ก็คิมหันต์ชอบแกล้งเรา | KrisLay

ตอนที่ 4 : ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

    ในวันหยุดของโรงเรียนนั้น ลู่หานได้ขออนุญาตจากคุณน้าไปทำงานที่บ้านของมะลิ ทำให้ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือแค่ชิงชิง ที่กำลังจะไปร้านของคนเป็นมารดา

     “ ชิงชิงไม่ไปทำรายงานหรือลูก ”  คนเป็นป๊าเอ่ยถามลูกตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกจากบ้านไป

     ชิงชิงที่กำลังสวมรองเท้าอยู่หยุดชะงัก ก่อนจะใช้มือค้ำประตูและหันหน้ามาเอ่ยตอบผู้เป็นบิดา

      “ มีฮะ แต่ต้องไปเฝ้าร้านให้ม๊ากับป๊าไง ”

     “ ลื้อก็ไม่บอกแต่แรก ” หม่าม๊าที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เงยหน้าขึ้นมา น้ำเสียงเชิงดุเล็กน้อยแต่ทำเอาชิงชิงหน้างุ้ย

     “ แล้วไปทำที่ไหนล่ะลูก เดี๋ยวป๊าไปส่ง ” ต่างจากป๊าของเขาที่ใจดีที่สุดในโลกไม่ว่าจะอะไร

     “ ได้คู่กับคิมหันต์ครับ ”

     “ งั้นลื้อก็ไปทำเลยไป เดี๋ยวม๊าไปเฝ้าร้านเอง ”

     “ ครับ.. ”

     “ เอาไป๋จ่านจี*ไปให้อาคิมหันต์ด้วย ” คนเป็นแม่เอ่ยขณะที่ลูกชายของตนจะเดินออกไป เดินเอากล่องที่บรรจุอาหารจีนฝีมือของตนมาให้ลูกชายตนเอง ซึ่งตอนนี้กำลังทำสีหน้างงๆอยู่

     “ อ่าว ม๊าทำตอนไหนทำไมไม่เห็นอั้วได้กินเลย ”

     “ ลื้อก็ไปกินกับอาคิมหันต์เถอะ ไปได้แล้ว ”

ก๊อกๆ

     เสียงเคาะประตูจากมือของชิงชิงดังขึ้น คนตัวเล็กยืนรอเจ้าบ้านมาเปิดประตู ในระหว่างนั้น ในใจก็คิดไปด้วยว่าทำไมม๊าของเขาถึงไม่ให้กินเมนูนี้ก่อน ทั้งๆที่เขาเป็นลูกนะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำ

     มันเป็นเมนูโปรดของชิงชิง ..และคิมหันต์

     “ อ่าว ไม่ไปร้านทองรึ ” เป็นคิมหันต์ที่เปิดประตูออกมา ชิงชิงส่ายหน้า ก่อนจะชะโงกหน้าคล้ายกับกำลังจะหาใครอยู่

     “ พ่อแม่กูไปทำงาน แล้วมึงมาทำไร ” เขาเอ่ยตอบเหมือนรู้คำถามในใจคนตัวเล็ก

     “ ก็มาทำรายงานไง ”

    “ กูยังไม่อาบน้ำ มึงเข้ามารอในบ้านก่อน ”

     ชิงชิงมองไปรอบๆบ้านระหว่างรอคิมหันต์อาบน้ำ ซึ่งไม่เคยได้มาสำรวจรอบๆจริงๆจังๆสักทีตั้งแต่ตอนม.3 มั้ง ซึ่งนั่นก็นานมาแล้ว

     จะว่าไป คิมหันต์นี่ก็ตื่นสายมากเลย สิบเอ็ดโมงจะเที่ยงแล้วยังไม่อาบน้ำอีก ชิงชิงมองไปที่หน้าปัดนาฬิกาบนข้อมือขาวของเขาอีกครั้ง ก่อนจะวางมันลง และส่งสายตามองรอบๆไปเรื่อย

     “ รอนานป่าว ” เสียงของคิมหันต์ดังขึ้นมาในโซนประสาท ชิงชิงส่งสายตาไปมองทางต้นเสียงก่อนจะส่ายหน้า ชิงชิงลุกขึ้นยืนจากโซฟาหนังสีขาวล้วน ก่อนจะยื่นกล่องอาหารตรงหน้ามาให้คิมหันต์

     “ ม๊าเราทำไป๋จ่านจีมาให้ อ่ะ ” ชิงชิงเอ่ย คนตัวสูงกว่ายื่นมือมารับ ก่อนจะเอ่ยตอบ

     “ ฝากขอบคุณม๊ามึงด้วยนะ ” คิมหันต์รับมา ก่อนจะเดินไปวางไว้ที่โต๊ะทานข้าว

     “ ขึ้นไปทำงานห้องกู ”

     เสียงเครื่องปริ้นดังไปมาพร้อมเสียงต่อกแต่กจากการกดแป้นพิมพ์เพื่อพิมรายงาน คิมหันต์และชิงชิงร่วมมือกันทำอย่างดี ใช้เวลาไม่นานมากนัก ต่างจากตอนม.3ชะมัด...

     “ แผ่นใสหมด.. ” สักพัก เสียงของคิมหันต์ดังขึ้น ชิงชิงที่พิมพ์งานอยู่นั้นหันมามองทางต้นเสียง

     “ ห๊ะ? ”

     “ เดี๋ยวกูออกไปซื้อให้ ” คิมหันต์เอ่ย ก่อนจะลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าตังค์หนังสีดำกำลังจะเปิดประตูออกไป

     “ เอาเงินเราก็ได้ ”

      “ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูออกเอง ” คิมหันต์เอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะเปิดประตูออกไป

     ชิงชิงมองตามแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะยิ้มให้บางๆและหันกลับมาให้ความสนใจต่องานที่เขากำลังทำอยู่

     “ ..เข้ามา ” เสียงหวานที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ลู่หานกลับได้ยินมันชัดเจน

     ตอนนี้เขามายืนอยู่ที่หน้าห้องในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเจ้าของห้องก็คือ.. มะลิ คู่ทำงานของเขา แอบสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมไม่อยู่กับพ่อแม่ แต่มันก็เป็นเรื่องของเขาแหละ..

     ลู่หานเดินตามคนตัวเล็กกว่าเข้ามาในห้อง ห้องในคอนโดหรูถูกตกแต่งด้วยสไตล์มินิมอลสีขาว ไม่มีอะไรมาก แต่ดูเรียบหรู บ่งบอกถึงลักษณะของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี

     “ ..เอาของที่เราบอกมาอยู่ใช่มั้ย ” มะลิเอ่ยถามเสียงแผ่วเช่นเดียวกับทุกๆครั้ง ลู่หานพยักหน้าเป็นคำตอบ

     “ เริ่มทำกันเถอะ ” ลู่หานเอ่ย มะลิก็พยักหน้าเป็นคำตอบเช่นเดียวกัน

     ทั้งห้องสี่เหลี่ยมสีขาวถูกความเงียบปกคลุม สร้างความอึดอัดให้ลู่หานไม่น้อย ด้วยที่ทั้งสองเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว มาอยู่ด้วยกันทำให้เงียบยิ่งขึ้นไปอีก

     ลู่หานที่นั่งพิมพ์งานอยู่รู้สึกอึดอัดไม่น้อย เม็ดเหงื่อค่อยๆผุดออกมาทั้งๆที่เปิดแอร์ สายตากวางเหล่ไปมองร่างเล็กที่กำลังเรียงแผ่นงานอยู่ข้างๆ

     ใบหน้าน่ารักแต่กลับหน้าบึ้งตลอดเวลาซึ่งเขาก็ไม่รู้ทำใม.. แต่หากสำรวจใบหน้าหวานนั้นดีๆนั้นล้วนมีเสน่ห์ที่ดึงดูดลู่หานคนนี้เหลือเกิน..

     เหมือนว่าสายตากวางคู่นี้จะมองนานไป ทำให้คนถูกมองนั้นรู้ตัวเต็มๆ มะลิเงยหน้าขึ้นมา ส่งสายตางงไปให้คนข้างตัวของเขา

     “ ท..โทษที ” มะลิไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานเช่นเดิม

     ลู่หานก็ก้มหน้าทำงานในคอมพิวเตอร์ไปเช่นเดิม แต่ในหัวกลับคิดว่าพ่อแม่ของมะลินั้นหายไปไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องของเขา แต่มันก็อดไม่ได้ จน..

     “ ล..แล้วพ่อแม่มะลิไปทำงานหรอ ”

     ลู่หานเอ่ยถาม คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆหยุดชะงัก ลู่หานรู้สึกอยากเอ่ยขอโทษออกไป เพราะมันเป็นเรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับเรา จึงเอ่ยต่อ

     “ อ..เอ่อ คื-- ”

     “ พ่อแม่อยู่บ้าน ” มะลิเอ่ยตอบเสียงแผ่วคล้ายว่าเป็นลักษณะนิสัยของตัวเขา

     อยู่บ้าน? แสดงว่ามะลิมาเรียนที่นี่แต่พ่อแม่ของมะลิทำงานที่ต่างจังหวัดงั้นหรอ? ลู่หานหยุดความคิดเรื่องพ่อแม่ของมะลิเอาไว้ ก่อนจะตั้งใจทำงานต่อไป

     “ มะลิมาดูตรงนี้ให้หน่อยสิ ค..คือมัน.. ” ลู่หานเอ่ยในขณะที่เขาพิมพ์รายงานอยู่ แต่ตอนนี้กลับปัญหาเกิดขึ้น

     เจ้าของชื่อเดินมาที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ของเขาเอง ก่อนจะก้มลงมาดูหน้าจอคอมชัดๆซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่ลู่หานหันกลับมาพอดี

     ปลายจมูกโด่งเกือบชิดแก้มใส มะลิที่ก้มลงมาดูคอมนั้นตกใจรีบหันหน้ามา แต่กลับประจันหน้ากันพอดี ทำให้ปลายจมูกของทั้งสองชนกัน

     มะลิรีบเบือนหน้าออก ก่อนจะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นกับคอมของเขา ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจก็เสร็จสิ้น เมื่อแก้ปัญหาเสร็จแล้ว มะลิก็รีบเดินไปนั่งที่เดิม

     ทั้งห้องเกิดความเงียบอีกครั้ง จะพูดอีกครั้งก็ไม่เชิง เพราะมันเงียบตั้งแต่ครั้งแรกอยู่แล้ว เพียงแต่ครั้งนี้ลู่หานกลับสร้างมันขึ้นมาเอง

     รู้สึกผิด... แต่ก็รู้สึกดีในเวลาเดียวกัน

TALK

ตอนชิงชิงบ่นคิมหันต์เรื่องตื่นสายนี่แอบจึ้กๆอยู่นะ55

เปิดเทอมแล้วถ้าอัปช้าอย่าเพิ่งลืมกันนะคะ ฮื้ออออ

สกรีมแท็ค #ก็คิมหันต์ชอบแกล้งเรา เล๊ย

ไป๋จ่านจีหรือไก่สับ อ่านข้อมูลเพิ่มเติมจิ้ม!