไห้ ตอนที่เขาเห็นน้ำตาแม่ เขาถึงคิดได้ กลับมาตั้งใจเรียนจนสอบติดคณะวิศวะ ม.ดังให้ที่บ้านชื่นใจ แต่กับมังกรเขาผูกใจเจ็บเสมอ ไม่เคยให้อภัยสองคนนั้นเลยจนถึงทุกวันนี้ ยิ่งเห็นหน้ามันวันนี้ไฟแค้นยิ่งสุมในอก อยากต่อยปากสวยๆนั่นให้เลือดกบปากอีกครั้ง เวลาเห็นหน้าหล่อๆของมันเละแล้วเขารู้สึกสมเพชปนสะใจเสมอ
“ให้กูเดา ผู้หญิงคนนั้นเลือกไอ้เดือนใช่มั้ย มึงถึงเป็นขนาดนี้เนี่ย” โย่งสันนิฐาน ปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ ราวกับนั่งดูหนังในมือมีป๊อปคอร์น
“ใช่……และที่กูทนไม่ได้คือ ไอ้มังกรมันเสือผู้หญิง หน้าม่อ เสเพล โปรยแต่คำหวานๆให้ผู้หญิงมาหลงแล้วก็ทิ้งเขา แต่แม่ง…เสือกคบกับบลูนานชิบ กูเพิ่งมารู้ข่าวว่าเลิกกันเมื่อตอนใกล้จบปีหนึ่ง ไอ้มังกรซิ่วมาก็คงเพราะเรื่องเลิกละมั้ง” แทนเดาอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะเขาไม่มีความรู้สึกอะไรให้บลูอีกต่อไปแล้ว การรู้ข่าวเลิกก็ไม่กระเทือนใจเขาเท่าไหร่ ติดจะสะใจด้วยซ้ำ แต่ไม่อยากไปยุ่ง เขาถือว่าเขาเอาตัวเองออกมาจากวังวนบ้าๆมานานแล้ว จนมาเจอไอ้ศัตรูตัวฉกาจวันนี้นี่แหละ ทำให้ไฟแค้นที่มอดดับไปแล้วถูกจุดขึ้นมาใหม่ คราวนี้ไม่เกี่ยวกับบลูอีกต่อไป แต่เกี่ยวกับไอ้มังกรคนเดียว
มาร์คขับรถมาส่งแทนที่คอนโดหลังจากกระซวกข้าวมันไก่ในรถและแวะไปนั่งกินกาแฟที่ค็อปฟี่ช็อปกันต่อ จริงๆแทนก็มีรถขับนะ แต่มาร์คมันใจใหญ่ ชอบบอกว่าทางเดียวกันไปด้วยกันก็ได้ มันเลยชอบมารับทุกวัน แต่วันไหนจะไปปาร์ตี้ต้องไปรถแทน เพราะแทนคอแข็ง ขับรถได้ มาร์คกับโย่งอยู่คอนโดเดียวกัน ด้วยความบังเอิญล้วนๆ คอนโดแทนก็อยู่ไม่ไกลจากคอนโดนพวกมันนัก เป็นคอนโดที่สร้างขึ้นในระแวกมหาวิทยาลัยกับรถไฟฟ้าก็แบบนี้ อยู่ใกล้ๆกันหมด แทนเดินควงกุญแจห้อง ผิวปากอย่างอารมณ์ดี ต้องขอบคุณป๊ากับม๊าจริงๆที่ยอมซื้อคอนโดให้ และได้มาในราคาไม่แพงนักเพราะคนรู้จักขายต่อและลดให้ ชายหนุ่มหน้าคมเดินมาถึงหน้าห้องก็ต้องแปลกใจ เพราะได้ยินเสียงกุกๆกักๆจากห้องข้างๆ เหมือนกำลังจัดห้องหับ
“มีคนมาอยู่แล้วหรอเนี่ย” แทนพึมพำ แต่ก็ไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ก่อนจะไขกุญแจห้อง แต่เท้าขวายังไม่ทันจะก้าวเข้าห้อง เสียงจากนรกก็เรียกเขาไว้
“ไอ้แทน!” แทนหันขวับไปตามเสียงที่คุ้นเคย
“ไอ้เชี่ยมังกร!” มังกรที่ยืนอยู่หน้าห้องก็อึ้งไม่แพ้แทน กะจะออกไปซื้อกาแฟซักแก้วดันมาเจอของแสลง!
“มึงอีกแล้วหรอวะ จะตามหลอกหลอนกูไปถึงไหน” มังกรเปิดฉาก คอนโดมีเป็นล้าน ทำไมต้องแจ็กพ็อตมาอยู่ใกล้ๆไอ้แทนด้วย มีหวังได้เลือดตกยางออกกันทุกวันแน่
“กูสิต้องถามมึง จะระรานกูไปถึงไหน ตั้งแต่จบ ม.6 มา กูอุตส่าห์คิดว่าชาตินี้ไม่ต้องมาเจอกันอีก” แทนบ่นเสียงดัง น้ำเสียงดูปลงตกอยู่ในที แต่ไอ้ที่โดนด่าว่าหน้าตัวเมียก็ยังโมโหไม่หาย ยังไงเขาก็ไม่อ่อนข้อให้ง่ายๆแน่ ซัดมาก็ซัดกลับเหมือนกัน พูดถึงด้านพละกำลัง แทนเหนือกว่าเห็นๆ มังกรไม่เคยชนะเขาเลยในเรื่องการต่อสู้ แต่ถ้าเป็นเรื่องบลู มังกรชนะขาดลอย
“คณะนี้มหาวิทยาลัยนี้เป็นของมึงคนเดียวหรือไง จะว่าไป อยากจะสานต่อจากร้านข้าวมันไก่มั้ยละ กูชักจะคันมือคันตีนแล้วเนี่ย” คนตัวขาวอดท้าทายอีกฝ่ายไม่ได้ แม้รู้ว่าอีกฝ่ายตัวหนากว่าเยอะ แต่เขาก็ไม่ใช่ว่าจะผอมแห้งแรงน้อย มัดกล้ามก็มีเหมือนกัน เพราะชอบเข้าฟิตเนส ศึกนัดนี้มีลุ้น
“เหอะ…จะท้าต่อยกับกูหัดดูสารรูปตัวเองบ้าง เสี้ยนหมัดกูมากหรือไง กูดีดทีเดียวก็กระเด็นแล้ว” แทนพูดอย่างระอา เขาไม่มีอารมณ์จะต่อยคนแล้วจริงๆ ไอ้มาร์คไอ้โย่งช่วยดับอารมณ์ได้ดีเยี่ยม อีกอย่าง เขามีควิชพรุ่งนี้ด้วย หน้าเละไปสอบก็ไม่ไหว ว่าแล้วเขาก็รีบก้าวเข้าห้องปิดประตูใส่มังกรทันที ปล่อยให้คนถูกสบประมาทยืนกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ หาที่ระบายไม่ได้ เตะประตูห้องไอ้แทนมันซะเลย
ปัง!!!!
“โอ้ย….ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” มังกรสูดปากเพราะเจ็บเท้าสุดๆ ก่อนจะรีบเข้าห้องตัวเอง กาฟงกาแฟไม่กินมันแล้ว หมดอารมณ์!
“หึ…” แทนกระตุกยิ้มเล็กน้อย อีกฝ่ายมันคงโมโหจนต้องเตะประตูห้องระบายอารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบควิซเขาได้เปิดประตูไปเตะมันแน่ๆ
จะว่าไป ความอดทนของเขามีมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาลากมังกรเข้ามาซ้อมในห้องแล้วแน่ๆ แต่เพราะโตขึ้น รักตัวเองมากขึ้น เลยเก็บความโกรธได้มากขึ้น อันที่จริง เขาก็เพิ่งค้นพบตัวเองว่าอดทนขึ้นก็เพราะเจอไอ้มังกรวันนี้นี่แหละ เพราะปกติ แค่จ้องตานิดเดียวก็ปะทะกันเละตุ้มเปะแล้ว
แทนสลัดมังกรออกจากหัวก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา คุ้ยหาชีทในกระเป๋าเป้ตัวเก่ง เขาหยิบชีทวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารมาอ่าน อ่านผ่านๆไปก่อน กะว่าหลังจากอาบน้ำจะอ่านแบบจริงจังทั้งคืน
“ไอ้แทน…ไอ้แทน หึ่ม!” เสียงของคนย้ายมาอยู่ใหม่ ดังก้องไปทั่วห้อง ไม่อยู่นิ่งด้วย เดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น นี่เขาหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่า หนีความวุ่นวายมาเจอศัตรูเบอร์หนึ่ง! จริงๆเรื่องในอดีตเขายอมรับว่าเขาผิดเต็มประตูที่ไปตัดหน้าไอ้แทน แต่ไอ้การใช้กำลังมันก็เกินไป เขาไม่เคยมีความคิดจะต่อยกับแทนเพราะเรื่องบลูเลย แต่หมอนั่นมันเริ่มก่อน แถมสายตามันเวลามองมาก็กวนบาทาเสียเหลือเกิน ก็บลูเป็นคนบอกเองว่ายังไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาก็มีสิทธิจีบนี่นา เขากะจะไปตกลงกับแทนตรงๆอยู่แล้วเชียว ว่างานนี้ใครดีใครได้ สู้กันแบบลูกผู้ชาย และต้องมีน้ำใจนักกีฬาแต่มันไม่ฟังห่าอะไรเลย ซัดมาอย่างเดียว เขาเลยหมดอารมณ์จะเจรจา ยิ่งตอนหลังมารู้ว่าแทนมองว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง คงยิ่งหมั่นไส้หนักกว่าเดิม นั่นแหละ เลยไม่กินเส้นกันเรื่อยมา สั่งกันแต่เกาเหลา
‘ครื่ดดดด ครื่ดดดด’ เสียงโทรศัพท์สั่นกระทบโต๊ะทำงานทำให้เขาหลุดจากความคิด และเดินไปหยิบโทรศัพท์มาแทน
‘จูน’
พอเห็นชื่อแล้วต้องถอนหายใจออกมา จูนเป็นดาวคณะ และพักหลังๆจะชอบหาเรื่องมาคุยกับเขาบ่อยเหลือเกิน จริงๆก็อยากจะคุยด้วยอยู่หรอกนะ แต่จูนมีแฟนอยู่แล้ว เขาเลยไม่อยากยุ่ง ไม่อยากโดนเขม่นตั้งแต่ปีหนึ่ง
“สวัสดีครับจูน” เขากรอกเสียงหวานไป ก็ตามนิสัยนี่นะ
“มังกรรรรรรร อยู่ไหนเนี่ย” ปลายสายถามเสียงหวานหยดย้อย มังกรอยากจะมีอารมณ์ร่วมอยู่หรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหล่อนมีคนรักอยู่แล้ว เขาหวังว่าจูนแค่หว่านเสน่ห์ตามประสาคนสวย
“อยู่ห้องอะครับ”
“ตอนนี้จูนกับพวกมัดหมี่อยู่ the room กันเนี่ย อยากมา join หรือเปล่า เมื่อกี้โทรชวนแก๊กแล้ว แก๊กบอกถ้ามังกรไปก็จะไปด้วย ฮิฮิ” แก๊กคือเพื่อนใหม่ของเขาเอง และแสดงออกกับเขาชัดเจนสุดๆว่ารำคาญผู้หญิงกลุ่มจูนเอามากๆ แต่ก็ยังคุยด้วย ม่อไปเรื่อยว่างั้นเถอะ ตามประสาผู้ชาย
“ขอโทษทีน้าจูน มังกรเหนื่อยมากอ่ะ อยากพักผ่อน ยังล้าๆจากรับน้องอยู่เลยครับ โอกาสหน้าเนอะ” มังกรปฎิเสธเสียงอ้อน ปลายสายยิ้มเขินสุดๆ ก่อนจะตื๊อเล็กน้อยพอประมาณและวางสายไป
“เฮ้อ….” มังกรโล่งอกสุดๆ ที่สลัดแม่นางหลุด เสียดายอยู่เหมือนกัน ถ้าจูนโสดเขาอาจจะสานต่อกับเจ้าหล่อนก็ได้
‘ครื่ดดดดด ครื่ดดดด’ โทรศัพท์สั่นอีกรอบ
“โว้ยยยยย อะไรนักหนาฟะ” มังกรสบถ
‘แก๊ก’
“ไอ้แก๊กนี่เอง” มังกรถอนหายใจอย่างโล่งอก วันนี้เขาถอนไปกี่รอบแล้วเนี่ย
“ว่าไงมึง”
“กราบขอบคุณมากเว้ยเพื่อนที่ปฎิเสธแก๊งดาวไปอะ กูนี่คิดอยู่ว่ามึงไม่ปฎิเสธชัวร์ แต่คดีพลิกวุ้ย” ปลายสายพูดอย่างอารมณ์ดี
“กูไม่มีอารมณ์จริงๆว่ะวันนี้”
“เพราะพี่คนที่เราเจอในร้านข้าวมันไก่ใช่ปะ” แก๊กเดา
“เออสิ แม่ง อันตพาลชิบหาย”
“มึงก็กวนบาทาพี่เค้าพอๆกันแหละ”
“ถ้ามึงมีอริที่ต่อยกันมาตั้งแต่ม.ปลายนะ มึงก็จะเป็นแบบกูแหละ พูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย รู้งี้หน้าจะจัดซักดอก”
“มึงจะปล้ำพี่เค้าหรอวะ”
“ไอ้เชี่ย! กูหมายถึงแจกหมัดโว้ย ไอ้นี่ ทำกูสยอง”
“ฮ่าๆ เออนี่…สรุปมึงจะเอาไงวะ เรื่องที่พี่อ๋องเสนอ”
“รอประกวดเดือนเสร็จก่อน แล้วกูค่อยตัดสินใจ” เหตุเกิดเมื่อตอนเขาประกวดเดือนคณะ สาเหตุที่เขาชนะมาได้ก็เพราะร้องเพลงนี่แหละ พี่อ๋อง พี่ปีสี่ เปิดร้านเหล้านั่งชิวชื่อ five66 ติดใจเสียงร้องเลยทาบทามให้มาเล่นที่ร้าน เพราะนักร้องที่ร้องประจำ เมียเพิ่งคลอดลูก เลยต้องลาบ่อย เขาเองก็อยากหาอะไรทำสนุกๆ ได้ทั้งเงิน สาวๆก็คงมากรี๊ดกันเต็มแน่ๆ มังกรฝันหวาน
หลังจากคุยสัพเพเหระกันซักพักต่างคนก็ขอตัวไปทำอย่างอื่น มังกรไม่มีสมาธิจะอ่านหนังสือเลย ตาจองแต่กำแพงสีขาวนวล นึกไปถึงคนข้างห้องแล้วก็อยากจะพ่นไฟออกมา ถ้างานนี้ไม่ได้แลกหมัดกันเขาคงขาดใจตาย!
.....................................................................................................................................................................
แฮะๆ ภาษาอาจจะยังไม่ดีนะคะ เดี๋ยวจะมารีไรท์อีกทีน้า ติชมกันได้เลยน้า
ความคิดเห็น