คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันเกิดของแทแท
“นัมจุนฮยองมีเรื่องจะพูดกับจีมินเหรอครับ”
“อืมใช่ แต่ก่อนอื่น...”
จีมินเอียงคอรอคำตอบจากพี่นัมจุนที่หนาวจนฟันกระทบกันกึกๆ ผ้าพันคอแทบพันจนปิดหน้ามิดและยังนั่งกอดเข่าตัวกลมอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก เป็นภาพที่เห็นแล้วจีมินก็รู้สึกว่า...ตลกดี
“เปิดฮีตเตอร์ไม่ได้จริงๆ เหรอ โคตรหนาวเลยนะ”
“ขอโทษนะครับ ไม่ได้จริงๆ จีมินต้องอยู่แต่ที่หนาวๆ น่ะครับ”
“อารมณ์แบบโอลาฟใน The Frozen งี้?”
“โอลาฟ? โอลาฟคือใครครับ”
นัมจุนล่ะปวดหัว...
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน แทฮยองไปโรงเรียน นัมจุนผู้ซึ่งฉลาดเป็นกรดสร้างชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยและวันนี้ไม่มีเรียนเช้าเลยแวบมาหาคนที่คู่อริของเขาอย่างโฮซอกพูดถึงอยู่บ่อยๆ
“อุตส่าห์มีพลังแล้วก็ไม่ใช่คนแท้ๆ แค่นี้ก็ทนไม่ได้เหรอ”
“รู้ด้วยเหรอครับว่าจีมินไม่ใช่คน”
“บนโลกนี้ไม่มีคนแบบจีมินหรอกถ้าไม่ใช่ชนเผ่าเอสกิโม” หนาวขนาดนี้แต่แต่งตัวอย่างกับอยู่ท่ามกลางอุณหภูมิสามสิบองศา ถ้าไม่ได้เป็นคนชนเผ่าเอสกิโมก็คงจะไม่ใช่คนแล้วล่ะ แม้แต่คนเอสกิโมเองยังไม่ใส่บางขนาดนี้เลยมั้ง
“นัมจุนฮยอง เอสกิโมคืออะไรเหรอครับ”
นัมจุนสบตากับดวงตากลมโตใสซื่อที่เต็มไปด้วยความอยากรู้และไม่เข้าใจจริงๆ อย่างบริสุทธิ์ใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
มันจะมีเรื่องไหนบ้างมั้ยนะที่พวกเขาสองคนจะคุยกันรู้เรื่อง
“รู้จักแทฮยองได้ยังไง”
“เรื่องมันยาวครับ คือว่า...”
นัมจุนโผล่หน้าให้พ้นผ้าพันคอออกมาหน่อยหนึ่งก่อนจะพูดเสียงเศร้า “ถ้าเรื่องมันยาวก็แย่เลยสิ ไม่ต้องเล่าจะดีกว่า”
นี่นัมจุนคิดถูกรึเปล่านะที่มาคุยกับจีมิน ทำไมทีพวกโฮซอกยังคุยกับจีมินรู้เรื่องเลยแล้วทำไมกับนัมจุนมันตรงกันข้ามล่ะ...
“ต่างหูสวยดีนะ” นัมจุนเอ่ยทักขึ้นเมื่อสังเกตเห็นต่างหูสีเงินประกายวาวที่หูทั้งสองข้างของจีมิน มันเป็นต่างหูที่ค่อนข้างยาวและเหมาะกับผู้หญิงซะมากกว่า แต่พอมาอยู่กับจีมินแล้ว...
“แหะๆ โฮปฮยองบอกว่าจีมินใส่แล้วสวยน่ารักอยู่เหมือนกันครับ”
ไอโฮซอกมันพูดดีๆ กับคนเป็นด้วยเหรอ
“แทแทเป็นคนให้จีมินเอง เป็นของขวัญแหละ”
“เหรอ”
“อยากทำอะไรให้แทแทบ้างจัง จีมินมีความรู้สึกว่าแทบจะไม่ได้ทำอะไรให้แทแทเลย”
นัมจุนคนนี้ก็ได้แต่หงุดหงิดในใจ รู้อย่างนี้น่าจะแอบถ่ายรูปแทฮยองยิ้มเก็บไว้สักหน่อย เพราะตัวต้นเหตุที่ทำให้แทฮยองยิ้มได้คือคนตรงหน้าเขาล้วนๆ
“พรุ่งนี้ก็วันเกิดแทฮยองแล้วนี่ ก็ใช้โอกาสนี้สิ”
“โฮปฮยองบอกว่าแทแทไม่เคยยอมให้จัดงานวันเกิดเลย จีมินก็เลยไม่รู้ว่าถ้าจีมินทำแล้วแทแทจะโกรธมั้ย โชคดีนะที่แผนเซอร์ไพรส์ของจีมินคราวนู้นแตกซะก่อนเพราะถ้าทำลงไปแทแทไม่พอใจแน่เลย”
“แต่ถ้าเป็นจีมินอาจจะไม่เป็นไรก็ได้นะ”
“คิดอย่างนั้นเหรอครับ”
“ให้ช่วยมั้ยล่ะ :) ”
ในที่สุดนัมจุนก็ตัดสินใจได้ว่าหัวข้อสนทนาที่ดีที่สุดถ้าอยากคุยกับจีมินก็คือ 'แทฮยอง'
วันถัดมา
วันนี้วันอะไรน่ะเหรอ...
ก็เป็นวันธรรมดาๆ วันนึง
วันเกิดของแทฮยองก็เหมือนวันอื่นๆ ทั่วไป แทฮยองไปเรียนตามปกติ คุยกับจองกุก เรียนพิเศษกับพี่จิน มีพิเศษนิดหน่อยคือได้รับคำอวยพรจากพวกพี่ๆ
ความจริงพี่โฮปคอยเสนอจะจัดงานวันเกิดให้เขาทุกปี แต่เขาก็ปฏิเสธทุกปี เขารู้สึกไม่อยากให้มียังไงชอบกล เขาไม่ต้องการปาร์ตี้ เซอร์ไพรส์ หรืออะไรเหล่านั้น แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงได้กลายเป็นแบบนี้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อย ขี้เกียจ ไม่มีอารมณ์ หรือแค่คิดว่าตัวเองไม่ควรค่าพอให้เกิดมาอยู่แล้ว จะฉลองให้สิ้นเปลืองไปทำไม
หลังจากแทฮยองเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมาได้สักพัก จู่ๆ ผลึกหิมะแสนสวยที่เปล่งประกายสะท้อนแสงสีชมพูปลิวลอยมาสัมผัสกับแก้ม เขาคว้ามันมาไว้ในมือแล้วส่งยิ้มให้มันที่เป็นเหมือนตัวแทนของใครคนนึง
ในที่สุดแทฮยองก็ตระหนักได้ว่าปีนี้เป็นปีที่พิเศษกว่าปีอื่น
แทฮยองมองเกล็ดหิมะในมือ รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง เกล็ดหิมะที่เห็นเป็นรูปทรงสวยแบบนี้มีเพียงจีมินที่สร้างได้เท่านั้น ทำไมมันมาอยู่แถวนี้ ทว่าทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากไกลๆ
“โห นี่ทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ เจ๋งว่ะ วันหลังขอยืมตัวมาทดลองได้มั้ยเนี่ย”
“แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าจีมินช่วยนัมจุนฮยองได้จะดีใจมากๆ เลยนะ”
จากแค่ได้ยินเสียง ก็เริ่มมองเห็นร่างที่ต่างขนาดของคนสองคนใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ ก่อนที่เจ้าผลึกหิมะตัวเล็กจะมองเห็นเจ้าของตัวเอง...
“แทฮยองนี่นา”
ส่งยิ้มหวานสดใสให้แทฮยองเช่นเคย แต่ครั้งนี้เขากลับไม่รู้สึกยินดี มิหนำซ้ำยังหงุดหงิด
“ทำไมนายไม่อยู่ในบ้าน มากับนัมจุนฮยองทำไม”
ร่างเล็กเม้นปากอมชมพูของตัวเองพร้อมกับแสดงทีท่ากระอักกระอ่วนก่อนจะเงยหน้ามองนัมจุนเพื่อขอความช่วยเหลือ
“ฮยองชวนจีมินออกมาเอง”
“ฮยองไม่ควรให้จีมินออกมาตอนดึกๆ แบบนี้! จีมินเก่ง แต่ดูแลตัวเองได้ที่ไหนกันล่ะ”
“ฉันก็ไม่เห็นว่าจีมินจะดูแลตัวเองไม่ได้ตรงไหน อีกอย่าง ฉันก็มาด้วยไม่ใช่หรือไง” นัมจุนยักไหล่ก่อนจะส่งยิ้มให้คนข้างๆ “เนอะ จีมิน”
“อื้อ!”
แทฮยองมองสองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “งั้นก็กลับเองแล้วกัน กลับที่ไม่ใช่บ้านฉันน่ะนะ”
“แทแท...ไม่เอา” จีมินเบิกตาโต รีบวิ่งเค้าไปคว้าชายเสื้อของแทฮยองทันที แต่แทฮยองที่กำลังโกรธเลือดขึ้นหน้า ไม่รู้ไปรวบรวมอารมณ์รุนแรงแบบนี้มาจากไหน กระชากแขนจีมินทิ้งอย่างไร้เยื่อใย
“เก่งนักไม่ใช่เหรอ ก็กลับเองสิ!”
ตวาดใส่คนร่างเล็กที่ดูเล็กยิ่งกว่าเดิมเมื่อน้ำตาที่เย็นเฉียบจนจับแข็งคลอออกมา เห็นอย่างนี้แทฮยองก็อดเห็นใจไม่น้อย แต่ความโกรธที่มีมากกว่าทำให้เขาเดินออกมา
“เดี๋ยว แทฮยอง”
เขาหันกลับไปมองพี่นัมจุนตัวต้นเรื่องที่เรียกเขาไว้ พี่นัมจุนมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ทางนั้นอย่าไปเลย มีคนกวาดหิมะอยู่ เกะกะเขา ไปอีกทางนึงละกัน ทางที่นายชอบไปถ่ายรูปเกล็ดหิมะอ่ะ”
เหอะ ถนนที่เขาเจอจีมินครั้งแรกน่ะเหรอ อุตส่าห์จะไม่กลับทางนั้นแล้วนะ เลี่ยงไม่ได้เหรอเนี่ย
แทฮยองเดินย่ำเท้าเข้าไปในซอยนั้นอย่างหงุดหงิด ตอนนี้ในหัวของเขามีความคิดตีกันมากมาย เขาโกรธจีมิน แต่ในใจกลับรู้สึกผิดแปลกๆ จีมินไม่ได้ทำผิดร้ายแรงขนาดนั้น ทำไมเขาต้องโมโหขนาดนี้ด้วย
ขอโทษดีมั้ยนะ
ขณะที่กำลังปวดหัวกับความคิดพวกนั้น สัมผัสเย็นเฉียบจากด้านหลังก็ทำให้เขาต้องหยุดเรื่องพวกนั้นไว้ก่อน แล้วหันกลับไปดู
ไม่เห็นมีอะไรเลย...
พรึ่บ!
แทฮยองแหกปากร้องลั่น เมื่อบางสิ่งสีขาวที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาปรากฎตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็วราวกับว่าตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะแกล้งเขา
ตัวอะไรล่ะเนี่ย...
ภูตหิมะ? ผีตัวเล็กน่ารักสีขาว? แจ็คฟรอสต์เวอร์จิ๋ว?
แต่ไม่ว่ามันจะเป็นตัวอะไรก็ตาม คนสร้างก็ไม่น่าพ้น...
แจ็คฟรอสต์จิ๋วหมุนตัวไปมาพร้อมกับเกล็ดหิมะเล็กๆ ที่กระจายไปทั่ว ก่อนที่เกล็ดหิมะจะเปลี่ยนเป็นสีต่างๆ และเรืองแสงขึ้นมา
แทฮยองยังคงยืนนิ่งมองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างนั้น จนกระทั่งแจ็คฟรอสต์จิ๋วกระแอมและเปล่งเสียงเล็กๆ ออกมา
"Happy Birthday To You...”
“Happy Birthday To You...”
เสียงเล็กๆ ของแจ็คฟรอสต์จิ๋วตัวอื่นๆ ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ประสานไปกับแจ็คฟรอสต์จิ๋วตัวหัวหน้า ก่อนที่จะมีเสียงของตุ๊กตาหิมะหน้าตาเหมือนโอลาฟอีกสองตัวที่เลื่อนสิ่งของขนาดใหญ่มาด้วยประสานขึ้นมา
“Happy Birthday Happy Birthday...”
“Happy Birthday To TaeTae”
เนื้อเพลงท่อนสุดท้ายถูกร้องด้วยเจ้าของเสียงหวานน่ารักที่ถือเค้กไอศกรีมมีหิมะโปรยอยู่ด้านบนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแทฮยอง
“สุขสันต์วันเกิดนะแทแท อธิษฐานแล้วเป่าเทียนลมหนาวเลย”
จีมินยิ้มหวานก่อนจะยื่นเค้กให้แทฮยอง แต่แทฮยองกลับช็อกค้าง พูดไม่ออก อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยบังคับให้มันอยู่ไม่ได้
“แทแทร้องไห้ทำไม โกรธจีมินเหรอ จีมินขอโทษนะ”
“เปล่า ฉันไม่ได้โกรธนาย” พูดไปสะอื้นไป ตอนนี้เขาอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ฟอร์มเขาไปหมดแล้ว
“ถ้างั้นเราเป่าเทียนกันนะ เทียนอันนี้จีมินทำเองเลย เย็นใช่มั้ยล่า~” จีมินหยิกแก้มแทฮยองด้วยความเอ็นดู ปกติฝ่ายที่ทำแบบนี้จะเป็นแทฮยองซะส่วนใหญ่ แต่วันนี้แทฮยองน่ารักขนาดนี้จีมินก็อดไม่ได้ที่จะทำกับอีกฝ่ายบ้าง "เป่าเลยๆ"
“ฟู่ว~”
จีมินตบมือแปะๆ แม้แต่เหล่าแจ็คฟรอสต์ตัวจิ๋วก็ร่วมปรบมือไปกับหัวหน้าตัวเองด้วย “เย้ๆๆ มีความสุขมากๆ นะแทแท”
แทฮยองเงยหน้าขึ้นจากก้อนเค้กก่อนจะเห็นทิวทัศน์รอบตัวเปลี่ยนไปจนต้องอ้าปากค้าง
กว่าแทฮยองจะสงบสติอารมณ์เป่าเทียนลมหนาวได้ก็กินเวลานานอยู่พอสมควร นานจนเหล่าแจ็คฟรอสต์ตัวจิ๋วและโอลาฟคู่แฝดสร้าง...อิกลูให้พวกเขา
จีมินเห็นสีหน้าของแทฮยองแล้วก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างที่สุด "นัมจุนฮยองบอกว่าชนเผ่าเอสกิโมทำบ้านแบบนี้อยู่ รู้สึกจะเรียกว่าอิกลู เป็นไง เท่ไปเลยใช่มั้ย สร้างอิกลูในเกาหลี ไม่ต้องเสียเงินสักวอนเพื่อไปดูถึงนู่น ถือว่าแก้ขัดไปพลางๆ ก่อนละกัน"
แทฮยองเดินสำรวจรอบอิกลูอย่างประทับใจขณะรอจีมินตัดเค้ก เมื่อเห็นเหล่าแจ็คฟรอสต์วิ่งรอบสิ่งของขนาดใหญ่ที่มีผ้าคลุมปิดไว้ก็เลิกคิ้วขึ้น “ไอของใหญ่ๆ ที่เจ้าพวกนี้เอามาตอนร้องเพลงนี่คืออะไรน่ะ”
จีมินหัวเราะก่อนจะพยักพเยิดให้เหล่าผองเพื่อนหิมะช่วยกันดึงผ้าคลุมออก
“เฮ้ยยยยยย”
ทำเอาแทฮยองถึงกับแหกปากลั่นเลยทีเดียว...
“นายจะให้อะไรฉันก็ได้ แต่นายจะทำรูปปั้นน้ำแข็งเป็นฉันไม่ได้ ฉันไม่โอเค น่ากลัวเป็นบ้า”
“ต...แต่นัมจุนฮยองบอกว่าแทแทน่าจะชอบนะ...”
“ฮยองจะแกล้งฉันล่ะสิ! นายนึกภาพนายตื่นมาเจออย่างนี้ยืนอยู่สิ ขืนเอามาตั้งในห้องฉันได้ช็อกตายก่อนได้ไปเที่ยวไอซ์แลนด์แน่”
“ความฝันของแทแทคืออยากไปเที่ยวไอซ์แลนด์จริงๆ ด้วยแฮะ”
แทฮยองนึกขำ "แม้แต่เรื่องนี้นายก็รู้ สุดยอดจริง"
แทฮยองละสายตาจากเจ้าตัวป่วนและของขวัญแปลกๆ เหม่อมองหิมะที่โปรยปรายไปทั่ว “ใช่ เพราะไอซ์แลนด์มันหนาว หนาวมาก หิมะก็ตก แถมยังมีแสงเหนือ ประเทศก็สงบ ความจริงฉันอยากไปใช้ชีวิตที่นู่นตลอดชีวิตด้วยซ้ำ ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วแต่มันก็เป็นได้แค่ความฝันนั่นแหละ”
“ก็ถ้าตอนนี้มันเป็นได้แค่ความฝัน ทำไมไม่สร้างมันขึ้นมาเองล่ะแทแท มันไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอก”
แทฮยองหันไปมองจีมิน เห็นใบหน้าที่พูดประโยคให้กำลังใจเขาอย่างจริงจังสุดๆ แบบนี้ก็อดขยี้หัวร่างเล็กนั้นด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“นายนี่สมกับเป็นนายจริงๆ แต่นายพูดไม่ผิดหรอก ขนาดนายที่เคยเป็นตุ๊กตาที่คุณปู่ทำยังมีชีวิตขึ้นมาได้ แค่ไปไอซ์แลนด์ทำไมจะเป็นไปไม่ได้”
“ใช่มั้ยล่ะ! จีมินนี่เก่งจริงๆ”
ไปเอานิสัยชมตัวเองมาจากไหนกันนะ...
"ถ้าอย่างนั้น เนื่องในโอกาสวันเกิดครบสิบแปดปีของแทแท จีมินขออวยพรให้แทแทได้ไปไอซ์แลนด์ตามที่หวังไว้ด้วยเถอะ เพี้ยง! " จากนั้นเจ้าหิมะตัวแสบก็ชะงัก "อ๊ะแต่ว่า แทแทน่าจะขอไปแล้วใช่ไหม จีมินเปลี่ยนไปอวยพรอย่างอื่นดีมั้ยนะ"
แทฮยองส่ายหัว "เปล่าหรอก ฉันไม่ได้ขอให้ได้ไปไอซ์แลนด์"
"โอ้โห" จีมินตาเป็นประกายวิบวับราวกับน้ำแข็งที่ต้องแสงแดด "ถ้าอย่างนั้นแทแทขอไรไปอ่ะ มันต้องวิเศษมากแน่ๆ "
แทฮยองกระตุกยิ้มมุมปากมองจีมิน "อืม...วิเศษ"
"มันคือ...? "
"นาย"
จีมินเอียงคอ "ฉัน? "
"ฉันขอให้ได้อยู่กับนายตลอดไป"
"..."
"นายทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ เพราะฉะนั้นฉันถึงต้องขอพรไง ฉันไม่เคยเป่าเค้กอธิษฐานในวันเกิดเลยสักครั้ง พระเจ้าต้องเมตตาฉันบ้างแหละ"
แทฮยองเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จีมิน นัยน์ตาไล่มองรายละเอียดบนใบหน้าของเจ้าหิมะตัวน้อย ดวงตาที่สดใส จมูกโด่งที่รับกับส่วนอื่น และริมฝีปากเล็กๆ ที่ทำให้เขาเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใกล้จนจมูกแทบสัมผัสกัน มือข้างหนึ่งแตะแก้มเย็นเฉียบของคนตรงหน้า ลูบไล้อยู่ครู่หนึ่ง
จนกระทั่งใบหน้าทั้งคู่เข้ามาใกล้จนจมูกชนกัน ใกล้จนไม่สามารถเคลื่อนเข้ามามากกว่านี้ได้แล้ว แทฮยองจึงผละออกจากใบหน้านั้น ดวงตาจับจ้องริมฝีปากนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์แต่แล้วก็ยืดกายขึ้น "กลับกันเถอะ เราจะอยู่ในอิกลูยันเช้าไม่ได้ เช้ามาใครเห็นเค้าก็ตกใจกันพอดี"
จากนั้นแทฮยองก็เดินนำออกไปก่อน
จีมินกะพริบตาปริบๆ พอได้สติกลับมาก็รีบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนออกมา เมื่อกี้ตอนแทฮยองเข้ามาใกล้เขาดันเผลอกลั้นหายใจไปซะนานเลย นึกว่าจะขาดใจตายแล้ว
แทฮยองโน้มตัวมองเข้ามาในอิกลูอีกรอบ "มัวทำอะไรอยู่ กลับบ้านกันเถอะ"
"ไปแล้ว!" จีมินขานรับ รีบผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไปให้ทันแทฮยอง
เมื่อกี้นึกว่าตัวเองจะโดนซะแล้ว นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว
จีมินจะไม่ยอมเป็นฝ่ายโดนจูบก่อนเด็ดขาด ไม่ยอมเด็ดขาด
.
.
เฮ้~ ไรท์กลับมาแล้ว หลังจากที่หายไปสองเดือน ฮือออ ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ (Ｔ＿Ｔ)
ความคิดเห็น