ก็ผมรักพี่ (perthsaint)

ลำดับตอนที่ #12 : พี่เข้าใจนะเวลาแอบชอบอยู่ ฝ่ายเดียวมันเป็นยังไง.........

part มาร์ค

ผมเดินเข้าร้านหน้า ม. ไปพร้อมกับกวาดตามองหาเพื่อนรัก เเต่ผมก็ไปสดุดตากับโต๊ะหนึ่ง เพราะเพื่อนรักของผมกำลังนั้งอยู่ข้างๆ รุ่นพี่หน้าหวานคนที่มันชอบ คุยกันอย่างสนิทสนม ทำเอาผมเลือดขึ้นหน้า ใบหน้าร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกรธขนาดนี้เเต่ผมมัก้ป็นเเบบนี้ทุกครั้งเวลาที่เพิร์ธมันเข้าใกล้ใครมากๆ หรือว่าผมอาจจะ...หึงมัน 

ผมเดินไปที่โต๊ะที่โต๊ะตัวนั้นเเล้วทุบโต๊ะอย่างเเรง ม่านตาเบิกกว้างจิกมองคนเป็นพี่อย่างจงใจไม่้อย ทำเอาคนทั้งร้านมองเป็นตาเดียวฮื่อฮากันลั่นร้านด้วยความตกใจกลัว เเต่ผมกลับไม่สนใจเสียงของคนรอบข้างเลยเเม้เเต่น้อย ก่อนที่จะนั้งลงข้างเพื่อนสนิทพร้อมกับหลับตาทำใจให้สงบ 

"เชี่ย มาร์ค มึงเป็นไรเนี่ย "

เพิร์ธหันมาด่าทอ ด้วยความงวยงงกึ่งโมโห

"............."

"เป็นงี้ทุกที มึงโกรธเเบบไม่มีเหตุผลอีกเเล้ว"

"เหตุผลกูมี เเต่มึงไม่ต้องรู้หรอก"

"เอ้า"

ทุกคนอาจคิดว่าทำไมผมไม่บอกมันไปตรง ๆ ว่าผมชอบมันใช่ไหม ผมก็อยากทำอย่างนั้นตั้งเเต่ ม.5 เเล้วหละ เเต่ก็กลัวว่าเมื่อสาระภาพออกไปมันอาจจะตัดเพื่อนหรือผมอาจจะมองหน้ามันไม่ติดก็ได้ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเก็บความในใจนั้นไว้ หวังว่าสักวันมันจะหันมามองผมบางก็เท่านั้น 

ตั้งเเต่ ม.5 ถึงวันนี้ก็ผ่านมา 2 ปีกว่าเเล้วมันไม่เคยมองผมอยู่ในสายตาเลยสักครั้ง มองเห็ยผมในฐานะเพื่อนมาตลอดจนผมคิดท้อใจ จวนจะตัดใจจากมันขึ้นทุกวัน ๆ เเต่ไม่ง่ายอย่างที่คิดน่ะสิ เพราะวัน ๆ ผมก็เอาเเต่นั้งคิดถึงมัน 

"พี่เเปลนเอาเหมือนเดิมนะ"

"เออรอแป๊บนะ"

สิ้นเสียงพี่เเปลน ก็มีเสียงผู็ชายคนหนึ่งดังขึ้น

"มาร์คเดินไม่รอพี่เลยนะ"

"พี่กัน โทดทีคับ"

ผมเป็นคนชวนพี่เค้ามาเองเเหละ กะว่าจะหาที่ปรึกษาสักหน่อย 

"หวัดดีคับ พี่เเปลน "

"วันนี้ลมอะไรหอบเเกมาถึงร้านพี่วะ ไอกัน"

"ไม่มีลมอะไรหรอกพี่ วันนี้มีน้องมาร์คเป็นเจ้ามือน่ะ "

"วันนี้เอาอะไรดีหล่ะ"

"เอาราดหน้าทะเลละกัน"

พี่กันคุยกับเจ้าของร้านด้วยท่าทางสนิทสนม 

"กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

"อืม"

ผมลุกขึ้นเเล้วตรงดิ่งไปที่ห้องสุขาชาย

"พี่ไปด้วย"

พี่กันพูดขึ้นก่อนเดินตามมาติด ๆ

ผมเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าก่อนที่จะยืนมองตัวเองในกระจก คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างหัวเสีย 

"เฮ้อออ"

ผมถอนหายใจเบาพร้อมกับมองเงาของตัวเองในกระจกที่ตอนนี้สะอื้นอยู่ในใจจนน้ำตาเอ่อคลอเบ้า

"พี่รู้นะว่าเราชอบเพิร์ธน่ะ"

คนที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดเหมือนรู้ทัน ทำเอาผมตกใจพร้อมกับงวยงงในเวลาเดียวกัน

"....พี่รู้??"

"อื้ม........รู้สิ.....ก็พี่เห็น......เห็นตอนที่เราเดินไปทุบโต๊ะนั้นเเหละ พี่เข้าใจนะเวลาแอบชอบอยู่

ฝ่ายเดียวมันเป็นยังไง........."

พี่กันยังพูดไม่ทันจบน้ำที่คลอเบ้าก็ไหลรินออกมาเป็นสาย

"พี่ไม่เข้าใจหรอก..."

"ทำไมพี่จะไม่เข้าใจหละ พี่ก็แอบชอบคน ๆ นึงอยู่เหมือนกัน เเต่ดูท่าเค้าจะมีคนที่ชอบเเล้วหละ"

"ผ...ผม...ฮือ..ฮื..อ...จะ..ตัดใจ"

"........"

เมื่อผมพูดจบในห้องน้ำนั้นก็เข้าสู่ความเงียบ ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงลมหายใจของเราเเละเสียงสะอื้นในลำคอของผม 

พี่กันเลือกที่จะทำลายความเงียบ

"เจ้าเด็กน้อยเอ้ย (:"

พี่กันพูดพร้อมเอามือยีหัวผมก่อนที่ลดลงมาปาดน้ำตาที่แก้ม

"ไม่ร้องไห้ดิ "

คำพูดนั้นทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เต้นเเรงขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนจะหลุดออกมาซะให้ได้ 

"ไม่ร้องเเล้วคับพี่กัน"

"งั้นเราไปกินข้าวกันได้เเล้วเนอะ"

"อื้ม"

พี่เอามือมาดึงสันจมูกของผมเบา ๆ ก่อนที่จะจับข้อมือผมหลวม ๆ เเล้วพาผมเดินมาที่โต๊ะ

เมื่อทุกคนกินข้าวกันเสร็จก็เเยกย้าย ผมตกลงกับเพิร์ธว่า ผมจะไปส่งพี่กันส่วนมันไปพี่เซนต์เเล้วไปเจอกันที่หอ 

Pee    

นามปากกา

twitter: @FcPpm

เม้นกันหน่อยน้าาาา 

เม้นๆๆๆ เดี๋ยวจะรีบอัพต่อให้ เม้นหน่อยน้าา

1เม้นเท่า1000กำลังใจ

อยากรู้ทุกคนคิดยังไงกับนิยายของพี จะได้ปรับปรุงเเก้ไขให้ดีขึ้น

เม้นหน่อยขอร้อง