ก็คนมันเศร้า

เนื้อเรื่อง

ไดอารี่
วันศุกร์ ที่ 28 เดือน ตุลา

เหงาอีกตามเคย พอไปสอบเสร็จ ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน ไม่ใช่ไม่มีที่ไป แต่ไม่มีคนไปด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรก
แต่เป็นครั้งที่ ล้านกว่าๆแล้วมั้ง เมื่อนับตั้งแต่ รู้จัก ไปที่อื่นได้ นอกจาก โรงเรียน
นั่งรถเมล์ประมาณ1ชั่วโมง มาถึง victory monument มองไปทางไหน ก็มีแต่คนเขาเดินเป็นกลุ่ม
บ้างก็เป็นคู่ แต่เราบุกเดี่ยวเปลี่ยวเอกา เดินไปเดินมา สักพัก

   มันก็วนกลับมาที่เดิม  ตัดสินใจโทรหาเพื่อน ทุกคนพร้อมใจเป็นหนึ่งเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย
คือ ไม่ว่าง ไปไหนด้วยไม่ได้ บ้างก็ไม่รับสาย(รู้นะ ว่าจงใจ) สุดท้ายโทรไปสายด่วนคลายเครียด หวังว่า อาจมีคนยอมคุยด้วยบ้าง
ปรากฏโทรกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่มีคนรับสาย เดินคอตกออกมาจากตู้โทรศัพท์ (คิดว่าใช้มือถือล่ะสิ)
เดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนถึง สยามแสควร์ (ร่วม 2-3กิโลเมตร)
  
     เคยได้ยินว่า ที่นี่เป็นแหล่งบันเทิง นึกว่า มาเดินแล้วจะหายเหงา เปล่าเลย ตรงกันข้าม ยิ่งเหงากว่าเดิมอีก
มองไปทางไหน ใครเขามีคู่กัน ส่วนฉันมีเพียง เงาตัวเองเป็นเพื่อน (โถ อีเรียม)
    พยายามเดินยืดตัวขึ้น ปลอบตัวเองว่า ไม่เป็นไร แม้ไม่มีใคร ยังมีตัวเราเอง แต่ เดินไปได้อีกสองสามก้าว
รู้สึกอุ่นๆที่ตา น้ำมันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ลืมคำพูดที่ปลอบตัวเองเมื่อกี้นี้ไปสิ้น
หมดอาลัยตายอยาก ใครๆก็ไม่รัก ไม่สนใจ
ฉันเดินไปนั่งร้องไห้อยู่ที่ บันไดรถไฟฟ้า ผู้คนก็ผ่านไปผ่านมา มองฉันอย่างสมเพช
แต่ก็สมควรแล้ว ที่เขาจะทำอย่างนั้น
ท้ายสุด ก็กลับมาบ้าน มาบันทึกเป็นไดอารี่ นี่แหละ