บุญ บุญ บุญ

เนื้อเรื่อง

ชีวิตคนเรา ได้เกิดมาครั้งหนึ่ง ไม่ว่ายากดี มีจน สวย ขี้เหร่ และอื่นๆ ต่างหนีสิ่งๆหนึ่งไม่พ้น มันมีชื่อว่า ความทุกข์
   คนรวยมีทุกข์แบบคนรวย เช่น เพราะรวยเลยได้อะไรมาง่ายๆ พอผิดหวัง จะทุกข์มากกว่า คนฐานะปานกลางก็ทุกข์ไปอีกแบบ
   คนจนก็ทุกข์เนื่องจาก ปัญหาต่างๆเช่น หนี้สิน โรคภัย เด็กก็ทุกข์แบบเด็ก อยากดูดอมยิ้ม แต่พ่อแม่ไม่ซื้อให้ ก็อดไม่ได้ที่ต้องกระจองอแง พอเข้าสู่วัยเรียน อาจทุกข์จากปัญหาในโรงเรียนเช่น การบ้านเยอะ แต่เวลาทำมีน้อย กับข้าวแพง ครูดุ และอีกมากมาย
เมื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ดูเหมือนจะมี อิสระเสรีเต็มที่ แต่ ความอิสระ มักมาคู่กับความรับผิดชอบ ก็เข้าสูตรเดิม คือทุกข์อีก
นี่ยังไม่ต้องสาธยายไปถึงตอนที่แก่ๆ กันแล้วมีโรคภัยรุมเร้า
             ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ ไม่ได้เจตนา ให้เหนื่อยหน่ายชีวิต แต่อยากให้ยอมรับมันก่อนว่า มันคือสัจธรรม เมื่อยอมรับได้
ใจจะไม่แอนตี้ ใจไม่ค้านต่อต้าน ก็จะอยู่กับความทุกข์ได้นานขึ้น  
             เคยมีคนกล่าวว่า เวลาที่เรามีความสุขที่สุด หาใช่เวลาที่เราได้ทุกอย่างที่เราต้องการไม่ แต่ความสุขจะค่อยๆคลืบคลานเข้ามาในจิตใจคุณ เมื่อคุณเริ่ม ลืมๆความต้องการของตนเอง แล้วหันเหไปใส่ใจ ต่อความสุขของผู้อื่น เมตตาผู้อื่น กรุณาผู้อื่น อยากให้เขาพ้นทุกข์
             เช่นเดียวกัน มีคนกล่าวว่า เวลามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเรา ให้ทำบุญมากๆ เพื่อให้ความดีนั้นรีบมาสงเคราะห์ตัวเราโดยเร็ว
สังเกต เห็นอะไรไหม คำกล่าวทั้งสองนี้ มีนัยยะเดียวกัน คือ เมื่อทุกข์ใจ ให้เบี่ยงเบน ไปใส่ใจที่จะทำให้ผู้อื่นมีความสุข แทนที่จะมานั่งหาความสุขให้ตัวเอง ไม่รู้คุณผู้อ่านเป็นอย่างเราหรือเปล่า เวลาสนใจจะหาความสุข ความบันเทิงให้ตัวเองมากๆ บางทีกลายเป็นเครียดๆ วุ่นๆ ยังไงไม่รู้  บางทีนี่อาจเป็นกลไกการเกิดความรู้สึก สุข และทุกข์ก็ได้ !
            อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าขณะนี้ ชีวิตเราจะสุขสมหรือขมขื่น หากเรายังมีแรงกาย แรงใจหลงเหลืออยู่บ้าง จะไม่ลอง เติมความสุขให้คนรอบข้างสักหน่อยหรือ
           เคยเห็น อุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง เวลาที่เราขว้างมันออกไปจากตัว มันจะวกกลับมาหาเราทุกครั้ง ขว้างไปยิ่งแรงยิ่งกลับมาเร็ว(คิดถึง
พี่เบิร์ดขึ้นมาทันที) เราว่า การทำความดีมันก็ใช้หลักการอันเดียวกัน
            ความดี ไม่จำเป็นต้อง เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่เสมอไป ไม่จำเป็นต้องรอให้มีเงินมากๆก่อนแล้วจึงจะทำได้ ส่วนตัวเราคิดว่า
การให้ทานเป็นความดีที่ผู้คนนิยมทำกันมาก และสามารถทำได้เรื่อยๆ  การให้ทานมีหลายแบบ นอกจากการบริจาคทรัพย์สินแล้วยัง
เรามาดูกันสิว่า เราให้อะไรได้อีกบ้าง

ก. ให้ความสะดวกสบายแก่คนอื่น เช่น การเสียสละที่นั่งบนรถประจำทาง การอาสาช่วยครูอาจารย์แบกของ การลงมือเก็บกวาดขยะในห้องเรียน โดยไม่ต้องรอให้ถึงเวรของเรา  
ข.  ให้การสงเคราะห์ ผู้ด้อยโอกาส เช่น การเป็นอาสาสมัคร อย่างบางคนก็ไปอ่านหนังสืออัดลงเทปให้ผู้พิการทางสายตาฟัง
บางคนใช้เวลาที่กำลังเบื่อๆ ไปเล่นกับเด็ก ตามสถานสงเคราะห์เด็กอ่อน หรือซื้อขนมนมเนย ของเล่นน่ารักๆไปฝากเด็ก
ช่วยจูงคนตาบอดข้ามทางม้าลาย
ค. ให้ทรัพยากร แก่ชาติ ง่ายๆเลย คือการประหยัดน้ำ ไฟ  
ง.  แสดงน้ำใจ โดยไม่ต้องรอการร้องขอ เช่น ในขณะที่ฝนตก หากเรามีร่ม อาจพาคนอื่นข้ามมาด้วย กัน เผลอๆ ได้เพื่อนเพิ่มอีกคน
หรืออีกตัวอย่าง สมมติเราเดินๆอยู่ เจอเศษแก้ว หรือของมีคมอยู่ที่พื้น ควรช่วยเก็บออกไป  เนื่องจากบางคนอาจไม่โชคดีเหมือนอย่างเรา ที่เห็นมันก่อน อาจถูกบาดเท้าเป็นแผลได้
จ. ให้ความรู้สึกดีๆ ด้วย การชื่นชม แทนการอิจฉา (มีมุทิตาจิต)  ให้อภัยกับคนที่เคยทำให้เราโกรธ แม้ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ
ให้อภัยตัวเราเองที่ไม่อาจเป็นคนสมบูรณ์แบบตลอดเวลา มีทำถูกบ้างผิดบ้าง เป็นธรรมดา ให้อภัยตัวเรา ที่ยังมีข้อเสียอยู่ (ในโลกนี้ไม่มีใครมีแต่ข้อดี)
ฉ.  ให้กำลังใจ ทั้งกับผู้ที่กำลังท้อแท้ แม้แต่ให้กำลังใจตัวเองตอนหดหู่เช่นกัน

ช.  ข้อนี้สำคัญที่สุด ให้คะแนนกับบทความที่อ่านแล้วสบายใจให้คุณค่า ไม่ต้องมองหาไกล แหมใกล้ตัวแค่นี้ ก็บทความที่กำลังอ่านอยู่นี่ไง
(แหะๆ ถือโอกาสมั่วเลย )

เออ เขียนมาเสียยืดยาว ไม่รู้จะสรุปจบยังไงให้เก๋ไก๋ได้โล่ดี เอาเป็นว่า ถ้าใครมีวิธีการทำความดีแบบอื่นๆอีก
ลองแสดงความเห็นมานะ ปิติ มานี ชูใจ ครูกมล ครูไพลิน เพชร ......โอยจบตรงนี้ก่อนดีกว่า

แล้วเจอกันใหม่นะ