เมื่อโลกนี้โคจรตามเลข 68 (โน่ริท)

ลำดับตอนที่ #6 : No.6 - 24 ชม.

เนื่องจากฟิคนี้เป็นฟิคที่เรื่อยๆ เอื่อยๆ และเฉื่อยได้โล่..

 

จึงขอความกรุณาให้ผู้อ่านทุกท่านโปรดกระทำตามการเหล่านี้ก่อนอ่าน (เพราะเราเชื่อว่าผู้อ่านจะหลับทันทีที่อ่านไปถึงกลางเรื่อง 555+)

 

1. จิ้นถึงท้องฟ้าสีครามสดใส แบบที่มีแดดจ้าๆ และเมฆสีขาวลอยปุกปุย

 

2. คิดถึงทะเลสีฟ้าส่องประกาย กับเมืองท่าเล็กๆในวันหยุด

 

3. (สำคัญมาก) เปิดเพลงนี้ฟังคลอไปด้วยนะคะ ไม่ต้องคำนึงถึงเนื้อร้อง ขอแค่ฟังทำนองแล้วหลั่นล้าก็พอ

 

เพลงนี้ค่ะ http://www.youtube.com/watch?v=LYhrYHmUPn0

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- ตื่นนอน -

 

เปลือกตาที่เมื่อครู่ยังหลับพริ้มกำลังขยับขึ้นทีละน้อยเมื่อยามต้องแสงสว่างจ้าของดวงอาทิตย์ ณ เช้าวันใหม่

 

 

จากภาพที่พร่ามัวและเลือนราง แปรเปลี่ยนเป็นภาพที่ชัดขึ้นละน้อย

 

 

และภาพที่เขาจะเห็นเป็นภาพแรกเหมือนทุกวัน คือภาพของชายร่างเล็กที่หลับอุตุไม่รู้เรื่องราว

 

 

ซึ่งทุกครั้งที่เห็นภาพนี้เขาจะต้องยิ้ม ก่อนยันกายลุกขึ้นบนเตียงอย่างไม่อยากจะลุก เพราะเมื่อคืนทำงานกลับมาดึก ความจริงแล้วอยากนอนอีกหน่อย

 

 

แต่เมื่อสะบัดหัวไล่ความง่วง แล้วมองนาฬิกาที่เข็มยาวชี้ไปที่เลข 10 ถึงไม่อยากลุกไปไหนมันก็ต้องลุก เพราะอีกไม่นานจะถึงเวลาที่พี่ทีมงานจะมารับพวกเขาไปทำงาน

 

 

ชายหนุ่มวัย 23 ที่หน้าตายังคงเค้าของความงัวเงีย (ตาตี่เล็กยังเหมือนจะปิด หน้าตาป่วยๆบวมๆอย่างคนเพิ่งตื่นนอน) มองไปที่เตียงเดี่ยวที่อยู่อีกฟากของห้อง พบเพียงความว่างเปล่ากับผ้าห่มและหมอนที่จัดเก็บเรียบร้อย ซึ่งก็เป็นแบบนี้แทบทุกวัน เซนมักตื่นก่อนใครเสมอ ตามประสาคนเคยทำงานหาเช้ากินค่ำ เสียงน้ำกระทบพื้นที่ลอยมาในอากาศเป็นหลักฐานว่าตอนนี้เจ้าตัวคงกำลังชำระล้างร่างกา

ยอยู่ในห้องน้ำ

 

 

เมื่อเอามือขยี้ตาเล็กน้อยจนตาหยีๆเบิกกว้างขึ้นมาเป็นตาตี่ ก็กลับไปมองอีกคนที่นอนข้างๆอีกครั้ง

 

 

ร่างเล็กๆที่ตอนนี้ก็ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องซุกตัวอยู่กับผ้าห่มผืนบาง สีหน้าแลดูน่าเอ็นดูเป็นที่สุด

 

 

พี่ใหญ่ของบ้านยิ้มน้อยๆก่อนเอามือไปสะกิดคนนอนหลับเบาๆ ทั้งที่รู้ว่าสะกิดยังไงก็ไม่ตื่น

 

 

แล้วก็เป็นเหมือนเช่นทุกวัน มีเพียงเสียงครางฮืออย่างไม่พอใจนัก กับการพลิกตัวไปอีกด้าน

 

 

ที่จริงก็รู้ว่าปลุกยังไงไอ้เตี้ยตรงหน้านี้มันถึงจะตื่น

 

 

แต่เห็นแก่คนทำงานหนักเมื่อคืน ไว้เขาอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมาปลุกก็ยังทัน ยังไงเสียห้องน้ำที่นี่ก็มีแค่ห้องเดียว

 

 

ภาคินคิดพลางหยัดกายยืนขึ้น ก่อนสาวเท้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดที่แขวนอยู่บนราวที่ระเบียง

 

 

 

................................................................................

 

 

 

เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู กับมืออุ่นที่สั่นตัวเขาน้อยๆ เป็นสิ่งแรกที่ทำให้รู้สึกตัวได้ในยามเช้าของทุกวัน ทั้งที่ก็รู้สึกดี แต่ร่างกายก็ไม่ยอมฟังคำสั่ง ตาไม่ยอมเปิด แถมพลิกตัวไปอีกข้างหนีด้วยซ้ำ

 

 

“เฮ้ย ริท... ตื่น”

 

 

“ฮื้อ...” ครางปัดไปอย่างงัวเงีย

 

 

แต่มือใหญ่ที่เลื่อนมาสอดลึกเข้าไปในชุดนอนตัวบาง นิ้วอุ่นที่แตะโดนผิวเนื้อช้าๆ กับความร้อนจากบางสิ่งที่เขยิบมาชิดใกล้ ทำให้...

 

 

“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่เอา! ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ยยยย!”

 

 

แล้วก็ต้องยอมตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยจากการชักดิ้นชักงอ ริทหอบหายใจ ก่อนยันตัวขึ้นมานั่งมองพี่ชายตัวดีที่นั่งอยู่ขอบเตียงแล้วมองเขายิ้มๆ

 

 

“บอกแล้วพี่โตโน่ว่าอย่าปลุกแบบนี้ ริทเหนื่อย”

 

 

“ก็ปลุกแบบอื่นริทก็ไม่ตื่นนี่”

 

 

“โหยยย งั้นถ้าปลุกแบบนี้ทุกวันริทตายแน่อ่ะ”

 

 

“หรือจะให้จูบปลุก?”

 

 

คำพูดชวนคิดอย่างทีเล่นทีจริงทำให้บุรุษตัวเล็กสุดในบ้าน (ที่มีสภาพเป็นห้องคอนโดรกๆที่เต็มไปด้วยของจากบรรดาแฟนคลับมากมายจนแทบไม่มีทางเดิน) ได้แต่หัวเราะงุดๆ แล้วลุกขึ้นจากเตียงอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มรีบไล่คนตัวเล็กกว่าให้รีบไปอาบน้ำทันทีที่เข็มยาวของนาฬิกาชี้ไปที่เลข 3 ก่อนที่ตัวเองจะจัดแจงเตียงคู่ที่มีเพียงหมอนสองใบกับผ้าห่มอีกหนึ่งผืนให้เขาที่เข้าทาง

 

 

 

................................................................................

.

 

 

 

- รถติด -

 

 

เมืองใหญ่กับรถติดเป็นของคู่กัน

 

 

ฉะนั้นจึงมีเวลาเหลือเฟือให้พวกเขาเอาอะไรๆที่ไม่กลิ่นแรงมากมาทานฆ่าเวลาบนรถ ซึ่งถึงแม้จะไม่ได้ทำบ่อยนักในแต่ละวันเพราะต้องดูแลเรื่องรูปร่างและน้ำหนัก แต่แต่ละคนก็จะเอาขนมนมเนยที่แฟนคลับให้มามาแบ่งกันกิน ตอนนี้พวกเขาแต่ละคนถือถุงพลาสติกถุงใหญ่ที่ข้างในเต็มไปด้วยมันฝรั่งทอด คุกกี้ ขนมปัง ช็อคโกแลตต่างๆนานากันคนละถุง

 

 

หลังจากแบ่งขนมส่งให้พี่ทีมงานไปส่วนหนึ่งแล้ว ก็ถึงเวลาที่ตัวเองจะทานบ้าง

 

 

“เอ้า!” เซนยื่นห่อขนมปังถั่วแดงที่ตัวเองเพิ่งบิไปเล็กน้อยเมื่อครู่ส่งให้ผู้ร่วมชะตากรรมอีก 2 คน โตโน่บิไปซีกหนึ่งเพื่อทานกับกาแฟกระป๋อง ในขณะที่ริททานกับชาเขียวขวดใหญ่

 

 

“ฮื้อ นึกได้” ริทอุทานแล้วล้วงมือเข้าไปในถุงพลาสติกข้างกายดังกรอบแกรบ ก่อนควักป๊อกกี้กล่องสีชมพูสวยขึ้นมา

 

 

ป๊อกกี้สตรอเบอร์รี่ของโปรดของใครบางคน

 

 

แน่นอนว่าเจ้าของป๊อกกี้ไม่ได้ทานคนแรก แต่เป็นชายหนุ่มที่นั่งซดกาแฟเมื่อครู่

 

 

เพราะทันทีที่ชิ้นแรกถูกหยิบออกมาด้วยมือเล็ก ฟันขาวของโตโน่ก็ก้มลงกัดเข้าปากอย่างไม่ให้สัญญาณ ริทมองอึ้งๆแล้วหัวเราะก่อนปล่อยให้ขนมชิ้นนั้นเป็นของพี่โตโน่ไป

 

 

เหตุการณ์หวานจ๋อยตรงหน้าชักทำให้เซนเริ่มรู้สึกว่าเหมือนมีมดไต่

 

 

อย่างน้อยๆเพื่อความเท่าเทียม... ป้อนกูมั่งก็ยังดีนะเว้ยริท

 

 

 

................................................................................

 

 

 

- ทำงาน -

 

 

หลังลงจากรถมาได้พักใหญ่ๆ พบเจอกับกันที่ได้งานมาถ่ายแบบลงนิตยสารด้วยกัน สี่หนุ่มก็ขยันโพสท์ท่านู่นนี่นั่นเป็นว่าเล่นท่ามกลางไอแดดร้อนระอุ ดีหน่อยที่ชุดคราวนี้เป็นเสื้อยืดสีแขนสั้นเพ้นท์ลายกับกางเกงยีนส์ตัวเท่ ขืนเป็นชุดหนุ่มเกาหลี เสื้อแขนยาว ผ้าพันคอ ที่โคตรไม่เหมาะกับอากาศแล้ว ไม่คนตายเสื้อก็ต้องพัง

 

 

แม้เสื้อจะโอ แต่อย่างอื่นไม่ใครจะโอเท่าใดนัก

 

 

อย่างแรกคือแดดร้อนเมื่อตอนแรก อย่างที่สองคือผืนหญ้าที่ทั้งสูงและรกที่กำลังเหยียบอยู่ (ทั้งร้อนทั้งคัน) มีผลทำให้ร่างกายคายความร้อนตามหลักวิทยาศาสตร์ เหงื่อเม็ดเป้งจึงขยันไหลออกมาเปื้อนเมคอัพบนใบหน้า นอกจากเหนียวเพราะเหงื่อก็ต้องมาเคืองเครื่องสำอางหลุดอีก

 

 

ทีมงานที่เห็นพ้องต้องกันว่าหน้าแต่ละคนแลดูแย่เกินจะทานทน สมควรได้รับการแต่งเพิ่มอย่างหนัก ทำให้กองถ่ายถึงคราวพัก

 

 

ริทที่มีทีมงานผู้ฉิงเจ้าเก่าวิ่งรี่เอาทิชชู่มาซับหน้าให้ยิ้มรับอย่างเบิกบาน ผ้าเย็นในห่อเป็นสิ่งที่ได้รับในเวลาต่อมา

 

 

แต่เมื่อหันไปข้างๆ พบพี่โตโน่กำลังเฝ้าคอยทีมงานที่กำลังเดินแบกทั้งทิชชู่ทั้งผ้าเย็นมาแต่ไกล เหงื่อไคลก็ไหลย้อยเต็มที่ ก็อดไม่ได้ที่จะเสียสละของตัวเองไปเช็ดให้คนข้างๆก่อน

 

 

สัมผัสเย็นๆบวกกับความนุ่มของผ้าขนหนูที่จู่ๆก็เข้ามาทำให้ภาคินแปลกใจ แต่เมื่อเห็นแล้วว่าสาเหตุคือใครก็เดินเขยิบเข้าไปให้อีกฝ่ายเช็ดได้ง่ายๆ ริทบรรจงเช็ดให้ทั่วใบหน้าจนคนอายุมากกว่าจับเบาๆที่ลำแขนเป็นเชิงให้หยุด รอยยิ้มเท่ตามแบบฉบับหนุ่มขาร็อกเป็นสิ่งชี้ชัดว่าตัวเองดีขึ้นแล้ว

 

 

ริทยิ้มหวานตอบกลับ จังหวะพอดีกับที่ทีมงานเดินมาถึง ต่างคนต่างแยกย้ายไปแต่งหน้าเพิ่ม

 

 

แต่ผ้าเย็นเมื่อครู่ก็ยังอยู่ในมือกว้าง จับไว้แน่นอย่างไม่อยากปล่อยไปไหน

 

 

 

................................................................................

 

 

- พักเที่ยง -

 

 

เสร็จจากการถ่ายแบบร้อนระอุเมื่อครู่ ก็เป็นการแวะทานข้าวที่ร้านอาหารหรู ซึ่งเป็นทางผ่านการไปถ่ายรายการต่อไป

 

 

อากาศเย็นๆจากแอร์สุดประสิทธิภาพ อีกทั้งบรรยากาศร้านดีๆคลอด้วยเสียงเพลงเบาๆ เป็นสิ่งที่ช่วยฟื้นฟูพลังชีวิตของทุกคนตั้งแต่ทีมงานยันดารา

 

 

ริทเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เงยหน้าขึ้นเพื่อรับอากาศให้ได้เต็มความเย็น สภาพไม่ต่างจากอีก 3 คนที่นั่งโต๊ะเดียวกันเท่าไหร่นัก

 

 

สบายไปหนึ่ง ความลำบากก็มาเพิ่มอีกหนึ่ง หลังจากพลังชีวิตพื้นคืนด้วยอากาศเย็น เสียงท้องร้องโครกครากก็ตามมาอย่างไม่บันยะบันยัง ดีที่สั่งเมนูไปก่อนแล้ว รออีกพักคงจะมา

 

 

น้ำเปล่าอุณหภูมิปกติเป็นสิ่งที่มาก่อนใครเพื่อนเป็นอย่างแรก กันที่นั่งริมโต๊ะส่งแก้วให้เซนก่อนลงมือดื่มน้ำในแก้วของตนเอง สำหรับอาชีพนักร้องแล้วคงต้องรักษาเสียงไว้ก่อนเป็นอย่างแรก ดังนั้นเหนื่อยแค่ไหนก็ดื่มได้แค่น้ำเปล่าอุณหภูมิปกติ ทั้งที่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้ทั้งเขาและไอ้ตัวเล็กฝั่งตรงข้ามอยากจะกินน้ำอัดลมเย็นๆจนแทบบ้า

 

 

“เหนื่อยมั้ยวะริท?” เสียงทุ้มนุ่มตามแบบฉบับนักร้องเสียงดีเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

 

 

“ถามม้าๆน่าไอ้กัน อย่าว่าแต่กูเลย มึงเองก็เหนื่อยชัวร์” ตอบเสร็จก็กระดกน้ำไปอีกอึก

 

 

“โหยยยแมร่ง มีคนสนใจกูมั่งป่ะวะเนี่ย?” เซนเริ่มตัดพ้อ ทำหน้ามู่ทู่พร้อมปากปลาหมึกอย่างที่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ เรียกเสียงฮาจากคนทั้งโต๊ะได้ไม่ยาก คุยเพลินๆเรื่องโน้นเรื่องนี้ (ซึ่งไปเสียเวลาเอาโขกับเรื่องฟุตบอลโลก ระหว่างทีมอังกฤษสุดโปรดของโตโน่และอีกหนึ่งทีมโปรดของกันว่าทีมไหนจะเจ๋งกว่า) จนในที่สุดก๋วยเตี๋ยวรสชาติดั้งเดิมร้อนๆและส่งกลิ่นหอมฉุยที่ใส่ไว้ในหม้อดินเผาก็เสิร์ฟมาถึงที่ บทสนทนาทั้งหมดหยุดลง เหลือเพียงผีดิบในคราบหนุ่มหน้ามนที่โซ้ยก๋วยเตี๋ยวกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

 

“เฮ้ย! ริท!” โตโน่ท้วงหลังจากเพิ่งรู้สึกตัวว่าลูกชิ้นของตัวเองถูกคนข้างๆงาบไปหน้าตาเฉยเป็นรอบที่สาม ไอ้ตอนแรกก็ไม่รู้ตัวหรอก มาตะหงิดๆตอนครั้งที่สองที่เห็นว่ามีเงาสีดำโฉบผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนครั้งนี้จึงจับได้อย่างคาหนาเขา ทว่าคนโดนท้วงไม่ยี่หระ กลับกันยังโยนลูกชิ้นจากชามคนอื่นเข้าปากหน้าตาเฉย

 

 

พี่ใหญ่สุดได้แต่ยิ้มที่มุมปากอย่างแค้นใจ ก่อนจัดการแก้แค้นคืนง่ายๆอย่างไม่ต้องคิด

 

 

มือใหญ่เอื้อมไปจับกรามของคนตัวเล็กข้างๆ ออกแรงบีบจนริมฝีปากอ้าเผยอ ภายในยังมีลูกชิ้นที่ยังเคี้ยวไม่เสร็จ ก่อนที่เขาจะจับผักสดของสุดเกลียดของคนตรงหน้ายัดเข้าปากไม่ยั้ง!

 

 

“อื้อ! อื้อ! อื้อ!”

 

 

“พอแล้วๆพี่โตโน่ ไอ้ริทมันจะตายเอา”

 

 

ทันทีที่พันธนาการทั้งหมดหลุดออก เรืองฤทธิ์ก็กลืนผักทั้งหมดที่ถูกยัดลงคอไปด้วยความขื่นขม ก่อนที่จะเจ้าตัวจะยกแก้วน้ำของตัวเองขึ้นกระดกอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เสียงก้นแก้วกระทบกับโต๊ะ ก็พบว่าหนุ่มนักศึกษาแพทย์มีใบหน้าแดงซ่านด้วยความอึดอัด น้ำตาปริ่มที่ขอบตาเล็กน้อย ริมฝีปากออกสีจัดตามเลือดที่สูบฉีดหอบหายใจถี่แรง

 

 

ความรู้สึกผิดเริ่มถาโถมเข้าสู่ชายหนุ่ม มือใหญ่ไม่รอช้าที่จะเข้าไปลูบหลังของอีกคนแผ่วเบา

 

 

ซึ่งสิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงพ่นล้มน้อยๆ กับรอยยิ้มยิงฟันที่บอกว่าไม่เป็นไร แม้ใบหน้ายังคงเค้าของความแดงซ่าน เห็นดังนั้นแล้วโตโน่ก็อดไม่ได้ที่จะเขย่าไหล่ริทแรงๆพลางยิ้มกว้างราวกับจะบอกว่าเมื่อกี้เพียงแกล้งเล่น กระนั้นดวงตาของชายหนุ่มก็ยังมีแววขอโทษขอโพย

 

 

หนุ่มหน้าแมวได้แต่กระซิบหนุ่มผิวเข้มข้างๆด้วยความเอือมระอา

 

 

“กูว่าเราย้ายไปนั่งโต๊ะอื่นดีมั้ยวะกัน?”

 

 

 

................................................................................

 

 

 

- ช่วงบ่าย -

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!” เสียงกรีดร้องจากบรรดาแฟนคลับในห้องส่งดังขึ้นทันทีที่คำถามจี้จุดดังออกจากปากพิธีกรหนุ่มท่าทางขี้เล่น คนถูกถามทำหน้ากระอักกระอ่วน ในขณะที่คนตัวเล็กข้างๆ             นั่งขำปากกว้างราวกับจะงับหัวคนได้ ไม่ต้องถามถึงทั้งเซนและกันที่บัดนี้นั่งฮากร๊ากในใจไปเรียบร้อยทั้งที่ยังตีใบหน้ายิ้มหวานสงบเจี๋ยมเจี้ยมอย่างเทวดา

 

 

“เอ้า สรุปเป็นยังไงครับ? ขั้นแอดวานซ์ของคุณที่ริทดูไปแล้วหลายต่อหลายครั้งเนี่ย?” แน่นอน นอกจากรอยยิ้มขวยเขินแล้วไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา

 

 

“อืม...ในเมื่อคนโชว์ไม่อยากเล่าเราลองถามคนดูดีมั้ยคะ? ว่าไงคะน้องริท? แอดวานซ์ของพี่โตโน่?” เป็นอีกคำถามจากพิธีกรสาวที่ทำหน้าที่คู่กัน เรียกเสียงแหลมจากบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ที่ยืนดูอยู่อีกระลอก

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

กลายเป็นเรืองฤทธิ์เสียเองที่ตอนนี้ต้องมายิ้มเจื่อน ไม่รู้ว่าควรจะตอบออกไปยังไง

 

 

แต่สัมผัสแผ่วเบาที่ต้นขาก็ทำให้เขาเบือนหน้าไปสบกับใบหน้าคนทะเล้น รอยยิ้มหวานพิมพ์ใจ กับสายตาอ้อนวอนปิ๊งๆ แบบที่เจ้าตัวไม่เคยทำมาก่อน พร้อมทั้งมือที่เคลื่อนเข้ามาโอบไหล่เขาหนักๆ... ชักทำให้ตัวเขาเองขนลุกเกรียว ดีที่ยังตั้งสติไว้ได้ หนุ่มหน้าใสจึงแกล้งเข้าไปสบกับดวงตาตี่เล็กใกล้ๆแล้วยิ้มหวานตอบกลับ

 

 

จากยิ้มหวานแปรเปลี่ยนเป็นหัวเราะเบาๆ ก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้น พร้อมตบไหล่กันและกันดังป้าบๆ

 

 

ไม่ต้องบอกคนอื่นก็เข้าใจ ว่าเรื่องนี้ขอรู้กันแค่สองคน

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

เสียงกรีดร้องกึกก้องกัมปนาท จนคำถามนั้นไม่มีใครอยากสาวความอีกต่อไป

 

 

 

................................................................................

 

 

- ยามเย็น -

 

 

หลังจากแยกทางจากกันที่จะต้องไปให้สัมภาษณ์อีกรายการ สามหนุ่มก็ขึ้นรถตู้เพื่อไปทำงานชิ้นต่อไปเช่นกัน

 

 

รถติดยามเย็นในเมืองใหญ่ ทำให้มีเวลามากพอที่จะพักเอาแรงไปสู้กับงานรอบค่ำ ดังนั้นทุกเย็นทั้งสามคนจะงีบหลับเอาแรงบนรถเสมอๆ วันนี้ก็เช่นกัน

 

 

โตโน่หันไปมองเซนที่นั่งข้างหลัง พบว่าหนุ่มหน้ามนจากเมืองเหนือนอนหลับปุ๋ย หนุนด้วยหมอนอิงสีน้ำตาลใบกะทัดรัดจากแฟนคลับ

 

 

ดูต้นทางด้านหลังแล้วก็มาดูทางข้างๆ

 

 

สัมผัสหนักๆที่หัวไหล่จากหัวของเจ้าน้องชายตัวเล็กที่นอนซบเขาบนบ่า ตอนพักทำงานในรถประจำ

 

 

ในเมื่อมันใช้เขาต่างหมอนแบบนี้ ก็คงไม่ผิดนักถ้าเขาจะ...

 

 

เอนหัวไปพิงหัวอีกฝ่ายที่ซบไหล่เขาอยู่อีกทีต่างหมอนบ้าง ก่อนที่ดวงตาคมจะปิดลงด้วยความเหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน

 

 

 

................................................................................

 

 

- ก่อนนอน -

 

 

เป็นธรรมดาของผู้ชายที่เวลากลับจากงานมาเหนื่อยๆจะนอนเลยโดยไม่อาบน้ำ พวกเขาเองก็เช่นกัน

 

 

เมื่อมาถึงห้องตอนตี 1 ต่างคนต่างกระโจนเข้าหาเตียงนุ่มที่ตัวเองนอนอยู่ทุกวัน ไม่เว้นแม้แต่เซนหนุ่มหน้าใสใจซื่อ (?) ผู้เปี่ยมด้วยจิตวิญญาณของแม่บ้าน

 

 

การทำงานวันนี้เป็นอีกวันที่เหนื่อยไม่แพ้วันอื่นๆ เพราะต้องเผชิญกับแสงจ้า อากาศร้อน การถ่ายทำใหม่ และการนั่ง นั่ง แล้วก็นั่งบนรถจนตูดบาน

 

 

ความเย็นจากแอร์ในห้องและความนุ่มของเตียง ทำให้โตโน่สบายจนแทบจะหลับอยู่รอมร่อ เพียงแต่รอให้กิจวัตรประจำวันของคนข้างๆมาเหมือนที่เคยก็เท่านั้น

 

 

กิจวัตรที่คนตัวเล็กจะต้องเข้ามาคลอเคลียใกล้หู ก่อนสั่งด้วยน้ำเสียงัวเงียอย่างคนใกล้หลับ

 

 

“พี่โตโน่...”

 

 

“หืม...?”

 

 

“พรุ่งนี้ปลุกริทด้วยนะ อย่าลืมนะ”

 

 

สิ้นเสียงขานรับอืออาของชายหนุ่ม คนสั่งเมื่อครู่ก็ยิ้มแหะๆแล้วหลับปุ๋ยไปหน้าตาเฉย

 

 

ภาคินยิ้ม ดีใจกับคำพูดเมื่อครู่

 

 

คำว่าฝันดี ยังไม่ดีเท่าคำสั่งให้มาปลุกให้ตื่น

 

 

เพราะอย่างน้อยมันทำให้เขารู้ว่าอีกคนต้องการให้เจอหน้าเขาเป็นคนแรกทุกครั้งที่ลืมตารับวันใหม่

 

 

ยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนเกือบผล็อยหลับตามไป เพียงแค่ในใจยังคงคิด

 

 

ว่าพรุ่งนี้จะจูบปลุกคนข้างๆเหมือนอย่างที่พูดไว้ตอนเช้าดีหรือไม่ เท่านั้นเอง........

 

 

 

 

 

-เล็กน้อยถึงปานกลาง-

                ฟิคนี้อิงถึงช่วงทีเดอะดาว 6 ออกจากบ้านมาใหม่ๆ ตอนนั้นงานชุกจนตามแทบไม่ทันเลยค่ะ (แต่ก็มีความสุขมากที่ได้ติดตามข่าวสารอยู่ตลอด) ที่เราติดตามบ่อยที่สุดก็เป็นนิตยสาร อดข้าวซื้อเลยทีเดียว 555+ จริงๆก็เกิดจากอารมณ์บลิ๊งบลั๊งชั่ววูบเพราะได้ฟังเพลงของอนิเมเรื่อง Junjou Romantica (Kimi= Hana) เพลงมันก็วิ้งวั้งอ่ะเน้ออออออ ฟังแล้วโลกสดใสมาก เลยอยากแต่งอะไรสบายๆไม่เครียดออกมามั่ง หวังว่าอ่านแล้วจะสนุกกันนะคะ