น้องวิช จอมซน

เนื้อเรื่อง

 หลังจากที่ นาง สมศมร ตั้งท้องมาได้ 9เดือน ในที่สุดเธอก็ ให้กำเนิดลูกคนที่สองออกมา

“ลูกของเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายจ๊ะ”

“ดูจาก พริกชี้ฟ้าแล้ว เป็นผู้ชายค่ะ เฮีย”

“โอ เฮียดีใจจริงๆเลย นี่เท่ากับเรามีลูกชายถึง 2 คนแล้วนะ อาหมวย”

“ค่ะเฮีย พรุ่งนี้ฉันจะไป ไหว้ขอบคุณบรรพบุรุษ ว่าแต่ อาม่า มารึยังคะ”

“อาม่า ท่ารอฟังข่าวอยู่ที่บ้านน่ะ เดี๋ยวเฮียจะโทรไปบอกแกเอง”

“ลูกของเรา น่าจะชื่ออะไรดีคะ”

“อืม เฮียคิดไว้แล้วล่ะ เป็นผู้ชาย ตัวขาวๆซีดๆ ชื่อ อาวิช แล้วกัน”

เวลาผ่านไป 2ปี เด็กชายวิช หรือน้องวิช ที่เคยถูกเห่อ ก็กลายสภาพเป็น หมาหัวเน่า ไปในเวลาไม่นาน เมื่อ อาหมวยศรีสมร ตั้งครรภ์อีกครั้ง 

คราวงนี้ได้ลูกสาว และตั้งใจว่า จะปิดอู่เลย

คนในครอบครัวพากันเห่อลูกสาวคนสุดท้องมาก เธอเกิดมาในวันขึ้นปีใหม่ พอดี ยิ่งทำให้เชื่อว่า  เด็กคนนี้จะนำสิริมงคลและโชคลาภมาสู่ครอบครัว

ขณะเดียวกันกับที่  ตาวิช เป็นเด็กเลี้ยงยาก งอแงเป็นประจำ ไม่ค่อยยอมกินข้าวกินนม จะเล่นหุ่นยนต์อย่างเดียว และอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่บ่อยๆ

บางครั้งก็ไปแย่งตุ๊กตา หมาสีเทาของน้องสาวมาเล่นเฉยๆ แต่ก็ถูกพ่อแม่ เอ็ดเสียงดัง

“ทำไม มาแย่งของน้อง ตัวเองก็มีหุ่นยนต์แล้วไง จะมาแย่งของน้องทำไม เดี๋ยวแม่ไม่รักหรอก”

คำว่า เดี๋ยว แม่ ไม่รักหรอก ถูกนำมาใช้ ขู่เป็นอันดับ1 รองลงมาคือ

“ซนมาก เดี๋ยวทิ้งไว้ตรงนี้เลย ”

สมองของเด็กนั้น ยังแยกไม่ได้ว่า อะไรคือ คำขู่ อะไรคือ ความจริง ส่งผลให้ น้องวิช ฝังใจว่า พ่อแม่จะไม่รัก และจะเอาไปทิ้งจริงๆ

จริงๆ

 ในวันหนึ่ง ขณะที่ นางสมสมร กำลัง ดูทีวีอยู่นั้น ลูกสาวคนเล็กกับ ลูกชายคนรองก็ร้องให้ขึ้นพร้อมๆกัน เธอรีบเดินไปตามที่มาของเสียง

ภาพที่เธอเห็นคือ  อาวิช กำลังเอา มือไปแย่งตุ๊กตาหมาสีเทาของน้องมา

“ตายแล้ว วิช แม่บอกกี่ครั้งแล้ว อย่าแย่งของน้อง เดี่ยวแม่ไม่รักแล้วนะ”

ได้ผล เขาหยุดจริงๆ แต่หันมามองหน้าผู้เป็นมารดาอย่างแปลกๆ งงๆ

จน นางสมสมรเองก็ ไม่แน่ใจว่า ลูกชายคนรองของเธอกำลังคิดอะไรอยู่

สีหน้าที่งงๆ ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็น หน้า แหยๆ พลันปล่อยโฮ ชุดใหญ่

แต่น้องสาวคนเล็ก หยุดร้องไห้แล้ว

ผู้เป็นมารดา เดินไปห้องพักคนใช้ แล้วเรียก อีแจ๋วมา ทันใด

“แจ๋ว มาปลอบน้องหน่อยซิ ฉันทนไม่ไหวแล้ว”

น่าแปลกที่ นางสมสมร ไม่ปลอบลูกเอง แต่โยนหน้าที่ให้หญิงรับใช้ ทำ

 ในวันจบการศึกษาระดับ อนุบาล น้องสาวของอาวิช ได้รับยเลือกให้ขึ้นไปแสดง การรำพัดแบบตะวันออก ในขณะที่ ตาวิช ไปแสดงเป็น ต้นไม้ ประกอบเรื่องหนูน้อยหมวกแดง

นางสมสมรซื้อตุ๊กตา บาร์บี้ตัวใหม่ รับขวัญลูกสาว

“เย้ หนูได้ตุ๊กตา หนูได้ตุ๊กตา ”

“นี่คุณ ไม่ซื้อของให้ตาวิชเลยเหรอ”

“จะซื้อไปทำไม มันก็มีหุ่นยนตร์อยู่แล้ว ซื้อให้เสียตังค์เหรอ”

ผ่านไป อีก 5ปี  ตอนนี้ วิชได้กลายเป็นนักเรียน ชั้น ป.5 โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ 

สิ่งเดียวที่ เขาสามารถทำให้พ่อแม่พอใจได้ คือ ผลการเรียน ท่าติดอันดับ ท็อปเทนของห้อง 

ในที่สุดเขาก็ได้ ของเล่นชิ้นที่ สองในชีวิต เพราะสอบได้ที่สามของห้อง

แม่พาเขาไปห้าง เพื่อซื้อของให้ตามสัญญา  

“เอา รีบๆเลือกเข้าสิ อยากได้ตัวไหน รีบๆเลือกเร็ว แม่จะกลับไปทำกับข้าวให้พี่กับน้องกิน”

อีกครั้งที่น้องวิช หันมามองหน้าแม่แบบงงๆ จนนางสมสมร เริ่มไม่แน่ใจว่า

ลูกของเธอ มีความผิดปกติทางสมองหกรือเปล่า

เพราะ วิช มักจะ มีสีหน้า งงๆ อย่างนี้อยู่ตลอด  เขามีตาเล็กๆเป็นเม็ดก๋วยจ๊

อยู่ที่หน้ายาวๆรูปหัวใช้เท้าสีขาว หัวดูลีบๆ สมองแบน

แบน

 เฮียว่า มันคงเอ๋อแหละ

ทำไมลูกเราต้องเป็นเอ๋อด้วยล่ะ

ไม่รู้นะ แต่มันชอบทำหน้า งงๆ เหมือนไม่รับรู้อะไรตลอดเลย

 พาไปพบจิตแพทย์เด็กดีไหม

ไม่เอาหรอก เสียดายตังค์ มันจะโง่ไม่โง่โตขึ้นเดี๋นยวรู้เอง

สงสัยได้ พันธุกรรมโง่มาจากคุณ