ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันเกิดเพื่อนกะเรื่องของความซวย
“ อย่าแกล้งชั้นเลยนะ” เสียงยัยนางเอกในโทรทัศน์ร้องแหกปาก ไม่ใช่สิ ร้องอย่างน่ารักน่าสงสาร เบื่ออ่ะ ทำไมนางเอกต้องทำตัวน่าสงสารแสนดีตลอดปีด้วยนะ สู้เค้าไม่เป็นรึไงยะให้เค้ารังแกอยู่ได้ แล้วยัยตัวร้ายน่ะ วันๆทำอะไรมั่งนอกจากแต่งหน้าวอก (โอ๊ะ ลืมคำว่าขาว แต่ช่างมัน หน้าลิงอาจจะน่ารักดีกว่าอ่ะนะ) ทาปากแดงแป๊ดดด ให้รู้ว่าเป็นตัวร้าย ตามหาเรื่องนางเอกตลอดปีตลอดชาติ ชีวิตมันหาดีไม่ได้แล้วรึไงต้องมาหาเรื่องคนอื่นเค้า พระเอกก็เหมือนกันโง่เหลือเกิน เชอะ ยัยนางร้ายพูดอะไรก็เชื่อไปหมด แล้วสุดท้ายก็เพิ่งจะมารู้ว่านางเอกน่าสงสารแสนดี โดนรังแกมาตลอด งี่เง่าที่สุด (แล้วดูทำไมยะหล่อน ) แต่ก็นะ ก็ลุ้นดีว่าเมื่อไหร่นางร้ายจะแพ้ นางเอกจะได้รับความช่วยเหลือและพระเอกจะหายโง่ได้ยังไง โอ๊ะ ลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อ ไวน์ นางเอกเรื่องนี้ค่ะ มีพี่สาวคนสวยชื่อ วิสกี้ มีน้องชายโรคจิตชื่อ โซดา เหอๆ พอดีที่บ้านคุณพ่อกะคุณแม่ทำธุรกิจนำเข้าส่งออกของเหลวอ่ะนะคะ ก็เลยเอามาตั้งชื่อลูกๆ สงสัยเหมือนกันเวลาอยู่กันพร้อมหน้า พ่อกะแม่เค้าไม่เมาบ้างเหรอ ชั้นดูหน้าตัวเองตอนเช้ายังเมาๆเลย เมาขี้ตาอ่ะ อิอิ
“ ไอ้ไวน์ เสร็จรึยัง ชั้นไม่รอแกแล้วนะ” พี่สาวคนสวยแต่โหดของชั้นตะโกนจากข้างล่าง เสียงร้อยห้าสิบแปดหลอดของเธอดังไปยังบ้านข้างๆอย่างไม่ต้องสงสัย แต่พอดีบ้านข้างๆหลงใหลหน้าตา(หลอกลวง)ของเจ๊แกเข้าก็เลยไม่ว่าอะไร
“ งะ เจ๊ เค้าแต่งตัวแป๊ปน๊า รอแป๊ปนึง” ฉันตะโกนตอบด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน เพราะไอหนังเรื่องนี้แหละดูสิ แต่งตัวช้าเลย ชั้นรีบแต่งตัวเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ปัดแก้มด้วยสีชมพูบางๆ ทาลิปมันวาว แหม ใครอ่ะ ในกระจกน่ารักเหลือเกิน อ๊ะ ไม่ใช่เวลาจะมาหลงตัวเองนะยะ ฉันรีบวิ่งลงมาข้างล่าง แต่ปรากฏว่าเจ๊ผู้ใจดีดุจดังนางฟ้าโดนสาป(เป็นแม่มด)มันขับรถออกไปแล้ว ไม่รอเลย แง้ แล้วจะไปไงอ่ะเนี่ย เอาวะ ไปหาแท็กซี่ปากซอยก็ได้ เชอะ ฉันล๊อคประตูบ้านรีบเดินออกไปอย่างเร็ว ง่ะ วันนี้มันอะไรกันนักหนาเนี่ย ดูท่าทางฝนจะตกนะ ฮือ อย่าเพิ่งตกนะ อุตส่าห์ใส่ชุดสวยมา สาธุ๊
ไม่เป็นผลเมื่อฉันเดินมาถึงปากซอยฝนก็เริ่มตกลงมายังดีนะที่มีป้ายรถเมล์ให้แอบหลบฝนได้ เฮ้อ แท็กซี่ทำไมเต็มทุกคันเลยอ่ะ ยิ่งรีบๆอยู่
แผละ.... ย้ากกกกกก ไอรถสาระแน (ไม่อยากด่าคำไม่สุภาพ) ฮึ๊ย ขับมาซะเร็วเหยียบน้ำกระเด็นโดนฉัน อี๋ น้ำโคลน ฮือๆ ชุดสีชมพูสุดสวยของชั้น ทำไงดีล่ะทีนี้ ก่อนอื่น ขอสาปให้ไอ้คนขับรถเมื่อกี้เป็นแมวไส้ติ่งอักเสบ เพี้ยงงงงงง แง้ ทำไงดีล่ะเนี่ย ชุดชั้น โอ๊ย ถ้าไปสายกว่านี้ยัยบาร์บี้ต้องโกรธแน่เลย
“หวาดดีครับ ให้ผมไปส่งไม๊ครับ” เสียงหนุ่มฝรั่งหน้าตาดี ขาวใสน่าหม่ำเหลือเกินขี่มอร์เตอร์ไซค์สี่สูบคันเท่าบ้านมาจอดตรงหน้า ฉันมองงงๆ แม่บอกว่าไม่ให้ไปกับคนหน้าแปลก แต่ตานี่หน้าหล่ออ่ะ ไปได้ไม๊อ่ะ ม่าม๊า หล่อนะคะ หายากนะคะ สมัยนี้มีแต่เกย์ ว่าแต่อีตาหน้าฝรั่งคนนี้ทำไมมันพูดไทยชัด
จังฟระ
“ว่าไงครับ” ฉันสะดุ้งเมื่อเขาถามอีกครั้ง อ่านะมัวแต่หลงความหล่อ
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” แหม คิดว่าชั้นไปแน่นอนใช่ไม๊ล่ะ หล่อก็เถอะแถมยังหน้าฝรั่งอีก มาจากประเทศไหนมะรู้ เดี๋ยวลักพาตัวคนสวยอย่างชั้นไปจะทำไงล่ะ ไม่ไหวยิ่งอันตราย ชั้นส่ายหน้าเบาๆ พลางมองหารถแท็กซี่สักคัน มาทีเถ๊อะ เห้อ ต้องกลับไปบ้านเปลี่ยนชุดก่อนอีก โอ๊ย อะไรนักหนาเนี่ย
“มาเถอะคราบไม่ต้องกลัวผมหรอก พี่ส๊าวคุณชื่อ วิสกี้ใช่ไหม๋ น้องชายชื่อ โซดา คุณพ่อชื่อปรเมศ คุณแม่ชื่อ พิณกัณฑ์ ทำงานส่งออกบริษัทยูริซิซ จำกัด มหาชน” อีตาหน้าหล่อพูดประวัติบ้านชั้นยาวเหยียด กรี๊ดดด หรือว่าอีตานี่จะเป็นพวกโรคจิต ชอบสะกดรอยตามสืบประวัติ ช่วยด้วยยยยยย นางเอกกลัว
“นายเป็นใครอ่ะ”
“ผมเป็นเพื่อนของวิสกี้ชื่อ วู๊ฟคับ” ฉันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“แล้วทำไมเป็นหน้าฝรั่งล่ะ ที่นี่เมืองไทยนะยะ ห้ามทำหน้าฝรั่ง” ตาวู๊ฟกลับขำสิ่งที่ฉันพูดซะงั้น อ้าวรึไม่จริงล่ะ เดี๋ยวนี้เค้าให้อนุรักษ์ของไทย หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ (เกี่ยวกันตรงไหนง่ะ)
“เอางี้ นองไวน์ลองโทรไปหาวิสกี้สิครับ เค้าเป็นคนให้ผมมารับไวน์น่ะครับ” นั่นแหนะ ถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นอย่างสนิทสนม เชอะ ว่าแล้วชั้นก็กดหมายเลขโทรหาพี่สาวสุดสวย(โหดX
“ เจ๊ เจ๊ให้คนมารับเค้าเหรอ”
“ เออสิยะ รีบๆมาได้แล้ว ยัยบาร์บี้งอนแล้ว เนี่ยเดี๋ยวเค้าจะเป่าเทียนกันตอนทุ่มนึง แกมัวทำอะไรอยู่ป่านนี้ยังมาไม่ถึง ฉอดดดดดด” เสียงพี่สาวชั้นอาละวาดทางโทรศัพท์ ชั้นมองหน้าตาวูฟหลังจากวางสายโทรศัพท์
“ เชื่อหรือยางคับ” เสียงพูดไม่ชัดหลุดออกมา ทำเอาชั้นขำ เอาวะไปก็ไป ฉันซ้อนมอร์เตอร์ไซค์คันยักษ์ของเขา
“ เอ่อ พี่วู๊ฟคะ รบกวนไปส่งที่บ้านแป๊ปนึงก่อนได้ไม๊อ่ะคะ ชุดไวน์เลอะน่ะค่ะ เลี้ยวขวาซอยหน้าเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ” หลังจากหน้าแตกแล้ว ฉันจึงทำตัวสงบเสงี่ยมด้วยความอับอาย
ถึงบ้านฉันรีบวิ่งเข้าบ้าน แง้ เสื้อสวยไม่มีแล้วอ่ะ ง่า ทำไงดี “เจ๊ เค้าขอยืมชุดหน่อยนะคะ เออ เอาไปสิ ขอบคุณค่ะ เจ๊ใจดีที่สุดเลย จุ๊บๆ” ฉันเล่นละครคนเดียวถามเองตอบเองประมาณว่าเจ๊ให้ยืม แหมก็ชุดเจ๊มีเป็นร้อยเลยอ่ะ ชุดฉันอ่ะ ไม่ค่อยมีสวยๆหรอก (จริงๆแล้วยังไม่ได้ซัก)
“หึๆ” เสียงใครหัวเราะฟระ ฉันหันหลังไปเห็นอีตาวูฟ มองฉันทำท่าบ้าบอแล้วแอบขำ ทำเอาฉันหน้าแดง วันนี้มันอะไรนักหนาเนี่ย มีแต่เรื่องอับอาย กะซวย ฉันหยิบชุดเกาะอกกระโปรงสีขาวมีโบว์เล็กๆน่ารักรอบตัววิ่งไปเปลี่ยนด้วยความเร็วสูง
....
สวัสดิภาพมาถึงแย้ว เย้เย้
“ขอบคุณค่ะ” ฉันหันไปขอบคุณตาพี่วูฟ เขายิ้มตอบแล้วลูบหัวฉันเบาๆ อ่านะ ไม่ใช่หมา
แล้วฉันก็รีบเดินเข้าไปในบ้านยัยบาร์บี้ โอ้โหย คนเยอะชะมัด เพื่อนชั้นอยู่ไหนล่ะเนี่ย เจ๊วิสอยู่ตรงนั้น ย้าก ต้องรีบหลบ เดี๋ยวเจ๊เห็นว่าเอาชุดมาใส่จะโดนฆาตกรรมเอาก่อนจะได้แฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้เพื่อน
น่านไง “บาร์บี้”
เพื่อนสาวผู้น่ารักของฉันหันมามองค้อนหนึ่งทีก่อนเดินตรงมาที่ฉัน
“มาช้า นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ยัยบ้านี่ ไหนล่ะของขวัญ” อ่านะ เพื่อนฉันไม่ค่อยงกเลย
“อ่ะนี่” ฉันเปิดกระเป๋า หยิบกล่องของขวัญกล่องเล็กส่งให้ บาร์บี้ยิ้มแก้มใสน่ารักรับแล้วแกะทันที หมั่นไส้คนน่ารักจัง ชิ
“ขอบใจนะ น่ารักจังเลย” หลังจากหยิบของในกล่องซึ่งเป็นสร้อยคอเงินมีจี้รูปประจำราศีขึ้นมา ยัยบาร์บี้ยิ้มกว้าง
“มา ฉันใส่ให้” ว่าแล้วฉันก็ใส่สร้อยให้
“ยัยไวน์ นั่นมันชุดชั้นนะ ใครอนุญาตให้เอามาใส่” แง้ เจ๊มาแล้ว ทำไงดี คุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิตจะรอดไหมเนี่ย ได้โปรดเมตตาข้าน้อยด้วยเถิด
“ฮือ เจ๊ ก็ชุดเค้าโดนน้ำโคลนอ่ะ เละไปครึ่งตัว ไม่มีใส่แล้วอ่ะ ขอยืมหน่อยนะ” ฉันทำหน้าตาน่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ไม่ ถอดเดี๋ยวนี้” เจ๊พูดเสียงเขียว
“ แง้ เค้าก็โป๊สิเจ๊”
“ก็ใส่ทูพีซไง” เจ๊ว่า
“ ทูพีซที่ไหนอ้ะ ไม่มี เค้าไม่ได้เอามา”
“ก็ชุดชั้นในไงยะ ถอดดดดดดดดดดด” เจ๊ท่าทางยื่นคำขาด ทำไมงกอย่างงี้เนี่ย ทำไงดีล่ะชั้น ฮือออ
“เอ่อ พี่วิสกี้คะ ให้ไวน์เค้ายืมก่อนเถอะนะคะ ถือว่าบาร์บี้ขอร้องนะคะ เดี๋ยวคนในงานได้เป็นตากุ้งยิงกันหมด แถมนอนไม่หลับเพราะคืนนี้ต้องกลับไปฝันร้ายอีก” ขอบใจนะเพื่อนรัก เอ่อ แต่ประโยคหลังเนี่ยหลอกด่ากันนี่หว่า
“ ก็ได้” เจ๊ว่าแต่มองชั้นอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “ค่อยกลับไปคิดบัญชีที่บ้าน”
ว่าแล้วเจ๊ก็เดินกลับไปหาหนุ่มๆของเจ๊ อ้อ เจ๊ชั้นเห็นดุๆหยั่งงั้นเนื้อหอมน่าดูเลย ที่รุมๆอยู่น่ะ กลุ่มแฟนคลับเจ๊แก
“ขอบใจนะ บาร์บี้แล้วก็วันหลังไม่ต้องหลอกด่ากันก็ได้นะ เพื่อน แหม ได้ทีเอาใหญ่เชียวนะ”
ไม่ทันที่ยัยบาร์บี้จะตอบอะไร น้ำใสๆจากผู้ชายคนหนึ่งหกลงบนกระโปรงตัวสวยของเจ๊(ที่ฉันใส่)
แง้ จากกลิ่นแล้วนี่มันเหล้านี่นา วันนี้มันวันซวยอะไรของชั้นเนี่ย
“ขอโทษครับ” เสียงชายหนุ่มคนนั้นเอ่ย ชั้นเงยหน้ามองน้ำตาคลอด้วยความกลัวเจ๊จะอาละวาด
“เฮ้ย ผมแค่ทำน้ำหกเองนะครับไม่ได้ทำคุณท้อง ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ” เสียงตาบ้านั่นพูด ดูมันผิดชัดๆ เออ ไม่ได้ทำกรูท้อง แต่กรูจะโดนเจ๊จับทำมัมมี่อ่าดิ ฮือ
“นี่นาย ทำผิดแล้วยังมีหน้ามาพูดอย่างนี้อีกเหรอ” ฉันว่าเสียงเขียว แอบเหลือบมองหาเจ๊
“อ้าว ก็ผมขอโทษแล้วนี่นา” ตานั่นไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้
“แล้วมันหายไม๊ล่ะ เนี่ยเหล้าอีกตะหาก เหม็นหมดแล้ว แล้วถ้าเจ๊มาเห็นเข้าชั้นก็โดนฆ่าหมกอ่ะสิ”
“ใครจะฆ่าใครยะ ยัยไวน์ กรี๊ดดดดดดดดดดดด นี่มันชุดโปรดชั้นนะ ให้ยืมแล้วทำไมเป็นงี้ล่ะ ไอ้ไวน์ แกตายแน่” ง่ะ เจ๊มาทางไหนอ่ะ ทำไมนะถึงได้มาผิดเวลาทุกทีเลย
“เจ๊ เค้าไม่รู้เรื่องนะ ก็อีตานี่ทำหกใส่เค้าอ่ะ” ฉันชี้โบ้ยความผิดไปที่อีตาบ้านั่นทันที
“อ้าว เปอร์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่” เจ๊ชั้นไหงเสียงหวานซะงั้นล่ะ เปอร์ชื่อคุ้นๆแฮะ
“ก็มาได้สักพักแล้วล่ะ พอดีนั่งอยู่ตรงระเบียงน่ะ ว่าแต่นี่น้องสาวเธอเหรอ” ว่าพลางหันมามองฉัน
“อือ นี่เปอร์เพื่อนเจ๊เอง หวัดดีสิ”เจ๊หันมาสั่ง ฉันยกมือไหว้ทั้งที่ไม่อยากทำแต่ด้วยความกลัวเจ๊เลยต้องยอม
“อ้ะ ชุดชั้น ไอ้ไวน์แกเอาชุดชั้นไปส่งซักรีดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวมันจะเหลืองเอา เด็กคนนี้หนิ ไม่ได้เรื่องเลย” อ้าว กรูผิดซะงั้น
“เจ๊แล้วให้เค้าไปไงอ่ะ” ฉันถามหน้าซื่อ ก็จริงหนิ รถยนต์เจ๊ เจ๊ก็ไม่ให้ฉันแตะ รถฉันเองก็ซ่อมอยู่
“เดินไปสิ” เจ๊พูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“เดี๋ยวผมพาไปเอง รับผิดชอบที่ทำเหล้าหกใส่” นายเปอร์ออกปาก
“ไม่ต้องหรอก เปอร์”
เจ๊เห็นผู้ชายดีกว่าน้องเหรอ T-T
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราพาไปเอง แป๊ปเดียว แถวนี้มีร้านซักรีดรึเปล่าล่ะ” นายนั่นยังคงยืนยัน
ฉันสะกิดเจ๊ “เจ๊ เค้าไม่มีชุดใส่แล้วนะ ถ้าเอาชุดนี้ไปซัก เค้าจะเอาชุดไหนใส่ล่ะ”
“แก้ผ้าไง” เจ๊ตอบกลับ
เอ่อ รักน้องจริงๆ ขณะที่ฉันกำลังเครียดอยู่นั้นก็หันไปเห็นหน้ายิ้มๆของอีตาเปอร์เข้า
อารมณ์โกรธขึ้นหน้า วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนานะ
ฉันเดินตามพี่เปอร์ไป ระหว่างทางหยิบน้ำส้มขึ้นมา
“โอ๊ะ สะดุด” ฉันพูดแกล้งล้มลงไปข้างหน้าพลันน้ำส้มในมือก็หกใส่อีตาพี่เปอร์พอดิบพอดีโดยไม่ได้ตั้งใจ อิอิ
“เฮ้ย ทำไมทำงี้” พี่เปอร์หันมาทำท่าจะอาละวาด
“ไวน์ไม่ได้ตั้งใจนะคะ พอดีมันสะดุดอ่ะค่ะ” ฉันทำหน้าตาหน้าสงสารที่สุด ใสซื่อ ตรงคอนเซป แอ๊บแบ๊ว
“เธอ! นี่มัน..” เขาทำท่าจะโกรธจริงๆ แล้วอยู่ๆก็เงียบไป “ตามมา”
ฉันเดินตามคำสั่งแอบยิ้มในใจ ก็นายมันกวนนี่นา ผิดแล้วยังพูดไม่ดีอีก ต้องเอาคืน
ชิ..
หลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเสร็จ พี่เปอร์ก็มาส่งฉันที่ร้านซักรีดพร้อมกับจ่ายค่าซักรีดให้ด้วย
(อย่างน้อยมันก็รู้จักรับผิดชอบอ่ะนะ)
จะว่าไปพี่เปอร์ ชื่อมันคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินหรือเคยเห็นที่ไหนหว่า..
“ จะกลับไปงานอีกไม๊” พี่เปอร์หันมาถาม
“ ไปสิคะ วันนี้วันเกิดเพื่อนรักไวน์นะ” พูดจาดีดีไว้ดีกว่า เด๋วทิ้งกรูไว้แถวนี้คนเดียว
“ จะไปชุดนี้เหรอ”
ฉันก้มมองดูชุดตัวเอง อ่า.. ก็มีอยู่ชุดเดียวแล้วอ่ะ เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสีชมพู
มันก็น่ารักอยู่หรอก แต่วันนี้ที่งาน ยัยบาร์บี้ดันอยากให้ทุกคนใส่ชุดกระโปรงสวยๆ ฉันใส่ชุดแบบนี้ไป คงเด่นน่าดูอ่านะ
“ เอ่อ.. ก็มีอยู่ชุดเดียวค่ะ”
“ ถ้าพี่จะซื้อชุดให้ แต่มีข้อแม้ล่ะ”
“ ข้อแม้อะไร ให้ไปเป็นคนใช้ไม่เอานะ” เชอะ อย่างไอหนังเกาหลีอ่ะ ไม่เอาหรอก
“ จะบ้าเหรอ บ้านพี่ก็มีคนใช้ เอาอย่างเธอมาเป็นคนใช้ มีหวังบ้านพี่ไม่น้ำท่วม ไฟไหม้เลยเหรอ”
ไอ้... คิดในใจ อยากด่าเหลือเกิน ฮึ่มมมม
“ อ่ะ มีเรื่องไรก็ว่ามา ถ้าทำได้ก็จะทำ เพื่อชุด!” ฉันพูดอย่างเสียไม่ได้
“ ช่วยรายงานเรื่องพี่สาวเธอให้พี่หน่อย เอ่อ..เรื่องคนที่เค้าคบอยู่น่ะ หรือเวลาเค้าเปลี่ยนคนใหม่ แล้วก็เวลาเค้ามีปัญหาอะไร ช่วยโทรบอกพี่ได้ไม๊”
ฉันทำหน้าเอ๋อๆ อ่าว ตกลงตกหลุมรักพี่วิสเหรอ แหม แล้วเวลาพี่วิสคุยด้วยเสียงหวานทำเป็นเก๊กนะยะ อะโธ่
“ นี่เธอ ทำได้ไม๊ แล้วเป็นไรล่ะ ทำหน้าลิงงงอยู่ได้”
ทำไมหน้าตากับปากมันไม่ได้เข้ากันเลยฟระ พระเจ้าคะ สร้างคนหน้าตาดี แล้วทำไมไม่ประทานปากดีดีให้มันบ้างละคะ
“ ก็ได้ค่ะ พี่ชอบพี่วิสเหรอคะ” ฉันตอบ ก็ไม่มีอะไรจะเสียนี่นา จะลำบากก็อีเรื่องพี่วิสเปลี่ยนแฟนบ่อยนี่แหละ
“ เออน่า งั้นไปขึ้นรถ เดี๋ยวพาไปซื้อชุด”
สรุปว่างานวันนี้ก็จบไปได้ด้วยดี ฉันได้ชุดใหม่เป็นสายเดี่ยวสีฟ้าอ่อนๆ มีโบว์สีชมพูหวานติดอยู่ข้างหลัง น่ารักมากๆเลย แต่ราคาไม่น่ารักเลย ตั้งพันห้าแหน่ะ พี่เปอร์มันใช้บัตรเครดิตรูด หน้าตาเฉยเมย ท่าทางบ้านมันจะรวยมากแฮะ เหอะๆ ช่างมัน ไม่ใช่เงินชั้นเท่านั้นพอ อิอิ (นิสัยดีเหลือเกิน แม่นางเอก)
+-+-+-+-+-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น