โลกาภิวัฒน์โลกีย์

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ

    ***เรื่องต่อไปนี้ เป็นเรื่องอ้างอิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง..ผู้เขียนได้ใช้นามสมมติของตัวละครทั้งหมดในเรื่องแล้ว

             ท่ามกลางเสียงจอแจกันบนถนนสายหลักสำคัญแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ในเย็นวันอาทิตย์ที่อากาศเป็นใจเย็นสบายแบบนี้ มุกดาเดินดูของที่ระลึกไปเรื่อยเปื่อยที่บรรดาพ่อค้าแม่ค้าต่างขนสินค้านำมาวางขายกันสองข้างทางถนนสายที่ได้ชื่อว่า ถนนคนเดิน ไปจนสุดถนนบริเวณประตูท่าแพ วันนี้ผู้คนค่อนข้างหนาตาพอสมควร แสงสีของร้านต่างๆ ทั้งสองข้างทางประกอบกับ

เสียงดนตรีพื้นเมืองบรรเลงอย่างไพเราะโดยกลุ่มนักเรียน นักศึกษาจากสถาบันต่างๆ ที่มาขอบริจาคเงินเพื่อทำกิจกรรมเพื่อสังคม วันนี้ช่างเป็นวันที่สนุกพอสมควร หากแต่มุกดาได้คิดเช่นนั้นไม่ เธอเดินใจลอยคนเดียวตามลำพังไปเรื่อยๆ ปล่อยจิตใจให้ว่างเปล่า ภายหลังจากที่เมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอเพิ่งอยู่ในห้องบรรยายขนาดใหญ่ของคณะทางสายวิทยาศาสตร์สุขภาพแห่งหนึ่งมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในภาคเหนือ เหนื่อยเหลือเกินกับวันนี้ มุกดาคิด  มุกดาดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่ายที่สุดนอกจากเรียนแล้วเธอก็กลับหอมานอนพักผ่อน หรือในบางวันก็ออกไปเดินเล่นตามห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนๆ บ้าง แต่วันนี้เธอกลับเลือกที่จะมาคนเดียว ใช่แล้วในวันวาเลนไทน์แบบนี้ไม่มีเพื่อนๆ คนไหนจะมากับเธอด้วยหรอก ทุกคนต่างพากันไปเดทกับคู่รักกันหมด เหลือเพียงมุกดาเท่านั้น อันที่จริงวันแห่งความรักแบบนี้ไม่ได้มีความหมายกับเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะเธอไม่ค่อยได้ฝักใฝ่ในเรื่องนี้เท่าใดนัก ชีวิตของเธอถูกอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดีในครอบครัวที่อบอุ่น เธอมีน้องชายอีกหนึ่งคนเรียนอยู่ม.ปลายชื่อ หยก มุกดารักน้องชายมาก หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่าน้องชายจะสามารถสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังได้เช่นเดียวกับเธอ   ในบางครั้งมุกดากลับคิดว่าได้รับความรักมาเพียงพอแล้ว...แต่ไหนเลยความรู้สึกของเธอกลับเหมือนขาดอะไรไปบางสิ่งบางอย่างนะ มุกดาคิด เด็กต่างจังหวัดอย่างเธอโชคดีแค่ไหนแล้วที่มีโอกาสสอบติดโควตาเข้ามาเรียนในคณะแพทย์ ครอบครัวของเธอภาคภูมิใจในตัวเธอเป็นอย่างมาก เธอแบกความหวังของคนทางบ้านไว้ทั้งหมด

                “อันนี้ ขายต๊ะใดก๋า ป้าเจ้า” (อันนี้ขายเท่าไหร่คะป้า) มุกดาเหลือบไปเห็นกำไลข้อมือสีเขียวหยกสะดุดตาอันหนึ่ง

                “อันละซาวบาทเจ้า” (อันละยี่สิบบาทค่ะ)

“จ้วยสลักจื้อฮื้อโตยเน้อเจ้า” (ช่วยสลักชื่อให้ด้วยนะคะ)

“ได้เจ้า จะฮื้อสลักว่าใด” (ได้ค่ะ จะให้สลักว่าไงคะ)

หญิงสาวอมยิ้มพร้อมกับเขียนตัวอย่างอักษรให้เจ้าของร้านสลักบนกำไลหยกคู่สวยนั้นว่า “Mookda”

 เมื่อลองใส่แล้วมุกดาก็ตัดสินใจซื้อแล้วรีบเดินทางกลับหอพักทันที แต่แล้วจู่ๆ ก็มีกลุ่มเด็ก

โรงเรียนเทคนิคกลุ่มหนึ่งไม่รู้ว่าเร่งรีบอะไรนักหนาเข้ามาชนอย่างจังกับมุกดา ทำให้กำไลที่เธอถืออยู่หล่นลงกับพื้น แล้วเธอก็หามันไม่พบ วันนี้ช่างซวยจริงๆ เธอคิด...

                เมื่อกลับมาถึงหอพัก เธอก็กลับเข้าห้องมาเปิดตำราทบทวนสิ่งที่ได้เรียนไปในวันนี้ตามปกติที่เธอทำอยู่ทุกวัน ระหว่างที่กำลังทบทวนบทเรียนอยู่นั้นเธอก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามีรายงานจะต้องส่งอาจารย์วันพรุ่งนี้ซึ่งเธอจะต้องส่งงานทางอีเมล์ให้กับอาจารย์ตามที่ได้รับมอบหมาย คิดเช่นนั้นเธอจึงคว้าโทรศัพท์โทรหามิ้นท์ เพื่อนรูมเมทของเธอทันที

                “ฮัลโหล มีไรมุก” เสียงมินท์รับสาย

                “เออ แก ทำไรอยู่ ยังไม่กลับหออีกเหรอ” มุกดาถาม

                “ชั้นกะจะดูหนังรอบดึกกับแฟนอ่ะมุก ไงวันนี้จะกลับดึกหน่อยนะ มีไรป่าวแก”

                “พอดีมุกต้องส่งงานให้อาจารย์ ยืมโน้ตบุ๊คที่เปิดแช่ไว้หน่อยดิ”

                “อ๋อ ได้ ...แล้วฝากปิดเครื่องให้ด้วยล่ะ จะรีบกลับละกัน แก”

                “อื้อ..ขอบใจนะ”

                เมื่อวางสายเสร็จมุกดาก็คว้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คของมิ้นท์มาทำงานทันที ขณะที่เธอกำลังทำงานอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงทักทายขึ้นทางโปรแกรม msn ของมิ้นท์ สงสัยยัยมิ้นท์จะออนไลน์ทิ้งไว้แหง๋เลย...มุกดาคิด

                <เจ้าชายน้อย>“หวัดดีครับ......มิ้นท์”

                มุกดาเห็นดังนั้นแล้ว จึงพิมพ์ตอบกลับไปว่า

               <mint085> “ขอโทษค่ะ นี่ไม่ใช่มิ้นท์ ตอนนี้มิ้นท์ออกไปข้างนอก สักพักถึงจะกลับ”

                <เจ้าชายน้อย> “อ่าว เหรอครับ โทดทีนะ แล้วคุณคือใคร”

                <mint085> “เพื่อนมุกค่ะ” มุกดาไม่คุ้นกับการคุยกับบุคคลนิรนามในโปรแกรมแชทแบบนี้ด้วยสิ

                <เจ้าชายน้อย> “อ้อ เหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

                <mint085> “เช่นกันค่ะ”

          <เจ้าชายน้อย> “คุณมีเมล์ของคุณไหมครับ เผื่อผมจะได้ add ไป”

          <mint085> “ก็มีค่ะ แต่จะดีเหรอคะ คือฉันไม่ค่อยได้เล่น msn อะไรแบบนี้หรอกค่ะ” มุกดาตอบ

                <เจ้าชายน้อย> “แป่ว งั้นไม่เป็นไร ขอเมล์ก็พอ เผื่อวันไหนคุณออนไลน์จะได้คุยกัน”

                <mint085> “งั้น ก็ได้ค่ะ medgirl012@hotmail.com ค่ะ”

          <เจ้าชายน้อย> “โอ เค ครับ งั้นเด๋วจะ add ไป คุณก็ออฟไลน์ของมินท์ได้ละ”

                <mint085> “ค่ะ” ว่าแล้วมุกดาก็ออฟไลน์ msn ของมินท์ออก แล้วก็ sign in เมล์ของเธอทันที เอาน่าก็แค่คุยๆ กันคลายเครียด ขำขำ แค่นั้นเอง คิดไรมากยัยมุก ไม่เสียหายอะไรหรอกน่า มุกดาบ่นพึมพำในใจ

          <medgirl012> “ค่ะ มาแล้วค่ะ”

                <เจ้าชายน้อย> “อ้อ ครับ คุณ medgirl  อืมมม ทำไมถึงใช้ชื่อนี้ล่ะ คุณเรียนหมอเหรอ”

          <medgirl012> “ใช่ค่ะ...แล้วคุณรู้จักกับมิ้นท์ได้ไงคะ”

                <เจ้าชายน้อย> “อ๋อ ไม่เชิงรู้จักหรอก แค่คุยกันใน msn เฉยๆ ครับ พอดีเห็นออนไลน์เลยทักน่ะ”

                <medgirl012> “อ้อ ค่ะๆ”

                <เจ้าชายน้อย> “คุณคงเรียนเก่งมากเลยสินะ...เรียนหนักป่าวอ่ะ”

                <medgirl012> “ก็เรื่อยๆ ค่ะ ตอนนี้ก้ออยู่ปีสี่ละ อีกสองปีก็จบ แก่ละค่ะ อิอิ”

                <เจ้าชายน้อย> “งืมๆ.....ครับ”

                ต่อจากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันอย่างสนุกสนานทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ เพลินทั้งๆที่ยังไม่ได้ถามไถ่ชื่อกันเลยด้วยซ้ำจนมินท์ที่กลับมาจากดูหนังอาบน้ำนอนไปเรียบร้อยแล้ว เสียงนาฬิกาที่ห้องมุกดาดังบอกเวลาเที่ยงคืน

                <medgirl012>  “คุณ เจ้าชายน้อย คะ เราว่านี่มันดึกมากๆ แล้ว เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะคะ”

                <เจ้าชายน้อย> “ว้า ไปแล้วเหรอ กำลังคุยสนุกเลย”

                <medgirl012>  “ดึกแล้วค่ะ คือ ฉันง่วงแล้วค่ะ เราคุยกันนานมากกกก ๆ”

                <เจ้าชายน้อย> “อ๊ะ จริงดิ...อืม แล้วเราจะได้คุยกันอีกไหมครับ”

                <medgirl012>  “ตอบไม่ได้ค่ะ หากว่างๆ จะมาออนไลน์ละกันค่ะ”

                <เจ้าชายน้อย> “ผมคุยกับคุณแล้วรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานานยังงั้นแหละครับ สบายใจจัง”

                <medgirl012>  “ยินดีค่ะ แต่ตอนนี้ดึกแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”

                <เจ้าชายน้อย> “ครับ..แล้วหวังว่าเราคงจะได้คุยกันอีก”

                หลังจากออฟไลน์ไปแล้ว มุกดาก็กระโดดขึ้นเตียงนอนทันทีไม่รู้สิวันนี้รู้สึกแปลกๆ ชอบกลคุยกับหมอนี่แล้วทำไมรู้สึกผูกพันกันจัง มุกดาคิด แต่ก็นะเขาเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ ยังถือว่าเป็นคนแปลกหน้าอยู่เหมือนเดิมน่ะแหละ