เสน่หามายามาร [Deep Passion]

  
 

เพราะการหายตัวไปอย่างลึกลับของภามภวิล ศิริธารากุล แฝดผู้พี่ 

ภูมิภวัชจึงตัดสินใจเดิมพันชีวิตสวมรอยเป็นช่างซ่อมรถหนุ่มที่มีอาชีพซ้อน

คือแมงดาหน้าหยกแห่งเดอ'อาชท์คลับ!!

งานนี้นอกจากเวลาที่จำกัดแล้วในการตามตัวแล้ว 

การหลบหลีกสายตากลมโตของแม่มดสาวสวยประหารใจที่ขึ้นชื่อลือชาว่า 

ทั้งเย็นชา ทั้งร้าย เขี่ยผู้ชายเป็นว่าเล่นก็ช่างยากเย็นไม่แพ้กัน

เพราะเขา 'เลี่ยง' ทั้ง'ล่อ' ทั้ง'ลวง'ก็แล้ว เธอกลับยิ่งเข้าใกล้

ทำเอาหัวใจแข็งๆแต่มีช่องโหว่ของเขาถูกเสน่ห์เธอจู่โจมเสียเต็มเปา♡♡
 

เอรีน่า ชาง หรือ ชางลี่หลิน เธอรู้ดีว่าเขาอันตราย และควรอยู่ห่างเขาให้มากที่สุด

หากความลึกลับ ร้อนเร่าที่เขาพยายามเก็บซ่อนไว้อย่างระมัดระวัง

ใต้เสียงห้วนๆหัวเสียทุกครั้งที่เจอหน้าเธอนั้น กลับทำให้เธอยิ่งอยากค้นหาเหตุผล

(☆☆☆ประกาศ  มิถุนายน 2561☆☆☆)

คนแต่งจะกลับมาลงนิยายเรื่องนี้แล้วนะคะ
จะลงเรื่อยๆ  รวมถึงเรื่องอื่นๆที่แต่งค้างไว้ทั้งสองนามปากกาด้วย
ขอฝากติดตามด้วยนะคะ และขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยที่หายไปนานมากจริงๆ
คนแต่งขอบคุณคนที่ยังไม่ทิ้งกันนะคะ...ขอบคุณมากจริงๆเลย
 

ตอนแรกที่แต่งเรื่องนี้มันดาร์กดราม่าหนักมากจริงๆเพราะมีทั้งตัวละครมีความหลากหลาย
และมีความผิดปกติทางจิตด้วย ทำเอาคนแต่งอึนและมึนมากทีเดียวเลยปรับลงออกบ้าง
เพื่อให้อ่านกันได้สบายๆจะได้ไม่เครียดเกินไปคนแต่งได้ลงตัวอย่างเป็นน้ำจิ้มกันเล็กๆ
ถึงมีดราม่า แต่เราเน้นความเป็นโรแมนซ์เหมือนเดิมค่ะ

.........

            ใช่...เขากำลังแกล้งเธอ... แกล้งโดยที่รู้อยู่แล้วรู้ว่าเธอคือใครตั้งแต่หลังม่าน!!

             หญิงสาวสูดหายใจติดต่อกันสามสี่ครั้งด้วยความโมโห ฟันซี่เล็กขาวขบลึกลงบนเรียวปากนุ่มอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆเมื่อนึกถึงสัมผัสของอุ้งมือใหญ่ที่ตะปบลงมาบนทรวงอกอย่างเหมาะเจาะตามความเข้าใจเดิมเธอคิดว่าเขาแค่ปัดป่ายมาโดนโดยบังเอิญ ผิวแก้มอ่อนระเรื่อของคนเพิ่งรู้ตัวว่าถูกฉวยโอกาสยิ่งร้อนฉ่ายิ่งขึ้น ก่อนพยายามดีดตัวลงจากวงแขนแกร่งดูอีกหน แต่กระนั้นด้วยท่วงท่าที่ผิดลักษณะอยู่แล้วกลับให้สภาพของเธอไม่ต่างจากปลาที่ดิ้นพราดๆหนีตาข่ายอย่างทุลักทุเล

            .....คิดว่าแค่นี้จะทำให้เธอถอดใจเหรอ...รู้จักคนอย่างเอรีน่า ชาง น้อยไปแล้ว

            ทันพลันปลายนิ้วเล็กๆที่จิกฝังคมเล็บแหลมอยู่บนแผ่นหลังแกร่งก็ลงแรงข่วนลากลงอย่างไม่นึกปราณีอีก อะไรที่ทำให้เธอรอด ต่อให้ดูงี่เง่าไปหน่อยเธอก็ยอม!

            .....ซิ๊ดดด.....ชาติที่แล้วเกิดเป็นแมวหรือไงข่วนอยู่ได้
          .....คอยดูเถอะถึงเตียงเมื่อไหร่พ่อจะจับมัดมือมัดเท้าให้หมดฤทธิ์เลย

          ภูมิภวัชกัดฟันที่สั่นกระทบกันดังกึกๆอย่างอดทน แล้วสั่งตัวเองให้เร่งเท้าไปเร็วๆโดยไม่ให้เกิดอาการสะดุ้งให้คนคิดสู้รู้ แต่ก็พบว่าความเจ็บนั้นมากเกินกำลังเพราะอีกฝ่ายเหมือนจะจับจุดได้ แถมไม่คิดหยุดด้วย 

            พอรู้สึกว่าการกระทำของตัวเองทำให้เขาเสียหลักไปได้ แม้จะเพียงเสี้ยววินาที หากมันก็ทำให้คนมุ่งประทุษกระยิ้มย่องอย่างสะใจกับการเอาคืนเล็กๆนี้ไม่ได้

            .....สม!

            “ถึงกับอดใจไม่ไหว อยากเล่นบทแมวสาวมากจนต้องซ้อมลับเล็บกับหลังฉันเลยหรือไง”

            เอรีน่าที่ยังอยู่ในท่าห้อยหัวโต่งเต้งไปมาตามการก้าวขยับขาของชายหนุ่มสะกดใจกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น แม้อยากจะด่าบริภาษให้สุดหัวใจปานใดก็จำต้องยับยั้งตนเองไว้ เพราะขนาดเธอทั้งทุบทั้งตีแถมยังข่วนจนเล็บจะหักคาหลังเขาอยู่แล้ว แทนที่เขาจะทนไม่ไหวรีบปล่อยตัวเธอ กลับเป็นว่าเขายังถึกทน แถมมีอารมณ์พูดจาลามกแบบนี้ได้อยู่อีก...ซึ่งถ้าเธอยอมเปิดเผยตัวเองและสั่งให้เขาหยุด เธอเชื่อว่าผู้ชายเจ้าเล่ห์ร้ายกาจไร้ความเป็นสุภาพบุรุษอย่างนี้คงไม่มีทำตามง่ายๆอยู่ดี เพราะเธอยังจำ ‘ไม่เคยลืม’ ว่าการหลังปะทะคารมด้วยกัน ‘สองต่อสอง’ คราวนั้นมันเคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น  

            ฉะนั้นในเวลาอันน้อยนิดที่เหลืออยู่นี้ เธอต้องรีบสลัดปลิงเดินได้ตัวนี้ไปให้พ้น แม้โอกาสจะเรียกว่าเกือบไม่เหลือถึงหนึ่งเปอร์เซ็นเลยก็ตาม แต่ถ้าตราบใดที่ห้องนี้ยังตกอยู่ใต้แสงไฟที่ดับสนิท โชคอาจพลิกกลับมาหาเธอก็เป็นได้ใครจะรู้...

CR.