คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ย้ายบ้านชั่วคราว~
หวัดดีค่ะ ฉันก็คือ ฮันโพลี นางเอกของเรื่องนี้ ตอนนี้ฉันอายุได้17ปีแล้วล่ะค่ะ เรียนอีกปีเดียวก็จะขึ้นมหาลัยแล้วเริ่มแก่ขึ้นตามลำดับน่ะค่ะ
“โพลีๆ ยืนเหม่ออะไรอยู่น่ะมานี่หน่อยแม่มีอะไรจะบอก” ยืนเหม่อที่ไหนล่ะ แม่ก็หนูกำลังแนะนำตัวให้คนอ่านได้รู้จักต่างหากล่ะ
“มาแล้วค่ะๆ”
“แม่จะไม่อยู่บ้านซัก6-7เดือนน่ะ” อะไรนะ???แอบหนีไปเที่ยวแหงเลย
“แม่ก็เลยจะให้ลูกไปอยู่บ้านเพื่อนแม่น่ะ คนที่ชื่อว่าลีฮยอนน่ะ”
“หนูไม่ไปไม่ได้เหรอแม่ อยู่ที่บ้านนี้ก็ได้นี่นา”
“ไม่ได้แม่บอกป้าลีฮยอนไว้แล้วว่าลูกจะไปอยู่บ้านเค้า” แม่นะแม่ทำไมชอบบังคับลูกอยู่เรื่อย “แม่จะไปอเมริกาพุ่งนี้ลูกก็ออกไปพร้อมแม่เลยละกัน”
“งั้นหนูก็อดไปเที่ยวหน้าร้อนที่แม่สัญญาจะพาหนูไปน่ะซิ” ความฝันหน้าร้อนของฉันต้องพังทลายไปกับตา
“ก็โรงงานที่อเมริกามันกำลังจะเจ๊งซิแม่ถึงต้องไป” ~เฮ้อ~
“เดี๋ยวกินข้าวเย็นเส็จแล้วก็รีบไปจัดกระเป๋าให้เรียบร้อยแล้วค่อยนอนล่ะ”
“ค่ะ”
ทำไมแม่ไม่พาฉันไปด้วยนะ แล้วก็ให้เรียนที่อเมริกาด้วยเลยจะได้เป็นนักเรียนอินเตอร์ อิ อิ
ฉันขึ้นไปเก็บของใส่กระเป๋า ชีวิตหน่อชีวิต ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งให้ต้องจากพ่อแม่ไปด้วยนะ (พ่อก็ไปทำงานที่อเมริกาเหมือนกัน แม่ก็ต้องไปที่อเมริกาอีก ก็คนมันรวยละมั้ง)
“ง่วงไม่ไหวแหละนอนดีกว่า” ฉันทิ้งตัวบนเตียงที่นุ่มสบาย ที่ๆฉันจะมีความสุขมากที่สุดก็คืออยู่ในห้องนอนหรือไม่ก็อยู่กับเพื่อนๆ.... z Z Z
- ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด – เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในห้องนอนที่มีแสงอาทิตย์เข้าเล็กน้อย
“ตื่นแล้ว เลิกร้องซะทีได้ไหมไอ้นาฬิกาบ้า” เสียงงัวเงียของฉันดังลั่นบ้าน
ฉันควานหานาฬิกาแล้วกดปิดเสียงมันซะ แล้วค่อยๆกลิ้งลงจากบนเตียง
“โอ้ย! เจ็บจังเลย” ฉันกะเด้งลุกจากพื้นเดินไปอาบน้ำด้วยตาที่สว่าง ก็จะไม่ให้ตาสว่างได้ยังไงก็พึ่งตกจากเตียงมานี่นา
.................................................. 40นาทีผ่านไป
“โพลีอาบน้ำเส็จรึยังลูกมันจะครบชั่วโมงแล้วนะ”
“เส็จแล้วค่ะ” ฉันกะทืบเท้าลงบันไดมา
“เส็จแล้วก็ขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวแม่ตกเครื่อง”
“แต่ข้าวเช้าหนูยังไม่ได้กินเลยนะ” จะให้ไปทั้งอย่างงี้ได้ไง ท้องร้องใหญ่แล้ว
“แม่หยิบมาให้แล้ว” ฉันยิ้มอย่างหวานปาก
เราสองคนแม่ลูกนั่งรถมาถึงบ้านหลังใหญ่(กว่าบ้านฉันนิดเดียว) น่าอยู่มากๆเลยล่ะค่ะ บ้านออกแบบคล้ายๆยุโรป โทนสีอ่อนๆดูแล้วสบายตา
“ถึงแล้ว” คนขับรถของเราขับไปจอดข้างในบ้าน (อย่าเข้าใจผิดจอดในรั้วน่ะ)
ฉันกับแม่เปิดประตูรถออก บรรยากาศน่าอยู่มากๆ อากาศดีจริงๆ
“แม่ค่ะเนี่ยเหรอบ้านเพื่อนแม่น่ะ”
“อืมใช่” แม่ตอบอย่างภูมิใจ ไม่ใช่บ้านแม่ซะหน่อย
“เข้าไปข้างในกันเหอะ” แม่บอก ฉันเดินตามหลังแม่เข้าไป
โอ้โฮ้ ~ บ้านสวยมากๆอย่างกับวังแนะ (ต้องเก็บอาการเดี๋ยวเจ้าของบ้านหาว่าบ้านนอก)
“จีฮวนไม่ได้เจอกันตั้งนานแหน่ะ”
“คิดถึงเทอจังเลย” รู้สึกแม่จะกระดี๊กระด๊าจริงๆนะ
“เนี่ยเหรอลูกสาวเทอน่ะสวยเหมือนเทอตอนสวาๆเลยนะ”
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
“จ๊ะสวัสดีจ๊ะ หนูอยู่โรงเรียนอะไรเหรอ”
“เมื่อก่อนอยู่โรงเรียนชางค่ะแต่พึ่งย้ายมาโรงเรียนมุนยงค่ะ”
“เหรอจ๊ะ ลูกชายของป้าก็อยู่โรงเรียนมุนยงเหมือนกันจ๊ะ” พอป้าลีฮยอนพูดจบก็เรียกลูชายของเค้ามา
“โฮจินๆลงมานี่หน่อยซิลูก”
“ฮะแม่ รู้แล้ว” ต๊ายๆตายพูดกับแม่แทนที่จะพูดครับ หยาบคายจิงๆ
เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับฉันเดินลงมา ให้ตายเหอะหล่อมากกกกกกกกกกก
“มีรัยฮะ” จะละลายอยู่แล้ว
“”นี่ไงที่แม่เล่าให้ฟังน่ะ เนี่ยป้าจีฮวน”
“หวัดดีฮะ”
“จ๊ะ” พูดจาไม่ถูกหูเลยยย
“ส่วนนี่ลูกป้าจีฮวน ชื่อโพลี คังโพลี”
“หวัดดี”
“อือ” ให้ตายเหอะนายกวนประสาดมากเลยรู้มมั้ย”
“งั้นแม่ไปล่ะ” แม่บอก “ค่ะแม่โชคดีค่ะ”
“นี่เทอ”
“อะไร” หน้าตานายชั่งกวนประสาดจิงๆ
“จะไม่ทักกันหน่อยเรอะ”
“ก็ฉันทักนายไปแล้วนิ”
“ไม่ได้ให้ทักแบบนั้น จูบน่ะจูบ” หา?จูบ
“จูบนี่หน่อยเป็นไงล่ะ”ฉันยกกระเป๋าขึ้นบังหน้า
“เทอไม่เค้าใจเรอะแบบฝรั่งน่ะ” ไอ้ลามก “ไม่รู้ย่ะ” ฉันมองหน้านายนั่น “หลงเสน่ห์ฉันล่ะซิ”
.................................................................
ความคิดเห็น