ก็ผมรักพี่ (perthsaint)

ลำดับตอนที่ #10 : แผลของหัวใจ

     โรคบางโรคก็ไม่สามารถรักษาได้ โดยเฉพาะโรคที่เกี่ยวกับความรัก หัวใจที่เปราะบางมักเกิดรอยแผลได้ง่าย บางครั้งก็ต้องปล่อยให้เวลาเยียวยาหัวใจกับเเผลสดที่พึ่งได้มา มันอาจจะลึก อาจจะหายช้า เเต่สักวันเเผลนั้นก็จะต้องหายไป

part เซนต์ 

     ทุกคน...อาจจะคิดว่า..... 'การร้องไห้ '...... มันไม่ได้ช่วยอะไร....ใช่...มันไม่ได้ช่วยอะไร...เเต่....เรา....ก็ไม่สามารถ.....หยุดน้ำตาที่กำลังไหล.... เพราะความทุกข์ที่ไม่อาจจะทนเก็บไว้ได้หรอก

     ตอนนี้ผมเดินมานั้งที่ บันไดมุมอับลับตาคน เเถวนี้ไม่ค่อยมีใครผ่านมานัก เพราะมันติดกับโรงจอดรถของคณะ จึงทำให้ผมร้องไห้ได้อย่างสบายใจโดยไม่ต้องห่วงว่าใครจะเห็นตอนผมอ่อนเเอ เเล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงคุ้น ๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลัง 

  

"พี่เซนต์ พี่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรพี่"

"ฮือ....ฮือ....พี่ไม่ได้เป็นอะไร"

"ร้องไห้ขนาดนี้ ยังบอกไม่ได้เป็นอะไรอีก พี่ไม่ต้องเข้มเเข็งตลอดเวลาก็ได้ "

"ฮือ.."

"เกิดอะไรขึ้นบอกผมได้ไหม"

"ฮือ.."

"ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร เเต่ถ้าพี่อยากร้องไห้ร้องออกมาให้หมดเลยอย่าเก็บไว้ เดี๋ยวผมนั้งตรงนี้เป็นเพื่อนจนกว่าพี่จะดีขึ้น"

"ฮือ..ฮืออ"

.

.

.

.

ใบหน้าที่เปียกชุ้มไปด้วยน้ำตาตอนนี้ได้เหือดแห้งหายไปหมด ความอ่อนเพลียจากการร้องไห้ทำให้คนพี่หลับอย่างไม่รู้ตัว อยู่ๆ ศรีษะของคนพี่ก็ค่อยๆโน้มลงมาที่บ่าของเพิร์ธ

ทำให้รอยยิ้มของคนน้องผุดขึ้นเมื่อมองไปที่ใบหน้าของคนพี่ที่บ่าของตน

.

.

.

.

 Rrrrr ~~

เสียงโทรศัพท์ที่ระบบสั่นของคนน้องดังขึ้นทำให้คนที่เผลอหลับสดุงตื่นด้วยความตกใจ

"อ่าว พี่เซนต์ขอโทษนะคับที่ทำเสียงดัง"

"ไม่เป็นไรหรอกครับน้องเพิร์ธ"

เซนต์พูดจบก็ยิ้มให้คนน้อง

"งั้นผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคับ"

"อื้ม"

พอสิ้นเสียงเพิร์ธก็เดินออกไปทันที 

part เซนต์ 

เราเผลอหลับไปหรอเนี่ย น่าอายชะมัดเลย เเถมยังร้องไห้ใส่เค้าอีก น้องเค้าจะหาว่าเราเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ได้เรื่องหรือป่าวเนี่ย โอ๊ยยยย ทำอะไรลงไปเนี่ยเรา

Pee   

นางปากกา

ถ้าไม่ชอบตรงไหนเม้นได้นะค่ะ

ติชมกันได้

เดียวจะเอามาปรับปรุง

twitter: @FcPpm

ฝากติดตามด้วยนะค่ะ

เป็นกำลังใจห้ด้วยนะค่ะ

เจอกันตอนหน้าน้าา