Baramos - หัวขโมยแห่งบารามอส [( เรื่องราวที่เปลี่ยนแปลง )]

ลำดับตอนที่ #8 : ร่วมห้อง

                              
                                                                                         
                              นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองสภาพภายในห้อง... ห้องเล็กๆ กับ เตียงสามเตียงชนาดเล็กที่มีผ้าปูเตียงกับปลอกหมอนสีขาวลายดาบและคลุมด้วย ผ้าห่มสีน้ำตาลอ่อนชิดกำแพงด้านหน้า ตู้ไม้มะฮอกกานีขนาดใหญ่แข็งแรงสามใบตั้งอยู่ทางด้านซ้าย โต๊ะทำงานไม้โต๊กลมสีเดียวกับเตียงและตู่พร้อมเก้าอี้อีกสามตัวตั้งอยู่ทางด้านขวา นอกนั้นก็ไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์อ่ะไรอีกเลย แม้ห้องจะเล็กแต่อากาศในห้องกลับโปร่งเย็นสบายไม่มีแม้แต่กลิ่นอับทึบ เพราะหน้าต่างสามบานใหญ่เหนือเตียงตั้งอยู่ในทิศทางรับลมพอดี ม่านสีลาเวนเดอร์กำลังไหวเบาๆ ราวกับต้อนรับเจ้าของห้องกลุ่มใหม่


                                ห้องใช้ได้ แต่ บรรยากาศกับเพื่อนร่วมห้องไม่ค่อยน่าพิศมัย... ความคิดของเฟรินในใจเมื่อยามเดินเข้ามาในห้องหัวหน้าชั้นปี


                                 เจ้าชายคาโลเลือกเตียงชิดกับตู้เสื้อผ้าที่มีทำเลดีที่สุด เขากำบังรื้อข้าวของจากกระเป๋าใบโต ขณะที่คิล ฟีลมัส ฉายานักฆ่าแห่งซาเรสกำลังจัดข้าวของของตัวเองที่เตียงทางด้านขวา เฟรินมองรอบห้องอย่าเงียบๆแล้วถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง ก่อนถอดดาบ เสื้อคลุมของตัวเองออก พร้อมกับกองหนังสือวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินมาเอากระเป๋าโยนขึ้นไปบนเตียงที่เหลือเพียงตัวเองสำหรับเขา


                                  " ยังไง แนะนำตัวกันหน่อยดีมั้ย " เฟรินเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้ผู้ร่วมห้องอีกสองคนหยุดงานที่กำลังทำหันมามอง


                                   " นายก็เฟริน เดอเบอโรว์ นั่นก็ คิล ฟีลมัส ต้องแนะนำอ่ะไรมากมาย นอกจาก...นายจะความจำสั้น " คาโลพูดขึ้น


                                    " ฉันความจำปกติ เพียงแต่ว่า การแนะนำตัว ไม่ใช่แค่แนะนำชื่อ " เฟรินเถียงกลับ


                                     " เพื่อน? แล้วอ่ะไรที่ต้องแนะนำมากกว่าชื่อกันล่ะ ครอบครัว ฐานะทางบ้าน งานอดิเรก หรือ จุดหมายในการมาที่นี่ " คิล ผู้ร่วมห้องคนสุดท้ายเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก


                                      " เอางั้นก็ได้ อืมครอบครัวฉัน มี 3 คนพ่อแม่ลูก ขออนุญาตไม่บอกชื่อน่ะ ฐานะทางบ้าน ก็ร่ำรวยใช้ได้ งาสนอดิเรก หนีเที่ยวมั้ง จุดหมายในการมาที่นี่ เรียนที่ๆแม่เคยเรียนกับหาเพื่อน " เฟรินเอ่ยตอบก่อนหัวเราะเบาๆ ก่อนย้อนถาม " แล้วนักฆ่าอย่างนายคิดจะมาทำอะไรในโรงเรียนพระราชานี่ละ หรือ คิดจะมาลอบฆ่าเจ้าชายคนใดสักคน "


                                        ห้องทั้งห้องเงียบไปอึดใจ ก่อนที่เฟรินจะเอ่ยเบาๆ " ฉันพูดเล่น นายอย่าคิดมากน่า "


                                         พั่บ พั่บ เสียงกระพือปีกดังขึ้นมา ก่อนจะมีสายฟ้าสีทองพุ่งเข้ามาในห้อง จ่อมาทางเฟริน


                                         " เฮ้ย " เสียงคิลอุทานขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนอีกคนที่เมื่อกี้คุยด้วยถูกฟ้าผ่า


                                         " โอ้ย เจ็บๆ ที่หลังมาเบาๆก็ได้ " เสียงเฟรินเอ่ยคุยกับเหยี่ยวสีทองตัวนึงที่เกาะอยู่บนบ่า


                                          " ขอโทษค่ะ นายหญิงน้อย " เหยัยวสีทองตนนั้นตอบกลับมา


                                           " นายท่าน " เฟริน เถียงกลับไป


                                           " เฟริน ตัวอะไรอ่ะ " เสียงของคิลที่ยิ่งทวีความงุนงงเข้าไปอีก เมื่อเฟรินคุยกับเหยี่ยวสีทอง


                                           " เหยี่ยวสายฟ้า " เสียงของคาโล ตอบกลับมาแทนที่จะเป็นเฟริน " นายไปได้มันมาได้ยังไง " คาโลหันไปถามเฟรินที่กำลัง ขีดๆเขียนๆอ่ะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะ


                                           " มีคนเอามาให้ท่านพ่อ " เฟรินตอบปัดๆ พร้อมห่อกระดาษที่ตนเพิ่งเขียนผูกเข้ากับขาของเหยี่ยวทองตัวนั้น " เอาไปให้ถึงมือท่านแม่ก่อนท่านพ่อน่ะ ซีเฟียส "


                                            " ค่ะ นายหญิงน้อย " เหยี่ยวทองพูดตอบพร้อมจะกระปือปีกบินไป


                                             " นายท่าน " เฟริน ตอบแก้


                                             " เหยี่ยวสายฟ้าเป็นสัตว์หายากที่อาศัยอยู่แต่ในเดมอส  นายไปได้มาได้ยังไงน่ะ " คาโล ถามเฟรินตอบเมื่อเหยี่ยวตัวนั้นบินไปแล้ว


                                             " ก็บอกว่า มีคนเอามาให้ท่านพ่อ " เฟริน ตอบอย่างหงุดหงิด


                                             " แล้วพ่อนายเป็นใคร ถึงได้มีเอานกหายากขนาดนั้นมาให้ " เสียงของคิลดังขึ้น หลังจากการประติดประต่อเรื่องได้แล้ว


                                             " พ่อฉันหรอ เอ่อ เป็นมหาเศรษฐีน่ะ มีคนเอามาขาย พ่อฉันก็ซื้อเอาไว้ อ่ะน่ะ พอๆ ไม่ต้องถามแล้ว " เฟรินว่าพลางเปลี่ยนเรื่องซะงั้น


                                             นกสายฟ้าจะยอมรับเจ้านายแค่คนที่มีพลังเวทย์สูงๆเท่านั้น ไหนนายบอกว่านายเป็นหัวขโมยล่ะ เฟริน คาโลคิดขึ้นเพื่อนคำนึงถึงการยอมรับเจ้านายของสัตว์สายพันธุ์นี้


                                             " นายนี้น่าสนใจอย่างที่คิดไว้จริงๆ เฟริน ฉันยอมเป็นเพื่อนกับนายก็ได้ ถ้านายจะเล่าประสบการณ์ชีวิต การเป็นขโมยของนายให้ฉันฟัง "


                                             ไฟหัวเตียงดับไปแล้ว เนื่องจากบุรุษคนหนึ่งในห้องเข้านอนไปเรียบร้อย ขณะที่อีกเด้กหนุ่มทั้งสองยังมีเรื่องคุยกันไม่จบ แต่น้ำเสียงที่ตุยกันเบาๆให้ได้ยินแต่สองคนไม่รบกวนใคร ซึ่งกว่าจะเป็นเช่นนั้นได้ก็หลังจากที่ถูกดุเป็นรอบที่สาม จากผู้ที่ต้องการจะนอน





                                             " ชีวิตของการเป็นขโมยของนายผาดโผดตื่นเต้นได้สนุกจริงๆ " คิลเอ่ยขึ้นหลังจากจบการเล่าชีวิตการผจญภัยของเฟริน


                                             จะไม่สนุกได้ยัง ก็ฉันโม้นิหว่า เฟรินคิดในใจ ทั้งๆที่ใบหน้ายังคงหัวเราะไปกับเพื่อนนักฆ่า


                                              " แต่ยังไงก็ยังดีที่นายไม่ได้หลงไปปราสาทขุนนาง ที่แม่นายเคยอยู่ " 
                                              

                                              เฟรินหันมาทำท่าสงสัยใส่คิล


                                              " ไม่รู้หรือว่า มหาราชย์ ทรราชย์ ราชาผู้บ้าอำนาจ ที่ทำให้เกิดสงครามกันบ่อยๆ ไม่ได้มาจากป้อมอัศวินหรอกนะ แต่มาจากปราสาทขุนนางแห่งนั้นต่างหาก โดยเฉพาะเจ้าชาย อาเธอร์ คนนั้นมีร้อยแปดพันวิธี ที่จะให้เราคายความลับอะไรต่อมิอะไรออกมาให้หมด จนเรานึกอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตายทีเดียว เฟรินฉันชอบที่นายจริงใจเปิดเผย แต่เตือนนายด้วยความหวังดี ในฐานะเพื่อน อย่าเข้าใกล้ อาเธอร์ เลโอนาท บริสตัน เดอะปรินซ์ ออฟซาเรส "

----------------------------------------------------------------------------------------

ฮ่า ฮ่า ฮ่า บทนี้ก้อสั้นอีกและ จ๊าก เห้ย อย่าฆ่าเค้า เค้าขอโทษ วันนี้ไม่ได้ลงตอนเช้าแหะ ลงตอนบ่ายหลังจากกลับมาจากการมอบตัว เหอๆ เม้นกันเยอะๆน่าค๊า รุ่งอรุรมีกำลังจัย พิมพ์ต่อไปเพราะแรงใจเม้นของทุกคนและค่ะ