คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter Two
Chapter Two
เมืองอิเคบุคุโระยังคงเป็นเหมือนเดิม..
เมืองที่มีแต่ความวุ่นวาย..เสียงรถ เสียงพูดคุยของหนุ่มสาว การไถ่เงินของพวกนักเลงข้างถนน อ่า..แต่ว่านะ...เขารู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป
อ๋อ..ที่เมืองอิเคบุคุโระแห่งนี้ไม่มีแก๊งค์วัยรุ่นที่ผูกผ้าพันคอสีเหลืองอีกแล้วนี่เอง..
กลุ่มวัยรุ่นที่แต่งกายสวมเครื่องประดับที่มีสีเดียวกัน..ใช่! หากเป็นเมื่อก่อนก็คงจะมีกันเกลื่อนถนน แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ทุกอย่างมันกลับเปลี่ยนแปลงไป..ไม่มีอีกแล้ววัยรุ่นกลุ่มนั้น ไม่มีอีกแล้วแก๊งค์ผ้าพันคอเหลือง.. คิดะ มาซาโอมิ ยกยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง ด้วยตาสีอำพันทอประกายเย้ยหยันเหยียดหยาม..ในความคิดของเขาในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
ตัวเขาในตอนนี้มันน่าสมเพช..
“เหอะ..บ้าเอ้ย!” มาซาโอมิเตะกระป๋องที่วางอยู่บนเส้นทางเดินอย่างแรง..ในตอนนี้เขาต้องการระบายอารมณ์อย่างถึงที่สุด ซากิทิ้งเขาไป..ใช่! คุณไม่ได้อ่านผิด..แต่ซากิทิ้งเขาไปแล้วจริงๆ! และสาเหตุที่เขากลับมาที่อิเคบุคุโระ..ส่วนนึงนั่นก็เพราะต้องการกลับมาทำใจ แต่อีกส่วนนึง..ก็แค่กลับมาเพื่อยืมไหล่ของใครซักคนมาเป็นที่พักพิงอีกซักครั้ง
และชื่อเดียวที่ปรากฏอยู่ในก้นบึ้งส่วนลึกของจิตใจ ก็คือ..
ริวงามิเนะ มิคาโดะ
“มิคาโดะ..นายอยู่ไหน..” ที่บ้านก็ไม่มี..หาตามเมืองแล้วก็ยังไม่เจอ ส่วน โซโนฮาระ อันริ ก็ยังไม่สามารถติดต่อได้ นี่มันอะไรกัน! หรือว่าเขากำลังถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว...ไม่นะ! ไม่เอา! เขาไม่อยากอยู่คนเดียว..มิคาโดะ! อยากเจอมิคาโดะ!!
“เอ๊ะ! นั่น..คิดะคุง? คิดะคุงจริงๆด้วย!”
“อ..อันริจัง!?” เด็กหนุ่มผมทองอำพันยิ้มร่าอย่างดีใจทันทีที่เพื่อนสาวคนสนิทเดินเข้ามาทัก อ่า..ถ้าเจออันริเขาก็อาจจะเจอมิคาโดะ หลายเดือนที่ไม่ได้เจอกันเขาก็อยากเล่าเรื่องราวมากมายของเขาให้เธอฟังเหลือเกิน ทว่าดวงตากลมที่ดูเศร้าหมองของอีกฝ่ายนั้นทำให้ปากบางที่เคยพูดจอไม่หยุดกับเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงใดๆ
“ม..ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ! แล้ว..แล้วมิคาโดะล่ะ!? หมอนั่นอยู่ด้วยใช่มั้ย?” เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศน่าอึดอัด..มาซาโอมิถึงพยายามกลบเกลื่อนบรรยากาศพร้อมกับถามถึงเพื่อนสนิทอีกคนนึงที่ควรจะอยู่ด้วยกัน เพื่อนสนิทคนที่เขาต้องการเจอตัวมากที่สุดในตอนนี้..
“คือฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ..ช่วงนี้ริวงามิเนะคุงขาดเรียนบ่อยมาก จึงไม่ค่อยได้เจอกันซักเท่าไหร่ ก็เลย..” เสียงของเด็กสาวขาดช่วงไปก่อนจะกลายเป็นความเงียบ สิ่งที่หน้าแปลกใจสำหรับมาซาโอมิคือการที่เด็กสาวเบิกตากว้างคล้ายกับกำลังตกใจ ดวงตากลมของอีกฝ่ายดูสั่นระริก..ไม่รอช้าให้ใครมาสั่งมาซาโอมิก็หันไปในทิศทางเดียวกันทันที อ่า..ใช่แล้ว..ภาพของคนๆนั้นทำให้สมองขาวโพลนไปหมด ไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไง..ไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวแบบไหน เพียงแค่ทันทีที่พบกับเพื่อนรักที่ไม่ได้พบกันมานานหัวใจก็เต้นถี่รัวขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์
“ม..มิคาโดะ..มิคาโดะ!” ไม่รอช้าสมองก็สั่งการให้เขาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะเข้าไปสวมกอดเพื่อนรัก ร่างสูงโปร่งของมิคาโดะหันมาตามเสียง..ก่อนที่ดวงตาคมจะเบิกกว้างอย่างตกใจ ความคิดทั้งหลายตีกันไปมาจนเขาไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดได้เลย ทำได้แค่เพียงมองบุคคลตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อและเผยอปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงที่ควรจะมีกลับหายไปในชั่วพริบตา!!
“มิคาโดะ! คิดถึงนายสุดไปเลย!!” ทันทีที่วิ่งเข้ามาประชิดตัวร่างบางก็กระโจนเข้าไปสวมกอดเพื่อนร่างสูงโปร่งทันที! มิคาโดะชะงักกึก..มาซาโอมิ..? นี่มาซาโอมิจริงๆงั้นเหรอ..? เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย..?
“อ..อ่า! นี่มาซาโอมิจริงๆเหรอเนี่ย!?” ร่างสูงโปร่งปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มดั่งเช่นปกติในทันทีพลางเกาท้ายทอยแก้เก้อ อืม..โซโนฮาระ อันริ ดูออกว่านั่นไม่ได้ออกมาจากใจจริงของมิคาโดะเลยซักนิดเดียว เธอที่รับรู้การเปลี่ยนแปลงของมาคาโดะมาตลอดหลายเดือนจะสังเกตได้คงไม่แปลกเท่าไหร่นัก..และการที่มาซาโอมิไม่สังเกตเห็นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเช่นกัน อย่างไรก็ตามเธอก็รู้สึกไม่สบายใจเลยหากมิคาโดะเปลี่ยนไป..และคนเพียงคนเดียวที่จะทำให้มิคาโดะกลับมาเป็นดั่งเช่นเมื่อก่อนก็คงไม่พ้นหนุ่มร่างบางคนนี้ แต่บางทีเธออาจจะคิดผิด..
ไม่สิ..มันผิดไปเสียทุกอย่าง..
“โซโนฮาระซัง..เดี๋ยวผมมีเรื่องจะคุยกับมาซาโอมิ เพราะฉะนั้นขอตัวก่อนนะครับ” ส่งยิ้มให้กับเด็กสาว..ทว่าดวงตากลับแข็งกร้าวจนน่ากลัว อันริส่งยิ้มให้เช่นเคย..ถึงแม้จะเปลี่ยนไปแค่ไหนแต่เพื่อนก็คือเพื่อน เธอกับร่างสูงโปร่งคนนั้นเป็นเพื่อนกัน..และบางทีในซักวัน..เธออาจจะยอมรับในตัวตนที่แสนจะบิดเบี้ยวของอีกฝ่ายได้
ใช่..มันจะต้องมีซักวันที่เธอสามารถทำได้..
เด็กสาวบอกกับตัวเองก่อนจะเดินหันหลังกลับไป..
“เฮ้! นี่นายสูงกว่าฉันไปแล้วงั้นเหรอ!” มาซาโอมิสบถอย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนที่เขาจะไปเขายังสูงกว่ามิคาโดะอยู่เลยนะ!!..เอ๊ะ? ก่อนที่เขาจะไป..อ่า ใช่แล้ว..มิคาโดะจะโกรธเขาอยู่รึเปล่านะ มิคาโดะจะยังต้องการเขาอยู่รึเปล่า..
ในวันนั้นเขาหนีมิคาโดะไปอยู่กับซากิ..
ในวันที่มิคาโดะร้องไห้เสียใจเขาก็ไม่ได้อยู่กับหมอนั่น..
นี่เขา..เห็นแก่ตัวจังเลยแฮะ อยากจะชดเชยให้..อยากจะอยู่เคียงข้างคอยปลอบใจหมอนั่นเพื่อชดเชยกับความเห็นแก่ตัวที่เขาได้ทำลงไป
“ก็นะ..” ร่างสูงโปร่งยกยิ้มบางๆบนใบหน้าให้กับคำถามของเพื่อนสนิท ทว่าเพียงชั่วพริบตาที่ดวงตาสีนิลกลับทอประกายความเศร้าหมอง..และมาซาโอมิก็หาได้สังเกตเห็นมัน
“นายดูไม่ดีเลยนะมาซาโอมิ..เป็นอะ..เอ๋!?” ไม่ทันที่จะถามจบร่างบางของมาซาโอมิก็กระโดดกอดร่างสูงโปร่งแทบจะในทันที ใบหน้าหวานซุกลงไปกับแผงอกของอีกฝ่าย ร่างบางกอดแน่นราวกับกลัวว่า ริวงามิเนะ มิคาโดะ จะหายไปเสียอย่างงั้น
“ซากิทิ้งฉันล่ะมิคาโดะ..ซากิทิ้งฉัน..ฮึก!”
.....
อา..เขาคิดไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้..
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกตเห็น ดวงตาสีนิลพราวระยับอย่างสนุกสนาน ก่อนที่วินาทีต่อมาจะกลับมาเป็นเช่นเดิม อา..ใช่แล้ว ถ้ามาซาโอมิเลิกกับยัยซากิอะไรนั่น..มาซาโอมิก็จะกลายเป็นของเขา เป็นของเขาคนเดียว..!
“ไม่เป็นไรนะ..มาซาโอมิ..” ร่างสูงโปร่งปรับน้ำเสียงให้อ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมคนตรงหน้า ดวงตาสีดำทมิฬทอประกายความเป็นห่วง มือหนาลูบเส้นผมสีทองเบาๆราวกับกำลังให้กำลังใจ อา..อบอุ่น ไม่รู้ทำไมแต่เวลาที่มิคาโดะลูบหัวเขาแบบนี้น้ำตามันก็ไม่ไหลอีกแล้ว อาจจะเพราะว่าความอบอุ่นจากฝ่ามือของเพื่อนสนิทคนนี้..หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะ...
อา..เหตุผลข้อสุดท้ายเขาไม่ค่อยอยากจะนึกถึงมันซักเท่าไหร่
“เจ็บมากรึเปล่า..หืม?” มือที่ลูบหัวหยุดชะงักก่อนจะเลื่อนมาประคองใบหน้าของ คิดะ มาซาโอมิ เอาไว้..ดวงตาสีดำทมิฬจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ราวกับกำลังจะค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่ภายในดวงตาคู่สวยคู่นั้น ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าไปใกล้ก่อนจะบรรจงประกบริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ลิ้นร้อนเลียไปตามริมฝีปากบางของอีกฝ่ายก่อนจะสอดแทรกเข้าไปหาความหวานภายในโพรงปาก ไม่มีความรุนแรงใดๆ..ที่มาซาโอมิรู้สึกมีเพียงอย่างเดียวคือความอ่อนหวานและความอ่อนโยนที่แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายทะนุถนอมตนขนาดไหน แต่เรื่องแบบนี้มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้น..เขากับมิคาโดะเป็นเพื่อนรักกัน ไม่ควรที่จะทำแบบนี้เลยซักนิด อ่า..ทั้งๆที่คิดแบบนั้นแต่ร่างกายกลับไม่ยอมขยับ มือไม้ขาอ่อนจนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นหาอีกฝ่ายไม่รั้งตัวเอาไว้ ความละมุนที่ได้รับยังคงมีอย่างต่อเนื่อง.. ต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร..ความสัมพันธ์ของมิคาโดะกับเขาจะเปลี่ยนแปลงไปใช่มั้ย? ไม่..มันไม่ควรที่จะเป็นแบบนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ..ว่าแท้จริงแล้วสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอด..
ก็คือ มิคาโดะ ที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เอง..
รักนายรึเปล่าไม่รู้..
แต่ฉันก็แค่ต้องการนาย..ต้องการความอบอุ่นจากนาย
แค่นั้นเอง..จริงๆ..
“รุ่นที่ 10 ครับ..มีจดหมายส่งมาถึงท่านครับ..”
ร่างสูงของชายหนุ่มเจ้าของกลุ่มผมสีควันบุหรี่พูดขึ้นพลางยื่นซองจดหมายสีดำสนิทที่ถึงไม่ต้องบอกว่าใครเป็นคนส่งมา บุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาราคาแพงตัวนี้ก็คงจะต้องรู้แน่ๆ ร่างโปร่งบนโซฟาถอนหายใจอย่างหน่ายๆ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันกี่เดือน โอริฮาระ อิซายะ คนนั้นก็ยังคงเป็นคนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวอยู่เสมอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน มือขาวจัดการเปิดซองจดหมายก่อนที่ดวงตาคู่งามสีน้ำตาลอ่อนจะไล่อ่านตัวอักษรสีขาวที่ตัดกับแผ่นกระดาษสีดำอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานราวกับหญิงสาวที่นิ่งสนิทเปลี่ยนแปลงไป..รอยยิ้มมุมปากมาดร้ายถูกแต่งแต้มบนใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอประกายความสนุกสนาน อา..ในที่สุดเกมที่เขารอคอยมาโดยตลอดก็ถึงเวลาเริ่มเดินจนได้ ร่างโปร่งผุดลุกขึ้นยืน..ก่อนจะจัดการยื่นจดหมายไปให้มือขวาของตนผู้ที่ยืนอยู่ขนาบข้าง
“เอาล่ะ..ถึงเวลาที่วองโกเล่ของพวกเราจะต้องเข้าไปมีส่วนร่วมในเกมนี้แล้ว J”
ความคิดเห็น