คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4ไม่อยากเสียเวลา
บทที่ 4 ไม่อยาเสียเวลา
“อึ!” เสียลืนน้ำลายลออึให่ ร่าบายืนัวแ็ทื่อ
“นายรับ ผู้หินนี้มาอ้าว่านายเรียให้มาหาอีแล้วรับ” เสียเ้มอายรร์เอ่ยฟ้อ
แววามริบายรัสีอันรายู่นั้นหลุบมอหิสาวรหน้านิ่ ๆ
“ให้ผมับัวออไปเลยไหมรับ” ายรร์เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าวิเวียนไม่ยอมยับัวหลบให้บอสันเิน
“ไม่้อ” เสียเ้มเย็นเยือเอ่ยอบ ทำให้ายรร์ทั้สอที่ำลัะปรี่เ้ามาับัวหิสาวถอยรูลับไปที่เิมทันที
“ิะหนี?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถาม้วยน้ำเสียราบเรียบ
“ปะ…เปล่านะ ลูน้อนายนั่นแหละไม่ให้ันึ้นไป” เสียเล็เอ่ยอบละล่ำละลัในประโยแร ่อนะหันไป่อว่าายรร์ร่าบึสอนทา้านหลัที่ไม่ยอมให้เธอึ้นไป้านบน
“พวมัน็ทำถูแล้วที่ไม่ปล่อยให้นอย่าเธอึ้นไป่าย ๆ ” มาเฟียหนุ่มยมือึ้นสัมผัสับปลายามนเบา ๆ เพียเท่านั้น็ทำให้อีฝ่ายนลุู่ยืนัวแ็ทื่อ้วยวามหวาลัว
วาลมสั่นระริ่อนะสะบัใบหน้าให้ามนหลุามือหนาอมาเฟียหนุ่ม ไม่อา้านทานแววาเย็นเยียบออีฝ่ายที่้อมอเธอไ้
“นายมีอะไระพู็พูมาเถอะ ันไม่อยาเสียเวลา” เสียเล็เอ่ยึ้นทว่าเธอลับเบือนหน้าไปทาอื่น
“หึ….ันอบวามอวีอเธอนะ” บอสันเ้นหัวเราะในลำอราวับอบใวามท้าทายอวีอหิสาว
“แ่เธอไม่รู้สินะ ว่านสอรู้อย่าเธอไม่วรอวีับัน!” เสียทุ้มเอ่ยแฝร่อรอยสะลั้นอารม์
หมับ !
มือหนาระาแนเรียวเ้าหาัว นหน้าผาอเธอระแทเ้าแผอแร่อีรั้อย่าแร
“อ๊ะ! ันเ็บนะ” มือเล็รีบยึ้นุมบริเวหน้าผา ใบหน้าสวยแสสีหน้าเหยเรู้สึปวหนึบ
“ไม่อยาเสียเวลา็ามันมานี่” มาเฟียหนุ่มระาแนเรียวอร่าบาให้เินรออไปาุนั้น
“นี่!ันเินเอไ้ ไม่้อลา ปล่อยสิ” วิเวียนเปล่เสียโวยวายลอระหว่าทาเินทำให้นในลับที่ยัไม่ไ้เมามา่าพาันหันมามออย่าสนใ ทว่าบอสันไม่ไ้สนใเสียโวยวายอเธอแม้แ่น้อย เาเอาแุ่ระาึแนเรียวอเธอให้เินามเาไป วบนบอสันพาเธอเินออมาที่บริเวลานอรถ้านนออลับ
“ะพาันไปไหน?” เสียเล็เอ่ยถามิ้วบามวเ้าหาันแน่น้วยวามสสัย
“.......” มาเฟียหนุ่มไม่ไ้อบอะไรนอาเหลือบสายาเย็นาลับมามอหิสาว
“ปล่อยแนันนะ ันเ็บ” วิเวียนไม่ลละวามพยายามที่ะึแนออาพันธนาารอมือหนา เปล่เสียโวยวายสร้าวามรำานให้ับมาเฟียหนุ่มไม่น้อย
“เียบ!” ร่าสูทนฟัเสียอนัวเล็โวยวายไม่ไหว เาะอเอ็ัออมาอย่าหุหิ
“เฮือ!” ันสะุ้เฮือ้วยวามใ เสียะออเาั้อัวานไปทั่วลานอรถ
“หุบปาเน่า ๆ อเธอะ ่อนที่ลูะั่วมันะลั่นใส่ปาเธอ” น้ำเสียเหี้ยมเรี้ยมแฝอยู่ในถ้อยำู่นั้น
“.......” วาลมเบิโพลโ้วยวามหวาลัวแววาเริ่มสั่นระริอีรั้ พลันหัวใวน้อยเ้นแรอย่าบ้าลั่เธอยอมเม้มปาลแน่น แล้ว้าวาเินามบอสันไปเียบ ๆ
“ึ้นรถ” ปลายเท้าหนาพาเธอเินมาหยุที่รถสปอร์ราาแพสีแส
“ละ…” ยัไม่ทันที่ันะเปิปาเอ่ยถาม แววามริบู่นั้นายแววหุหิ็วัมามอที่ัน ทำให้ันเียบลเลือที่ะไม่ถามเา่อ
ัน็แ่อยาถามว่าะพาไปุยที่ไหน ไปนานมาหรือเปล่ารถอันยัออยู่ที่นี่ เรว่าถ้าลับปิรถอัน็้ออเียวายอยู่บนลานอรถที่นี่เพียันเียว เธอรัรถยิ่ว่าอะไรเพราะเป็นรถยี่ห้อโปรันแรที่เ็บเินื้อเอแถมราา็ไม่ใ่ถู ๆ
มือหนาระาประูเปิออว้า่อนะผลัร่าบาให้เ้าไปนั่ในรถอย่าแร
“โอ้ย! เ็บ” เสียเล็เปล่อุทานัออมา้วยวามเ็บ เมื่อหัวอเธอระแทับอบประูรถในระหว่าที่เาผลัเธอไม่ทันั้ัว ่อนที่เาะปิประูใส่เธอแล้วเินอ้อมไปึ้นฝั่นับ ไม่สนใแม้แ่น้อยว่าำลัให้นอื่นเ็บ
บอสันเปิประูึ้นมานั่หลัพวมาลัยสาร์ทรถแล้วเลื่อนัวออาลานอรถอลับอย่ารวเร็ว
ระหว่าทาันเอาแ่นั่เียบมือำเ้าับสายเ็มันิรภัยแน่น้วยวามประหม่า ในใลึ ๆ หวาลัวไม่น้อย แ่ันะยอมไม่ไ้เพราะเาลารอบรัวอันเ้ามาเี่ยว้อ ารมาสะสาเรื่อในวันนี้ไม่ไ้อยามาั้แ่แรเพราะมันไร้สาระับไอ้แ่ไ้ยินเรื่อที่พวเาุยัน ันไม่ไ้ะเอาไปบอใรสัหน่อย
เวลาผ่านไปรถสปอร์ันแพเลี้ยวเ้ามาในหมู่บ้านหรูแห่หนึ่ที่อยู่ห่าาใลาเมือไม่มานั วาลมวาสายามอั้แ่ทาเ้าหมู่บ้าน แววาอเธอเป็นประายึ้นเมื่อเห็นวามหรูหราอหมู่บ้านแห่นี้
“ี่าินะ ถึะหาเินมาื้อบ้านหลัโไ้นานี้” เสียเล็พึมพำพูับัวเออย่าลืมัว พลามอสำรวบ้านแ่ละหลัที่บอสันับผ่านในหมู่บ้านมันเรียบ้านไม่ไ้แล้ว้อเรียว่าฤหาสน์
วบนรถอบอสันับมาหยุที่สุอยอหมู่บ้าน ้านหน้าเป็นประูรั้วบานให่สีำ ำแพบ้านสไล์ยุโรปสูนมิิมอไม่เห็นัวบ้าน้านใน ่อนประูรั้วบานให่ะถูเปิออว้า้วยระบบอัโนมัิไม่รอ้าบอสัน็เลื่อนรถเ้าไปยั้านใน ทันทีที่พ้นประูรั้วบ้านเ้ามา วาลม็เหลือบไปเห็นายรร์ร่าบึนับสิบนยืนามุ่า ๆ อบ้าน เหมือนำลัเฝ้ายาม
เธอเลิสนใายรร์เหล่านั้นแล้วหันลับมามอยั้านหน้า วาลมลุวาวอีรั้ เมื่อเห็นฤหาสน์หลัให่้าหน้าที่รถอบอสันำลัเลื่อนเ้าไปใล้เ็มที มันสวยแู่ลึลับในเวลาเียวัน บ้านออแบบสไล์ยุโรปและเป็นสีำทั้หลัห้อมล้อม้วยสวนอไม้สไล์ยุโรปเ่นเียวัน
“......” เธอเผลอสำรวอย่าลืมัวว่าัวเอำลัมาทำอะไร นรถอบอสันเลื่อนมาหยุสนิทที่้านใน เาเปิประูลารถแล้วเินอ้อมมาระาประูฝั่ที่หิสาวนั่ เลื่อนมือมาระาแนเรียวลารถอย่าไร้วามปรานี
“เอารถไปเ็บ” มาเฟียหนุ่มหันไปออำสั่ับลูน้อที่มายืนรออยู่ แล้วหันมาึร่าบาเินเ้าไปในบ้านทันที
“นี่นาย ันเินเอไ้” ันพยายามึแนออามือหนา เาระานแนอันแเถือไปหมแล้ว
“บอให้หุบปาไม่ใ่หรอ” เท้าหนาหยุเินแล้วหันมาเอ่ยถามเธอ้วยน้ำเสียราบเรียบแ่ฟัูแล้วนสันหลัลุวูบ
“ะ…็ันเ็บ” เธอแสสีหน้าไม่พอใแล้วพูออไป
“เ็บ็ำว่าอย่าสอรู้เรื่ออนอื่น มานี่!”
“ุหนูะ” ทว่าบอสันที่ำลัะพาวิเวียนเินึ้นบันไไปยั้านบน เสียผู้หิทีู่มีอายุเอ่ยเรียัึ้น ทำให้บอสันรีบลายมือที่บีบแนเรียวออ
นัวเล็หลุบมอมือหนาที่ลายอออย่าแปลใ ึ้อหันไปมอามเสียเรีย็เห็นเป็นป้าผู้หิอายุราวห้าสิบปียืนอยู่รปลายบันไ
“รับป้าศร” เสียเ้มานอบน้ำเสียอ่อนล ันึหันไปมอป้าแล้วยมือึ้นไหว้ทัทายามมารยาทอแที่มาบ้านนอื่น ถึแม้ะไม่ไ้อยามาเหยียบที่บ้านหลันี้็าม ึ่ป้าแ็รับไหว้ยยิ้มให้ันบา ๆ
“ทำไมวันนี้ลับไวั ิน้าวันมาหรือยั” เสียหวานอสาวสูอายุเอ่ยถามใบหน้าเปื้อนไป้วยรอยยิ้มมอมาที่บอสัน
“ินแล้วรับป้าศร ป้าศรไปพัเถอะบอสมีเรื่อ้อัารนิหน่อยรับ” ไม่ว่าเปล่าบอสันหันมามอที่ันเล็น้อย
“้ะ” ป้าแอบลับอย่าว่า่าย่อนะเินออไป
“มานี่!” พอป้าแเินออไป อีาบอสัน็ลับมาเสียแ็ใส่ันเหมือนเิม แถมรอบนี้ยัระาันเินแรว่าเิม ผีบ้าเ้าสิหรือไ หรือเป็นไบโพล่าปรับอารม์เ่เหลือเิน
ความคิดเห็น