คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 รู้จัก
“นั่นไ เาล่ะ ทอม ริเิ้ล”
“ทอมยิ้มให้ันเธอเห็นไหม”
“รี๊ ทำไมเาถึไ้หล่อนานี้นะ”
เสียุบุบพูุยเี่ยวับทอม ริเิ้ล ปีสาม บ้านสลิธีรินัมาลอทาที่เาเินผ่าน ไม่ว่าะไปทาไหน็มีแ่นรู้ั ไม่ว่าะทำอะไร็มัะมีสายาที่อยับ้อ บาอิา บาื่นม ทอมที่ำลัเป็นบทสทนาอยู่อไม่ไ้ที่ะยิ้มมุมปาอย่าพึพอใ แ่เา็ไม่ไ้หันไปยิ้มให้ใร แ่ยิ้มับัวเอ
ายาวๆอเา้าวไปามทาเินอัวปราสาทพร้อมับเร่ฝีเท้าอีหน่อย เพื่อไปสนามวิิให้รเวลานัอเาับเพื่อนๆ
เมื่อมาเา็รไปที่อัรรย์ฝั่้ายมือ เสียหัวเราะัมาา้านบน หาให้เาเพื่อนอเาอยู่บนไม้วาและำลัร่อนลมาที่พื้น
“โอไรออน! ูสิใรมา ทอมสุฮอยัไล่ะ” เสียยานาเป็นเอลัษ์ออบราัส มัลฟอย ัึ้นะที่เ้าัวระโลมาาไม้วารุ่นล่าสุ ผมสีบลอน์ออื้นไป้วยเหื่อ ใบหน้าแเพราะาแมานาน แ่นัย์าสีฟ้าายัวามสนุสนานเอาไว้ มัลฟอยึ้นื่อว่าเ้าเล่ห์มาแ่ไหนแ่ไหน อบราัสเอ็เป็นแบบนั้น ูเหมือนเล่ห์เหลี่ยม(บวับปาหมาๆ)อหมอนี่ะเป็นเสน่ห์อย่าหนึ่
“เลิเรียันอย่านั้นสัที นลุะาย” ทอมถอนหายใ
ไม่แปลที่สาวๆส่วนให่ื่นอบในัวทอม เพราะเาทั้เรียนเ่ ผมสีำที่ไม่ไ้เรียบแปล้เหมือนนั้ใเ็ผม แ่ปล่อยให้มันเป็นทรามธรรมาิ ับาสีน้ำาลเ้าที่มัเยา บวับใบหน้านิ่ๆทีู่ี เสริมให้เาูเป็นนเย็นา สาวเล็สาวให่ในฮอวอส์อยาะรู้นัว่าใระทลายวามเย็นาอเาลไ้
“สาวๆรายล้อมไม่ีหรือไ” เ็หนุ่มอีนที่ร่อนัวลมาาไม้วาพูึ้น เาือโอไรออน แบล็ ทายาทระูลแบล็อันยิ่ให่ แ่เาไม่ไ้หยิ่ผยอเหมือนนอื่นๆในระูล โอไรออนเป็นผู้ายที่น่ารั สีาสีเทาทีู่เหมือนะหมอหม่นลับูเป็นมิรอยู่ลอเวลา โอไรออนเสยผมสีน้ำาลเ้มที่ปรหน้าึ้น และึไม้วาอรัอหวมาถือไม้ที่มือ
ทอมส่สายาพิาให้ทัู้่ที่แวเา
“ระวัทอมะสาปพวนายเ้าล่ะ โอไรออน อบราัส” เ็สาวนหนึ่พูึ้น เธอเินมาาทา้านหลัออัรรย์ ใบหน้าเรียวยิ้มแย้มเหมือน้อารหยอล้อ แววาู่สวยสีฟ้าใส แพนาหนาอนสบันับนัย์าสีน้ำาลเ้มอทอมพอี ผมสีำเมือนาปล่อยร ยาวสลวย แม้แะส่อมาแ่ผม็ยัำสนิท “แวทอมนเินหน้าแหมแล้ว”
โอไรออนและอบราัสหัวเราะ
“เอเรีย!” ทอมเรียื่อเธอ
“หืม? ันเปล่าแวนายสัหน่อย” ท้ายประโยเอเรียหัวเราะ
“เฮ้อ เอาที่พวนายสบายใเลย” ทอมออ
“นายน่าะอบนะที่มีสาวๆมาามิน่ะ แบบว่า...มีแฟนลับ"
“็ี แ่ันอบวามเป็นส่วนัว” ทอมบอ
“ถ้าพวหล่อนไ้ยินเ้าเสียใันยให่” เอเรียบอ
“เลิพูถึนอื่นไ้แล้วน่า” ทอมเริ่มหุหิ
แม้เาะอยู่ปีสามแล้ว็ไม่ไ้หมายวามว่า้อแอบอบหรือแอบรัใรนี่ ถึแอบอบอยู่แ่เา็อยาเ็เอาไว้นเียวมาว่าบอให้ใรรู้ ทอมิ
ย้อนลับไปเมื่ออนเอันรั้แร
เอเรียเอับทอมรั้แรในาบเรียนป้อันัวาศาสร์มื รวมถึเป็นรั้แรที่นัเรียนปีหนึ่ไ้ใ้ไม้ายสิทธิ์ันแบบเ็มเหนี่ยว ศาสราารย์โอลิเวียเป็นรูสอนที่อบให้ลมือปิบัิมาว่าารเรียนในำราน่าเบื่อ หล่อนสอนาถา ‘โพรเทโ้’ เป็นาถาเราะวิเศษ ่วยสะท้อนำแ่และำสาปั้แ่เล็น้อยนถึรุนแรไ้ หาสะท้อนไม่ไ้อย่าน้อยมัน็่วยป้อันเรา
“เอาล่ะ ันะให้เธอับู่ นนึเป็นนแ่ อีนนึใ้เราะวิเศษ” เสียอศาสราารย์ัวานไปทั่วห้อ เพราะใ้ไม้ายสิทธิ์ยายเสีย “ทำนว่าะร่ายาถาเราะไ้ผล เมื่ออีนทำไ้แล้ว็พลััน ั่วโมหน้าเราะทสอบัน”
เอเรียับู่ับเลราโ้ รีนราส ึ่เป็นลูพี่ลูน้อ เลราโ้เป็นเ็หิน่าาิ้มลิ้ม ัวเล็ เธอมัะรวบผมสีน้ำาลอ่อนอัวเอเป็นหาม้าและปล่อยให้ปอยผมบาส่วนรุ่ยลมา วาสีฟ้าเป็นสิ่ที่สายเลือรีนราสมีทุน รวมถึเอเรีย้วย ้อีอเลราโ้ือ เธอเป็นนร่าเริ และเ้าับน่าย
“ใระเริ่ม่อน” เอเรียถามพลาวไม้ายสิทธิ์เล่น
“ให้เียริเธอแ่ัน่อน” เลราโ้บอและเรียมร่ายาถาเราะ
เอเรียเป็นพวอบศีษาาถา ำแ่ และำสาป ันั้นวิาป้อันัวาศาสร์มืและวิาาถาเธอึทำไ้่ายเหมือรปลอล้วยเ้าปา
“ไ้เลย…ทารันทัลเลร้า!”
“โพรเทโ้!” เราะสีเียวบาเบาสะท้อนาถาลับมาหา
เอเรีนปัำแ่อัวเอไปทาอื่นไ้อย่าสวยาม
“เธอเือบทำันเป็นัวลแล้ว” เลราโ้ถอนหายใอย่าโล่อ าถาที่เธอร่ายออไม่เมื่อรู่ทำให้าอนที่โนสาปเ้นนิที่ไม่สามารถวบุมไ้ นอเสียาะร่ายไฟไนท์แ้ึะหยุ
“ัน็เือบะเ้นเหมือนันแหละน่า” เอเรียหัวเราะเมื่อนึถึภาพัวเอเ้นไม่หยุไปลอ
“ำอะไร” เลราโ้ถามแู่เหมือนเธอะเ้าใว่าเอเรียนึถึอะไร
“่าเถอะ ทีนี้าเธอแล้วเลร่า” เอเรียหยุหัวเราะและยไม้ึ้นเรียมป้อันเ็มที่
“สาม สอ หนึ่….อ็อพพัโน่” เลราโ้เสไ่ไ่ึ้นมาและให้มันพุ่รมาทาเธอ
“โพรเทโ้” เอเรียสะท้อนลับไป
เลราโ้ปัำแ่ไปโนเ็ายนหนึ่ ไ่ไ่พุ่ไปหาเาและมัน็แที่เสื้อพอี
“ายแล้ว” เอเรียร้ออย่าใ เธอและเลราโ้รีบไปูเ็ายนนั้น
เ็ายนนั้นหน้าเบ้ ไม่สบอารม์อย่ามา สาเหุมาาารที่ไ่แรเสื้ออเาพอี
“อโทษนะ ือันไม่ไ้ั้ใน่ะ” เลราโ้่วยประอเ็ายนนั้นึ้นมา
หาเาาผมสีบลอน์ ายาวและแหลม บวับผิวาวีและวาสีเทาอเ็ผู้ายนนี้แล้ว เาเป็นมัลฟอยแน่ๆ
“ให้ายเถอะ เสื้อัน!” เาโวยวายพร้อมับ้มลมอสภาพเสื้อลุมอัวเอ
“อบราัส เป็นอะไรมาหรือเปล่า” เ็ายอีนหนึ่เินเ้ามาู เพื่อนอมัลฟอยนนี้ใบหน้าเรียบนิ่ไม่แสอามรม์ใๆผ่านทาสีหน้า แววาสีน้ำาลเ้มเหลือบมอมาทาเธอแวบหนึ่ ผมอเาเป็นสีำลับ นส่วนให่บอว่านที่มีผมเ้มมัะลา วามรู้สึแปลๆพลันเิึ้น แม้เาะูีมา็าม แ่เธอเาไม่ออเลยว่าิอะไรอยู่ เาะเอาเรื่อแทนเพื่อนหรือเปล่า็ยัไม่รู้เลย
“ไม่มา แ่…ทอม นายูสิเสื้อันเปื้อนหมแล้ว” มัลฟอยี้ให้เพื่อนอเาู
เ็ผู้ายนนี้ไม่น่าะมาเป็นเพื่อนับนี้โวยวายอย่าานี่ไ้ อาเพราะเาูเย็นาและไม่่อยพู
“เอ่อ..อโทษริๆ แ่ัน่วยให้เสื้อนายลับเป็นหมือนเิมไ้นะ” เอเรียออหน้าแทนเลราโ้
“รีบๆทำแล้วัน เสียเวลาะมั”
“พูาให้มันีๆหน่อยนะนายน่ะ” เธอเริ่มโมโห ผู้ายอะไรปาเสียริๆ
“ใรันล่ะที่ทำเสื้อันเปื้อน” มัลฟอยเ้าอารม์ยัเถีย่อ
“อบราัส พอเถอะน่า” เ็ายผมำนนั้นพูึ้น
มัลฟอยถอนหายใ “เอ้า เิเลย”
ใริเอเรียอยาะสาปหมอนี่ให้อาเียนเป็นทาสัหลายๆั่วโม แ่เพื่อวามสบ บวับเธอเอไม่ไ้อยาเสวนาับมัลฟอยและเพื่อนอเา ึยอมร่ายาถาทำวามสะอาให้ “อิมเพอร์วิอัส”
ราบ่าๆหายไปาเสื้อลุม มัลฟอยยิ้มอย่าพอใ “แ่นี้็บ” เาพูแล้ว้สะบั้นเินไป
เลราโ้มอ้อนอย่าเ็บใ “เธอน่าะแ่หมอนั่นไปสัสอสามบท”
“็น่าอยู่หรอ แ่ันยัอยาอยู่อย่าสบ”
ทอมระแอม เพื่อให้พวเธอรู้ว่าเายัยืนอยู่
“โทษที” เอเรียยิ้มเื่อนๆ
“ไม่เป็นไร” เาบอและส่ยิ้มมาให้(แม้ะยิ้มามมารยาท็เถอะ) “เธอสอนื่ออะไรล่ะ”
“ะเอาไปฟ้อศาสราารย์เหรอ" เธอเอียอถาม แม้ะรู้ว่าเาไม่ทำแบบนั้น
“บ้าน่า ันแ่อยารู้ั”
“เอเรีย เธอรอน” เอเรียแนะนำัวและยื่นมือให้เา “นายูเป็นนีนะ” เป็นนีว่าเพื่อนนายน่ะ เธอิ่อในใ
“ทอม ริเิ้ล อบุที่ม” เาเย่ามือเธอเบาๆ “แล้วอีนล่ะ”
“เลราโ้ รีนราส” เลราโ้ยิ้ม “นายิผิแล้วแหละที่ผูมิรับมัลฟอย เาเหมือนเ็ที่ยัไม่โ”
ทอมหัวเราะ “ะิแบบนั้น็ไ้….อัว่อนนะ”
“อืม ามสบาย” เอเรียบอ
“มาเถอะเลร่า เธอ้อฝึอีเยอะเลย”
เพราะเลราโ้ปัาถาไปโนมัลฟอย และเพราะเหุาร์นี้ทำให้เธอไ้รู้ัับทอม….
ความคิดเห็น