คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Special : Not+North] ฟ้าฝนไม่เป็นใจ ch.4
เสียงจ้อกแจ้กอันเป็นปกติวิสัยของย่านการค้าดังระงมอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และไม่มีทีท่าว่าจะมีอะไรมาหยุดได้ บรรยากาศครึกครื้นของวันหยุดยามบ่ายที่ผู้คนเริ่มทยอยกันออกมาจับจ่ายซื้อของก็พาให้เหล่าพ่อค้าแม่ค้ายิ้มแก้มปริ เพราะมีโอกาสที่คนเหล่านี้จะซื้อสินค้าของตัวเองก็เป็นได้ กระนั้น ในช่วงระหว่างที่ยังไม่มีลูกค้าคนไหนย่างกรายเดินเข้ามาดูสินค้าของตนเอง เหล่าพ่อค้าแม่ขายก็ได้จับกลุ่มคุยกันออกรสถึงเรื่องราวโน่นนี่นั่นหลากหลายประเด็นแล้วแต่จะเลือกสรร
“เนี่ยพี่นัด! คิดดูสิ! มันเอาน้ำสาดใส่ประกิตจนเสื้อเปื้อนแล้วไม่ขอโทษอ่ะ คิดดู!” ประกิตเล่าเรื่องอย่างเจ็บแค้นถึงประสบการณ์เมื่อสองวันก่อนให้นัดหล่อและนัดเท่ห์ฟัง สองนัดฟังเสร็จก็คนหนึ่งก็ถอนหายใจ คนหนึ่งก็ทำหน้าเซ็ง รุ่นน้องคนนี้ชอบมีเรื่องเพราะไม่คิดเสมอๆ
“สมควรล่ะ...ก็แกไปแกล้งเขาก่อน” หนุ่มหน้าลิงว่าเข้าให้อย่างสมน้ำหน้า ซึ่งพอประกิตทำท่าจะท้วงก็หันหน้าไปเรียกลูกค้าเสียเฉยๆ
“เนี่ยนะประกิต สมัยนี้กรรมมันตามทันไวยังกับจรวดยังงี้แหละ คราวหน้าคราวหลังก็อย่าไปแกล้งใครเขาอีกแล้วกัน” นัดหล่อว่าบ้าง ว่าแล้วสองหนุ่มก็ตั้งหน้าตั้งตาขายกางเกงยีนส์ในร้านโดยไม่สนใจเสียงของประกิตที่ยืนร้องทุกข์อยู่เท่าใดนัก ทุกวันหยุดพวกเขาจะไม่ค่อยปล่อยให้เวลาผ่านแล้วผ่านไป มีโอกาสหางานหาเงินได้ก็หา ดังเช่นวันนี้มาช่วยกันขายกางเกงยีนส์เหมือนที่ทำอยู่เป็นนิจ โดยทิ้งน้องชายทั้งสองเฝ้าบ้านกันอยู่สองคน (คนหนึ่งป่วยอยู่ ปล่อยไว้ด้วยกันคงไม่แกล้งอะไรกันแผลงๆจนข้าวของระเนระนาด)
แต่แล้ว...อันว่าอะไรๆก็เกิดขึ้นได้โดยไม่จำเป็นต้องมีปาปริก้า แม้ว่าบรรยากาศแถวร้านของสองนัดจะดูสงบและไม่น่าจะมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น แต่เพียงเสียงวิ่งทะเล่อทะล่าดังตักๆๆ และเสียงกรีดร้องแหลมๆของหญิงสาว ก็ทำเอาความสงบที่ว่าชักจะปั่นป่วน
“เน่ๆๆ!!! ไอ้นัดๆๆ!!!/ นี่ๆๆ!!! นัดๆๆ!!!” เสียงของส้มจี๊ดและอะตอมที่พากันวิ่งปรู๊ดมาถึงหน้าร้านขายกางเกงยีนส์ของสองหนุ่มและหนึ่งรุ่นน้องดังขึ้นท่ามกลางเสียงอึกทึก ท่าทางรีบเร่งร้อนรนบวกกับเสียงแหลมสูงเมื่อครู่ทำให้นัดหล่อและนัดเท่ห์มองหน้ากันอย่างฉงน (ประกิตนั่งงอนที่ไม่มีใครเข้าข้างอยู่หลังร้าน)
“อ้าว...มีอะไร...”
“ไอ้นัด! ฉันได้ข่าวว่าสามีเด็กของฉันป่วยเป็นไข้ไม่สบายเหรอแก!”
“นัด! แล้วตอนนี้พ่อยอดขมองอิ่มสุดแมนแฮนซั่มของอะตอมเป็นยังไงมั่งอ่ะ! ป่วยหนักมากมั้ย! ทานข้าวครบทุกมื้อป่ะ! ไม่มีอาการอะไรแปลกๆใช่มั้ย! นัดอ่ะนัด!” อะตอมที่ถามไปสั่นตัวไป พาลทำให้หน้าอกอวบเด้งไหวไปมาละลานตาน่าน้ำลายสอ สองนัดเห็นแล้วก็จะใจคว่ำ...
“เอ่อ...ผมว่าใจเย็น...”
“แล้วทานยารึยังแก? มียาครบมั้ยอ่ะ? แกไม่ได้ใช้ให้น้องทำงานหรอกใช่มั้ย!?”
“แล้วจะเป็นอะไรมากมั้ยอ่ะ? ไปหาหมอรึยัง? ฉีดยายังอ่ะนัด โอ๊ยยยยอะตอมห่วงมาก!”
“แล้วนี่แก/แล้วนัดๆๆ”
“เว้ยยยยยยยย!!!!!!!” หนึ่งหนุ่มนักดนตรีกับหนึ่งหนุ่มธนาคารพร้อมใจกันร้องตัดคำถามที่มาไม่หยุดจนไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน ซึ่งได้ผล ทั้งส้มจี๊ดและอะตอมก็เงียบไปพักหนึ่ง พอให้สองหนุ่มได้หายใจหายคอ
“นี่พี่ส้มจี๊ด อะตอม ใจเย็นก่อน ไอ้น็อตไม่เป็นอะไรหรอกน่า แค่ไข้หวัดธรรมดา”
“ไฮ้นัด! แต่หวัด 2009 มันอาจกลับมาระบาดอีกก็ได้ หรือสมมติไม่ใช่แล้วเป็นหวัดอย่างอื่นขึ้นมา... อุ๊!!! นี่ตบฉันทำไมเนี่ย!” อะตอมหันไปมองหญิงสาวคนข้างๆตาเขียว เพราะเมื่อกี้โดนส้มจี๊ดใช้ฝ่ามือตบปากทั้งที่ยังพูดไม่จบ
“ปากนะยะนังต้อม! หวัด 2009 อะไรของแก สามีเด็กของฉันต้องหายและมีสุขภาพแข็งแรง เราจะได้อยู่กินมีลูกกันในอนาคต ใช่มั้ยคะสามี” ว่าเสียงหวานพลางเนียนซบอกนัดเท่ห์ แต่ก็เป็นดังทุกทีที่ฝ่ายชายไม่เคยรับมุก เธอซบทีไรเป็นต้องได้โดนเฉดออก
“อ้ยยยย สามีง่า เขินเหรอคะตัวเอง”
“ไม่ได้เขินเลยพี่ส้ม นี่กลางตลาดนะพี่”
ประเด็นใดๆในตอนนี้ไม่สำคัญสำหรับสองสาวเท่ากับประเด็นที่ว่านายน็อตสุดฮ็อตล้มป่วยไม่สบาย พวกเธอเพิ่งรู้เรื่องจากศักดิ์สิทธิ์ที่เดินผ่านกันตะกี้ อารามเป็นห่วงเป็นแรงผลักดันให้ขาสองข้างวิ่งถี่ๆมาหานัดหล่อและนัดเท่ห์เพื่อจะได้รู้เรื่องราวอะไรๆมากขึ้น
“น็อตมันก็ดีขึ้นแล้วครับ แต่ยังไม่หาย เมื่อเช้าเห็นไอเห็นจามอยู่” เป็นนัดหล่อที่แถลงไขถึงอาการล่าสุดให้สองสาวฟัง ทันใดนั้น สังเกตได้ทันทีว่าดวงตาของทั้งอะตอมและส้มจี๊ดราวกับมีไฟลุกโชติช่วง
“ดีล่ะ! งั้นอะตอมจะไปบริการถึงที่เอง จะทำอาหารไปให้ทานแล้วป้อนข้าว ป้อนน้ำ ป้อนยาจนกว่าน็อตจะหายป่วยเลย!”
“แล้วแลวแลวแหล่วแล่ว! เน่นังต้อม! งานการไม่มีทำรึไงยะถึงจะไปเฝ้าผู้ชายถึงที่น่ะ...ว่าแต่เก๊าไปเฝ้าได้ด้วยใช่มั้ยอ่ะตัวเอง...”
“เว่ยยยยยย!!!” เสียงแหวจากคนรอบข้างดังขึ้นอีกระลอก ทั้งนี้ทั้งนั้นผู้เป็นพี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทั้งที่น้องชายทั้งเถื่อนแถมยังชอบใช้กำลัง เวลาอยู่เฉยๆหน้าก็ดุยังกะลิงหงุดหงิด ทำไมถึงมีสาวน้อยสาวใหญ่มาชอบแถมเอาอกเอาใจสารพัดสารเพ
“เออ จะไปก็ไปเถอะ มีคนไปเยี่ยมไอ้น็อตมันคงดีใจ”
------------------------------------------------------------------------------------
หงุดหงิด...
ฟึ่บ!
หงุดหงิดว่ะ...
ฟึ่บ!
หงุดหงิดโว้ย!
ฟึ่บ!!
“พี่ครับ จะพลิกตัวอะไรกันนักกันหนาเนี่ย” หนุ่มนักศึกษาแพทย์ร้องอย่างสงสัยปนหงุดหงิด เพราะคนป่วยท่านนี้เอาแต่นอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงมาตั้งแต่เมื่อครู่ ครั้นตอนที่คนป่วยต้องนอน เขาเองก็หยิบหนังสือเรียนแพทย์เล่มโตขึ้นมาอ่าน แต่เพราะพลิกไป พลิกมา พลิกไป พลิกมา กลับกลายเป็นว่าเขาต้องเอาแต่จดจ่ออยู่กับคนป่วยแทน..
“ไม่สบายตัวเหรอ ผมเช็ดตัวให้อีกรอบมั้ย?”
รอคำนี้อยู่เลยว่ะเตี้ย!
“อืม...ก็ดี...ขอน้ำอุ่นๆหน่อยนะ...” ทำเป็นเสียงป่วยเสียงอ่อน ซึ่งว่าที่คุณหมอคนดีก็พยักหน้าน้อยๆแล้วถืออ่างใส่น้ำเล็กๆลงไปเปลี่ยนด้านล่าง เมื่อทางสะดวกแล้วจึงถือเป็นโอกาสดี ทันทีที่ประตูปิดลง น็อตก็ผุดพรายยิ้มแล้วเด้งพรวดขึ้นมาจากเตียงราวกับปลากระดี่ได้น้ำ!
“นอนอยู่แม่งทั้งวัน หงุดหงิดเป็นบ้า” พูดจบก็บิดขี้เกียจซ้ายหนึ่งที “นอนป่วยอยู่เนี่ยชีวิตแม่งสร้างสรรค์...” ประชดไปอีกดอกพร้อมบิดขี้เกียจขวา ดูทีท่าอีกสักระยะเห็นว่าคุณเตี้ยยังไม่โผล่มา ชายหนุ่มจึงรีบคว้าโอกาส ลุกจากเตียงขึ้นมายืนด้วยอาการลิงโลดยังกับคนที่ไม่ได้ยืนมานาน บริหารร่างกายเล็กน้อยให้กลับมาฟิต
“พี่ตาหยี เป็นไงมั่ง”
ปุ่บบบบบ!!!
เกือบล้มตัวไปนอนบนเตียงไม่ทัน ชั่วขณะที่ประตูเปิดออก หนุ่มสจ๊วตก็เด้งตัวเองกลับไปบนเตียงด้วยความเร็วสูงแบบที่ไม่กลัวเจ็บ
“อ้าว แล้วทำไมนอนไม่ห่มผ้า...?”
“อยู่ๆก็ร้อนว่ะ เลยเตะผ้าห่มออก...” อืม...แถได้อีก...
“มา งั้นเดี๋ยวผมเช็ดตัวให้” บิดผ้าชุบน้ำหมาดๆ แล้วค่อยๆบรรจงเช็ดที่ใบหน้าคนป่วยก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็ไล่ลงมาที่คอที่ไหล่...
และชั่วขณะนั้นเองที่นายน็อตคิดอะไรประเสริฐๆขึ้นมาได้
“เตี้ย...หิวน้ำว่ะ...”
“หืม? เอ้า...” คำตอบที่ได้คือแก้วน้ำใกล้ๆที่ถูกยื่นมา
“ไม่ใช่ๆ หมายถึงน้ำอุ่น อยู่ดีๆก็เจ็บคอ”
“ตอนนี้?”
“เออ”
อีกครั้งที่คนอายุน้อยกว่าต้องลงไปข้างล่างตามคำสั่ง ซึ่งคนอายุมากกว่าก็ถือโอกาสลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายอีกระลอก พอประตูเปิดก็เด้งล้มลงไปนอนใหม่
“อ่ะพี่ น้ำ...เช็ดตัวต่อนะ”
“เตี้ย...อยากกินขนม ท้องมันร้องหน่อยๆแล้วว่ะ...”
“เห็นแต่หมูหยองของพี่นัดเมื่อเช้าอ่ะ”
“เออ นั่นล่ะไปเอามา”
นอร์ธลงไปอีกครั้ง น็อตเด้งมายืดเส้นแล้วเด้งกลับไปนอนอีกที
“เดี๋ยวเช็ดตัวก่อนค่อยกินนะพี่”
ใบหน้าตั้งอกตั้งใจและการกระทำที่ยอมตามใจคนป่วยไปทุกอย่างแม้บางครั้งจะกัดกันเล็กๆบ้าง ทำให้หนุ่มสจ๊วตนึกอยากแกล้งขึ้นมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง...
“เตี้ย...อยากเปลี่ยนเสื้อ ไปเอาที่ตากไว้ข้างล่างมาให้หน่อย”
“เตี้ย...อยากอ่านข่าวกีฬา”
“เตี้ย...อยาก...”
“เตี้ย...”
“เตี้ย...”
“เตี้ย...”
“โว้ยพี่ครับ!! ถ้ายังงั้นก็ย้ายที่ไปอยู่ข้างล่างเลยมั้ย!” ลั่นวาจาด้วยอารามหงุดหงิดชนิดสุดจะทานทน นอร์ธหอบหายใจเพราะต้องเทียวขึ้นเทียวลงตามความต้องการของคนป่วยโดยไม่มีช่วงให้พักผ่อน แล้วยิ่งงึดเข้าไปใหญ่เพราะแทนที่คนป่วยเอาแต่ใจจะสำนึกผิด แต่ใบหน้ากลับยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดียังไงยังงั้น
“นี่...พอแล้วนะ ผมจะอ่านหนังสือแล้ว พี่ทำอะไรๆเสร็จแล้วก็นอนพักได้แล้วนะครับ”
“เออๆ ขอบใจเว้ยเตี้ย...”
แต่ไม่ทันที่ว่าที่คุณหมอจะได้หย่อนก้นลงเก้าอี้ เสียงร้องจากข้างล่างก็เป็นเหตุให้ต้องยืนขึ้นทั้งที่ไม่อยาก
“น็อต อยู่มั้ย/สามีตาตี่ขา...อยู่ไหนคะ เก๊ามาเยี่ยม”
“เหมือนมีคนมาเยี่ยมว่ะ เตี้ย...ไป...”
“คร้าบครับ วุ่ย...” ออกไปอย่างรู้งานทั้งที่หน้าบูดบึ้ง ไม่นาน ห้องที่เคยเงียบในระดับหนึ่งเพราะมีเพียงแค่ชายสองคนก็กลับคึกคักครึกครื้น เพราะมีอีกสองสาวมาเยี่ยมถึงที่ ทันทีที่ส้มจี๊ดและอะตอมขึ้นมาเห็นว่าใครนอนป่วยอยู่ชั้นบน เดาได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป สองสาวพากันดูแลเอาอกเอาใจ น็อตยิ้มพร้อมยักคิ้วข้างเดียวให้อีกคนที่มองดูอยู่อย่างผู้มีชัยชนะ ลงท้าย หนุ่มร่างเล็กก็ได้แต่ถอนใจเฮ้อ นั่งลง แล้วหยิบหนังสือเรียนแพทย์ขึ้นมาอ่านราวกับจะตัดขาดจากโลกภายนอก
เห็นคนหงุดหงิดแล้ว นายน็อตก็ออกจะสะใจ...
แต่คงลืมไปว่า...
“เน่สามีขา...เก๊าทำข้าวต้มมาให้สามีทานอ่ะ สามีทานข้าวต้มของเก๊านะ...” ว่าแล้วช้อนข้าวต้มก็ยื่นมาตรงหน้า
“ไม่นะน็อต น็อตต้องกินโจ๊กที่อะตอมทำนะ ดูสิ ร้อนๆเลย” ตามมาด้วยช้อนโจ๊ก
“ของฉันสิยะนังต้อม”
“ของฉันย่ะ!”
“สามีกินของเก๊านะ!/น็อตกินของอะตอมนะ!”
“สามี/!น็อต!”
“สามี/!น็อต!”
“สา...”
“โอเคครับๆ เดี๋ยวผมจะกินของทุกคนเลยนะ” ชายหนุ่มตอบอย่างไอดอล เหลือบตามองไปที่คนที่ยังนั่งอ่านหนังสือก็แย้มรอยยิ้ม...จะทนไปได้สักกี่น้ำ
“งั้นกินพร้อมกันเลยนะ อ้ำ...” ยิ้มหล่อๆก่อนรับทั้งข้าวต้มทั้งโจ๊กไปพร้อมกัน สัมผัสแรกคือความร้อน ตามมาด้วยรสชาติแปลกประหลาดบางอย่างที่ทำให้นายน็อตหน้าซีดแล้วต้องรีบกลืนลงคอเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“อร่อยมั้ยคะสามี?/เป็นไงอ่ะน็อต”
แม้ว่าน็อตจะเป็นคนตรงๆและโผงผาง แต่อันว่ามารยาทไทยที่ดีคือการรักษาและถนอมน้ำใจมาแต่โบร่ำโบราณ จึงพูดออกไปไม่ได้แน่ว่าจริงๆแล้วรสชาติเป็นแบบไหน
“เอ่อ..ก็โอเคครับ แต่ผมอิ่มแล้ว เอาเป็นว่า..” ไม่ทันจะได้พูดจนจบประโยค ช้อนโจ๊กและช้อนข้าวต้มก็มาจ่ออยู่ตรงหน้าอีกเป็นที่เรียบร้อย
...และเขาทำอะไรกับมันไม่ได้ นอกจากกินเข้าไปเท่านั้น
ซวยแล้วบักน็อตเอ๊ย...
------------------------------------------------------------------------------------
นัดหล่อและนัดเท่ห์กลับเข้ามาถึงบ้านอีกทีในช่วงเย็น ไฟข้างล่างไม่ได้เปิดไว้ และทุกอย่างก็ยังจัดวางเหมือนเดิม บรรยากาศตอนนี้มีแต่ความเงียบและเงียบ ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจนัก เพราะคนเฝ้าบ้านทั้งสองคนนั้น คนหนึ่งก็นอนป่วย คนหนึ่งก็อยู่เฝ้าอยู่ชั้นบน นัดเท่ห์จัดการวางของไว้ตรงที่ใกล้ๆแล้วเดินดุ่มๆไปหาน้ำกิน ในขณะที่นัดหล่อนั่งพักบนโซฟาเพียงครู่ จากนั้นจึงไปล้างมือเพื่อเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น
แต่แล้วเสียงบางอย่างที่ไม่คิดว่าจะดังขึ้นก็ทำให้พวกเขาแปลกใจได้ไม่น้อย
โครกกกกกกกกกกก
เสียงดังมาจากทางห้องน้ำ เป็นเสียงกดชักโครก แว่บแรกนัดเท่ห์ก็แค่เลิกคิ้วแล้วชะโงกหน้าไปดูที่ประตู แต่พอคิดได้ว่าไม่คนหนึ่งคนใดในน้องชายของเขากำลังเข้าห้องน้ำอยู่ก็เลิกไป
“อื้อ...พี่ๆ ไหวมั้ยเนี่ย” แต่ด้วยประโยคน่าสงสัยนั้นทำให้หนุ่มนักดนตรีต้องกลับไปมองอีกรอบ
ภาพที่เห็น... คือน้องชายร่วมสายเลือดที่โทรมจนน่าหวั่น กับนอร์ธที่ประคองคนป่วยไว้ในสภาพจะล้มแหล่มิล้มแหล่
“เฮ้ยๆ เป็นไรกันวะ!” นัดเท่ห์ไม่รอช้าที่จะไปช่วย เขาเข้าหิ้วปีกน้องชายแล้วช่วยกันกับนอร์ธจนพาไปถึงโซฟา ซึ่งพอนัดหล่อได้ยินเสียงของความผิดปกติ ก็ละจากการเตรียมของทำอาหารแล้วเข้าไปดูด้วยความฉงน
เห็นน็อตนอนซมแล้วหอบหายใจถี่ๆเหมือนคนหมดแรง
“พี่ ทนแป๊บนะ เดี๋ยวผมจะไปชงน้ำเกลือแร่มาให้” บอกเสียงอ่อนด้วยสีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวแล้วค้นกล่องยาสามัญประจำบ้านเพื่อจะเอาผงเกลือแร่มาชงให้คนป่วย น็อตดื่มน้ำเกลือแร่เสร็จก็นอนพักไปทั้งที่เหงื่อซก ถึงตรงนี้จึงเป็นโอกาสของสองพี่ใหญ่แล้วที่จะซักไซ้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“น็อตมันเป็นงี้ได้ยังไงน่ะ?”
“คืองี้ครับพี่นัด...” นอร์ธเว้นช่วง “ผมว่าพี่เขาคงท้องเสียเพราะอาหารเป็นพิษ”
คิ้วที่เลิกขึ้นของนัดหล่อและนัดเท่ห์ทำให้ว่าที่คุณหมอต้องเล่าต่อ
“ตอนช่วงบ่ายพี่ส้มจี๊ดกับพี่อะตอมเข้ามาเยี่ยมพี่น็อตน่ะครับ เห็นทำอาหารมาให้พี่เขากิน ผมก็ไม่ได้สนใจไง ทีนี้พอพี่ๆเขากลับไป ผ่านไปสักหน่อยพี่เขาก็เริ่มปวดท้อง แล้วก็เทียวเข้าเทียวออกห้องน้ำจนสภาพเป็นยังงี้...”
ฟังคำอธิบายเสร็จ นัดเท่ห์ก็เบือนสายตามามองน้องชายที่นอนสลบไสลไม่รู้เรื่อง
“งี้แหละ...เตะต่อยใครที่ไหนไม่เคยพลาด มาพลาดให้โจ๊กกับข้าวต้ม ไอ้น็อตเอ๊ย...”
นัดหล่อมองหน้านัดเท่ห์ยิ้มๆ แม้พี่ชายต่างสายเลือดคนนี้จะซุ่มซ่ามและใจร้อนเป็นบางเวลา แต่ก็เป็นพี่ชายที่รักน้องที่สุด สังเกตได้จากน้ำเสียง
“เดี๋ยวอาการก็ดีขึ้นน่าพี่นัด” มีเพียงรอยยิ้มของนัดเท่ห์ตอบกลับมาเท่านั้น...
“อยู่แล้ว...หิวแล้วว่ะ หาข้าวกินเถอะ”
นอร์ธมองพี่ชายทั้งสองที่พากันเดินไปที่ห้องครัว รู้สึกประทับใจเล็กๆอย่างไร้เหตุผล
“เอ้อ นอร์ธ...” นัดเท่ห์เปรยแล้วหันมามอง
“ครับ?”
“ฝากดูไอ้น็อตมันด้วย”
------------------------------------------------------------------------------------
ค่ำคืน...ดึกสงัด
คนแกล้งป่วยที่ดันได้ป่วยจริงลืมตาช้าๆอย่างไม่สบายนัก รู้สึกหมดแรงจนลุกไม่ขึ้น ลำคอแห้งผาก อ่อนล้าทั้งยังโหวงๆที่ท้อง อยากจะกลับไปนอนต่อเสียเดี๋ยวนี้แต่ไม่หลับ...
“อ้าวพี่...ตื่นแล้วเหรอ” เสียงของคนที่ดูแลเขามาทั้งวันดังขึ้นในความมืด ทว่าเบาราวเสียงกระซิบ รู้สึกได้ว่าฝ่ามืออุ่นขึ้นทาบที่หน้าผาก
“ตัวเย็น...เดี๋ยวผมเอาน้ำอุ่นมาเช็ดให้”
“จะมาเช็ดตัวฉันเนี่ย...ปีนเตียงคนไข้ถึงแล้วหรือไง” ปากแซวไปอย่างเคยทั้งที่ก็ไม่มีแรง นอร์ธเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ในมือก็บิดผ้าชุบน้ำอุ่นให้หมาดต่อไป
“ก็เช็ดมาแล้วทั้งวัน ถึงหรือไม่ถึงล่ะครับพี่ เอ้า หลับตานะ” ไม่ทันจะได้ตั้งตัว คนป่วยท้องเสียบนเตียงก็สัมผัสได้ถึงผ้าอุ่นๆที่เช็ดตามผิวหน้า ค่อยเช็ดเบาๆ จนรู้สึกได้ถึงความตั้งใจ
...รู้สึกผิดแฮะ
“เตี้ย...”
“โห่ เตี้ยอีกแล้ว ผมชื่อนอร์ธครับพี่ นอรธ์น่ะนอร์ธ”
“เออ รู้ แค่จะบอกว่า.................ขอโทษ...”
แม้ความมืดจะทำให้เห็นอะไรๆได้ไม่ชัดเจนนัก แต่จากน้ำเสียงและนิ้วที่ยกขึ้นมาเกาแก้ม เท่านี้ก็พอเดาได้ถึงอาการที่ว่าที่คุณหมอไม่เคยได้เห็นจากคู่กัดคนนี้
“นี่ล่ะน้า ได้หมอดี หมอที่ไหนก็ไม่รู้ เก๊งเก่งเนอะ”
“เออ เออ ได้ทีเอาใหญ่นะ”
ผ่านไปสักพัก ว่าที่คุณหมอจึงเลิกเช็ดแล้วหยิบอ่างพร้อมผ้าออกไปวางที่อื่น
“ผมจะนอนแล้ว อยู่แถวนี้แหละ มีอะไรก็เรียกนะ”
“เออ ไปนอนไป”
.
.
.
ความเงียบคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง และชั่วขณะนั้นที่สติของน็อตเริ่มงัวเงีย
เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นท่ามกลางความมืด ไม่ได้พิเศษอะไรแค่ทำให้ยิ้มได้ทั้งที่ป่วยท้องเสียก็เท่านั้น
“หายไวๆนะพี่”
ไม่เจอกันมา 5 วันเต็มเลยเนาะ (ฮา) ตอนจบของพี่น็อตกับน้องนอร์ธภาคพิเศษ งี้แหละนะเวรกรรมตามทัน (ฮ่ะๆ)
หวังว่าอ่านแล้วจะมีความสุขกันนะคะ ฮริ้ววววว
ความคิดเห็น