คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 [42.18%]
Sei ryo+.+
“คืนนี้สิน่ะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “คืนเดือนดับ เดือน 13 อา....และที่สำคัญ ผู้ถูกเลือก ใครกันจะได้เป็นผู้ถูกเลือกที่โชคดี ไม่สิ! อาจจะโชคร้ายก็ได้ที่ต้องไปอยู่โลกปีศาจ เหล่าปีศาจทั้งหลายจงสลายไปจากจักรวาลเสียทีเถิด อย่าก่อความวุ่นวายเอาไว้เลย...หึ! เดือน 13 คืนเดือนดับ และ ผู้ถูกเลือก”
เขาหยุดพูดก่อนจะพึมพำอะไรเบาๆ “เดเอเทียร์ วางกองกำลังนักสังหารปีศาจไว้ทั้งเมืองซะ…”
“ขอรับ นายท่าน” เสียงทุ้มลึกดังตอบรับ
“เจ้าไปเถอะ...”เขาพึมพำเบาๆอีกครั้ง แล้วค่อยๆเดินไปยังระเบียงของหอคอยที่อันสูงตระหง่านที่เขายืนอยู่ และทิ้งท้ายไว้เพียง...
“หึ หึ หึ” เสียงหัวเราะ
1
“เพนท์! เธอแน่ใจหรอ ว่าจะกลับเองได้น่ะ ^^”
“คนอย่างฉันซะอย่าง - -“ ฉันตอบบังมินท์ที่สุดเซ้าซี้
“ให้พ่อฉันไปส่งมั้ยอ่ะ ^o^”
“ฉันกลับเองเป็นน่ะ และก็ไม่อยากจะไปรบกวนความสุขบนเตียงของพ่อเธอด้วย - -^^” และเมื่อฉันกำลังจะเดินออกจากรั้วบ้านของมินท์
“แต่... T__T” ฉันเกลียดคนจุ้นจ้าน
“อนุบาล ฉันเรียนเทควันโด ประถม ฉันเรียนคาราเต้ และมัธยม ฉันก็เรียนยูโดน่ะมินท์ เธฮหยุดเซ้าซี้ฉันเถอะ - -;;” ฉันว่าอย่างรำคาญ =0=
“โอเคๆ T T ถ้างั้นก็ระวงตัวหน่อยน่ะ จะเที่ยงคืนแล้ว >o<”
“มินท์! ฉันไม่ใช่เด็กน่ะ ฉันอยู่ม.4 แล้วเธฮก็ไม่ได้เป็นแม่ฉันด้วย!!! - O -” ฉันตวาดเธอ
“ง่า T___T”
“ค่อยสบายใจขึ้น! ^^”
“เพราะฉันคนเดียวเลย T…T ไม่น่าชวนเพนท์มาเลยอ่ะ TToTT” เธองึมงำ
“มินท์! ถ้าเธอไม่เลิกพูดเรื่องนี้ บางทีวันจันทร์(วันนี้วันศุกร์) ฉันอาจจะไม่คุยกับเธอเลยน่ะ - -^^^”
“T__T” ต้องใช้ไม้ตายใช่มั้ย นังจุ้นจ้าน =…=
“และถ้าเธอไม่เลิกทำหน้าแบบนั้น ในวันจันทร์ฉันอาจจะไม่อยู๋ในโรงเรียนก็ได้ -u-“ ซ฿งแน่นอนมันหมายถึง ฉันจะออกน่ะ
“^U^” ดูนิสัยงี่เง่าของมันดิ!!! - -^^^
“ไปล่ะ” และฉันก็รีบทอดฝีเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อหนีนังมินท์ตัวแสบ
เมื่อไหร่จะเข้าเรื่องซักทียัยคนเขียน (แป๊ปเซ่ เอาบทนังมินท์เยอะๆก่อน)
ตืด ๆ ๆ... มือถือฉันสั่นเอง
O__O นังมินท์!!!!
“โว้ยยย! ว่าไง -O-“ ฉักรอกเสียงอย่างหงุดหงิด
[ ถึงคอนโดยังอ่า ^^ ]
“เธอจะบ้าเรอะ!!!! ฉันเดินยังไม่ถง 10 ก้าวเลยมั้งเนี่ย... =[ ]=” ฉันตะโกนเข้าใส่มือถือ
[ บอกแล้ว ให้พ่อฉันขับไปส่งดีกว่า เร็วกว่าด้วย รถบีเอ็มเชียวน้า นั่งสบ๊ายสบาย >o< ]
“บาย ติ๊ด” ฉันตัดสายนังมินท์ มันอวดฐานะอีกแระ (อิจฉา) - -^^ บอกไว้เลยน่ะ ฐานะของฉันช่างแตกต่างกับยัยเพื่อนสนิท(มินท์)สุดๆ ฉันกำพร้าพ่อแม่ มาอยู่กับยาย สักพักท่านก็ซี้ม่องเท่ง ฉันเลยต้องอยู่คนเดียวที่คอนโดที่เช่ามาน่ะ =___= แถมยังต้องทำงานพิเศษไปวันๆอีก
ส่วนยัยนั่น รวยค่ะท่าน รวยมากกก พ่อแม่เป็นเจ้าของกิจการเฟอร์นิเจอร์ระดับโลกเลยล่ะ เอ...เห็นมันคุยโม้ว่าได้ตังค์ไม่ต่ำกว่าหมื่นต่อวัน ค่าเทอมเซนท์กาเธีย ที่โคตรมฤตยูแพงมันยังออกให้ฉันเลย ค่าน้ำค่าไฟ ค่าห้องเช่าอีก โว้!! >O<
ซึ่งตอนนั้นมันยังจะซื้อบ้านให้ฉันอยู่เลย^…^ แต่สายตาอันน่ากลัวของคนในเซนต์ กาเธียทำให้ฉํนคิดว่าพวกเขามองฉันแบบ ‘เกาะเพื่อนรวยๆกิน’ - -^^^ ซึ่งเพราะฉันจนเลยทำให้มีเพื่อนแค่ยัยมินท์ อ้อ เอคิ (เขาเป็นเพื่อนชายคนเดียวที่คุยกับฉัน เพราะฉันสามารถด่าไอ้สาวสวยแสบแห่งเซนต์ กาเธียได้เจ็บสุดๆ) ด้วยสิน่ะ
เอ๋...แล้วที่นี้มันที่ไหนแล้วล่ะเนี่ย O___O;;; เพราะคุณผ็อ่านคนเดียวที่พาฉันหลง เพราะต้องเล่ารายละเอียดบ้าบอให้ฟังฮืออออ งอนคุณผู้อ่านกะคนเขียนแล้ว T^T (ได้ไง)
ตืด ๆ ๆ...เอคิโทรมา ตายยากจริงๆเลย - -^^ โม้เรื่องนายยังไม่ถึง 10 บรรทัดก็โทรมาแระ เฮ้อ! กลุ้มค่ะ
“ว่ามา มีไรอีกเนี่ย - -++” ฉันรับสายห้วนๆ
[ ถึงบ้านยังคับ ^^ ให้ผมไปรับป่าววว >,< อยู่ไหนอ่ะ ]
“เอ่อออ ไม่ต้องเลยย - -^^ ฉ...ฉันถึงแล้วล่ะ ^^”โกหกค่า...เพราะถ้าฉันบอกว่ายังไม่ถึงแล้วฉันก็ไม่บอกว่าฉันอยู่ไหน เชื่อดิ เขาจะเล่นจับเรดาร์ มือถือฉัน - -+++ แล้วก็
{ขอคั่นรายการด้วยการไปนอนค่า}
ความคิดเห็น