คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อยากจะกลืนกินทั้งตัว
“อื้อ อื้อ” เสียร้ออเพรพลอยอู้อี้อยู่ในลำอ เหลือเพียาเท่านั้นที่เป็นอิสระ เธอฟาาไปมาเป็นม้าพยศ เาบูบหนัหน่วึ้น พร้อมับ้ออยหลบหลีฟันเรียี่สวยที่พยายามหาทาัลิ้นเา มือหนาอี้าลูบลำบนออวบ เล้นลึเบาๆ นเสียในลำออเธอลายเป็นเสียราเหมือนลูแมวัวน้อยๆ
าที่ฟาไปมาเมื่อรู่ิปลายเท้าับที่นอน วามสะท้านไหวเ้าแทรแไปทุอู
ูบอเธอเรียร้อให้เาอบโยวามหวานมาึ้น เาปล่อยปาอิ่มมาลุเล้าที่ลำอระห เพรพลอยร้อราับวามเสียเสียวที่เพิ่เยพบเอ เสียเธอัึ้นเมื่อเาึเาะอล ึแผ่นปิยออออแล้วใ้ท้อนิ้วป่ายป้ายเบาๆ นมันหัวแ็
“ัน-ไม่-นอน-ับ-แ” เธอเ้นเสียพูออมาทีละำ
“ผมเป็น้อยเว้น” เาระิบ้าหู ่อนลใบหน้าลไปยัออวบสู้มือ วัลิ้นหยอล้อผลเอร์รี่สีส
เพรพลอยหายใิๆ ัๆ มือที่เาเพิ่ปล่อยเป็นอิสระเผลอแทรนิ้วเ้าไปในเส้นผมเา ินิ้วบรรเทาวามาบ่านภายในาารถููหน้าอ
“อ๊ะ ไม่ไ้ พอ พอแล้ว” เธอรวบรวมสิ ยาึ้นระแทลาร่าเาอีรั้
“โอ๊ย”
เพราะมัวเมาับเรือนร่าปลุเร้าเสน่หา เาึพลาท่าเสียทีให้เธอระแทอรั เอเรียนำราม้วยวามเ็บ มอเธออย่าเ่นเี้ยวเี้ยวฟันะุมล่อวใ
“ุ้อรับผิอบ ุทำผมทั้เ็บทัุ้”
“วิธีเบบี๋มัน็เ็บลาสิๆ แบบนี้แหละ” เธอพูอย่าสะใ
เายืัวึ้น ปลิประโปรอเธอแล้วึออ มือหนาลูบลำบนผ้าเรียบลื่น
“อย่านะ ไอ้บ้า” เธอ่าเป็นภาษาไทยะยันัวึ้น ะผลัเาออ แ่็ถูัวลไป เารีบยืัวไปึาเในเธอออ แล้วระาาเธอพาไหล่หนา นัวเธอไถลมาามที่นอน
“ิอะไรับผมหรือเปล่า ทำไมแะแบบนี้” เามออไม้ามสีระเรื่อที่แพรวพรายุ่ม่ำ้วยน้ำ้าลาหาว
“ะบ้าเหรอุ ันะไปิอะไรับ...อื้อ”
โหออไปทั้ที่มีหลัานประานอยู่รหน้าเา เธอพูไม่ทันบ็รีร้อ เมื่อลิ้นร้อนรลมาลสิ่สวน เาไล้เลียลารอยแยแย้มอลีบอไม้ ไอนทุอมุม แวะยีเม็ทับทิมสีแัูมเ่ วามรู้สึแปลใหม่แนบิพาให้ใสั่น เธอยำผ้าปูที่นอนแน่น สะโพีึ้นลอย่าห้ามไม่ไ้ หน้าท้อยับเป็นลอนลื่นับวามาบ่านหวามไหว เสียหวานใสร่ำรวลอไปับเสียำรามอนที่ำลัื่มินน้ำหวานอเธอ
“ุเอเรียน ันไม่ไหว พอออออออ หยุ” เธอร้ออ ไม่อยาอายหาถึสวรร์เพราะเา
ัวเธอสั่นไปหม แ่เา็ไม่ฟั สอแทรลิ้นเ้าไปใน่อทารั รุเร้าภายในุไฟให้เธอสมยอม ยิ่เธอร้อัเา็ยิ่วัลิ้นระรัวระทั่เธอออยู่บนลิ้นอเา...
เพรพลอยัฟันแน่นะร่าายำลัเสพสุอย่าที่สุ...ในที่สุเธอ็ไปถึุนั้นเพราะเานไ้
เาทิ้่วให้เธอึมับวามเสียวั่วรู่ ึวาเลียน้ำหวานที่หลั่รินออมาอีมามาย แล้วยับมาพูับเธอ
“อันนี้เป็นบทลโทษที่ทำให้ผมอยนาน ส่วนืนนี้...”
“ืนนี้็ห้อใรห้อมัน ไป่ะ” เธอผลัเาออ ปปิวามเินอาย้วยารลุลี้ลุลนะลุึ้น “เราไปเที่ยวันีว่า”
“เี๋ยว” เาับไหล่เธอไว้ ไล้สายาสำรวเรือนร่าที่เาอยารอบรอ ูบอย่ารวเร็วบนปานสีานาประมารึ่เนิเมรรลำอระห และยิ้มร้ายารมุมปาที่เห็นเธอยัหอบ “ืนนี้...มันะไม่เิึ้น ถ้าุไม่เ็มใ”
“อบุนะะที่ยัปรานีัน”
“แ่ผมอยาใหุ้รู้ว่าผมอยาไุ้ ผมยินี่าย”
“ันไม่ไ้มี่ามามายนานั้น”
“มันอยู่ที่ว่าใรเป็นนประเมิน เป็น้อย”
พูบเา็ับปลายาเธอให้แหนหน้าึ้นมารับูบาเา
“ผมไม่เยูบใร ไม่เยออรัลให้ใร แ่ับุ...ผมมีวามปรารถนาที่ะลืนินไปทั้ัว”
เพรพลอยำิ่เ้าไปในวาสีน้ำาลอ่อนู่ม วามปรารถนาที่เาประาศออมามันเปล่ประายอยู่ในนั้น เธอรู้สึใที่วามรู้สึพิเศษมันเิึ้นับัวเธอาำพูอเาแ่ไม่ี่ำเท่านั้นเอ
*********
ความคิดเห็น