ก็ผมรักพี่ (perthsaint)

ลำดับตอนที่ #17 : สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้....

part กัน

"เอางี้มั้ย เรามาเล่นเกมกัน "

ความคิดของผมผุดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม

"เกมอะไรหรอคับ  ._.?? "

"เกม เป่ายิ้งฉุบ"

"...."

"เเต่ไม่ใช่เกม เป่ายิ้งฉุบ ธรรมดานะ ถ้ามาร์คเเพ้พี่มาร์คดื่มเเก้ว เเต่ถ้าพี่เเพ้มาร์คพี่ถอด 1 ชิ้น"

เมื่อเห็นรุ่นน้องที่พึงเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่รัก ผมรู้ว่ามันชั่งเเสนเศร้า เเต่ผมจะทำให้น้องเค้ายิ้มอีกครั้ง เพราะมันอาจเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้....

"อ..อื้ม..ก็ได้ผมไม่เเพ้พี่หรอก ผม เป่ายิ้งฉุบเก่งนะพี่ :)"

มาร์คยิมให้ผม

":)ยิ้มเเบบนี้สมกับเป็นมาร์คหน่อย หยุดเศร้าได้เเล้วเเล้ว ลืมๆ มีคนอีกเยอะที่รักเเก"

'โดยเฉพาะคนตรงหน้า'

ผมพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเอามือยีหัวคนน้องไปด้วย

"งั้นมาเล่นกัน"

ยันยิงเยา ปัก เป่ายิ้งฉุบ

ผมกรรไกร  มาร์คกระดาษ

"โห่!! พี่"

"เอ้า หมดเเก้ว ๆ"

"อึก..อึก...อ่า..ตานี้ผมไม่เเพ้พี่เเน่"

ยันยิงเยา ปัก เป่ายิ้งฉุบ

ผมกระดาษ  มาร์คค้อน

":)หมดเเก้ว ๆ"

ผมปรมมือบเป็นจังหวะ พลางพูดกับคนน้องที่กำลังยกเเก้วที่  2 ดื่มจนหมด

"อึก..อึก...อ่า..มาๆ"

ยันยิงเยา ปัก เป่ายิ้งฉุบ

ผมค้อน  มาร์คกระดาษ

"เย้!! ผมชนะเเล้ว ถอดเลยๆ"

คนน้องพูดขึ้นมาอย่างดีใจ 

ผมเลือกที่จะถอดนาฬิกาที่ข้อมือด้านซ้ายออก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน ก็ผ่ายไปเเล้วประมาน 7 ตา มาร์คดื่มเข้าไปเกือบขวดจนเเก้มเป็นสีชมพูอ่อนเหมือนว่จะเมาเเล้ว ส่วนผมตอนนี้ก็อยู่ในสภาพเปลือยถ่อนบน ส่วนถ่อนล่างก็มีเเค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว

End part กัน

ทั้ง 2 นั้งอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลที่วางอยู่ด้านหน้าของ ทีวี คนน้องยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆจนคนพี่ต้องขยับถอยออกมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้เเผ่นหลังของกันเเนบชิดติดสนิทกับโซฟา ไร้หนตาหนี้ แต่ใบหน้าของคนน้องยังขยับเข้ามาใกล้จนริมฝีปากชิดติดกัน ก่อนที่คนน้องจะค่อยๆบดขยี้มันด้วยริมฝีปากของตนด้วยความโกรธ เศร้า เสียใจ ที่ซ่อนเอาไว้ภายในใจ จนริมฝีปากของคนพี่เริ่มมีเลือดไหลซึม เล็กน้อย

"ม..มาร์ค"

ก่อนที่จะถอดริมฝีปากออกมาอย่างรวดเร็ว

Pee

นามปากกา

สนุกกันป่าวว

ถ้าสนุกก็กดเป็นกำลังใจ กดเเชร์ ให้ด้วยน้าา

1เม้น = 1000กำลังใจน้าา

ฝากกดติดตาม twitter:@FcPpm ด้วยน้าา

บายจ้าาเจอกันตอนหน้า