คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Special : Not+North] ฟ้าฝนไม่เป็นใจ ch.2
เสียงฝนโปรยปรายยังคงดังต่อเนื่องอย่างหนักจากภายนอกสู่ภายใน จนน่าหวั่นใจว่าแสงไฟสว่างในตัวบ้าน 2 ชั้นธรรมดาๆของหนุ่มโสดจะดับมืดไปหรือไม่ เพราะแม้แสงจากหลอดนีออนรุ่นประหยัดพลังงานลดโลกร้อนจะยังสว่างดีอยู่ แต่ความรู้สึกที่เห็นมันมืดแว่บๆนั้นก็อดให้ใจแป้วไปเล็กน้อย แต่นั่น...ไม่ใช่อุปสรรคของสองหนุ่มโสดโพสต์ฮิตยอดนิยมประจำหมู่บ้าน 2 คน....นัดหล่อและนัดเท่ห์
เป็นที่รู้กันดีว่าสองหนุ่มไม่ค่อยได้เถลไถลออกจากบ้านไปไหน พอนัดหล่อทำงานที่ธนาคารเสร็จก็จะกลับมาที่บ้าน เช่นเดียวกับนัดเท่ห์ที่กลับจากออกไปหางานใหม่ทำบ้าง ทำงานพิเศษบ้าง ไปดูแลร้านกางเกงบ้าง อาจเพราะช่วงนี้เศรษฐกิจในกระเป๋าตังค์ของทั้งสองคนไม่ค่อยจะสู้ดี การกลับมาทานอาหารที่บ้าน (หรือไม่ก็แอบแจมกับเพื่อนบ้าน) จึงเป็นทางเลือกที่ดีอย่างหนึ่งที่จะทำให้อิ่มท้องและประหยัดไปด้วยในตัว นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้นัดหล่อสาละวนกับการทำไข่พะโล้สำหรับมื้อเย็นนี้ โดยมีนัดเท่ห์คอยยืนเป็นลิงมุงอยู่ข้างๆ
“ถามจริงเถอะไอ้นัด... เดือนนี้แกทำไข่พะโล้ไปกี่มื้อแล้ววะ?” หนุ่มเท่ห์เอ่ยถามคนข้างๆอย่างเสียไม่ได้ ดวงหน้าลิงถอดรูปมองไปที่หม้อพะโล้แล้วเบนมาที่หน้าพ่อครัวอย่างระอาปนเหนื่อยหน่าย ทุกวันนี้เขากินพะโล้ของไอ้นัดบ่อยมากเสียจนจำครั้งแรกไม่ได้ จำได้แต่ครั้งสุดท้ายคือเมื่อวานซืน ถามต่ออีกว่าเบื่อไหม สำหรับนัดเท่ห์แล้ว เขากินพะโล้ของหนุ่มธนาคารได้เรื่อยๆ ยังไงเสียรสชาติของพะโล้ก็เป็นรสเค็มๆหวานๆแสนจะเบสิค แต่อันว่าคนเราก็ต้องมีบ้างที่ต้องการสีสันให้แก่ชีวิต เขาก็อยากกินไอ้ที่แตกต่างอย่างแกงขี้เหล็ก แกงอ่อม ลาบไก่หมกไข่ปลาบ้างอะไรบ้าง
“ให้นับเหรอพี่ ทำมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว 1 สัปดาห์ทำได้ 2 ครั้ง 2 สัปดาห์ทำได้ 4 ครั้ง 3 สัปดาห์ก็จะทำได้...” ไม่ทันพูดจบมะเหงกหนักๆของนัดเท่ห์ก็ประเคนลงหัวเข้าให้อย่างจัง
โป๊ก!
“เล่นอีกละๆ ไอ้มุกคิดเลขพิศวงของแกเนี่ย”
“โห่พี่นัด นี่ผมอุตส่าห์ปรับให้มันง่ายแล้วนะ สำหรับมนุษย์วานรอย่างพี่นัดเลยนะเนี่ย” นัดหล่อยิ้ม ฝ่ามือคล่องแคล่วยังไม่ยอมละจากทัพพีที่คนมวลสารในหม้อ สร้างความหมั่นไส้ระคนเอ็นดูจนนัดเท่ห์ต้องมองเหยียดๆมาที่คนอายุน้อยกว่า แล้วทำท่าจะเขกมะเหงกเข้าไปสักที
บรรยากาศเงียบๆแต่อบอุ่นของสองคนพี่น้องต่างสายเลือดยังคงดำเนินต่อไปช้าๆ...ถ้าไม่ติดว่า...
“ตายแล้วนี่ไอ้นัดๆๆ!!!!” เสียงกรีดร้องโวยวายแหลมปรี๊ดของหญิงเตี้ยคล้ำที่วิ่งทะเล่อทะล่าออกมาจากหน้าประตูบ้านทำให้สองหนุ่มชำเลืองสายตามองอย่างสนใจ ใช่ว่าพวกเขาไม่ชินกับการปรากฏตัวสายฟ้าแลบของพี่ส้มจี๊ดคนข้างบ้านคนนี้ แต่เพราะทุกครั้งเธอมักจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์ให้วุ่นกันเสมอ ก็เป็นเรื่องชินอีกเหมือนกันที่สองหนุ่มจะต้องถามไถ่ว่าเกิดอะไรขึ้นตามอัธยาศัยเพื่อนบ้านคนสนิท
“อะไรน่ะพี่ส้มจี๊ด วื่งเป็นปลากะโฮ่ตกกระทะทอดน้ำมันยังไงยังงั้น?”
“แล้วแลวแลวแหล่วแล่วไอ้นัดเท่ห์!! เน่...เดี๋ยวนี้แรงนะแก...” หญิงสาวรุ่นพี่ถลึงตามองคนหน้าลิงอย่างเสียไม่ได้ ในขณะที่นิ้วก็จิ้มๆไปที่ไหล่น้องชายข้างบ้านอย่างสนิทสนม “นี่ๆคืองี้ ฉันเห็นว่าฝนตกไงเลยออกไปเก็บชั้นในที่ตากไว้ที่ระเบียง แล้วทีนี้นะพอดูชั้นในที่ตากไว้อ่ะ...”
“พี่ส้มก็เป็นตากุ้งยิง?” นัดเท่ห์ต่อให้
“เย้ย! นี่ของฉันเองนะเว้ย จะตากุ้งยิงได้ยังไง คือ...”
“หรือมีอะไรตกใส่...จิ้งจกอะไรงี้รึเปล่าพี่ส้ม?” นัดหล่อต่อบ้าง
“บ้าแล้วไอ้นัด คือ...”
“ฮ้า!? หรือว่า...!?” สองนัดตะโกนขึ้นพร้อมกันพลางเหลือกตามองไปที่หญิงสาวด้วยความหฤหรรษ์
“เฮ้ย...หรือว่าอะไรวะ...”
“เห็ดขึ้นกางเกงในพี่ส้ม!!!!?”
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบ เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!?” หญิงสาวตอบรับหน้าบานก่อนทำท่าขวัญผวา ดวงตากลมโตเหลือบมองสองนัดด้วยความล้าใจ เธอใช้เวลาไม่นานในการจูนบรรยากาศกลับมาเคร่งเครียดอย่างเก่าใหม่ คราวนี้สีหน้าของเธอดูจริงจังจนสองหนุ่มเริ่มเชื่อว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ
“คืองี้...ฉันก็ไปเก็บชั้นในตามปกติเว้ยแก... แล้วพอนับๆดู.............ลิงมันหายไปสองตัว” เสียงเยียบเย็นท่ามกลางบรรยากาศเงียบกริบทำให้สองนัดรู้สึกว่าเหมือนมีเสียงบิ๊วอารมณ์อย่างในหนังผีดังขึ้นในจิตใจเงียบๆ สีหน้าของส้มจี๊ดยังคงจริงจัง
“...หรือมีโรคจิตแอบขโมยไปอ่ะพี่...”
“เฮ้ย...ไม่มั้งไอ้นัด แถวบ้านเรามีข่าวโรคจิตกับเขาที่ไหน” สองหนุ่มพากันออกความเห็นอย่างหวาดๆ ในใจนึกเป็นห่วงสวัสดิภาพของผู้เสียหายตรงหน้าที่มาหาเขาด้วยอาการร้อนรน
“แล้วพอชั้นรู้ว่าลิงมันหายไปอ่ะ ก็มองออกไปรอบๆไงเผื่อมันจะตกไปที่ไหน ก็เห็นใครไม่รู้ด้อมๆมองๆอยู่ไง แล้วทีนี้ฉันก็นึกได้ว่า...”
“ผู้ชายคนนั้นเขาต้องเป็นโจรขโมยกางเกงใน!?”
“ไม่ใช้เว้ย!! ฉันนึกได้ว่า...”
“ว่า...” สองหนุ่มเงียบกริบ ลุ้นกับคำตอบของหญิงรุ่นพี่ตรงหน้าจนแทบลืมหายใจ
“ว่า.....................................................เก๊าลืมใส่กางเกงในไป 2 วันเลยไม่ได้เอาออกมาซักด้วยอ่ะตัวเอง”
“เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”
สองหนุ่มโห่ร้องอย่างหมดอารมณ์ บรรยากาศตื่นเต้นปนระทึกทั้งหมดถูกทำลายลงด้วยน้ำเสียงแอ๊บแบ๊วเพียงประโยคเดียว นอกจากนั้นความจริงที่ถูกสารภาพออกมายังทุเรศเกินกว่าจะทานทน
“เฮ้ย.... ล้อเล่นเว้ย.... มันก็เปียกธรรมดาอ่ะแหละ ไม่มีหายไม่มีอะไร”
“โห่...งั้นแล้วพี่ส้มจี๊ดมาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย...จะมาบอกว่ากางเกงในเปียกแค่นั้นเหรอ?” นัดเท่ห์ถามพลางเกาหัวยิกๆอย่างหน่ายใจ ไม่ต่างอะไรกับนัดหล่อที่พยักเนือยๆอยู่ใกล้ๆ
“ก็ฝนตกไง...แล้วฉันออกไปซื้อกับข้าวไม่ได้เลยว่าจะมาขอทานข้าวด้วย แค่นั้นแหละ เนี่ยๆ ไม่ได้มามือเปล่านา หยิบน้ำพริกลุงนุ้ยมาด้วยนะเนี่ย” ตอบกระจ่างพลางโบกถ้วยน้ำพริกรสเด็ดในมือไปมา สองหนุ่มยิ้มรับแล้วพาหญิงสาวเพื่อนบ้านไปนั่งโต๊ะอาหาร นัดหล่อจัดแจงตักแกงพะโล้ใส่ถ้วยขนาดกลาง ในขณะที่นัดเท่ห์ตักข้าวใส่จานมาวางไว้บนโต๊ะอาหารพอดีคน
“อ้าว...แล้วหวานไม่มาทานด้วยเหรอพี่ส้มจี๊ด?”
“โฮ้ยยยย ไอ้หวานน่ะนะ ป่านนี้มันคงนั่งกินพิซซ่าสบายใจเฉิบอยู่ที่หอเพื่อนมันอ่ะ ไม่ชวนแถมยังโทรมาเย้ย เออๆนี่ แล้วเมื่อไหร่สองน็อตจะกลับมาบ้านล่ะ? ยังไม่เห็นเลย” ดวงตาดำขลับของส้มจี๊ดเป็นประกายวิบวับเมื่อได้พูดถึงสองหนุ่มหน้ามนขวัญใจดวงใหม่ทั้งสอง คนหนึ่งก็หล่อเท่ อีกคนก็น่ารัก ถูกใจเธอเป็นที่สุด และนั่นเหมือนจะทำให้สองนัดนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“เออพี่นัด...จำได้มั้ยที่ผมบอกให้พี่นัดหาคนไปรับไอ้นอร์ธตั้งแต่มันโทรมาใหม่ๆ”
“ให้ไอ้น็อตไปแล้วนะ เห็นงี้แต่ถ้ามันรับปากอะไรแล้วทำจริงนะเว้ย รับรองไปรับไอ้นอร์ธถึงที่”
“แล้วแลวแหล่วแล่ว....เน่ไอ้นัด คิดยังไงให้ไอ้น็อตไปรับไอ้นอร์ธมันฮึ? คราวที่แล้วแค่ใครจะเข้าประตูบ้านก่อนยังแย่งกันจะเป็นจะตายอ่ะ นี่ไม่ใช่แย่งกันขึ้นรถกลับจนป่านนี้ยังไม่ได้กลับทั้งคู่หรอกเหรอ?”
คำกล่าวของส้มจี๊ดทำให้นัดหล่อและนัดเท่ห์มองตากันอย่างหวาดๆ แววตาของนัดหล่อคือความเป็นห่วงเป็นกังวล ในขณะที่ของนัดเท่ห์เป็นแววตาที่มองตอบมาด้วยความรู้สึกผิดเพราะเหมือนจะทำพลาด
“...ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง เห็นไอ้น็อตมันแกล้งน้องบ่อยๆก็ทำไปตามประสามันอ่ะแหละ ถึงเวลาจริง ฝนตกรถติด มันก็รู้อยู่หรอกว่าต้องทำอะไร...”
“...เหรอ-ครับ-พี่” เสียงเยียบเย็นพร้อมเสียงประตูเปิดกระทบกำแพงดังปังสร้างความตกใจให้กับบุคคลทั้งสามในบ้านเป็นยิ่งนัก เสียงฝนตกชัดเจนกว่าที่เคย พอๆกับกลิ่นอายดินที่โชยเข้ามา สองนัดบวกหนึ่งส้มหันไปมองทางต้นเสียงอย่างหวาดๆ พบบุรุษชุดขาวยืนถือถุงขนาดใหญ่สองถุงมองนิ่งมาจากหน้าบ้าน เสื้อขาวติดจะเปียกเล็กน้อย เช่นเดียวกับผมสีออกน้ำตาลที่ดูชุ่มฉ่ำ ดวงหน้าขาวๆของนอร์ธมองมาทางทั้งสามคนในบ้าน แม้ว่าสภาพเจ้าตัวจะเปียกเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่หน้าหวานๆก็ยังยิ้มอย่างมีความสุข...แบบแหม่งๆ
“อ้าวกลับมาไงเนี่ยไอ้นอร์ธ” นัดหล่อถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงพร้อมเดินดุ่มๆมาทางน้องชาย
“แหะๆ...แท็กซี่อ่ะครับพี่นัด...คือ...”
ไม่ต้องพูดต่อก็เดาออก นัดหล่อถอนหายใจดังพรืดก่อนหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา หยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งออกแล้วยื่นให้น้องชายอย่างรู้ทัน หนุ่มนักศึกษาแพทย์ยิ้มรับพร้อมไหว้เอาเงินอย่างดีใจ แล้ววิ่งไปอีกหน่อยเพื่อเอาเงินจ่ายให้แท็กซี่ที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
“รอแป๊บนะ เดี๋ยวผมเอาเงินมาคืนให้” ตอบขณะปิดประตูบ้านพร้อมทำท่าจะขึ้นห้องตัวเองรำไร จนนัดหล่อต้องเบรกไว้เพื่อถามบางสิ่งที่ยังสงสัยและค้างคา
“แล้วน็อต? ไม่กลับมาด้วยกัน?”
ชื่อของใครบางคนทำให้ร่างเล็กๆชะงักกึก นอร์ธหันกลับมามองพี่ชายตัวเองเพียงครู่พร้อมส่งยิ้มแห้งๆ
“พี่เขาบอกว่าอยากแวะที่อื่นก่อนน่ะครับ...”
...แค่ยิ้มแห้งๆ...จริงๆ
----------------------------------------------------------------
สายฝนยังคงโปรยปรายไม่ขาดสาย ซ้ำร้ายยังหนักขึ้นกว่าเก่าหลายเท่า พายุภายนอกพัดพาให้ไม้อ่อนปลิวไหวไปตามแรงลม ในขณะที่ไม้แข็งต่างๆนานาถ้าไม่หลุดก็มีหัก แสงไฟสว่างยังคงสว่าง ติดแค่ว่าในบางครั้งจะมีแววดับมืดเพียงเสี้ยววินาทีให้ระทึกเล่น จนในที่สุด..นัดเท่ห์ต้องจำใจจากลาจากทีวีที่กำลังฉายฟุตบอลแมตช์โปรดทันทีที่นัดหล่อบอกว่าสมควรปิดได้แล้ว
“เสียดายนะเว้ย อีกนิดเดียวเอง” ชายหนุ่มกล่าวด้วยใบหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง ถึงแม้แข่งเท่านี้ก็พอจะรู้ผลกันแล้วก็ตาม แต่การดูจนจบการแข่งขันก็เป็นอะไรที่เต็มอิ่มกว่าเสมอ นัดหล่อส่ายหัวปฏิเสธยิ้มๆ ซ้ำยังถอดปลั๊กทีวีออกอย่างไม่สนใจหน้าตาของลิงหงอย นอร์ธที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาข้างๆมองภาพตรงหน้าพลางยิ้มขำน้อยๆ
“ไม่ได้นะพี่นัด อากาศอย่างนี้ดูทีวีไปก็เสียวไปเปล่าๆ เผื่อมันผ่าทีวีช็อตขึ้นมาทำไง?”
ยังกับแม่มาคุมถึงบ้านด้วยตัวเอง...
เท่านั้นนัดเท่ห์ก็ได้แต่พยักหน้ารับหงึกๆอย่างช่วยไม่ได้ มือเรียวหันไปคว้ากีตาร์ข้างกายมาดีดเล่นแก้เหงา สักพัก ก็รู้สึกว่าที่นั่งข้างๆยวบลง นัดหล่อยักคิ้วให้หนึ่งที ก่อนกระดกแก้วน้ำเปล่าดื่มจนหมดในคราวเดียว ภาพตรงหน้าทำให้คนอายุมากกว่าอดลอบขำไม่ได้ มือใหญ่ที่ดีดกีตาร์อยู่เมื่อครู่เปลี่ยนมาเบิร์ดกะโหลกคนข้างๆด้วยความเอ็นดู
พี่ก็ดีออกอย่างนี้...แล้วทำไมน้องถึงเป็นงั้นว้า?
แอบสงสัยในใจเมื่อมองภาพพี่ชายทั้งสองเล่นกันสนิทสนม แต่ทันทีที่นอร์ธรู้ตัวว่าตนนั้นคิดถึงเรื่องของคนที่ถูกทิ้งไว้กลางสายฝนเมื่อเย็นก็ต้องเอามือเขกหัวตัวเองให้หยุด อย่างไรก็ตาม ดวงตากลมโตก็ยังลอบมองไปที่นาฬิกาที่ติดไว้ที่ผนัง ผ่านพ้นมาร่วมชั่วโมงได้แล้วที่น็อตยังกลับมาไม่ถึงบ้าน เมื่อพิจารณาร่วมกับพายุฝนชนิดจัดหนักข้างนอกแล้ว... สุดท้ายหนุ่มนักศึกษาแพทย์ก็ได้แต่รู้สึกผิดเสียเอง
อารามรู้สึกผิดทำให้นอร์ธเริ่มจะนั่งไม่ติดที่ มองฝนตกข้างนอกที สลับกับนาฬิกาทีแล้วจินตนาการไปต่างๆนานา ถ้าคิดในแง่ดี ฝนอาจจะตก รถอาจจะติด หรือน็อตคงไปแวะที่อื่นรอฝนหยุดตามอย่างที่เขาบอกพี่ทั้งสองไป แต่หากไม่ใช่...ถ้ากลายเป็นว่าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นมา...
ชั่วขณะนั้น หนุ่มนักศึกษาแพทย์ก็เด้งตัวลุกออกจากที่โดยไม่ต้องพึ่งใครมากระตุ้นให้เหนื่อย
นอร์ธเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน กะว่าจะเปิดออกไปดูวี่แววว่าหนุ่มสจ๊วตจะมาถึงหรือไม่อย่างไร ฝ่ามืออุ่นเอื้อมจับประตูลูกปิด แต่เป็นที่หน้าตกใจว่ากลับมีแรงผลักออกจากฝั่งตรงข้ามเสียอย่างนั้น ภาพของชายหนุ่มในชุดสูทโชกฝนชะชุ่มฉ่ำฉะคือสิ่งแรกที่เห็นตรงหน้า แล้วสัมผัสต่อมา...
...คือร่างๆนั้นที่เซเข้าหาราวกับไม่มีแรง
“เฮ้ย!? พี่น็อต!?” เสียงอุทานดังลั่นพร้อมๆกับที่นอร์ธเอื้อมแขนไปรับแทบไม่ทัน ด้วยความต่างของน้ำหนักทำให้ทั้งคู่พากันล้มมานั่งอยู่ตรงพื้น มีนอร์ธประคองน็อตอยู่ด้วยความแปลกใจ พี่ชายทั้งสองเดินตามมาดูด้วยความพิศวงไม่แพ้กัน
“เฮ้ย...ไรวะ...ทำไมไอ้น็อตมันกลับบ้านมาเละงี้วะเนี่ย” นัดเท่ห์นั่งยองๆลงดู พลางเอามือเขย่าๆน้องชายที่นอนสลบไสลไม่รู้เรื่อง จังหวะเดียวกับที่นอร์ธใช้มืออุ่นอังตามหน้าผากและซอกคอของคนบนตัก
“ตัวเย็นมากครับ...อาจจะไม่สบาย” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหวั่นวิตกแม้เพียงน้อยนิดของคนเรียนหมอทำให้คนเป็นพี่ชายพยักหน้าอย่างเข้าใจ นัดหล่อเดินไปปิดประตูที่ยังเปิดอ้าซ่า ก่อนแจงงานให้หนึ่งนัดกับอีกหนึ่งนอร์ธเพื่อดูแลคนป่วยที่มาอย่างกะทันหัน
ทว่า...ท่ามกลางเสียงของความวุ่นวาย คงไม่มีใครรู้
ถึงรอยยิ้มที่ผุดพรายของคนที่ ‘ทำเป็นเนียน’ นอนสลบ ซ้ำแล้วยังคิดอีกว่าตัวเองน่าจะได้ออสการ์ตบท้ายอีกสักรางวัล
แล้วจะได้เห็นดีกัน...ไอ้นอร์ธเอ๊ย...
หวัดดีค่า เจอกันอีกแล้วเนอะ หายไปวันสองวันคงไม่ว่ากันนะ (ฮา)
ตอนนี้ก็เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้ว(เออสิ) ทั้งพี่ทั้งน้องแสบทั้งคู่เลย ไม่น่าล่ะ เข้ากั๊นเข้ากัน (หึๆๆ)
ฝากพี่น็อตกับน้องนอร์ธไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
ความคิดเห็น