[FanFic Reborn] สายฝนที่อบอุ่น (Yaoi)

เนื้อเรื่อง

            Fiction Reborn: สายฝนที่อบอุ่น

                Paring: 8059

                Rate: shonen ai

            By: projectZORO

            ไอ้บ้า...ไอ้มนุษย์เบสบอล บัดซบ!ไอ้มนุษย์เบสบอล!!

                เสียงด่าระยำดังก้องขึ้นในใจของโกคุเทระ ฮายาโตะ ที่บัดนี้เจ้าตัวทำสีหน้าหงุดหงิดยู่ยี่จนใครที่เข้าใกล้ในระยะ 5 เมตรเป็นต้องถอยหนีกันแทบทุกราย นัยน์ตาของเขาขุ่นมัวด้วยความอารมณ์เสีย เส้นผมเล็กละเอียดยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ริมฝีปากบางยังคาบบุหรี่ชั้นดีเอาไว้แม้ฟันทุกซี่จะพร้อมใจกันกัดกรอดอยู่ก็ตาม

                บัดซบ! บัดซบที่สุด! ไอ้มนุษย์เบสบอลเฮงซวย!

                เสียงสบถด่าดังขึ้นในใจไม่หยุดไม่หย่อน ในขณะที่มือข้างหนึ่งควักระเบิดคู่ใจที่พกติดตัวเป็นประจำเตรียมจะออกมาบอมบ์ได้ทุกเมื่อ ส่วนอีกข้างได้กำไว้แน่นที่ประตูม.2 ห้องA ของโรงเรียนนามิโมริ

                ภาพที่เด็กหนุ่มผู้สูบบุหรี่เห็นอยู่ในขณะนี้คือภาพของรุ่นที่ 10 ที่เขาเคารพรักยิ่งกำลังเรียนซ่อมกับไอ้สวะเบสบอลนั่น! แถมตอนนี้ที่โรงเรียนก็ไม่มีใครอื่นแล้วด้วย! เห็นชัดๆว่ามันเจตนาอยากอยู่กับรุ่นที่ 10 กันสองต่อสอง!!

                คิดแล้วเขาก็ชักอยากปลดสลักระเบิดแล้วขว้างมันออกไปให้รู้แล้วรู้รอด!!

                เขารู้หรอกว่าไอ้สวะเบสบอลนี่มันไม่ได้โง่ เพราะจากที่เคยไปติวให้รุ่นที่ 10 กับมัน ไม่ทันไรมันก็เข้าใจแจ่มแจ้ง เพราะงั้นที่มันอุตส่าห์สอบตกแล้วมาเรียนซ่อมกับท่านรุ่นที่ 10ได้นี่ เป็นเขานึกได้อยู่อย่างเดียว!

                มันจงใจสอบตกเพื่อจะได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับรุ่นที่ 10 มากขึ้น เพื่อจงใจแย่งตำแหน่งมือขวาของเขา!

            บัดซบ!!!!!!! ไอ้มนุษย์เบสบอล!!!!!!

                คิดแล้วมืออีกข้างที่กำอยู่ก็ควักไดนาไมต์ออกมาเพิ่ม ก่อนใช้ฝ่าเท้าถีบประตูเข้าให้เต็มรัก

                โครม!!!!!!!!!

                ทันทีที่ประตูแข็งแรงล้มลง สายตาของคนในห้องก็จับจ้องมองมาเป็นจุดเดียว

                “โกคุเทระ?” ยามาโมโตะทักด้วยสีหน้าแปลกใจ เช่นเดียวกันกับสึนะที่มองมาด้วยความงงงวย

                “โกคุเทระคุง?”

                ...ผิดกับอาจารย์สอนซ่อมที่บัดนี้เหวอจนล้มไปกองกับพื้นเรียบร้อย!

                “รุ่นที่ 10 ครับ! ผมทนไม่ไหวแล้ว! เพราะงั้นหลบให้พลิ้วๆนะครับ!!”

                “เฮ้ย!!!!!!” ซาวาดะ สึนะโยชิถึงกับต้องร้องกรี๊ดเมื่อมีทั้งระเบิดน้อยหน่ากับไดนาไมต์ถูกขว้างมาทางเขากับยามาโมโตะอย่างครบครัน!

                “ไม่เอาน้าาาาาา เค้ายังไม่อยากตาย!!!!!!!!!” พลันทันใดที่ร้องออกมาแบบนั้น มือมือหนึ่งก็รวบตัวเขาไว้แล้วพากระโดดลงจากหน้าต่างทันที!

                พระเจ้าคร้าบบบบบบบบบ นี่มันไม่ใช่ชั้น 1 น้า!!!!!!!!!

                และทันทีที่เขาลงมาถึงยังพื้นดินอย่างปลอดภัย เหล่าระเบิดทั้งหลายที่ลอยออกนอกหน้าต่างตามมาด้วยก็ระเบิดกลางอากาศพอดี

                ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                “ไม่เป็นไรนะสึนะ อาจารย์” ยามาโมโตะถามพลางยิ้มใสซื่อ แต่ทั้งที่ยังไม่ได้รับคำตอบ อาจารย์ที่เพิ่งรอดชีวิตมาหวุดหวิดก็วิ่งหนีกลับบ้านด้วยเกียร์เสือชีตาห์ไปเสียแล้ว

                “ว่าแต่ประทัดสมัยนี้แรงยังกับระเบิดในหนังเลยเนอะ”

                บึ้มขนาดนี้ยังคิดว่าเป็นประทัดอยู่อีกเหรอครับท่าน!!!!!!

                แต่ไม่ทันที่สึนะจะโวยอะไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเบนความสนใจ

                “ครึกครื้นอย่างนี้สิถึงจะสมเป็นแฟมิลี่ของวองโกเล่”

                “รีบอร์น!?” เด็กหนุ่มร้องพลางมองไปที่เด็กน้อยผู้ใส่ชุดสูทสีดำสนิทที่โผล่มาอย่างสบายใจเฉิบตอนไหนก็ไม่รู้            

            “ทำอะไรซักอย่างซี่รีบอร์น! เดี๋ยวโกคุเทระคุงเค้า...” แต่พูดไม่ทันจบวองโกเล่รุ่นที่ 10 ก็ต้องอ้าปากค้าง

                “เรื่องของแฟมิลี่บอสก็ต้องจัดการเองซี่” ไม่ว่าเปล่า เด็กน้อยตรงหน้ายังปลดเซฟตี้ล๊อกปืนในมือ “ถ้าทำไม่ได้งานนี้มีเจื่อนทิ้ง!!!” ไม่ว่าเปล่าอีกรอบ เด็กน้อยสูทดำก็ลั่นปืนขึ้นฟ้าให้สึนะร้องจ๊ากเล่น

                “น่าสนุกดีนี่ งั้นคราวนี้จะให้โกคุเทระเป็นผู้ร้ายแล้วเราเป็นฮีโร่ใช่มั้ยเจ้าหนู” ยามาโมโตะถามพลางยิ้ม

                จนป่านนี้พี่ท่านยังคิดว่าเราเล่นกันอยู่เหรอคร้าบ!!! แล้วไหงทีกับยามาโมโตะเจ้ารีบอร์นถึงไม้อ่อนด้วยซะงั้นเล่า!

                แต่ระหว่างที่เขากำลังแตกตื่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น เด็กหนุ่มเจ้าของตำแหน่งมือขวาของวองโกเล่รุ่นที่ 10 ก็กระโดดลงมาจากทางหน้าต่างพร้อมกับสีหน้าที่ยู่ยี่ยิ่งกว่าเก่า

                “ไอ้มนุษย์เบสบอล...คราวนี้อย่าหวังว่าปกป้องท่านรุ่นที่10แล้วฉันจะยอมรามือนะเฟ้ย!” ว่าแล้วเด็กหนุ่มเจ้าของฉายาสโมกกิ้งบอมบ์ก็เตรียมระเบิดมาเต็มมืออีกรอบ ในขณะที่ยามาโมโตะยังยิ้มอารมณ์ดีอย่างที่สึนะไม่เข้าใจว่าที่ยิ้มน่ะเพราะมั่นใจว่าจะจัดการได้ หรือยิ้มเพราะคิดว่ามันเป็นการเล่นธรรมดาๆกันแน่

                แต่ยังไงก็เถอะ! เขาไม่อยากให้เพื่อนรักทั้งสองคนมาทะเลาะกันแบบนี้!!

                “เฮ้..รีบอ...เฮ้ย!!!” สึนะที่คิดจะขอความช่วยเหลืออย่างคำแนะนำเล็กน้อยก็ยังดีเป็นต้องอ้าปากค้างอีกระลอก เมื่อครูสอนพิเศษวัยเยาว์แต่งคอสเพลย์เป็นคุณตาหนวดเครายาวเฟิ้มนั่งทอดหุ่ยบนเสื่อพร้อมกับดื่มชาราวคนมาดูหนังกลางแปลงก็ไม่ปาน

                “อย่าอ้าปากค้างไร้สาระ! ไปร่วมวงกับเจ้า 2 คนนั้นซะ! ไม่งั้นมีเจี๋ยน!!”

                ว่าแล้ววองโกเล่รุ่นที่ 10 ก็ถูกถีบเข้าวงไปตามระเบียบ ประจวบเหมาะกับที่โกคุเทระขว้างไดนาไมต์มาทางยามาโมโตะพอดิบพอดี!

                “รุ่นที่ 10 คร้าบ!! หลบให้พลิ้วๆเข้าไว้นะคร้าบ!!”

                งั้นก็อย่าขว้างมาทางหนูเซ่!!!!!!!!

            สึนะร้องกรี๊ดพร้อมกับโยกตัวหลบแทบไม่ทันผิดกับยามาโมโตะที่ดูจะหลบได้ค่อนข้างสบายทีเดียว

                ก็แค่คิดว่าประทัดที่โกคุเทระปามาเป็นลูกเบสบอล เท่านั้นเขาก็อ่านทางขาด ประกอบกับฝีเท้าที่รวดเร็วนั่นด้วยแล้ว มีรึจะหลบไม่ทัน!

                “ชิ! หลบได้งั้นเรอะ! งั้นลองนี่หน่อยเป็นไงไอ้มนุษย์เบสบอล!!” ว่าแล้วสโมกกิ้งบอมบ์ก็รัวปาระเบิดออกมาเป็นห่าเป็นฝูงทำให้สึนะต้องกรี๊ดอีกเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้

                มาเป็นฝูงอย่างนั้นแล้วหนูจะหลบได้ยังง้าย!!!!!?

                “สึนะ ไหวมั้ย” เด็กหนุ่มลูกร้านขายซูชิถามเมื่อเห็นอาการของเพื่อนที่หลบได้หวุดหวิดเส้นยาแดงผ่าแปดทุกครั้ง แต่คนที่ตอบกลับไม่ใช่คนที่โดนถาม แต่เป็นคนที่ขว้างระเบิดใส่อยู่ต่างหาก

                “ไหวแน่เฟ้ย! นั่นท่านรุ่นที่ 10 นะไอ้มนุษย์เบสบอล!”

                ...ผิดกับใจจริงของสึนะที่อยากตะโกนก้องว่า “หนูไม่ไหวแย้ว” ออกมาให้สาใจ

                “หยุดนะ!!!! โกคุเทระคุง!!!”

                สิ้นเสียงของสึนะ โกคุเทระก็หยุดตามอย่างว่าง่าย

                จบแล้วใช่มั้ย?

                แต่ไม่ทันไรที่นึกว่ากำลังจะโล่ง เขาก็เหลือบไปเห็นคุณมือขวากำลังมองมาด้วยแววตาปลื้มปีติ!?

                “ท่านรุ่นที่ 10...อุตส่าห์เป็นห่วงผมด้วยเหรอครับ”

                “อะ...”

                “แต่ไม่ต้องเป็นห่วงผมให้หนักใจหรอกนะครับ”

                “กะ..โก..”

                “เพราะงั้นขอแค่หลบให้พลิ้วๆก็พอแล้วคร้าบบบบ!!!”

                ไม่ทันขาดคำห่าระเบิดก็พุ่งตรงมาอีกระลอก!

            ที่หนูห่วงน่ะชีวิตหนูเองมากกว่า!!!!

                แต่ขณะที่เกมหลบระเบิดกำลังจะดำเนินไปตามปกตินั้น สายตาของยามาโมโตะที่อ่านทางขาดก็เหลือบไปเห็นระเบิดลูกหนึ่งที่ลอยไปทางสึนะซึ่งเจ้าตัวก็กำลังใช้สมาธิไปกับการหลบระเบิดลูกอื่นอยู่

                เรียวขายาวไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งไปช่วยสึนะอย่างไร้ลังเล แต่...

                ไม่ไหว!

            ไกลเกินไป!

                เพราะงั้นเสียงเท่านั้นที่เร็วกว่า!

                “สึนะ! ระวัง!!!”

                เด็กหนุ่มหันไปตามเสียงเรียกก็ปรากฏระเบิดลูกหนึ่งลอยจ่ออยู่ตรงหน้า...

                ..ทันทีที่สังเกตเห็น ดวงตาของเด็กหนุ่มก็เบิกกว้าง...

                ตูมมมมมมม!!!!!!!!!!!

            _______________________________________________________

                โกคุเทระมองภาพนั้นด้วยอาการตื่นตะลึง...

                ภาพของรุ่นที่ 10 ที่โดนระเบิดเขาเข้าจังๆ...

                “รุ่นที่ 10 ครับ!!!!” เด็กหนุ่มร้องลั่นพร้อมกับปราดเข้าไปหาบุคคลที่ห่วงนักห่วงหนาทันที พบว่ายามาโมโตะได้ประคองสึนะที่บาดเจ็บไว้ ตอนนี้รุ่นที่ 10 ได้หมดสติไป แขนข้างหนึ่งเป็นแผลจนเลือดท่วม ในขณะที่ส่วนอื่นเป็นแผลถลอกกับแผลจากสะเก็ดระเบิดเล็กน้อย เห็นอย่างนั้นโกคุเทระจึงได้แต่ร้องไห้สำนึกผิด

                “ขอโทษครับ...ผมขอโทษครับท่านรุ่นที่ 10 “

                “ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า”

                “คุณรีบอร์น!?” สโมกกิ้งบอมบ์มองเจ้าของคำพูดด้วยความสงสัย

                “เมื่อกี้ฉันยิงกระสุนดับเครื่องชนให้เจ้านี่แล้ว เพราะงั้นเลยหลบมาได้ในระยะที่ถึงโดนก็น้องจิ๊บ”

                “ว่าแต่เรารีบพาสึนะไปโรงพยาบาลดีมั้ย” ยามาโมโตะบอกพลางประคองสึนะขึ้น

                “ก็รีบๆสิเฟ้ยไอ้มนุษย์เบสบอล! เกิดรุ่นที่ 10 เป็นอะไรไป...ฉัน..”

                เด็กหนุ่มนักเบสบอลมองเพื่อนมือระเบิดที่บัดนี้ทำหน้าเศร้าอย่างถึงที่สุด

                “อย่าทำหน้าอย่างนั้นน่า นายเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ”

                โกคุเทระเงยหน้าขึ้นมองเจ้าคู่กัดช้าๆ

                “เพราะงั้นสึนะเองก็...” ไม่ทันจบประโยค คนที่สำนึกผิดก็เข้ามาช่วยประคองรุ่นที่10 ที่เคารพรักอีกแรง

                “อย่ามาพูดน้ำเน่า รีบพารุ่นที่ 10 ไปหาหมอได้แล้ว”

                _________________________________________________________

                โกคุเทระและยามาโมโตะนั่งอยู่หน้าห้องไอซียูหลังจากที่ส่งสึนะเข้าไปแล้ว ตอนนี้รีบอร์นไม่อยู่เพราะกำลังเอาข่าวไปแจ้งแก่แม่ของสึนะ เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งรอด้วยอาการที่ไม่สู้ดีนัก คนหนึ่งทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ตลอดเวลา ส่วนอีกคนหนึ่งก็นั่งนิ่งเฉยจนเกิดบรรยากาศกดดัน

                รุ่นที่ 10 บาดเจ็บเพราะเรา...

                เด็กหนุ่มตำแหน่งมือขวาคิดพลางกุมมือตัวเองแน่น

                งี่เง่า! เรามันงี่เง่า! แล้วอย่างนี้จะมีหน้าเป็นมือขวาของท่านรุ่นที่ 10 ได้ยังไง

                ถึงจะไม่สบอารมณ์ แต่บางทีหมอนั่นอาจเหมาะสมกว่าเขาก็ได้...ตำแหน่งมือขวาของรุ่นที่ 10 ที่เขาภาคภูมิ

                แล้วจะยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนี้โกคุเทระ ฮายาโตะ? นายยังมีหน้ายืนอยู่จุดที่ใกล้เคียงกับท่านรุ่นที่ 10 ที่เคารพรักอยู่อีกเหรอ?

                ...ไม่...ไม่เลยสักนิด...คนอย่างนาย...

                คิดถึงจุดนี้มือที่กุมไว้อยู่แล้วก็ยิ่งกุมแน่น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเริ่มสติแตกแล้ววิ่งออกไปทั้งๆอย่างนั้น สวนทางกันกับเบียงกี้ รีบอร์น และแม่ของสึนะที่เพิ่งมา

                “ฮายาโตะ?” เบียงกี้มองตามน้องชายตัวเองไปด้วยความสงสัยและทำท่าจะตามไป แต่ก็ถูกมือมือหนึ่งรั้งไว้

                “ไม่เป็นไรครับพี่เบียงกี้ เดี๋ยวผมไปตามโกคุเทระให้เอง” ว่าแล้วยามาโมโตะ ทาเคชิก็อาศัยฝีเท้าที่รวดเร็ววิ่งตามไปท่ามกลางความสงสัยเล็กๆในใจของเบียงกี้และคุณแม่ของสึนะ

                _________________________________________________________

                ครืนนนนนนนนนน

                เด็กหนุ่มผู้วิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเดินอยู่ท่ามกลางสายฝนพรำ ลมแรงพัดไหวทำให้ต้นไม้เอนตัวไปตามแรงลม สภาพอากาศตอนนี้ไม่สู้ดีนัก ทั้งฟ้าครึ้ม ลมแรง ฝนตก ฟ้าร้อง ทำให้ไม่ค่อยมีคนออกมาเดินข้างนอกอย่างปกติที่เคยเป็น

                สายฝนชโลมอาบทั่วตัวของโกคุเทระจนเปียกปอน เด็กหนุ่มกอดตัวเองแน่น

                หนาว....

                ทันทีที่ฝนเม็ดหนึ่งหยดแหมะลงบนใบหน้า เขาก็เงยขึ้นมองท้องฟ้าที่อึมครึม

                ท้องนภาที่หมองมัว มีสายฟ้าฟาดเป็นระยะๆ ก็เหมือนกับรุ่นที่ 10 ที่บาดเจ็บเพราะเขา

                สายลมที่พัดไหวให้ความหนาวเหน็บ ก็เป็นตัวเขาเองที่รู้สึกผิดเหลือจะบรรยาย

                แล้วสายฝนที่ทำให้ความเหน็บหนาวทิ่มแทงเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณอยู่นี่...ก็คงเป็นหมอนั่น...เป็นหมอนั่นที่คงจะคอยซ้ำเติมเขาทีหลัง...

                หนาว...หนาวนัก...

                เด็กหนุ่มกระชับอ้อมกอดตัวเองแน่น ก่อนร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้ แต่สัมผัสหนึ่งข้างกายก็ทำให้ความหนาวที่มีอยู่มลายไปสิ้น...อ้อมอกของไอ้มนุษย์เบสบอลที่เขานึกเกลียดนักเกลียดหนา

                “มายืนตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกโกคุเทระ”

                มือร้อนยกขึ้นปาดน้ำที่เปรอะอยู่ตามหน้าของเขา ในขณะที่ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มอบอุ่นราวแสงอาทิตย์ให้

                เห็นแค่นั้นเขาก็นึกหมั่นไส้จนต้องผลักออก!

                “อย่ามาตีสนิทนะเฟ้ย!”

                “อย่าเพิ่งโวยวายน่า ตอนนี้รีบกลับก่อนเถอะ ทุกคนเขาเป็นห่วงนะ”

                จะให้เขากลับไปในจุดที่ไม่ควรจะยืนอยู่อย่างนั้นเหรอ... ตำแหน่งมือขวาของรุ่นที่ 10... คนที่ทำให้บอสบาดเจ็บอย่างเขาน่ะเหรอจะมีหน้าเป็นมือขวาอยู่ได้ ตอนนี้หากโดนลดตำแหน่งไปเป็นติ่งหูเขาก็คงยอม

                “ฉัน...”

                “ยืนอยู่ตรงนี้มีแต่จะเปียกมากขึ้นนะ ไปหาที่หลบหน่อยเป็นไง”

                ไม่ว่าจุดประสงค์ของประโยคนี้จะพูดขึ้นเพื่ออะไรก็ตาม แต่เขาคิดว่าหมอนี่กำลังจะบอกว่าขืนเขายังมัวแต่โทษตัวเองอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้อะไร สู้หาที่ๆสงบๆไว้พักใจจะดีกว่า

                ก็คิดแล้วว่าแกมันไม่ได้โง่...ยามาโมโตะ ทาเคชิ

                ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็เดินตามเพื่อนนักเบสบอลไปหาที่หลบฝนอย่างว่าง่าย ยามาโมโตะพามาที่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ใกล้ๆแห่งหนึ่ง ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งลงที่ศาลารอรถ

                “หนาวมั้ย” คนที่เขาเกลียดนักหนาถามด้วยความเป็นห่วง

                “เรื่อง”

                แต่ทั้งที่ตอบกลับไปแบบนั้น คนตรงหน้าก็ยังแย้มรอยยิ้มอารมณ์ดีอย่างที่ทำให้โลกทั้งใบของเขาสว่างไสว

                “เสื้อเปียกๆน่ะถอดออกเถอะ เดี๋ยวจะเป็นปอดบวม”

                “อย่ามายุ่งนะไอ้มนุษย์เบสบอล”

                “ก็ว่าแล้วว่านายต้องพูดแบบนี้” ฉับพลันมือหนาก็เป็นฝ่ายถอดเสื้อเขาออกซะเอง!

            โกคุเทระรีบถีบออกพร้อมร้องลั่น ก่อนใส่เสื้อกลับเข้าไปดังเดิม

                “บัดซบ! อย่าเอาเสนียดมาติดตัวฉันนะเฟ้ย!”

                “เพื่อนเป็นห่วงเพื่อนแล้วมันเป็นเสนียดที่ตรงไหน” ได้ยินประโยคนี้เข้าเขาก็ถึงกับสะอึกอึ้ก

                “เสนียดตรงที่ไอ้บ้าคนนั้นมันเป็นแกไงล่ะ ไอ้สวะเบสบอล!”

                คราวนี้เป็นฝ่ายยามาโมโตะบ้างที่ต้องอึ้งค้างกับคำพูดของอีกฝ่าย

                “ทีนี้ก็สาใจแกแล้วใช่มั้ยล่ะ! ตำแหน่งมือขวาของรุ่นที่ 10 แกจะได้เอาไปครองสมใจ!”

            “แล้วนายล่ะ?”

                โกคุเทระนิ่งค้าง

                “ถ้าฉันได้ตำแหน่งมือขวาของสึนะแล้วนายล่ะจะเป็นอะไร”  

            “ฉัน...” เด็กหนุ่มทวนก่อนจะทำสีหน้ากังวล พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มปริ่มออกมาอีกระลอก “อะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ! ก็ฉันเป็นคนทำให้รุ่นที่ 10...”

                “เวลามีเรื่องกันถ้าจะต้องมีฝ่ายบาดเจ็บก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่รึไง”

                “แต่นั่น...รุ่นที่ 10..”

                “ทีตอนนายไปตีคนอื่นจนปางตายยังไม่เป็นแบบนี้เลย”

                “แหงล่ะ! ก็รุ่นที่ 10 เป็นคนพิเศษนี่!”

                เด็กหนุ่มร้อง ในขณะที่ยามาโมโตะกระเถิบเข้าใกล้ยิ่งขึ้น

                “คนพิเศษน่ะ หมายความว่าไม่ว่ายังไงก็อยากให้มีความสุขใช่มั้ย”

                “แหงสิ!”

                “ก็แล้วนายคิดว่าถ้าสึนะเห็นนายโทษตัวเองอยู่แบบนี้แล้วจะมีความสุขอย่างนั้นเหรอ” เท่านั้นโกคุเทระก็มองอีกฝ่ายตาค้างก่อนจะเหมือนเริ่มคิดอะไรได้

                “ฉัน...ฉัน...” แล้วเด็กหนุ่มมือระเบิดก็ได้รับอ้อมอกอันแสนอบอุ่นจากเพื่อนนักเบสบอล

                “เอาเวลาที่นั่งโทษตัวเองอยู่นี่ไปคิดหาวิธีทำให้สึนะมีความสุขดีกว่านะ”

                อุ่น...อุ่นเหลือเกิน...

                ถึงตอนนี้ฉันถึงได้รู้...ว่านายไม่ใช่สายฝนเย็นเฉียบที่คอยซ้ำเติมเพิ่มความหนาวเหน็บ  แต่เป็นสายฝนอันอบอุ่นที่คอยเยียวยา

                อ้อมกอดที่อุ่นเหมือนอกแม่ รอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนโยนราวกับแสงอาทิตย์

                อุ่น...อุ่นมาก..อุ่นเหลือเกิน

                โกคุเทระกระชับอ้อมกอดอีกฝ่ายแน่น

                “ขอบใจ ไอ้มนุษย์เบสบอล”

                __________________________________________________________

                “รุ่นที่ 10 คร้าบ! แอปเปิ้ล” โกคุเทระร้องอารมณ์ดีพลางยื่นแอปเปิ้ลให้รุ่นที่ 10 ที่รักนักรักหนา

                “อะ...อออ่อนโออุ๊เออ๊ะอุง...” (พะ..พอก่อนโกคุเทระคุง) สึนะเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบากเพราะบัดนี้มีทั้งผลไม้และของเยี่ยมไข้ยัดเยียดเบียดเสียดกันอยู่ในปากเล็กๆนั่น

                “พอก่อนเถอะค่ะคุณโกคุเทระ เดี๋ยวคุณสึนะก็อาหารติดคอตายพอดี” ฮารุเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วง

                ตอนนี้อาการของสึนะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ถ้าจะให้บอกต้องบอกว่าดีขึ้นมาก บาดแผลต่างๆเริ่มหายเป็นปกติรวมทั้งแขนนั่นที่อีกหน่อยก็จะกลับมาเคลื่อนไหวได้ดีดังเดิม อาจเป็นเพราะหลายวันที่ผ่านมานี้ทุกคนคอยดูแลประคบประหงมเขาอย่างดีโดยเฉพาะโกคุเทระคุงที่ดูเหมือนจะเอาใจใส่มากกว่าใครเพื่อน ทั้งยังออกปากขอโทษขอโพยตั้งหลายครั้งทั้งที่เขาบอกไปหลายรอบแล้วว่าไม่เป็นไร

                “เอามาให้คุณแรมโบ้กินมั่งเซ่! ป้อนแต่สึนะอยู่นั่นล่ะ” เด็กน้อยเขาวัวที่นั่งอยู่ใกล้ๆฮารุเริ่มโวย ในขณะที่โกคุเทระทนไม่ไหวต้องถีบเด็กน้อยกระเด็น

                “คุณโกคุเทระคะ! บอกแล้วไงว่าห้ามรังแกเด็ก!” ฮารุออกปากพร้อมกับกอดแรมโบ้ไว้แนบอก ในขณะที่เด็กน้อยกวนบาทาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอย่างไม่กลัวตาย

                “แต่ซาวาดะคุงปลอดภัยก็ดีแล้วนะจ๊ะ ใช่มั้ยอี้ผิงจัง” เคียวโกะเอ่ยพลางยิ้มหวานทำเอาสึนะหน้าแดง ซึ่งอี้ผิงก็พยักหน้าตอบกลับหงึกหงัก

                “ก็แหงล่ะ หมอนี่มันแกร่งสุดหูรูด!” เรียวเฮว่าบ้าง

                “เนอะสึนะ” วองโกเล่รุ่นที่ 10 ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ยามาโมโตะลูบหัวเขาอย่างเอ็นดูพลางยิ้ม

                “เดี๋ยวออกจากโรง’บาลฉันจะเลี้ยงซูชินายให้หนำใจเลย”

                “พาคุณแรมโบ้ไปด้วยเซ่!” แต่เท่านั้นเด็กน้อยชุดวัวก็ต้องลงไปนอนวัดพื้นด้วยแรงฟาดจากใครบางคน

                “อย่าพูดมาก รำคาญ!” รีบอร์นใช้ส้อมจิ้มฉึกไปที่แรมโบ้เป็นของแถมจนเจ้าตัวต้องร้องจ๊าก “แต่อึดขนาดนี้ในฐานะวองโกเล่ก็พอใช้ได้”

            ก็ท่านถีบผมไปร่วมวงเองไม่ใช่เหรอคร้าบ!? แล้วไอ้ห้องพาบาลที่เล็กแค่นี้แต่มีคนอัดอยู่ตั้งมากมายนี่มันคืออะร้ายยยย!?

                “ช่างเถอะ ว่าแต่ตอนนี้มากินอาหารที่ฉันทำก่อน” เบียงกี้ตัดบท พร้อมกับชูถาดอาหารที่มีไอแปลกๆพร้อมกับกลิ่นอันน่าพิศวงขึ้นมา

                “แม่กับเบียงกี้จังช่วยกันทำเต็มที่เลยนะจ๊ะสึนะ” คุณแม่ยังสาวบอกพลางยิ้มอย่างภูมิใจ

                จะให้หนูกินไอ้เนี่ยน่ะนะ!? แล้วเด็จแม่ไปฝึกวิชา poison cooking กับเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่!?

            แต่ขณะที่สึนะกำลังอึ้งค้างกับอาหารของเบียงกี้ เสียงของโกคุเทระที่กลับมาพูดจริงจังหลังจากโวยเพราะเจออาเจ๊เข้า ก็ทำให้เขาหันไปมอง

                “เอ่อ...รุ่นที่ 10 ครับ...”

                “หือ? มีอะไรเหรอโกคุเทระคุง”

                “ผม...ยังเป็นมือขวาของท่านอยู่รึเปล่า”

                ได้ยินคำถามนั้นสึนะก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

                “ก็ตำแหน่งประจำของนายไม่ใช่เหรอโกคุเทระคุง” แล้วโกคุเทระ ฮายาโตะก็โผเข้ากอดบุคคลที่เคารพรักแน่น

                “อ๊ากกก เบา!! เจ็บ!” สึนะร้องจ๊ากซึ่งเจ้าคนที่โผกอดเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะเลิกง่ายๆ ในขณะที่ยามาโมโตะหัวเราะร่วน

                “เหอะ” โกคุเทระแสยะปากอย่างคนหมั่นไส้ ก่อนส่งสายตา

                ...สายตาที่ยามาโมโตะตีความได้ว่า “ขอบใจเฟ้ย! ไอ้มนุษย์เบสบอล!”

END

อาจจัดหน้าไม่ดีนัก ขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่า