❄ The diary fo Maki ❄

ลำดับตอนที่ #1 : Carayseer 'laila' Deborah

ใบสมัครตัวละครจากโลกเวทมนตร์

"  วิทยาศาสตร์หรอ... อื้ม ..  คงหน้าสนใจ.. แต่คงสู้เวทมนต์ไม่ได้หรอก  "

( อุ๊ต่ะ คาเรย์เซียร์พูดประโยคยาวๆได้!!!  )

ชื่อ-นามสกุล: คาเรย์เซียร์ 'ไลลา' เดโบร่าห์ ( Carayseer 'laila' Deborah )

อายุ: 14 ปี (เกิดวันที่ 14 ตุลาคม แถมให้กิกิ)        

ชั้นปีที่เรียน: ปี 4

เพศ: หญิง

 สายเลือด: เลือดผสม
 

รูปร่างหน้าตา: หน้านิ่งไม่ค่อยยิ้ม ผมสีน้ำเงินยาวถึงกลางหลัง นัยตาสีดำสนิท ผิวสีขาวซีด สูง 168 อวบนิดหน่อย

 บ้านในฮอกวอตส์: กริฟฟินดอร์ (ใจจริงอย่างอยู่ฮัฟเฟิลพัฟหรือสลิธีรินมากกว่าแต่หมวกคัดสรรคให้อยู่กริฟฟินดอร์)

ไม้กายสิทธิ์: ไม้แอปเปิ้ล แกนกลางขนหางยูนิคอน ยาว10 3/4 นิ้ว ยืดยุ่นดี

 ประเทศ: เธอมากจากประเทศไหนไม่มีใครทราบ (แต่ที่แน่ๆเธอพูดภาษาอังกฤษ)

 ประวัติ: ประวัติ พ่อเป็นพ่อมด แม่เป็นมักเกิ้ล เป็นลูกคนเดียว 

ฐานะ: ปานกลาง นามสกุลไม่โดงดัง เรียกง่ายๆว่าเป็นคนธรรมดาๆนั้นเอง

 ลักษณะนิสัย: นิ่งเงียบ ไม่สุงสิงกับใคร เวลาอยู่บ้านไม่ไปไหนอยู่แต่ในห้องเก็บตัวเงียบ เวลาอยู่โรงเรียนก็จะใช้เวลาส่วนมากกกก (ก ไก่ ล้านตัว) อยู่ในห้องสมุด และทะเลสาบ ไหวพริบในการตอบคำถามดี(แต่ไม่ชอบตอบ) ความสามารถในศาสตร์มืดสูง(เพราะใช่เวลาส่วนมากหมกอยู่กับหนังสือศาสตร์มืด และไม้กายสิทธิของเธอนั้นเป็นไม้แอปเปิ้ลซึ้งไม้นี้จะผสมศาสตร์มืดเล็กน้อย) บางคนอาจจะดูว่ายายนี้บ้าหรือขี้เก๊ก แต่ที่จริงไม่ใช่แค่มีความเป็นผู้ใหญ่สูงไปนิดนุง มีความมุ่งมั่นสู๊ง!! แต่ขี้เกียจบ้างบางครั้ง มีเมตตามากกโดยเฉพาะกับคนที่ถูกลังแกบ่อยๆและสัตว์โลกทุกชนิด(ขนาดยุงกัดเธอยังไม่ตบเลย มดจมน้ำก็ช่วยมาแล้ว อันนี้ไม่ได้เวอร์) ด้วยความเป็นลูกคนเดียวจึงมีความเอาแต่ใจตัวเองนิดหน่อย อาศัยอยู่กับย่า เพราะพ่อกับแม่เธอแยกทางกัน เธอเกิดและอาศัยอยู่ในโลกมักเกิ้ล ทำให้เธอแอบเอาสิ่งประดิษฐ์มักเกิ้ลเอามาในโรงเรียนด้วย เช่น โทรศัพท์ ไอพอท ฯลฯ เป็นต้น แต่เธอไม่ค่อยจะศึกษาวิทยาศาสตร์เท่าไหร่ และเธอจะไม่เล่นอุปกรณ์พวกนี้ให้ใครเห็นหรอก เธอมักจะยิ้มเฉพาะเวลาเห็นศัตรูถูกหักคะแนนหรือกักบริเวณ เมื่อศัตรูโดดลงโทษเธอจะยิ้มเย็นๆทันที โดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองตัวเองยังไง(หน้ากลัว!!) แต่ไม่ใช่ว่าเซียร์เด็กสาวหน้านิ่งคนนี้จะยิ้มเย็นเพียงอย่างเดียว เธอจะยิ้มแบบเกรงแข้งๆเวลาอยู่กับเพื่อน(ยิ้มแบบไม่เต็มใจเอาง่ายๆ)   แต่จะเห็นเธอยิ้มแบบอบอุ่นเวลาเจอเด็กทารกหรือเด็กๆน่ารักที่ฮอกมี้ด เวลาไปฮอกมี้ดเธอก็ไม่ลืมที่จะต้องไปซื้อขนมให้เด็กๆเหล่านั้นเสมอ หรือจะเห็นเธอยิ้มหวานๆของเธอก็ต่อเมื่อเห็นคนทำความดีรอยยิ้มนี้เมื่อใครที่เห็นเธอยิ้มแบบนี้ละก็จะรู้สึกถึงความอบอุ่นเลยทีเดียว ..

ลักษณะการพูดจา:ถามคำตอบคำ ไม่ค่อยพูด แต่ถ้าได้อธิบายใช้เหตุผลแล้ว(หรือเรียกว่า'เถียง') คนที่ได้พูดกับยัยคาเรย์เซียร์นี้เงิบไปเลย เพราะคำพูดของนางนั้นบาดจิตบาดใจได้อีก แต่ถ้าเธอพูดกับผู้ใหญ่เธอจะเป็นคนที่มีหลักการสูงมากเลยทีเดียว(วิเคราะห์อะไรต่างๆได้เก่งกว่าผู้ใหญ่บางคนอีก) เธอเป็นคนเรียบร้อยและเคารพผู้อื่นเสมอโดยเฉพาะผู้อวุโสกว่า

" เงียบ...   ขอโทษนะเราอ่านหนังสืออยู่... หุบปาก!!! "

คำแรกเธอจะพูดเสียงเย็นๆและนิ่งไว้3วิ (คอยดูว่าจะเงียบมั๊ย)ถ้าไม่เงียบเธอจะพูดประโยคที่2 แล้วนิ่งอีก3วิ ถ้ายังไม่เงียบ เธอจะวาง(ทุบ!!) หนังสือลงบนโต๊ะแล้วหันไปหาพวกพูดมากด้วยสายตาหน้าขนลุก แล้วทำปากที่อ่านได้ว่า'หุบปาก' แล้วเธอก็จะยิ้มแบบเย็นๆของเธอให้อีก( เธอจะสั่งให้คนอีกหุบปาก เฮ้ย! เงียบเฉพาะอยู่ห้องสมุด เพราะเธอถือว่าห้องสมุดคือห้องสมุด ไม่ใช่ฮอกมี้ด)

" อ่อ ค่ะ"

ประโยคที่พูดบ่อยที่สุด

 พลังพิเศษ: เธอเป็นเด็กธรรมดาๆ ที่สามารถรับรู้ถึงรางสังหรณ์อย่างแม่นยำ(ไม่ธรรมดาเเล้วม้างงง!!) เข้าใจธรรมชาติ(บางครั้งเธอจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆในยามเช้าที่แสงแดดอ่อนๆทอประกายลงมายังพื้นดินและหญ้าแล้วทักทายกับสายลมและแสงแดดเบาๆ >>ทำให้เธอดูเหมือนคนสติไม่ดี<< ) และเธอยังสามารถจับพิรุจหรือจับโกหกได้อีกด้วย(อย่าว่าแต่โกหกเลยแค่พูดยังไม่กล้าเลย แต่เซียร์เพื่อนเยอะจริงๆน้าา) อ่อมีอีกอย่าง ไม่มีใครอ่านใจเซียร์ได้ ถึงแม้จะเป็นผู้ที่เก่งที่สุดในโลกก็เหอะ

 ชอบ:ชอบอ่านหนังสือโดยเฉพาะที่เกี่ยวกับศาสตร์มืดละก็เธอแทบจะอ่านมาหมดแล้วละ และชอบอยู่คนเดียวพูดคนเดียวเดินคนเดียว(ไม่ใช่ว่าไม่มีเพือนหรอกนะแต่ชอบอยู่อย่างนี้มากกว่า ป.ล.เธอเป็นคนเพื่อนเยอะมากกก) ชอบฟังเพลง ชอบสะสมกิ่งไม่แห้งๆ (ถ้าจะบ้า!!) ชอบความมืด ชอบเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้อง  ชอบพระจันทร์และแสงจันทร์มากกกก ชอบฟังคำทำนาย ชอบสายลมและแสงแดดกับหมอกยามราตรี

ชอบสี: ฟ้าอมน้ำเงิน น้ำเงินอมม่วง ม่วงอมชมพู และสีดำกับสีเทา

 เกลียด: เกลียดคนทรยศ(เธอจึงไม่มีเพื่อนสนิทเพราะกลัวการหักหลัง)   เกลียดการเอาเปรียบ(ก็ใช่นะซิ๊เธอเกิดเดือนเเห่งความยุติธรรมนะ)   เกลียดวิชาปรุงยา(เพราะเธอทำได้แย่มากก ซึ่งแต่ก่อนทำได้ดี) และเกลียดอาหารญี่ปุ่นแค่ได้กลิ่นก็จะอวกละ เวลาเกลียดหรือโกรธใครแล้วอย่างหวังว่าจะให้อภัย(ถึงแม้ว่าจะมาขอให้อภัยแล้วพูดว่าให้อภัยไปแล้วนั้นเธอจะไม่มีวันลืมในสิ่งที่ใครทำกับเธอแล้วก็ตาม)

กลัว: กลัวความล้มเหลว กลัวความผิดหวัง และกลัว'ความรัก'

แพ้: แพ้คนขี้อ้อน(ก็เธอเป็นคนมีความเป็นเมตตาหนิ) และแพ้คนที่เข้าใจเธอ

สิ่งที่พกตลอดเวลาที่ไปไหนมาไหน(แถมให้ กิกิ) : ตะปูสีบรอนเงิน 1 ดอก(พกทำไม ? เพื่อนเธอก็ถามอย่างนั้น แต่เธอคิดว่า มันต้องได้ใช้ซักวันละน่าา)  , กรรไกรด้ามสีฟ้าอมน้ำเงิน 1 ด้าม และถุงย้ามสีดำที่รายคถาขยายพื้นที่เอาไว้แล้ว

 บทที่ต้องการ: อะไรก็ได้ค่ะที่เข้ากับคาเรกเตอร์ตัวนี้(จะมีหรอ?) แต่อยากได้โมเม้นแบบว่าให้ตัวนี้ตายเพื่อคนที่เธอรักเหมือน ... สเนป ...  จะได้เป็นสาเหตุที่เธอเงียบและหน้านิงตลอดเวลา เพราะความรักในอดีต แต่ปัจจุบันเธอตายสละชีวิตเธอเพื่อใครคนหนึ่งที่รักเธอ เพื่อใครคนหนึ่งที่ทำให้เธอได้ยิ้มมากขึ้น เพื่อใครคนหนึ่งที่เธอ 'รัก' (ป.ล. แต่ก็นะ แล้วแต่ไรท์เตอร์จะตัดสินใจค่ะ)

เพิ่มเติม: คาเรย์เซียร์  'ไลล่า'  เดโบร่าห์ ( คาเรยแปลว่า ความมืด เซียร์ แปลว่าคำทำนาย มารวมกันเป็นคำทำนายมืด ส่วนเดโบร่าห์ แปลว่า สติปัญญา ไลล่า แปลว่ากลางคืน)
    ไม่แปลกเลยที่เด็กสาวธรรมดาๆคนจะชอบและรักในศาสตร์มืดและคำพยากรณ์ต่างๆ และไม่แปลกเลยที่เธอจะชอบพระจัทร์ในยามราตรี (ก็ชื่อมันบอกอยู่เเล้วอะเนอะ) เด็กสาวหน้านิ่งคนนี้เปรียบเสมือนสีขาวที่ถูกสีดำกลืนกินทีละนิดทำให้เธออยู่ในอารมสีเทา บางครั้งเธอเป็นเด็กที่มีเมตตาสูงมากจนเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา แต่ในบางครั้งเธอกลับมีนิสัยความสามารถต่างๆและคำพูดคำจาแบบที่ว่า       ' เก่งจนหน้ากลัว '
ความพิลึกของเซียร์ยังไม่หมดเพราะสัตว์เลี้ยงของเธอไม่เหมือนใครเพราะมันเหยี่ยวสีน้ำตาลคาราเมล นัยตาสีอำพันดูเข็มแข้ง และหน้ากลัว (แต่เซียร์ดูว่ามันเศร้ามากกว่า) เหยี่ยวเธอชื่อเมล(มาจากคำว่าคาราเมล)
          คาเรย์เซียร์ เด็กสาวโลกสีเทา ถึงแม้เธอจะชอบที่อยู่อย่างสงบเงียบๆแต่เธอก็ไม่ได้อยู่เงียบจนลืมใช่ชีวิตอย่างคนปกติเพื่อจะได้ไม่มีปัญหา คาเรย์เซียร์ผู้มีเมตตาช่วยเหลือผู้อืนทุกเมื่อเมื่อขอมา แต่ถ้าไม่ขอเธอจะไม่ยุ่งเด็ดขาดถ้าไม่คอขาดบาดตายจริงๆเพราะเธอไม่ชอบเรื่องวุ่นวายเท่าไหร่นั้น และไม่ชอบให้ใครเดือดร้อน สาเหตุที่ทำให้เธอไม่มีเพื่อนสนิทเพราะในช่วงเวลาในตอนเด็กนั้นเธอถูกเพื่อนสนิทที่แสนดีของเธอหักหลังจนทำให้เธอไม่มีเพื่อนซักคน ไม่มีใครเข้าใกล้ มีแต่สายตาเหยียดหยาบที่คอยยัดเยียดให้ตลอดเวลา ในช่วงนั้นคาเรย์เซียร์เรียนไม่เก่งเท่าไหร่นักแต่พอถูๆไถๆไปได้ แต่เมื่อโตขึ้นเธอยิ่งเป็นคนเก็บตัวมากขึ้น ทำให้มีเวลาศึกษาอะไรหลายอย่าง จึงทำให้เธอเรียนเก่งที่สุดในสายชั้น เพื่อนๆที่เคยเกลียดเธอเริ่มกลับมาเป็นเพื่อนกับเธอเหมือนแต่ก่อน (แต่หารู้ไม่คาเรย์ถึงแม้จะพูดแล้วว่าให้อภัยแต่ภายในไม่เคยลืม ) จึงทำให้เธอไว้เลือกที่จะไว้ใจใครอีกเลย(เย็นชาได้อีก!!) แม้แต่ความรักถึงแม่ว่าเธอจะไม่มีเคยมีแฟนก็ตามแต่ไม่ใช้ว่าจะไม่เคยมีความรัก ..

ป.ล. ไรท์จังอย่าตัดเค้าออกน้าาา ให้เค้าเป็นตัวไรก็ได้ หรือจะเพิ่มจะตัดอะไรก็ได้ แต่อย่าตัดเค้าออกน้าาา จุ๊บๆ >•<