คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หิมะแรกของปีนั้นกับปีนี้
ในวันหิมะแรกของปี 2009
"เขาว่ากันว่าถ้าอธิษฐานกับหิมะแรกของปีจะสมหวังนะ"
สายตาว่างเปล่าของเด็กชายตัวน้อยเลื่อนมาหาคุณปู่ที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนอยู่ข้างๆ และกำลังนั่งเย็บตุ๊กตาน่ารักอยู่ซะด้วย แต่น่าแปลกที่มันไม่มีผลอะไรกับเด็กชายแทฮยองคนนี้เลย
"งมงาย"
คุณปู่ทำตาโตล้อเลียนเมื่อแทฮยองตอบกลับมาอย่างนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย เด็กอะไร ยิ้มก็ไม่ยิ้ม แถมยังดูหยิ่งยโสอีกต่างหาก แถมหิมะตกอย่างนี้ ก็ไม่ออกไปวิ่งเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ เขา แปลกจริง
"คุณปู่เย็บตุ๊กตาอะไรน่ะ"
“ปู่ก็เย็บเป็นเราไงล่ะ ตุ๊กตาแทฮยอง”
แทฮยองรับตุ๊กตามาจากคุณปู่ แล้วก็มองคุณปู่ที มองตุ๊กตาทีสลับกันไป และคงจะมองตัวเองด้วยถ้าหากว่ามีกระจกอยู่แถวนั้น
ก็เพราะมันไม่เหมือนแทฮยองเลยน่ะสิ
อนึ่ง แทฮยองไม่ชอบยิ้ม แต่ตุ๊กตาตัวนี้มันส่งยิ้มหวานน่ารักน่าเอ็นดู แถมยิ้มจนตาหยีอีกต่างหาก
อสอง แทฮยองเป็นคนตัวอุ่น ต่อให้ไปตากอากาศหนาวมาเนื้อตัวก็ไม่เย็นเฉียบเหมือนคนอื่นเขา แต่ตุ๊กตาตัวนี้เย็นอย่างกับน้ำแข็ง ทั้งๆ ที่คุณปู่นั่งทำอยู่ใกล้เตาผิง
อสาม เหตุผลที่สำคัญที่สุด
“ผมว่าตุ๊กตาตัวนี้มันสวยเกินกว่าที่จะเป็นผู้ชายนะครับ ไม่เห็นจะเหมือนผมเลย”
“ใครบอกว่าปู่ทำเหมือนเราล่ะ ปู่ทำเป็นเราจริงๆ แต่เป็นเราในแบบที่ปู่อยากให้เป็น”
อะไร ยังไง งง แทฮยองไม่เข้าใจ
“ปู่อยากให้แทฮยองเปล่งประกาย แล้วก็สวยงาม เหมือนเกล็ดหิมะไงล่ะ เราก็เห็นแล้วใช่มั้ย รูปถ่ายเกล็ดหิมะน่ะ ยิ่งสะท้อนแสงเป็นสีอื่นก็ยิ่งสวย เกาะเป็นน้ำค้างแข็งก็เหมือนเพชรเจียระไน แถมยังดูนุ่มนวล ปู่อยากให้แทเป็นคนแบบนั้นนะ”
แทฮยองเริ่มสงสัยว่าปู่ของเขารู้มั้ยว่าเขาเป็นผู้ชาย
“จะไม่อธิษฐานจริงๆ เหรอ”
แทฮยองเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบคุณปู่ด้วยประโยคที่ออกแนวประชดประชัน
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าผมขอให้ตุ๊กตาตัวนี้กลายเป็นคนมันก็จะกลายเป็นคนอย่างนั้นสิ!?”
“โอ้...” คุณปู่ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว “ท่าทางคนบนฟ้าคนต้องใช้เวลานานน่าดู”
มันเป็นไปไม่ได้ต่างหากเล่าคุณปู่!!
“แล้วปู่ล่ะขออะไร สมหวังมั้ย”
“ปู่ขอให้...”
“????”
“ปู่ขอให้แทแทหลงรักเกล็ดหิมะที่สวยที่สุด”
“ซึ่งผมก็ไม่ได้ชอบ!! มันเป็นไปไม่ได้!! คุณปู่เลิกงมงายได้แล้ว!!”
วันหิมะแรกของปี 2019
“แทฮยอง! ตื่น! ฮยองบอกให้ตื่น!”
เสียงทุบโต๊ะปึงปังกับเสียงโวยวายของพี่จิน ติวเตอร์วิชาคณิตศาสตร์ของเขาทำให้แทฮยองในวัย 18 ปี ต้องพยายามแหกตาตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับอารมณ์ฉุนเฉียวของพี่จิน แม้มันจะเป็นเพราะเขานั่นแหละ
“จองกุก! เพื่อนหลับทำไมไม่ปลุกเพื่อน อย่างนี้ก็ตามที่เราเรียนกันเมื่อกี้ไม่ทันสิ”
“รักเพื่อนต้องให้เพื่อนหลับสบาย อีกอย่าง มันหน้าที่ของจินฮยองไม่ใช่เหรอครับที่ต้องปลุก มัวแต่เขียนบนกระดาน ไม่หันมามองศิษย์เลย”
“มันไม่เกี่ยวกัน!!”
สองคนนี้เถียงกันอีกแล้ว...
แทฮยองรู้อยู่แก่ใจด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ว่า ไอจองกุกมันไม่ได้ห่วงเพื่อนอย่างเขาหรอก มันแค่อยากแกล้งติวเตอร์ที่เป็นฝ่ายถูกกระทำซะส่วนใหญ่อย่างพี่จินเท่านั้นเอง
ซึ่งพี่จินก็แพ้จริงๆ เรียกได้ว่าแพ้อยู่ร่ำไป มีแค่สองเรื่องเท่านั้นแหละที่พี่จินจะสู้จนตัวตายคือเรื่องความหล่อกับของกิน
“ฝันอะไรอีกล่ะ เรื่องคุณปู่อีกแล้วเหรอ” จองกุกหันมาถามเขาเมื่อพี่จินยกธงขาวไปแล้วเรียบร้อยและขอตัวไปล้างหน้าเรียกสติ
“รู้ได้ไง”
“ก็เห็นชอบฝันเรื่องคุณปู่ทุกหิมะแรกของปี แถมเมื่อกี้นายยังพึมพำว่าคุณปู่อ่ะทำให้นายชอบหิมะแทบบ้า เพราะคุณปู่คนเดียว คุณปู่น่าจะอยู่ถึงตอนนี้นะ คงขำมากที่เห็นเด็กชายคิมแทฮยองบ้าหิมะขนาดนี้ แถมยังบ้าการถ่ายรูปเกล็ดหิมะอีก” จองกุกหยิกแก้มที่ไม่ค่อยจะมีของเขาก่อนจะว่าต่อ “แต่เสียดายที่นายยังไม่ยิ้มเหมือนเดิม”
“เออ เรื่องของฉัน อีกอย่าง คำขอคุณปู่เป็นจริง แต่ของฉันมันไม่ได้ผลแสดงว่ามันอาจจะไม่ใช่เพราะหิมะแรกก็ได้”
“นายช่วยดูสิ่งที่นายขอก่อนได้ไหม ถ้าได้ก็ไม่ต้องทำมาหากินอะไรแล้ว ขอกับหิมะแรกอย่างเดียวก็ได้ง่ายๆ อย่างนั้น...เออ แล้วตุ๊กตาตัวนั้นอยู่ไหนแล้วล่ะ”
“หายไปตั้งแต่ปี 2012”
“คุณปู่รู้เข้าคงหลั่งน้ำตา แต่ว่าปีนี้นายแปลกไปนะ”
“อะไร ทำไม”
“ก็หิมะแรกตกแล้ว แต่นายไม่กระดี๊กระด๊าอะไรเลย”
เท่านั้นแหละแทฮยองแทบจะกระโดดออกจากเก้าอี้ราวกับโดนไฟช็อตแล้วหันขวับไปมองหน้าต่าง เพราะเขามัวแต่หลับ ก็เลยไม่รู้ไม่เห็นไม่สังเกตว่าหิมะแรกตกแล้วน่ะสิ
"อยากออกปายยย ไม่อยากเรียนแล้ว จะถ่ายรูปปปปป”
“งั้นนายออกไปเลย แล้วเดี๋ยวฉันบอกจินฮยองสุดที่รักให้ :) ” จองกุกฉีกยิ้มอย่างคนได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่ เมื่อภาพจินตนาการว่าพี่จินจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดไหนของจองกุกเริ่มชัดขึ้น เขาหลบแทบไม่ทันเมื่อแทฮยองติดเกียร์เร่งความเร็วออกจากห้องไปแล้ว
ก็หิมะสวยขนาดนี้จะให้แทฮยองอยู่เฉยได้ไงเล่า
แทฮยองพาดกระเป๋าขึ้นบ่า ก่อนจะออกวิ่งไปเรื่อยๆ เงยหน้ามองหิมะที่ถูกโปรยลงมาจากฟากฟ้า ตกลงบนพื้นบ้าง ลงบนเขาบ้าง หิมะเย็นเฉียบ แต่เขากลับรู้สึกอบอุ่นในหัวใจบอกไม่ถูก
แทฮยองหยุดวิ่งแล้วเปิดกล้องเตรียมถ่ายรูป แทฮยองยอมเก็บเงิน อดมื้อกินมื้อ ลงทุนซื้อเลนส์มาโครแพงๆ เพื่อถ่ายเจ้าเกล็ดหิมะสวยๆ พวกนี้โดยเฉพาะ เกล็ดหิมะที่เขาถ่ายมีรูปร่างต่างกันไป บางเกล็ดก็สะท้อนแสงเป็นสีอื่นอย่างที่ปู่เค้าเคยพูดไว้จริงๆ
ท่ามกลางเสียงชัตเตอร์จากกล้องถ่ายรูปของเขา มีเสียงฝีเท้าเบาๆ แทรกขึ้นมา เสียงนั้นดังจากด้านหลัง ดึงดูดความสนใจแทฮยองจนต้องเหลียวหลังไปมอง ถนนที่แทฮยองชอบมามักปลอดผู้คน และตอนนี้ก็ค่ำแล้ว
เจ้าของเสียงฝีเท้าเป็นผู้ชาย แต่เป็นผู้ชายที่ร่างเล็กกว่าเขา และมีรูปร่างผอมบาง ใบหน้านั้นสวยเปล่งประกาย ริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูเผยอยิ้ม ยิ้มจนตาหยีน่ารักน่าเอ็นดู ผู้มาใหม่แหงนหน้าขึ้นก่อนจะนำเกล็ดหิมะในมือขึ้นไปส่องกับแสงไฟที่เปิดไว้ตามถนน
ภาพที่แทฮยองเห็น มันดูเชื่องช้าราวกับภาพสโลว์โมชั่น มือเล็กที่กำลังยื่นออกไป เกล็ดหิมะที่กำลังสะท้อนแสงสวยเป็นสีอื่น หิมะที่กำลังตกลงมารอบๆ ตัวอีกฝ่าย แสงไฟสีเหลืองที่ฉาบลงใบหน้าขาวผ่องราวหิมะ ทุกการเคลื่อนไหวที่อยู่รอบตัวคนคนนี้ดูเปล่งประกายไปซะหมด
หลังจากอึ้งไปเรียบร้อยแล้ว เขาเริ่มมาสงสัยแทน ผู้ชายคนนี้ไปได้เกล็ดหิมะสวยและเห็นได้ชัดเจนแบบนี้ได้จากไหนทั้งๆ ที่เกล็ดหิมะสวยๆ พวกนี้มันแทบจะไม่สามารถมองด้วยตาเปล่าได้
และเขาไม่รู้แล้ว ว่าระหว่างเกล็ดหิมะกับผู้ชายคนนี้ สิ่งไหนสวยงามมากกว่ากัน
“แทแท...”
จู่ๆ ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มก็หันมาเรียกเขาเสียงหวาน แทฮยองกะพริบตาปริบๆ เพราะรู้สึกเหมือนมีแสงเปล่งประกายออกมาจากคนตรงหน้ายังไงยังงั้นจนลืมไปเลยว่า...
"เมอร์รี่คริสต์มาส"
คนตรงหน้ารู้ชื่อเขาได้ยังไง
.
.
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ (＞人＜;) ผิดพลาดตรงไหนขออภัยน้าา ติชม ให้กำลังใจกันได้ค่ะ (〃ω〃
Twitter : @Proud_Akemi (แอคหวีด) / @misseunha_ (แอคอัพฟิคอัพนิยาย เพิ่งเปิดใหม่เลยฮะ)
#หลงรักเกล็ดหิมะ
ความคิดเห็น