คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #1เราทุกคนล้วนเป็นสเปกของใครบางคน
อนที่ 1 เราทุนล้วนเป็นสเปอใรบาน
“เราทุนล้วนเป็นสเปอใรบาน”
ุเยไ้ยินประโยแปลๆนี้หรือป่าวรับฟัแล้วๆเนอะ แ่มันเิึ้นริับผมรับ ผมือน นนึที่ไม่เยิสัรั้เียวที่ะยอมแพ้ให้ับโะาที่โรเฮวยอัวเอ เฮวยยัไนะเหรอรับ หึ!
้อย้อนไปเมื่อ่วเือนุลามปีที่แล้ว...........
“เร็วหน่อยหนาว นี้เลทะแย่แล้ววววววววว”เสียผมเรียยายน้อัวแสบ
“้าาาาาาาา เร็วแล้ว้าาาา แม่ให้ามาแ่นี้!!!”ะเิน้า็ไม่แปลหรอรับ น้อสาวผมาสั้น!
“นี้วันสำัอพี่เลยนะเว้ยยยย ว่าะสอบแย่มาไ้ โรยา!!”ยาริรับ ว่าผมะไ้ทุนนี้
“้ะ!! พ่ออออออ รีบนานั้น เี๋ยว็นหรอ”
!!!!!!โรมมมมมมมมมม..../(฿&&฿(;฿&@@7(;,?
น้อสาวผมพูยัไม่ทันาำ ผมเินไปนนร่าสูที่โรพ่อโรแม่สู เ้าอย่าั แ้วาแฟในมืออเ้าหล่นใส่น่าออผมที่้นะแทพื้นอยู่อย่าั ะบอว่าผมผิ็ไ้รับ แ่นเราแมล่วรมีน้ำใ พยุผมให้ยื่นึ้น หรือป่าวรับ นี้อะไร??!! มอผม้วยห่าา ับสีหน้าที่เรียบเย ราวับเป็นเทพเ้า ที่อยู่เาโอลิมเปีย แล้วเิน่อโยไม่เสียายาแฟที่หแม้แ่นิ !!!
“ว้ายยยยยย !! เละหมแล้ว พี่ฝนนนน”
“นอะไรวะ ?!! แมล่ไม่มีน้ำใเลยยยยย “
“รีบไปล้า่อนเถอะ ุนิสิ เลอะหมแล้วววว”
ผมพยัหน้าพราลุึ้นแล้วรีบไปล้าราบาแฟที่ิบนเสื้อนิสิอผมอย่าอารม์เสีย !!!!
........ ห้อประุมให่ในมหาวิทยาลัย
ผมรีบเิน ไป่อแถวนิสิที่อยู่้าเวทีอย่ารวเร็วเสียพิธีรพูรายละเอียเี่ยวับพิธีมอบทุนในารศึษา่อที่่าประเทศ บอ่อนเลยนะรับ มหาวิทยาลัยที่ผมเรียนนั้น เป็นมหาวิทยาลัยเอน ที่มีเรือ่ายทั่วเอเีย เป็นมหาวิทยาลัยั้นนำ้านานศิลป์ทุแน เ๋ใ่ไหมรับ ฮ่าๆๆๆ
“วันนี้เราไ้รับเียริา ุ ุลา หวั ที่ปรึษา้านานศิลป์อธิารบีมหาวิทยาลัย อเราเพื่อมอบทุนารศึษาที่่าประเทศให้ับนิสิรับ “
สิ้นเสียพิธีร นิสิที่ยื่น่อแถวอยู่้าหน้าผม็ทำารระิบระาบันอย่าสนุสนาน
“รี๊ นนี้ปะมึ ที่เ้าลือันว่า เป็นหลานายนเียวอท่านอธิารบีอ่า”
“น่าะใ่แหละ ที่เยไ้ยินมาอ่านะ เป็นพวิสแ อินี้โรๆ แถมเป็น perfectionism ัวพ่อ้วยนะ”
ผมไ้ยินที่นิสิสอนนั้นุยัน็ไ้แ่ิ ว่านอะไร ะเิมา ีพร้อมสมบูร์แบบนานั้นวะ บ้านรวย เรียนเ่ ลา แถมหล่อระับุป’าร์ ระหว่าที่ิอะไรเพลินๆ ื่อผม็ัึ้น าไม์อพิธีร
“นาย ปลายฝน ิระุล นิสิั้นปีที่ 3 ะออแบบแฟั่นและสิ่ทอ อเสียปรบมือ้วยรับบบบบบ”
ผมยิ้มว้าพร้อมเินึ้นไปบนเวทีและรับใบประาศนียบัรที่ผมสอบแ่ันนะ ไ้รับทุนารศึษาไปเรียนออแบบแฟั่น ที่รุโล ในประเทศเาหลี สายาอผมมอลไปเห็นยายน้อสาวัวแสบอผมโบไม้โบมือไปมา เหมือนเป็นสัาอะไรบ้าอย่า ผมหันไปรับใบประาศนียบัรับายร่าสูที่ำลัมอผม้วยหาา
ใ่แล้วรับ เ้าือนเียวับที่ทำาแฟหใส่ัวผม เลอะเทอะ หัวผมนี่ร้อนึ้นมาทันที แ่ทำไไ้ ้อยิ้มว้าๆไว้่อนรับ
“หึ! สปร”
เสียเบาๆออมาาปาผู้ายร่าสู ทำให้ผมหันไปมอหน้าเ้าอย่ารวเร็ว หลอวามโมโหอผมพุ่ทะลุเพานในทันที!!!! ็มึนั่นแหละที่ทำูสปร ไอ้เฮวย!!! โว้ยยยยยยย
เมื่อพิธีมอบทุนบล ผมและน้อสาว ็ออมาเอันที่หน้าประู หอประุมให่อมหาวิทยาลัย
“ยินี้วยนะะ ุมพรี่!!!!” เสียระแนะระแหนอน้อผมทำให้ัะี้ ฮ่าๆ
“แน่นอนนนน ยายน้อ” ผมพูพราเอามือยี้หัวน้อสาวผม
“เี้ยวเถอะ ! เิ่อนแ่3นาที หรอ!! ผมยุ่หมแล้วเนี้ยยยยยย”
ใ่แล้วรับ ผมับน้อสาว เป็นฝาแฝัน.
ปลายฝน ับ ้นหนาว
ความคิดเห็น