เมื่อโลกนี้โคจรตามเลข 68 (โน่ริท)

ลำดับตอนที่ #3 : No.3 - ปวดหัวตัวร้อน [ดูคนนอนดิ้น]

ขึ้นชื่อว่ารายการเรียลลิตี้ ถ้าอยากให้กระแสดีมันต้องมีเซอร์วิสผู้ชมครับ

ซึ่งหมายความครับว่า บางฉากของคนในบ้านที่ดูแล้วขายดีก็จะได้ออกอากาศมากหน่อย

แต่บังเอิญว่าเรื่องขายดีในปีนี้ไม่หน่อยค่ะ

เพราะดันเป็นเรื่องของสองคนนี้ไงคะ

สองคนนี้เขาชอบมีลับลมคมในกันครับ

และบางทีก็ทำให้พวกผมที่อยู่ใกล้พวกเขาเหมือนมนุษย์ล่องหน!!

 

ปวดหัวตัวร้อนเพราะพวกเอ็งอ่ะรู้มั้ย!

..................................................................................................................................

 

-ดูคนนอนดิ้น-

 

“เหยิบริท พี่นอนด้วย” อาเฮียใหญ่แห่งแก๊งอสรพิษว่าพลางเขย่าตัวไอ้เตี้ยบนเตียงเบาๆ

 

“โหยยยยย พี่โตโน่ ไปอาบน้ำก่อนเลย เหม็น” ไอ้เตี้ยไม่ยอม พร้อมซุกผ้าห่มลงไปกว่าเดิม

 

 “ริทก็เหมือนกันแหละ ไปอาบน้ำไป จะหลับแล้วไม่ใช่เหรอ”

 

“ไม่เอา พี่โตโน่แหละอาบก่อน”

 

“ริทแหละ”

 

“พี่โตโน่แหละ”

 

“ริท”

.

.

.

.

.

 

โอเคครับ... ใครไม่เข้าใจเหตุการณ์ ณ ตอนนี้ผมจะเล่าให้ฟัง

 

เรื่องมันเริ่มต้นที่ว่าพวกเราเพิ่งกลับมาที่ห้องจากซ้อมรอบค่ำ พอมาถึงไอ้ริทมันก็กระโจนไปที่เตียงของมันกับพี่โน่ (เขานอนเตียงเดียวกันครับ เจ้าของร่วม) แต่ไอ้ริทมันคงจะนอนสบายไปหน่อย (กางแขนกางขาออกซะเต็มที่) พี่โตโน่แกเห็นก็อยากนอนบ้าง แต่ไอ้ริทไม่ให้ แถมยังไล่พี่แกไปอาบน้ำ นำไปสู่การเกี่ยงกันเมื่อครู่ ซึ่งตอนนี้ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่าตกลงแล้วใครจะไปอาบน้ำก่อน

 

ถ้าถามผมในฐานะผู้ดูแล้ว... อยากขำครับ คนหนึ่งก็อายุเยอะที่สุดในบ้าน อีกคนก็นักศึกษาแพทย์...เกี่ยงกันยังกับเด็กประถม

 

ผมนั่งสังเกตการณ์ต่อสักพัก บทสรุปคือไอ้ริทมันเอาผ้าห่มคลุมโปงปิดบท ในขณะที่เฮียโน่ได้แต่ทำหน้าเซ็งแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี

 

ผมนั่งขำในใจอีกรอบ

 

สองคนนี้มันเป็นไรกันว้า...ปัญญาอ่อนทั้งคู่!

--------------------------------------------------------------------------------------------------

 

แล้วพี่โตโน่ก็ออกมาจากห้องน้ำครับ ผมที่เตรียมตัวนอนอยู่บนเตียงตัวเอง (เจ้าเก่งออกไปวีคที่แล้ว ตอนนี้มีผมนอนเตียงนี้คนเดียว) ก็เหมือนได้ดูเทปเล่นซ้ำอีกรอบ เพราะพอพี่เขาออกมาได้ไม่ทันไรก็ไปปลุกไอ้ริทให้ไปอาบน้ำ ยังกับจะไม่ยอมแพ้ที่ตัวเองแพ้ทางจนได้อาบน้ำก่อนเมื่อตะกี้นี้

 

“ริทเว้ย...ลุก”

 

“ริท”

 

“ริท”

 

ผมบอกแล้วครับว่าเหมือนเทปเล่นซ้ำ แม้บัดนี้ไอ้เตี้ยก็ยังไม่มีท่าทางว่าจะขยับออกไปจากที่มันสักนิด จนพี่ใหญ่ชักอ่อนใจ ยกเท้าเตรียมขึ้นถีบมันอยู่รอมร่อในฐานะเพื่อนที่ดี ผมเลยจะช่วยมันสักหน่อย

 

“ไม่ไหวแล้วมั้งพี่โน่ แมร่งหลับเป็นตายท่าเดียว” ช่วยเท่านี้แหละ ที่เหลือเป็นไงก็แล้วแต่ชะตากรรมไอ้ริทมันครับ ว่าแล้วผมก็พลิกตัวไปอีกข้างแล้วสะบัดผ้าห่มคลุมตัวเอง ปิดตานอนเพื่อเตรียมพร้อมเผชิญกับอะไรหลายๆอย่างในวันพรุ่งนี้

 

อะอ้าว... อย่าเพิ่งทักนะครับว่าผมยังไม่ได้อาบน้ำ ก็มันเหนื่อย...

 

..............................................................................................................................

         

          โครมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!

 

            เสียงอะไรหนักๆหล่นลงพื้นครับ ตอนแรกได้ยินผ่านๆก็ไม่คิดจะสนใจหรอก ถ้าไม่มีเสียงเหล่านี้ตามมาทีหลัง...

 

            ปึงงงงงงง!!!!

 

            “เฮ้ยริท!”

 

            “อั่ก!!!!”

 

            “ใจเย็นหน่อยได้มั้ยวะไอ้ตัวเล็ก!”

 

            โอเค... ผมคิดว่าผมควรจะสนใจได้แล้วครับ

 

            ผมขยี้ตาเบาๆ แล้วลุกขึ้นมามองอีกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ อีกฝั่งหนึ่งของห้องครับ ด้วยความมืด บวกกับสายตาผมที่ยังไม่ชินและยังสะลึมสะลือ ทำให้มองอะไรไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่นัก แต่ฟังจากเสียงแล้วพี่โตโน่น่าจะรบอะไรสักอย่างกับเจ้าริทมันอยู่

 

            “อะไรง่ะพี่โตโน่?” แต่เหมือนเสียงผมจะไปไม่ถึง เพราะไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา มีแค่เสียงของพี่เขาที่คุยกับไอ้ริทอยู่ฝ่ายเดียว

 

            “เฮ้ย อย่าดิ้นสิวะริท”

 

            “โอเค ดีมาก ไอ้น้องชาย”

            แล้วเสียงก็เงียบไป...

 

ผมได้แต่นิ่ง พยายามประมวลผลจากเสียงดังกล่าวว่าเกิดอะไรขึ้น ผ่านไปสักพัก สายตาของผมก็เริ่มชินจนพอมองเห็นอะไรได้ลางๆ แสงจากข้างนอกทำให้เห็นอะไรๆได้มากขึ้น ผมรอจนคิดว่าพี่โตโน่น่าจะหลับตามไอ้ริทมันไปแล้ว ถึงได้ค่อยก้าวลงจากเตียงอย่างเงียบเชียบ ใช้เสียงเบาที่สุดในการเดินเพื่อไม่ให้เขาทั้งสองคนตื่น จนในที่สุดก็ถึงที่หมาย

 

ภาพที่ผมเห็นในขณะนั้น...

 

...คือภาพของไอ้ริทที่หัวลงไปอยู่ที่ท้องพี่โตโน่ ขาหนึ่งยันกำแพง อีกขาพาดอยู่ท้ายเตียงใกล้ๆกัน ในขณะที่คนผ่านศึกหนักเมื่อครู่นอนหลับด้วยหน้าตาเหนื่อยเหน็ดเป็นอย่างยิ่ง

 

ไม่นานหัวไอ้ริทก็กระดึ๊บตกท้องพี่ไป ร่างกายของมันก็ค่อยๆพลิกมา จนกระทั่ง

 

ปึกกกกกกกกกกกกก!!!!

 

“อั่กกกกกก!!!!” เสียงพี่โตโน่ครับ ไม่ใช่เสียงผม

 

โอเค... พอจะเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้

 

..............................................................................................................................

 

 แล้วหลังจากนั้นผมก็จะได้ยินเสียงหวยโหนของอาเฮียใหญ่แห่งบ้านเดอะสตาร์หกเป็นบางครั้งบางคราวครับ สอบถามจากเฮียแล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด ไอ้ริทมันนอนดิ้น ดิ้นมาก แถมมีดิ้นหลายแบบ อย่างเมื่อวันก่อนเฮียตั้งชื่อให้ว่าเป็นแบบดิ้นแล้วแอคชั่น คือดิ้นหนัก ดิ้นแล้วทำร้ายร่างกายคนอื่นอย่างรุนแรง ซึ่งการดิ้นแบบนี้บางครั้งมันก็จะมาหลังการละเมอตอนนอนของไอ้ริท บางครั้งก็มาอย่างเงียบเชียบจนจับทางไม่ได้ พี่โตโน่ทำเหมือนบ่น แต่ผมก็ไม่เห็นพี่เขาแยกไปนอนที่อื่นสักที แปลกดีเหมือนกัน 

 

บางครั้งตอนว่างๆผมก็จะไปถามพี่โตโน่เล่นครับ ว่าเมื่อคืนก่อนๆไอ้ริทมันนอนดิ้นแบบไหนผมว่ามันตลกดี บางทีซ้อมเพลงมาเครียดๆได้ฟังเรื่องแบบนี้ก็ผ่อนคลายถามแล้วก็ได้ความว่าดิ้นเบาบ้าง หนักบ้าง ไม่บ่อยนักที่ไอ้ริทมันจะดิ้นหนักมาถีบคนอื่น ไม่บ่อยยิ่งกว่าคือวันที่มันไม่ดิ้นเลย

 

“แล้วไม่กลัวมันดิ้นมาถีบอีกเหรอพี่”

 

ไม่มีคำตอบ มีเพียงรอยยิ้มบางๆและเสียงหัวเราะเบาๆให้ผมตีความเอาเอง

..............................................................................................................................

 

          นอนไม่หลับ

 

            คืนนี้ผมข่มตาหลับไม่ได้ เพราะกังวลถึงการแข่งที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมพยายามมาทุกสัปดาห์ แต่สิ่งที่ผมได้มาจากกรรมการทั้งสามท่านก็ยังไม่ใช่ที่ผมต้องการอยู่ดี ผมคิดแต่ว่าตัวเองจะต้องทำให้ดีขึ้นกว่านี้ พยายามมากกว่านี้ คิดแบบนี้จนเครียด ความเครียดทำให้ผมนอนไม่หลับ

 

            เครียด?

 

            ผมมีเรื่องที่ทำให้หายเครียดได้อยู่นี่?

 

            ผมพลิกตัวหันไปมองทางเตียงของไอ้ริทกับพี่โตโน่ คิดว่าคืนนี้คงต้องขอแอบดูศึกนอนดิ้นให้ได้สักหน่อย ผมรออยู่นานแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรที่ผิดปกติ

 

            ดิ้นเงียบ?

 

            ผมลุกจากเตียงด้วยฝีเท้าเบา พอไปได้ถึงกลางเขตแดนก็หย่อนตัวลงช้าๆ ถ้าเกิดดิ้นแล้วแอคชั่นขึ้นมาระยะนี้ก็ปลอดภัย มั่นใจว่าไม่โดนลูกหลง

 

            โอ๊ะ ผมเหมือนได้ยินเสียงไอ้ริทพึมพำอะไรสักอย่าง

 

            ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปดู แต่เห็นไม่ชัด คงต้องขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อย

 

            ภาพที่ผมเห็น...

 

            คือไอ้ริทนอนเบียดอาเฮีย มือข้างหนึ่งจับแขนเฮียโน่ด้านที่มันเอาตัวเบียดอยู่ อีกมือโอบอยู่ที่ไหล่อีกข้างของเฮีย หน้ามันซบลงไปกับไหล่พี่โตโน่ จมูกมันซุกอยู่ที่ซอกคอของอาเฮียใหญ่ ในขณะที่เฮียโน่หลับตาปี๋ หลับแบบดูยังไงก็รู้ว่าพยายามหลับแต่หลับไม่ลงผมค่อยๆย่อตัวลง พยายามคลานกลับไปที่เตียงตัวเองด้วยเสียงที่เบาที่สุด

 

            เมื่อก่อนผมเคยสงสัยว่าอะไรทำให้พี่โตโน่นอนกับไอ้ริทได้ยืดขนาดนี้

 

            ตอนนี้ชัดแจ้งแถลงไขแล้วครับ

.............................................................................................................................

 

            มันน่าจะจบแล้ว แต่อันนี้ผมอยากเล่า

 

            ผมถามเฮียโตโน่ในวันต่อมา

 

            “เฮ้ยเฮีย เมื่อคืนไอ้ริทนอนดิ้นท่าไหน?”

 

            ไม่มีคำตอบ มีแต่ใบหน้าติดจะแดงนั้นหันหลบไปอีกทาง

 

            เอาเข้าไปดิ...

.............................................................................................................................

 

 

-เล็กน้อยถึงปานกลาง-

 

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่สามที่แต่งนะคะ แต่เห็นว่ามันต่อจากเรื่องนอนดิ้นพอดีเลยเอามาใส่ต่อกันซะเลย ฟิคเรื่องนี้เกิดจากอารมณ์ตันๆ คิดขึ้นได้ว่าตอนเดอะสตาร์หกอยู่ในบ้านคงเห็นอะไรๆที่มันโน่ริทกันมั่งแหละ ส่วนนี้เป็นพาร์ทของพี่เซน น่าอิจฉาเพราะได้อยู่กับสองพี่น้องเยอะ คงเห็นช็อทอะไรเยอะแน่ๆ แต่ก็แอบ...นะ เวลาสองพี่น้องสวีทกันขึ้นมาคนอื่นจะหลายเป็นอากาศ โถๆๆ ถึงจะแต่งด้วยอารมณ์ตันๆแต่ก็อยากให้คนอ่านอ่านแล้วยิ้มนะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ